First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

- Właśnie o nazwisko się martwię.
Mruknął pod nosem na uwagę Matta, nie wdając się jednak w większe szczegóły. Jak to się stało, że pomiędzy szlachtą uchował się ktoś taki jak Ollivander - nie wiedział, ale na pewno nie życzył mu utraty wszystkiego co miał. Nigdy też nie brał takiej ewentualności w ogóle na poważnie - do czasu jednak, kiedy nie dowiedział się od przyjaciela o listach od nestora jego rodu.
Nie mógł jednak nic zrobić, już po chwili sam osobiście odgrodził drogę pomiędzy nimi, a całym tym rozgardiaszem i nie mógł nie być zadowolony z tego, jak dobrze zaklęcie wyszło. Zaraz jednak Matt pociągnął go za sobą.
Trzeba ruszać.
Szli dość długo, rozglądając się dookoła, żeby wypatrywać ewentualne zagrożenia, choć wszystko zdawało się być w porządku.
- Myślisz, że to jeszcze daleko?
Zerkał czasem do tyłu, by upewnić się, że jednak nikt nie idzie także za nimi. Spojrzał też na chwilę na kuzyna, zaraz jednak jego uwagę (którą tak łatwo rozproszyć) przykuła... cóż, kompletna ciemność. Uniósł różdżkę chcąc oświetlić drogę, choć zawahał się, czy to aby na pewno dobre wyjście. Nie bardzo marzył o starciu z jakimś trollem, którego światło w lesie mogłoby zwabić.
Koniec tunelu wbrew pozorom wcale go nie ucieszył - teraz już kompletnie nie wiedział, w którą stronę powinni mieć i miał nadzieję, że Matt będzie bardziej zorientowany. Zaraz jednak dało się dosłyszeć ruch, a z ciemności wyłoniła się postać jakiegoś stworzenia. Bertie zmarszczył brwi mrużąc oczy, żeby lepiej się przyjrzeć.
- Takie cholerstwo chciało mi kiedyś odgryźć nogę. - poinformował kuzyna o jednym z ciekawszych etapów swojej nielegalnej, małoletniej podróży przez świat, który mógł się skończyć źle (no dobra, może nie amputacją, ale dzieciaki wszystko widzą mocniej!). Trzymał różdżkę w pogotowiu. - Uważaj jak łazisz, bo pewnie będzie bagniście.
Dodał, bo wiedział że Matt to jeśli chodzi o zwierzęta raczej idiota. Ciekawe, czy gdyby znalazł ghula w Ruderze to by myślał, że to jakieś zmutowane dziecko albo małpa? Ruszył przed siebie starając się być cicho i uważać na kroki, patrzył czy zwierzę nie zwraca na nich zbytniej uwagi i trzymał różdżkę w pogotowiu. Chyba zaczyna się ciekawsza część przeprawy!
Idąc rozglądał się uważnie wypatrując wszelkich niebezpieczeństw, ale może i wskazówek - muszą być już blisko, prawda?

rzut na spostrzegawczość

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 85

Choć nie bez trudu, Sophii udało się podnieść z ziemi. Podparła się starej, wysłużonej miotły, wciąż się jej przytrzymując. Jej kolana drżały, a w głowie wciąż wirowało. Mimo upływu czasu wcale nie było lepiej. Obraz przed jej oczami falował, ale mimo to mogła zauważyć, że pobliskie drzewa były rozmieszczone zaskakująco równo, wręcz nienaturalnie. Może zostały tak zasadzone celowo przez właścicieli tych ziem? A może były zasadzką, stworzonym przez czary majakiem, który miał za zadanie zwodzić?
Wolała się do nich nie zbliżać, bo spodziewała się, że wśród drzew może czaić się więcej zagrożeń. Póki co starała trzymać się w bezpiecznej odległości od linii drzew i od samej rzeki. Przez cały ten czas nie opuszczało jej jednak dziwne wrażenie, że coś było nie w porządku w całej tej scenerii i zaskakującej pustce. Zaczęła się więc rozglądać, próbując wypatrywać ewentualnych zagrożeń, chociaż miała nadzieję, że przeczucie ją myliło i przestrzeń wokół niej nadal była opustoszała. Chciała jak najszybciej opuścić to miejsce i znaleźć się możliwie daleko stąd.

| rzucam na spostrzegawczość i na równowagę

The member 'Sophia Carter' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 46, 74

- Cóż... - zacząłem niepewnie, zmrużyłem powieki i rozejrzałem się po ciemności. Z jednej strony rozciągało się coś czarnego wznoszącego się ponad ziemię - pewnie las, z drugiej zaś coś szemrzało - pewnie strumień, a my tak staliśmy - zgubieni. Naturalnie nie zamierzałem się do tego oficjalnie przyznawać. Chociaż prawdą było, że znawcą natury nie byłem i nigdy się w leśne tereny nie zapuszczałem na tyle by wiedzieć dokąd należało teraz iść. Umiałem trafić do tej cholernej Brzozowej Karczmy, lecz z takiego losowego zadupia, nocą, gdzie wszystko wyglądało tak samo z tą różnicą, że wydawało inne dźwięki...- ...yyyghm, daj mi chwilę... - grałem na czas posuwając leniwie stopę za stopą, gdy nagle dostrzegliśmy kogoś i czające się za tym czymś coś co kiedyś zamierzało urwać kuzynowi kiedyś nogę.
- Nie jest chyba zbyt bystre, skoro wciąż masz dwie - prawda? Niestety kuśtykający cień, mogący być dla nas żywym kompasem zdawał się być w nieco gorszym położeniu przez wzgląd na swa mobilność, jednak odnosiłem wrażenie, że wie gdzie idzie. Wyciągnąłem więc różdżkę wywracając oczami na uwagę Bertiego - Może jeszcze nałożyć czapkę i poprawić szalik - burknąłem, wchodząc zaraz potem w coś bagnistego. Syknąłem i strzepałem nieporadnie z buta błotnistą maź. Cholera jego...co ja to miałem...?
- Idziemy za gościem - odpowiedziałem wskazując różdżką podpierającego się na miotle, a zaraz potem celując we wskazane zwierze inkantując w jego stronę niewerbalnego upiorogaceka. Niech zjeżdża i zostawi w spokoju naszego półmartwego przewodnika. Bo jak odgryzie mu nogę to do świtu nie dojdziemy do cywilizacji jeśli będziemy zmuszeni iść za czołgającym się człowiekiem.

The member 'Matthew Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 51

Sophii udało się zrobić kilka kolejnych, chwiejnych kroków w stronę wyraźnie odznaczającej się linii drzew, gdy ponownie usłyszała za sobą szelest i poruszenie; jeżeli odwróciłaby się przez ramię, dostrzegłaby ciemny kształt, z wyglądu przypominający kłodę, a w rzeczywistości będący młodym, najwyraźniej skorym do figli błotoryjem. Stworzenie, przebierając krótkimi łapami coraz szybciej, kierowało się prosto w stronę kobiety, błyskając w ciemności ostrymi zębami.
Z każdym kolejnym krokiem, Bertie dostrzegał coraz więcej wyłaniających się z mroku szczegółów: widział, że postać, za którą podążali razem z Matthew, wyraźnie miała problemy z utrzymaniem równowagi, a śledzący ją błotoryj, właśnie rzucił się w kierunku jej kostek. Rozejrzawszy się dokładniej, mógł też spostrzec drugi, nieco większy kształt, wyłaniający się z porastających brzeg zarośli; lśniąca w świetle księżyca para oczu przytwierdzona do bliźniaczego, przypominającego kłodę ciała, ruszyła w stronę mniejszego i najprawdopodobniej młodszego osobnika. Skierowawszy spojrzenie w stronę lasu, Bertie mógł zauważyć to, co chwilę wcześniej zwróciło uwagę Sophii – że pierwsze drzewa oraz niższe krzewy układały się w wyraźną, nienaturalnie równą linię, jakby znacząc granicę… terenu? Posesji? Trudno było stwierdzić. Oprócz tego, jedyną rzeczą zwracającą uwagę, była zwalista bryła o nierównomiernym kształcie, na pierwszy rzut oka przypominająca potężny głaz, przycupnięty po drugiej stronie rzeki i zupełnie nieruchomy.
Zaklęcie Matthew nie udało się: para nietoperzy przebyła jedynie połowę odległości dzielącej czarodzieja od stworzenia, zanim rozpłynęła się w nocnym powietrzu.

Sophia – ST utrzymania równowagi w tej kolejce wynosi 50. Aby uniknąć ataku błotoryja, możesz wykonać unik (ST = 82, rzut, do wyniku wlicza się statystyka sprawności) lub rzucić zaklęcie (ST według tabeli). Linia lasu znajduje się około 10 metrów od Ciebie.

Matthew i Bertie – macie wolne pole manewru, rzut kością obowiązuje Was jedynie przy rzucaniu zaklęć.

Aktualne kary: Matthew: -10 (poruszanie się), -5 (zaklęcia), Sophia: -10.

Na odpis macie 48 godzin.

Nie mógł się nie zaśmiać, kiedy jego dorosły kuzyn nie życzący sobie dobrych rad władował się solidnie w błoto. Spojrzał na niego i wzruszył tylko ramionami. Powoli znów zaczynał czuć się pewnie, byli już daleko od zagrożenia. Prawda?
- Mógłbyś.
Zaraz jednak Matt postanowił się popisać kompletną nieumiejętnością rzucania błazeńskich zaklęć. Bertie spojrzał na niego, a w jego spojrzeniu bez trudu można było odczytać czy my na pewno jesteśmy rodziną? Nic jednak nie powiedział, bo osoba idąca przed magicznym stworzeniem ewidentnie potrzebowała pomocy. Skierował swoją różdżkę w stronę idących za nią kłód i machnął w nadziei, że czar mu się uda.
- Orcumiano.
Mruknął, nie ruszając jednak za kuzynem, a wskazując mu palcem linię drzew, która ewidentnie układała się w koniec lasu.
- Albo trafiliśmy pod posiadłość Averych, albo zaraz się stąd do reszty wyniesiemy. - stwierdził, choć wyraźnie nie zamierzał porzucić człowieka zaatakowanego przez błotoryja, bez znaczenia czy jego zaklęcie się powiodło czy nie, ruszył ostrożnie w tamtą stronę.

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 92

Wciąż próbowała iść przed siebie, pełna uporu i zdeterminowania, żeby opuścić to miejsce. Mimo podpierania się miotłą chwiała się, trudno było iść prosto, kiedy świat wirował przed jej oczami. Rozejrzała się przezornie; jak się okazało, w samą porę, bo za sobą mogła zauważyć dziwaczne stworzenie przypominające nieco zabłoconą kłodę z łapami i paszczą pełną ostrych zębów. Nie miała ochoty, żeby te kły zagłębiły się w jej ciele, a za pierwszym stworzeniem pojawiło się drugie, większe.
- Caeruleusio! – rzuciła, kierując różdżkę na stworzenia i próbując je zamrozić. Chociaż nie była pewna, czy w obecnym stanie wyjdzie jej to tak, jak powinno. Nie była nawet pewna, czy uda jej się dobrze wycelować, bo obraz wciąż się chwiał, a stworzenie nie wyglądało na pokojowo nastawione. I co, jeśli takich jak one było w pobliżu jeszcze więcej?

The member 'Sophia Carter' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 50, 67

A spróbowałby coś powiedzieć to by się już dławił błotem. Ja już bym tego dopilnował. Tak to tylko spojrzałem na niego z pode łba zastanawiając się czy powinienem użyć go jak wycieraczki. Ten fragment materiału na jego plecach...zachęcał. Szkoda tylko, że nie byłem w najlepszym stanie do wymachiwania nogami. Miał farta.
Kiedy kolejne zaklęcie, po raz kolejny mi nie wyszło, miałem szczerą ochotę miotnąć różdżkę w piździec, odwrócić się i iść...gdziekolwiek byle w przeciwnym kierunku. DO tego Bertie. Pomyślał coś prawda? Pewnie że pomyślał. Znając życie w swoich myślach wchodził już na moje ego. Fantastycznie. Wymachnąłem rękami w stylu jak taki mądry to sam sobie czaruj. Splotłem potem ręce na torsie układając w głowie już jakąś szyderczą dogryzkę gdy jemu oczywiście zaklęcie wyszło. Już miałem to skomentować, lecz cóż...najpierw mnie zmieszało, potem skonsternowało, a potem zaakceptowałem smutną prawdę.
- Miałeś. Fart. - wyartykułowałem niechętnie, a potem patrzyłem czy to coś nie wylezie z dziury - Ej ty, wiesz którędy do cywilizacji lub najbliższego kominka, świstoklika...czegokolwiek? Jeśli wiesz to ci pomożemy - nie to, że sam nie wiem, prawda?

Młody błotoryj poruszał się żwawo, zmierzając prosto ku stopom Sophii i niespecjalnie zwracając uwagę na to, co działo się wokół niego, gdy więc dosięgło go udane zaklęcie aurorki, nawet nie podjął próby umknięcia lodowatej mgiełce. Znieruchomiał, oddalony o kilkadziesiąt centymetrów od kobiety i być może na tym zakończyłaby się jej przygoda z nadpobudliwym stworzeniem, gdyby nie to, że miękka ziemia – trafiona bezbłędnym urokiem Bertiego – nagle zapadła się, tworząc głęboki, około dwumetrowy dół o stromych skarpach. Oba błotoryje – młody i jego (najprawdopodobniej) matka – wydały z siebie przerażone piśnięcie, po czym znalazły się na dnie wyrwy. Niestety, również Sophia nie uniknęła skutków zaklęcia; nie znajdowała się na tyle blisko, żeby od razu wylądować w środku, ale osuwające się podłoże umknęło jej spod stóp. Zawisła nad dołem, ciężar ciała utrzymując na łokciach i przedramionach, z nogami dyndającymi niecały metr od stworzonej przez Bertiego pułapki.
Panujące na brzegu zamieszanie nie należało do najcichszych; rozmoknięta ziemia zachlupotała donośnie w nocnej ciszy, a uwięzione stworzenie zaczęło wydawać z siebie coraz bardziej gniewne odgłosy. W reakcji na ten niecodzienny rozgardiasz, zauważony wcześniej przez młodego Botta głaz poruszył się nieznacznie; nierówna, bezkształtna głowa uniosła się znad zwalistego tułowia, a zaspany troll rzeczny rozejrzał się niemrawo, mrugając ciężkimi powiekami, póki co nie podnosząc się jednak z miejsca.

ST wydostania się Sophii z dołu wynosi 80, nie musi jednak robić tego sama – jeżeli Matthew i/lub Bertie zdecydują się jej pomóc, rzuty kością zsumują się. Do rzutów dolicza się statystykę sprawności.

Sophia – w tej kolejce nie musisz wykonywać rzutu na utrzymanie równowagi.

Aktualne kary: Matthew: -10 (poruszanie się), -5 (zaklęcia), Sophia: -10.

Na odpis macie 48 godzin.

- Chyba się z tym błotoryjem na rozum zamieniłeś. Kiepski deal. - skomentował jedynie propozycję swojego kuzyna, kręcąc przy tym głową. Znaczy, domyślał się że starszy Bott tylko pozował na kretyna i pewnie pomógłby kobiecie, jednak nie zamierzał jej przetrzymywać.
Szczególnie, że jego zaklęcie zadziałało - zadziałało doskonale i niestety zbyt mocno. Ruszył zaraz w tamtą stronę, chcąc pomóc poszkodowanej tym razem przez siebie osobie, jednak w trakcie tego spaceru lekko go zmroziło.
- Cholera jasna. - syknął teraz zdecydowanie ciszej. Schował jednak różdżkę i kucnął, łapiąc przy tym mocno ramiona kobiety, żeby nie obsunęła się zbyt mocno i dopiero teraz mógł się jej przyjrzeć - i rozpoznać kobietę, której dwa miesiące temu wręczał na ulicy walentynkowego kwiatka. - Cześć. To miało wyjść troszkę inaczej. Znaczy zaklęcie.
Powiedział, ciągnąc mocno, żeby pomóc jej się wydostać z dołu.
- Niech tylko te cholerstwa się zamkną, bo zaraz będziemy mieć poważniejszy problem na głowie. - dodał na tyle cicho, żeby tylko jego towarzysze go usłyszeli, cały czas zerkając w stronę ruchomego głazu który wcześniej zignorował, chcąc też zwrócić na niego uwagę Matta i Sophii. Jednocześnie pociągnął za ręce Sophii w nadziei, że uda mu się szybko wydostać ją z dołu w który ją przypadkowo władował.
A potem w nogi - byle szybko... i cicho.
Trzeba przyznać, że trochę go to zestresowało. No dobra, nie miał ochoty czymś oberwać od trolla, więc lepiej żeby stworzenie ich nie zobaczyło.

rzut na wyciąganie Sophii

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 23