Czas mógłby się zatrzymać w tej jednej sekundzie, gdy chcieliśmy tego razem. Wspólnie wyjechać, stworzyć wspólną przyszłość. Lecz to tylko krótkie chwile, zaledwie na kilka uderzeń serca, gdy widzę, że także tego chcesz. Jednak co daje ujawnienie niewielkiej słabości, skoro ona znika wraz z twoim gasnącym uśmiechem? Na pewno nie nadzieję ani determinację. Raczej mówimy tu o zawodzie, gdy wszystkie te piękne wizje po prostu znikają, a serce obracająca się w pył niczym stronice wiekowego woluminu pod zbyt mocnym naciskiem.
Oddasz mnie bez walki, ot tak? Będziesz biernie obserwował, jak dostosowuję się do woli rodziny, jak próbuję ułożyć życie u boku innego mężczyzny, nigdy nie będąc tam tak naprawdę szczęśliwą. Nie powinnam mieć do ciebie pretensji, przecież masz rację – niektórych błędów nie da się naprawić. Nie jestem w stanie nic zrobić z wyborem podjętym lata temu, który rozdzielił nas na dobre. Nawet nie wiem, ile trwamy w tym zawieszeniu, jednak mam świadomość, że czas razem spędzony, jakby wydarty podstępem dobiega ku końcowi. Może powinnam coś zrobić, ująć za rękę, pocałować cię w czoło w ramach pożegnania? A może nie powinnam się na to wszystko godzić, podjąć jakąkolwiek polemikę, by wyperswadować ci swoje racje - nie widzę w tym celu, może zbyt zaszokowana tą całą sytuacją, może nie jestem w stanie wypowiedzieć słów, w które nie wierzę. Przecież masz rację - nie cofnę swojego zniknięcia, nie jestem w stanie naprawić tego błędu.
- Musisz odpocząć. Wybacz, że zajmuję ci czas – wypowiedź jest zdawkowa, jednak nie stać mnie na więcej. Całą swoją samokontrolę wkładam w zaciskanie szczęki, byle tylko nie zadrżała mi broda - jakby to miało jakiekolwiek znaczenie, przecież w każdej innej części mojego ciała widać, jak bardzo mnie tym rozbiłeś - drących ramionach, lekko urywanym oddechu, który miałby zredukować bolesność dziury powstałej po wyrwanym sercu. Podnoszę się z miejsca, jeszcze resztkami nadziei łudząc się, że zatrzymasz mnie, nim zatrzasnę za sobą drzwi.

| zt x2