Zagajnik

24.10.15 23:25

First topic message reminder :

Zagajnik

Nieopodal gęstej kniei, gdzie można spotkać niezwykłej urody kwiaty i magiczne stworzenia znajduje się niewielki zagajnik z wciąż młodymi, zaledwie kilkuletnimi drzewami, głównie brzozami i jesionami. Nie jest gęsty, więc nie ma mowy o zgubieniu się pomiędzy pniami. W jego centralnej części znajduje się niewielka polana otoczona przez krzaki dzikiej róży i jeżyny, które można zbierać o tej porze roku, by nacieszyć się ich smakiem.

Arena

Nieodłącznym elementem święta Lughnasadh pozostawała wszechstronna rywalizacja sportowa. Na Arenie czarodzieje zmagali się z różnego rodzaju fizycznymi konkurencjami, uprawiane były zapasy, w których prym wiódł jeden z potężnie zbudowanych lordów Macmillanów, przygotowywano aetonany na tradycyjny wyścig pod Durdle Door, urządzono sparingi Quidditcha, popisywano się męstwem i fizyczną sprawnością. W zdrowym ciele zdrowy duch, dało się słyszeć co jakiś czas z ust naganiaczy widowni. Na nieco chwiejnych drewnianych trybunach mogło się zmieścić kilkadziesiąt czarodziejów - był z nich doskonały widok na większość odbywających się na Arenie dyscyplin. Udeptane, wysuszone magią błoto stanowiło stabilne, miękkie i bezpieczne podłoże dla zmagań.

Aby przystąpić do jakichkolwiek zmagań wystarczy zgłosić taki zamiar jednemu z czarodziejów pilnujących w pobliżu porządku. Należy wówczas napisać posta, w którym postać deklaruje taką chęć jeszcze bez jakiegokolwiek rzutu kością (aby możliwe było zawarcie zakładu przez jakiegokolwiek gracza).

Wyścigi

Wyścigi:

Wspinaczka

Wspinaczka:

Zapasy kornwalijskie

Zapasy kornwalijskie:

Siłowanie na rękę

Siłowanie na rękę:

Zakłady
Przy Arenie nieprzerwanie kręci się cwaniakowany półgoblin w połatanym cylindrze, który chętnie przyjmuje zakłady na każdego przystępującego do zmagań zawodnika. Pykając pachnącą ziołami fajkę inkasuje kolejne monety, z uśmieszkiem śledząc kolejne zmagania. Czasem można go znaleźć opartego biodrem o zagrodę lub ścianę trybun, innym razem przesiadywał na jednej z pobliskich ław, przecierając leniwie nieco wyszczerbionego na krańcach monokla. Do pasa przytroczonych miał kilka sakiewek, można było tylko podejrzewać, że wypełnione były złotem.

Aby postawić kwotę na konkretnego zawodnika należy napisać w temacie posta w momencie, w którym przystępuje on do zmagań (sam napisze wiadomość, w której deklaruje przystąpienie do zmagań). Można założyć pieniądze zarówno na jego wygraną, jak i przegraną. W przypadku trafienia końcowego wyniku postać zyskuje dwukrotność założonej kwoty. W przypadku postawienia na niewłaściwy wynik postać traci swoje pieniądze.

[bylobrzydkobedzieladnie]

28.10.15 22:26

Ciężko było mi się pożegnać z przeszłością. Żyć teraźniejszością jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło. Mijałem mniej lub bardziej znajomych ludzi, których niby widziałem, ale to do mnie nie docierało. Bardziej skupiałem się na widokach. Na drzewach szumiących, na trawie zielonej. Nie pasowałem za bardzo do towarzystwa, które tłoczyło się na terenach Weymouth. Ale nie planowałem usuwać się w cień, chociaż tak de facto w nim byłem. Nie zwracałem na siebie uwagi, nawet, jeśli byłem zawodnikiem Quidditcha. Mało kto się interesował tym sportem, a mną już w szczególności. Dobrze mi z tym było, chciałem pobyć trochę sam. Powdychać świeżego powietrza, przespacerować się pośród roślinności i pięknych stworzeń, które jednak mogłem oglądać tylko z oddali.
Powoli robił się wieczór, a ta część łąki była nadzwyczaj spokojna. Prawie i ja poczułem spokój w duszy. Prawie, bo jak doskonale wiedziałem, do pełni brakuje mi jeszcze naprawdę sporo. Nie byłem człowiekiem, który zapomina. Za to świetnie udawałem, że nic się nie dzieje. Przecież potrafię się uśmiechać i żartować, a reszta wokół sądzi, że wszystko u mnie w jak najlepszym porządku. Dobrze, byłem gotów grać swoją rolę do końca.
Wreszcie odnalazłem ten osławiony zagajnik, gdzie można poznać swoją przyszłość. Nie miałem co do niej wielkich nadziei, nie nastawiałem się na nic pozytywnego. Po prostu wziąłem do ręki klucz, zacząłem lać wosk i dałem się ponieść przeznaczeniu. Nie wiedziałem czy mam się śmiać czy płakać, ale tak na wszelki wypadek zaśmiałem się donośnie, zanim znów z moją ponurą aurą opuściłem ten oto przybytek.
Chyba czas się skupić na meczu, który odbędzie się za kilka dni.

zt

28.10.15 22:26

The member 'Melvin Podmore' has done the following action : rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 7 QJXlDzc

29.10.15 7:59

Nie próbowałam go zranić w żadnym aspekcie, ceniłam sobie bardzo naszą znajomość. Czasem wręcz aż za bardzo. Uczucia zaś mają swoje prawa i nawet, jeśli zdarzyłoby mi się na nie wydrzeć, niczego by to nie zmieniło w moim położeniu. Walczyłam zatem jedynie z nieprzemożoną chęcią wydania się; nawet, jeśli demaskacja mogła okazać się fatalna w skutkach. Nie docierały do mnie żadne argumenty, którymi się co jakiś czas raczyłam, tak dla przypomnienia. Najzwyczajniej w świecie wiedziałam swoje i żadna siła nie potrafiłaby mnie skłonić do zmiany postępowania. Podobno jedynie krowa nie zmienia zdania, dlatego często podejrzewam, że powinnam urodzić się łaciata, dużo ryczeć i dawać mleko.
Nie, wróć, ta wizja była zbyt okrutna, nawet jak na mnie.
- Słusznie. Nigdy nie wiadomo, czy moje szaleństwa w pewnym momencie się przypadkiem nie ziszczą - skomentowałam, w głębi duszy napawając się jego lekką niepewnością, wydostającą się na wierzch jedynie jako subtelne muśnięcie poczucia dyskomfortu. - Dobrze, przyznam się, bo mam pewien plan. Jak wiesz festiwal trwa aż siedem dni, na pewno nie chcę się tutaj błąkać samopas, dlatego musisz ze mną dotrwać do samego końca. I, chcąc ci to ułatwić... nie zaplanowałam żadnych złowieszczych niespodzianek. Wyjątkowo, dlatego nie przyzwyczajaj się - sprostowałam wreszcie tę jakże krępującą kwestię tyczącą się scenki rodzajowej rodem z taniej powieści familijnej.
Szkoda, że nie znałam myśli Sylvaina, bo aż tak zjednoczeni ze sobą nie byliśmy. Odpowiedziałabym mu, że prawdziwa miłość istnieje, tylko do niektórych nigdy nie przychodzi. Nie od dziś świat dzieli się na "lepszych" i "gorszych" i Merlin jeden wie, kogo gdzie wrzucić.
- Mówisz? Przecież Jowisz to kochana psina - powiedziałam odnośnie mojego charta. Był dobrze ułożony, zadbałam o to, a to prowadzi z kolei do tego, że nie powinien w nikim budzić przerażenia. Nie powiem, możliwe, że na mój rozkaz nie byłby już tak miłym pupilkiem, ale przecież wciąż chcę wierzyć w to, że nie będę doprowadzona do ostateczności. Za dużo par oczu jest we mnie utkwionych od dłuższego czasu.
Na znak jak gdyby pojednawczy, poklepałam Jowisza po pysku, na co on zmrużył na moment oczy. Tylko na moment, ponieważ zbliżaliśmy się już do zagajnika, a to oznaczało nowych ludzi i nowe otoczenie, na co chyba każdy pies jest bardzo wyczulony.
- To prawda, z taką facjatą... - Pozwoliłam sobie na chwilowy, niewinny żarcik; kąciki ust uniosły się lekko w górę i zadrżały na kilka sekund, pozostawiając mnie przez moment w ramionach radości. Rzadkiego gościa w moim życiu.
- Ponurak to na pewno mi wyjdzie. A tobie stado Crouchów z pochodniami - odparłam z udawanym zadowoleniem, kiedy już wchodziliśmy między ludzi. Było tu zdecydowanie za cicho jak na mój gust, ale muszę przyznać, że atmosfera delikatnego półmroku oraz świec była dosyć kojąca. Zaciągnęłam się na chwilę powietrzem nasyconym zapachem jednoznacznie kojarzącym się z woskiem, by następnie podejść do wolnego stanowiska. Jowisz położył się leniwie tuż przy nim, a ja chwyciłam za leżący obok kociołka klucz.
- Jeśli panie mają pierwszeństwo, to chyba powinieneś zacząć? - spytałam, odnotowując w myślach, że powinnam ograniczyć się z tymi dobrotliwymi uszczypliwościami. Zrobiłam zaś coś zupełnie odwrotnego do tego, co powiedziałam, ponieważ po prostu zaczęłam lać ten śmieszny wosk próbując dojrzeć na wodzie konkretny kształt.

29.10.15 7:59

The member 'Bellona Greyback' has done the following action : rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 7 ESNJfVo

29.10.15 22:13

- Nie jestem aż tak naiwna, Ignatiusie - wzruszam tylko ramionami. Bo rzeczywiście, choć naiwność bez wątpienia była moim znakiem rozpoznawczym, to jednak nazbyt dobrze wiedziałam, że Prewett ma problemy przez spotkania ze mną. Jego rodzina wcale nie zamierzała ukrywać, że ktoś mojego pokroju u jego boku, nawet jeśli tylko w roli przyjaciółki, jest ogromną skazą na honorze. I choć sam Ignaś z pewnością nigdy nie przyznałby tego na głos, to czasami zastanawiałam się, jak wiele musi go to wszystko kosztować.
W palcach obracam zastygły wosk, który zaschnął w kształcie konia. Gdy zaś usłyszałam wyjaśnienie jego symboliki, moje policzki pokryły się krwistą czerwienią. Zwłaszcza, że tuż obok mnie stał właśnie Ignatius. Z jednej strony zdawałam sobie sprawę, że wie, iż nie jestem kobietą aż nazbyt troskliwą, jednak gdy tylko ten temat wypływał, zaczynałam się czuć niekomfortowo. Nie chciałam, by tak właśnie mnie postrzegał. Pewnie odwróciłabym wszystko w żart, gdyby nie fakt, iż po chwili podeszła do mnie jedna z nieznanych mi koleżanek Prewetta, wraz z mężczyzną, który okazał się być jej bratem.
Z początku milczałam, poniekąd chowając się za plecami Ignasia, jednak w końcu musiałam wyjść z cienia.
- Nie przesadzaj, bo się zarumienię! - zagroziłam chyba zupełnie na marne, bo moje policzki już pokryły się wyraźnym szkarłatem. Słynęłam chyba z tego, że ciężko było mi przyjąć jakiekolwiek pochlebstwa. - Miło mi poznać - odparłam nieśmiale, starając się szybciutko odwrócić temat od siebie. I bądź co bądź, chyba nie musiałam nawet długo się starać. - Samuela? Owszem, to mój naprawdę blisko przyjaciel - uśmiechnęłam się do niego i podałam mu rękę, którą uścisnął. - Najlepszym w całym biurze! - wcięłam się w słowo Josephowi i wtuliłam policzek w ramię Ignatiusa.

29.10.15 23:07

Kłaniasz się ledwo zauważalnie. Nie z powodu takiego, że nie chcesz okazać jej szacunku - niby czemu miałaby otrzymywać go mniej, niż powiedzmy mężczyźni, którzy weszli z takim impetem pod namiot? Po prostu nie nawykłaś do podobnych działań. Nie jesteś prawdziwą spadkobierczynią nazwiska Fawley.
Rzucacie sobie spojrzenia. Ona Tobie, Jemu, Juziowi. Juzio Tobie i Jemu i Jej. On prawie wcale nie patrzy, a Ona mówi, że zna Samuela. Ty rzucasz spojrzenie bratu. Niekontrolowane. Naiwne. Zbieg okoliczności, czysty przypadek, nagle zwala cię z nóg, patrzysz na zebranych i chcesz odejść jak najprędzej. Jak mały jest ten świat. Zbyt mały. Lustrujesz spojrzeniem czerwone lico koleżanki Ignatiusa i myślisz, że doskonale już wiesz, dlaczego Samuel wybral ją akurat na swoją przyjaciółkę. Przepadał za nieśmiałymi dziewczętami, prawdopodobne, że to jedyna cecha, która łączy wszystkie jego przyjaciółki. Zastanawiasz się przez chwilę, co tam u Skamandra, czy już się ustatkował. Na pewno, wszak był taki przystojny. Przyklejona do ramienia towarzyszka Ignatiusa spogląda na Twego brata, są pogrążeni w rozmowie. Ty milczysz i spoglądasz na dłonie, które trzymały i wyrżnęły nieudaną wróżbę. wytrzepujesz wosk spomiędzy palców, unosisz wzrok, a ten pada na krzaczki jeżyn których smak poznałaś jeszcze zanim podeszliście do mis. Opuszczasz towarzystwo bez słowa i idziesz nazbierać w dłonie jeżyn. Małe nabite słodkim sokiem owocki prawie nie mieszczą się w twoich dłoniach. Powróciwszy po udanych łowach do towarzystwa, wyciągasz ku nim słodycze. - Organizatorzy nie będą źli, że się poczęstujemy

30.10.15 15:45

Był święcie przekonany, ale to absolutnie pewien, że Bella powie: "Festiwal trwa aż siedem dni, na pewno nie chcę się tutaj błąkać aż tyle czasu". Zamrugał więc zaskoczony, kiedy usłyszał coś kompletnie innego. Nawet jego aktorstwo nie przyszło mu tu z pomocą, jego wyraz twarzy wyrażał dokładnie to, co czuł (co nie zdarza się zbyt często).
- Chcesz spędzić tydzień... tutaj? - zapytał licząc na to, że jednak dziewczyna parsknie śmiechem i powie, że żartowała. Co będą tu robić taki szmat czasu? Poza tym im dłużej zostaną, tym większa szansa, że napatoczą się jednak na kogoś, na kogo napatoczyć się nie chcą. Sylvain miał dość długą listę takich osób. Brak niespodzianek ze strony Loni, to nie taka zła informacja, ale zostanie tu...
- Jesteś pewna? Tak w stu procentach? - dodał bacznie jej się przyglądając. Nie zostawiłby jej tu samej - fakt - a wyścig konny, który miał być atrakcją pod koniec festiwalu, brzmiał kusząco, ale... może by tak wynegocjować siedzenie tu kilka dni krócej?
A pies... był w porządku, jasne... ale Sylvain i tak był pewien, że potrafiłby skutecznie odstraszyć wszelkich adoratorów. Zresztą w jakim innym celu brać psa na taki festiwal?
- Tak, tak, na pewno będzie równie kochany jak nim kogoś poszczujesz - odparł tylko trochę jej się odgryzając. Oczywiście Bells nie była mu dłużna ani przez chwilę. Jej słowa o twarzy skwitował przewróceniem oczami.
- Aż tak ci się nie podoba? - zapytał cicho i bezczelnie prowokująco, uśmiechając się przy tym cwaniacko.
Och, tak? On miał zaczynać? Bellona naprawdę była nie do zniesienia, jak on z nią w ogóle wytrzymywał? A jednak uśmiechał się dalej tym bardziej, że zaczęła przelewać wosk.
- No, jak na mój gust to to nie wygląda jak ponurak - skwitował, nim zdążyła nawet wyjąć swą wróżbę z wody. - To jak nic motyl. Będziesz latać z kwiatka na kwiatek aż wpadniesz w sidła pająka - to twoja wróżba - osądził jak prawdziwy ekspert z tej dziedziny, po czym sam przejął i klucz i wosk. - Zobaczmy tych Crouchów z pochodniami.

30.10.15 15:45

The member 'Sylvain Crouch' has done the following action : rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 7 HZqogJa

30.10.15 18:57

Dobra mina do złej gry. Czyż nie tego właśnie byłam uczona przez całe życie? Niech się wali, niech się pali, uczesz misternie włosy, przywdziej swój najpiękniejszy z możliwych uśmiechów i pozwól wszystkim naokoło wierzyć w to, że nigdy nie miałaś się lepiej. Ostatnimi czasy jednak wieczne wyginanie ust w uśmiechu przychodziło mi coraz ciężej, a otaczająca mnie rzeczywistość daleka była od ideału, gdy stopniowo pojawiały się na niej kolejne rysy, z pozoru drobne, ledwie zauważalne, ale gdy zaczynały na siebie nachodzić, rzutowały na wszystko. Przypadkowe spotkanie w parku, szantaż, próby zamaskowania wszystkiego przed mężem, który intuicyjnie wyczuwał, że coś jest nie tak, moje wymijające odpowiedzi, tylko wprowadzające pomiędzy nas niepokojący dystans - kumulacja zdarzeń i niepokojących myśli nie mogła prowadzić do niczego dobrego.
Nigdy nie byłam fanką wróżb. Wypierałam się, mówiłam, że w nie nie wierzę, że nie mają sensu, że są absurdalne. Może tak naprawdę podświadomie bałam się tego, że obiecane mi niepomyślności faktycznie się ziszczą? Przed laty ułożone dla zabawy przez Sybil karty tarota wywróżyły nieszczęście i chociaż wtedy śmiałam się odrobinę szyderczo, dziś to wspomnienie zostawia po sobie tylko gorycz, Sybil przecież straciła życie, a wszystko to, co wtedy kochałam, obróciło się w popiół i już nie ma racji bytu. Czy jeśli poznałam ciemną stronę fortuny, może mnie spotkać jeszcze coś gorszego? Z mieszanymi uczuciami podeszłam do pani Prewett, która obdarzając mnie dobrotliwym uśmiechem, przytrzymała klucz i poinstruowała jak dokładnie mam lać wosk. Śmiejąc się radośnie i gawędząc wesolutko maskowałam niepokój, z jakim wpatrywałam się w formujący się kształt. Wysłuchałam interpretacji znaku, przesunęłam palcem po zastygniętym woskowym wzorze i dziękując za poświęcony czas, oddaliłam się w kierunku innych atrakcji, licząc na trafienie na znajomą twarz, która odciągnie moje myśli od iście filozoficznych rozmyślań na temat sprawdzalności wróżb.

30.10.15 18:57

The member 'Harriett Naifeh' has done the following action : rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 7 GpjbN3S

30.10.15 21:19

| pojawiam się i znikam
Tajemnicza atmosfera zamglonego zagajnika doskonale wpisywała się w artystyczną wizję tego wróżbiarskiego wieczoru, jaki zaplanowała dla siebie Laidan. Po upalnym dniu spędzonym na festiwalu chwila wytchnienia w wieczornym chłodzie lasu wydawała się perfekcyjnym zwieńczeniem wieczoru. Zwłaszcza, jeśli w grę wchodziło przepowiadanie rychłej przyszłości. Większość młodzików podchodziła do tego typu atrakcji z buntowniczym zblazowaniem, ale Lai wcale nie rozglądała się kpiąco po zagajniku ani nie wyśmiewała w duchu deklamowanych przez Pelagię Prewett przepowiedni, skrzekliwie przerywających ciszę wypełniającą miejsce pomiędzy młodymi drzewami. Wierzyła przecież w kaprys losu, w przeznaczenie, będące silniejszym od jakichkolwiek ludzkich praw. Artystyczna wrażliwość pozwalała jej na dojrzenie głębszego sensu w nieoczywistościach - także tych bardzo przyziemnych, skraplających się gorącym woskiem na chłodnej tafli wody. Płomień świecy zadrżał chwiejnie, kiedy ostatnia kropla zastygła, układając się w przepowiednię. Dość jasną, niewymagającą żadnych podszeptów czy pomocy w wyrafinowanej analizie. Laidan zacisnęła tylko dłonie na jeszcze ciepłym kształcie, po czym schowała wróżbę do kieszeni leciutkiego, jedwabnego płaszcza i - tak szybko jak się pojawiła - zniknęła z przesyconego zapachem dymu zagajnika.

zt

30.10.15 21:19

The member 'Laidan Avery' has done the following action : rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 7 MMEtlUC

31.10.15 1:50

Jestem trochę niespokojny, lekko rozchwiany, zmęczony burzą emocji. Niezdecydowanie na duszy odbija się na mojej psychice. Kobiety od dłuższego czasu nie przynoszą mi ukojenia jak zazwyczaj. Ich towarzystwo mnie mierzi, rozdrażnia. Zwłaszcza, gdy są przymilne i łakną mojej uwagi. Szlag by cię kochanie, jeśli okaże się, że zniszczyłaś mnie dla kobiet, a potem zniszczysz mnie samego. Dlatego podwójnie cieszę się ze spotkania z moją drogą przyjaciółką. Jest inna niż wszystkie. Nie tylko za sprawą swojej egzotycznej urody. Przynosi mi taki dziwny spokój, który pojawia się także i teraz. Jej każde słowo mające być raniącą strzałą ma zaokrąglony grot i dzięki temu kocham ją jeszcze bardziej.
- Dobrze, że sobie przypomniałaś – rzucam cierpko, chociaż zdradza mnie wyraz twarzy. Dobrze, że go nie widzi, bo cały mój teatrzyk modulacji głosem runąłby jak zamek z piasku. Nie żebym musiał cokolwiek przed nią grać czy udawać. Po prostu jedynie z osobami, które są mi bliskie mogę poudawać kogoś, kim nie jestem i mieć pewność, że nie gubią tego, jaki jestem naprawdę.
- Prędzej powiedziałbym, że udaję Doctor Dolittle, ale owszem, masz rację. Chociaż trochę tęsknię za Londynem – mówię cicho, coraz ciszej, aż nie jestem pewien, czy Deirdre zdołała wyłapać moje ostatnie słowa wśród monotonnego szmeru nocy. Może i jestem szczerym człowiekiem, który nie unika mówienia prawdy, ale jestem też mężczyzną, który w genach ma trudność w mówieniu o swoich uczuciach. Straszna niesprawiedliwość nas spotkała od Mateczki Natury. – Może nie jesteśmy sobie pisani, ale czy nie jest ciekawiej, gdy człowiek przeciwstawia się konwenansom? – odpowiadam pytaniem na pytanie i znów mój ton jest zwykły, nie wyłapiesz w nim nuty melancholii czy nostalgii, chociażbyś spuchł. Moje zmysły znów wypełniają słodkie synestezje zagajnika, a myśli zajmuje tylko ta urocza kobieta w moich objęciach. Powinienem trzymać ją częściej bliżej siebie. Jest moim wygłuszaczem, tłumi moje niepotrzebne, wariujące myśli. Z tego samego powodu wszystkie listy, jakie mi wysłała trzymam w pudełku zamiast palić nimi w kominku. Oczywiście nie powiem jej tego. Nie karmi się ego kobiety, zwłaszcza takiej.
- W porządku pani wróżbitko, wierzę ci na słowo. – Uśmiecham się do niej ciepło, gdy w końcu nasze oczy się spotykają. Miło jest w końcu zobaczyć ją w całym majestacie, chociaż nastrojowe oświetlenie nie sprzyja dokładnym oględzinom. Widzę jednak jej wyraz twarzy i wszystko mi to rekompensuje. Odłożyłem już niebezpieczną świeczkę, więc drugą rękę bezpiecznie sadowię na jej talii. – Cieszę się, że się cieszysz, bo ja też się cieszę, że cię w końcu widzę. – Jestem przy niej trochę niedorzeczny i niepoprawny, słowa kleją mi się w sposób, w jaki robią tylko przy niej. Lubię ten stan. Wiem, że w całym tym towarzystwie oboje powinniśmy trzymać fason i rezon, ale nie mogę się powstrzymać, zresztą nie jestem raczej szczególnie zasadniczy. Przyciągam ją bliżej, aby móc poczuć mocniej bijące od niej ciepło i oprzeć podbródek o czubek jej głowy. – Za rzadko się widujemy różyczko, jeszcze zacząłbym tęsknić.

31.10.15 13:26

//wpadam i wypadam

Miałam nie przychodzić, pojawić się dopiero na mecz, ale stwierdziłam, że chciałabym dostać wróżbę. Pojawiłam się więc w zagajniku. Przyszłam sobie wraz z tłumem. Chyba w sukience nikt mnie nie rozpoznał, więc przemknęłam w stronę jednego z wolnych miejsc, gdzie mogłabym sobie wziąć wróżbę. Nigdy chyba takiej nie robiłam, pamiętam, że moi rodzice sceptycznie podchodzili do takich spraw. Nawet moja mama zbytnio nie wierzyła żadnym jasnowidzom i czytaniem z fusów. Więc nigdy czegoś takiego nie robiliśmy. Ale zabawić się raz na jakiś czas można, nic się nie stanie, a nóż się sprawdzi. Zlałam sobie wosk do wody, wzięłam to co mi się ułożyło i zadowolona, cokolwiek to właściwie znaczyło, poszłam szukać wrażeń gdzie indziej.

31.10.15 13:26

The member 'Diana Rowston' has done the following action : rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 7 CBTDtPK

Zagajnik

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia