Howl Street 5a/6

Tego dnia byłem wyjątkowo zmęczony. Wczesnym wieczorem zmorzył mnie sen błogi. Ledwie przyłożyłem głowę do poduszki, a już czułem ciężkość powiek i powolny rejs w krainę snu. Snu, który różnił się od tych, które zwykłem pamiętać. Był kolorowy, żywy, tak mocno realny... ten feniks, ogień i żar, to... tylko sen? Czułem zawód po przebudzeniu się, zwłaszcza, że ranek wciąż nie nadchodził. Zły chciałem powrócić do tamtej krainy marzeń, ale wtedy dostrzegłem coś na poduszce. Zapaliłem światło i dostrzegłem... pióro. Kiedy tylko go dotknąłem, w mojej głowie zabrzęczała znana melodia i wszystko... tak jakby wróciło. Ja do snu czy sen do mnie? Nie wiedziałem, ale nagle wydało mi się to bardzo nieistotne. Koniecznie chciałem odnaleźć adres kołatający w mojej głowie. Dlatego zerwałem się energicznie z łóżka, porwałem pierwsze lepsze ciuchy, by je na siebie włożyć, zabrałem różdżkę i teleportowałem się.
W zupełnie nieznane mi miejsce, pełne nieznanych mi ludzi. Budynki były obce, tak jak obcy był krajobraz wokół, tak jak obcy ludzie zebrani w jednym miejscu. Gdzieś pomiędzy cegłami, bluszczem a drewnianą furtką. Gdzieś pomiędzy nimi stanąłem i ja, ze zdziwieniem obserwując całe to wydarzenie. Coś przypominającego skrzydło na ramieniu... Samuela? Tego samego, którego ostatni raz widziałem na Festiwalu Lata. Nie potrafiłem zrozumieć co tu się właściwie dzieje. Wszyscy zdawali się być w ogóle niezdziwieni tym wszystkim, jak gdyby wiedzieli o co chodzi i co ich czeka. Ja nie wiedziałem, dlatego stałem gdzieś z boku nieco zagubiony. Prawdopodobnie w odruchu rzuciłem swoimi personaliami, ale możliwe, że było to tak ciche, że nikt ich nie dosłyszał. Sam nie wiem, byłem przecież oszołomiony.

Cierpliwość nie była najmocniejszą stroną Samuela, a mimo to, prawie bez ruchu siedział na zrujnowanych stopniach, czując jak wilgoć i chłód przenikają aż do skóry, ukrytej pod czarną warstwą płaszcza. Oderwany od rozmyślań, przyglądał się biało-szarym kłębom dymu, płynącemu niejednostajnie z kolejnego papierosa. Okolica była cicha i raczej nie należała do popularnych, a renoma miejsca, do którego przywędrował dodatkowo zapewniała przynajmniej częściową anonimowość. Późna pora i płynąca wokół ciemność mogłyby osłaniać jego sylwetkę, ale światło bijące z okien tak dziwnej chatki pozwalało na dostrzeżenie samotnej postaci.
Najpierw usłyszał charakterystyczny dźwięk uderzenia laski o twardą powierzchnię brukowanej ulicy. Raźne kroki zbliżyły się, a oczom Samuela ukazał się nie kto inny - jak jego przyjaciel..od składania gnatów - jeden z najlepszych reprezentantów rodziny Carrow, jakich znał - Adrien. Pozwolił sobie na odsłonięcie zębów w uśmiechu, a przez ust wydmuchał potężny haust dymu.
- Wiem, że w razie kłopotów, będziesz mógł mnie na miejscu poskładać Adrienie - wyciągnął wolną dłoń, by uścisnąć wyciągniętą rękę pierwszego przybyłego. Właściwie, nie powinien się dziwić, że widział tu uzdrowiciela - jego kandydatura i tak pojawiała się w głowie Samuela, chcąc wciągnąć przyjaciela w walkę...z której ideą się zgadzał.
Chwilę później, nieco niepewnie, u progu chatki pojawił się kolejny mężczyzna, którego twarz - chociaż Skamander kojarzył - nie potrafił dopasować do właściwego imienia. Z ulgą przyjął podane dane i z kiwnięciem głowy, także uścisnął rękę nieznajomego.
- Skamander, miło poznać i...raczej noc - skomentował słowa Michaela, ale nie było tam żadnego upomnienia. Zażartował, jednocześnie przyglądając się starszemu od niego mężczyźnie. Sam nie był pewien czego miał się spodziewać po spotkaniu, a kolejne sylwetki sterczące pod nawiedzonym domkiem, mogły przykuwać uwagę.
Kiedy w mroku pojawiła się smukła, zdecydowanie kobieca sylwetka - nieco zmarszczył brwi, które niemo zmieniły kierunek, gdy rozpoznał pannę Ollivander.
- Katya.. - odezwał się cicho, podnosząc się z miejsca - wróciłaś - dodał tylko, zapominając, że w palcach wciąż tkwił niedopalony jeszcze papieros o czym wyraźnie przypomniała mu aurorka - oczywiście, że rzucę..jak tylko skończę - odpowiedział już bez zaskoczenia z łobuzerską nutą, którą tak dobrze znała i na potwierdzenie słów, zaciągnął się ostatnią dawką nikotyny i rzucił pet pod ciężki but.
Kolejny głos także należał do kobiety, której towarzyszył mężczyzna. Nie kojarzył ich, ale zdawało się, że spojrzenie posłane Adrienowi i słowa ku Tonksowi - świadczyły o znajomościach.
- Kolejne zbłąkane dusze? - zagadnął z uśmiechem, by kurtuazyjnie przywitać się najpierw z ciemnowłosą, potem - jak się domyślił, z jej mężem, któremu stanowczym gestem zacisnął dłoń. Towarzystwo liczyło coraz więcej osób, a Samuel wciąż, co jakiś czas wpatrywał się w przestrzeń gdzieś za plecami zgromadzonych.  
Pojawiła się jeszcze jeden, niepodziewany dla Samuele gość, bowiem mężczyzna, którego dostrzegł, a kierujący się ku zgromadzonym - był Glaucus, narzeczony Lyry. Przywitał i jego uściskiem dłoni, zaglądając mu w oczy w poszukiwaniu niezadanych pytań, które - prawdopodobnie miały się za chwilę pojawić u każdego. W końcu..po co tu przybyli? Przywiedzeni jak on snem i pieśnią, która nawet teraz przebijała się słowami gdzieś w umyśle czarnowłosego aurora.
- Zdaję sobie sprawę, że krążą wam po głowie niejasne kwestie, których odpowiedzi chcieliście znaleźć tutaj. A jednak musicie jeszcze uzbroić się w odrobinę cierpliwości. Domyślam się jednak..że każde z was otrzymało pióro? - podjął retorycznie, gdy zgromadzeni co chwilę zerkali na Samuela - Odpowiedzi znajdziecie za chwilę, musimy się jednak udać w jedno miejsce - zakończył uśmiechem, przejeżdżając wzrokiem po obliczu każdego z przybyłych - Chodźmy - zerknął raz jeszcze na chatkę, nie pozostawiając czujności za sobą. Rozejrzał się po ciemnej ulicy i dopiero ruszył.

Wciąż z ciekawością obserwował twarze przybyszów. Po nim pojawiło się w tym nietypowym miejscu jeszcze więcej czarodziejów, i, co go zaskakiwało, niektórych z nich znał. Odpowiadał jednak wszystkim na powitania, odnotowując, że nie brakowało w tym gronie i osób szlacheckiego pochodzenia. Chociaż nie dawał niczego po sobie poznać, liczył, że nie usłyszy żadnych uwag na temat swojej mugolskiej krwi, a trochę ich już w swoim życiu usłyszał. Był szlamą. W oczach niektórych nawet jego talent do zaklęć bladł w obliczu tego, że nie miał czystego pochodzenia. Cóż poradzić?
Uprzejmie skinął głową Katyi, szybko jednak zwracając wzrok w stronę nadchodzących kolejnych dwóch sylwetek, Magrit i Roberta. I choć z małżeństwa Lupinów lepiej znał młodą kobietę, którą swego czasu podszkalał w zakresie zaklęć, przywitał obydwoje, nie mogąc nie odnieść wrażenia, że mężczyzna był do niego nastawiony dosyć nieufnie.
Ale gdyby Annabeth żyła, pewnie sam łypałby podejrzliwie na jej męskich znajomych.
- Zgadza się – potwierdził jego pytanie, przywołując na twarz lekki uśmiech. – Nie spodziewałem się jednak, że was tu zobaczę. Magrit, czyżby sprowadzało was tutaj to samo, co i mnie? – zapytał więc, myśląc o dziwnym śnie i piórku z wypisanym adresem. Czy to możliwe, że tak wielu osobom przydarzyły się podobne omamy? Tak trudno było w to wszystko uwierzyć, jednak otaczający go ludzie nie wyglądali na wariatów, on sam również się nim nie czuł. – Właściwie, to sam jestem zaskoczony tym wszystkim. I liczę, że prędzej czy później dowiemy się, o co tutaj chodzi. Te pióra... Nigdy wcześniej nie przytrafiło mi się nic podobnego.
Powitał jeszcze ostatniego przybysza, niejakiego Traversa, który, jak gdzieś czytał, został narzeczonym jednej z jego byłych uczennic, i zaraz później zwrócił się ponownie w stronę Skamandera, przeczuwając, że to on może dostarczyć im najwięcej informacji. Zanim jednak zdążył zadać mu jakiekolwiek pytanie, mężczyzna zaraz po zakończeniu swojej przemowy ruszył przed siebie. Prowadząc ich w kolejne miejsce, ale jakie, zapewne wiedział tylko on sam.
A Michaelowi nie pozostawało nic innego, jak ruszyć z pozostałymi, jakkolwiek dziwaczne to było. I czekać, aż ktoś uświadomi ich, po co tak naprawdę zostali zwabieni w to odludne miejsce. Co, jeśli to był jakiś podstęp? Nie był już nieopierzonym młodzieniaszkiem, więc jakaś cząstka zdrowego rozsądku nakazywała mu zachować dużą dozę ostrożności.
Ale jednak ciekawość i chęć dowiedzenia się czegoś pchały go do przodu, kazały stawiać kolejne kroki w nieznanym mu jeszcze celu, od czasu do czasu spoglądając na twarze swoich towarzyszy, próbując również doszukać się u nich zaskoczenia i zaciekawienia.

Ach ta werwa kryjąca się w Skamanderze zawsze tak wdzięcznie brzmiała i przebijała się przez mrok. Niczym ta feniksowa poświata na jego ramieniu obecnie. Adrien to w nim lubił, to cenił - ten pazur, który był odporny na pilniki innych. Czy to dlatego, że sam był z podobnej gliny? Być może. W końcu swój swego, prawda?
- Pamiętaj tylko przyjacielu, że do puzzli to mimo wszystko ci dalej niż bliżej. - Przypomniał z głębi serca, choć wątpił by te słowa miały spowodować większą troskę o swoje zdrowie u aurora. Uścisnął mu dłoń, tak jak zaraz potem panu Tonksowi, który się pojawił i przedstawił - równie pewnie. A potem Katya. Też był rad z ponownego spotkania. Gdy tak posyłała groźbę w kierunku Skamandera nie mógł się powstrzymać od prasknięcia śmiechem. Zaraz potem zamarł w nonszalanckiej pozie podpierając się o elegancką laskę mającą być atrybutem dodającym mu powagi i dostojeństwa. Ciężki to była sztuka, tym bardziej, że oczy mu się śmiały niczym u nastoletniego łobuza.
- Cóż to, jakiś zjazd niepokornej śmietanki towarzyski organizujesz, Samuelu. - Gdyby tylko wiedział ile prawdy się kryło w tych słowach, które rzucił z taką frywolnością! Ta jednak nieco przygasła na jego twarzy, gdy do uszu jego doszło nazwisko Lupin. Jeszcze trochę bardziej, gdy dostrzegł samą osobę Roberta. Nie spodziewał się ponownego spotkania w takich okolicznościach. Obiecał sobie, jak i Inarze, że będzie wykazywał grzeczność toteż posłał mu serdeczny uśmiech, a następnie uniósł dłoń - palce jego w dość dziewczęco-dziecięcym geście zaczęły się uginać. Taki niewinny gest powitania, tak odmienny od tego co zaznał z jego strony Robert, tak nie pasujący do człowieka w jego wieku. No ale cóż, najwyraźniej zebrane towarzystwo miało wpływ na Carrowa. Nie żeby go nie ciekawiła reakcja Robrta i zrobił ten prowokacyjny ruch z czystej ciekawości, no ale...tak, właśnie.

Zaraz potem, po tych wszytkich grzecznościach, Adrien nastawił uszu. Skamander bowiem zaczął mówić rzeczy. Carrow ich słuchał zbrojąc się zgonie z radą w cierpliwość. Nie brakowało mu jej, właściwie, gdyby komuś z zebranych miał z nią problem to chętnie by się podzielił wiadrem lub nawet ośmioma. Zaraz potem zgodnie z wolą aurora podążał za nim, niczym ćma za światłem. W pewnym sensie bawiła go alegoria określeń, których jego podstępny umył użył.

Katya nie do końca wiedziała po co to wszystko, bo nie przypuszczała, że może się to wiązać z jakąkolwiek tajną, magiczną organizacją, która w jakimś stopniu zwalcza czarną magię, dla której nie miała żadnego poszanowania. Oczekiwała jednak wyjaśnień, ale była w stanie poczekać, gdyż nikomu nigdzie się nie spieszyło, prawda? Spojrzała raz jeszcze na Adriena, a potem Samuela, bo gdy ten się odezwał, uśmiechnęła się kącikowo, by zaraz potem zrobić krok w przód.
-Przy mnie skończysz w trybie natychmiastowym - powiedziała tonem, który nie znosił sprzeciwu, bo faktycznie... Papierosy działały na nią drażniąco. Liczyła się jednak ze sprzeciwem mężczyzny, bo często robił wszystko na przekór, a ona kompletnie nie potrafiła tego zrozumieć. Ustępowała mu jednak, bo nie widziała sensu ani potrzeby w kłóceniu się z nim. Właśnie teraz.
Przeniosła jeszcze spojrzenie na pozostałych, by zaraz potem kiwnąć dwa razy - jak mały piesek - na słowa Samuela i właściwie nie pozostawało jej nic innnego jak trzymać się blisko lorda Carrowa, bo oprócz Skamander'a, znała tylko jego.
-W jedno miejsce? Gdzie konkretnie? Mój drogi, wydaje mi się, że zasługujemy chociaż na cień prawdy - mruknęła przekornie i posłała mu pobłażliwe spojrzenie. -Wierzę, że nie prowadzisz nas na ścięcie - zażartowała jeszcze, wszak jej relacja z Samem była dość specyficzna, a zepchnięcie się w otchłań czeluści mroku nie była taką złą wizją.
Jednak... Żeby tak wszystkich na raz?

Kiedy pierwszy szok minął, a kolejne powoli się uspokajały, reflektowałem się i przywitałem się z tymi, których kojarzyłem, a było ich niewielu. Bez przekonania posłałem uśmiech Samuelowi licząc na więcej informacji. Było chłodno, chyba nawet zimno, nie wiem, czułem się jak w amoku. Uniosłem ze zdziwienia brwi na wieść, że mamy gdzieś iść. Po co tyle tajemniczości? Gdyby nie wrodzona upartość pewnie oddaliłbym się do domu kręcąc z dezaprobatą głową na dziwne zabawy zebranych tu osób i starał się zapomnieć o tym dziwnym zdarzeniu. Niestety, byłem zbyt ciekawski i zbyt zdeterminowany by ot tak dać sobie spokój nie próbując dociec prawdy. Możliwe, że tym samym robiłem sobie krzywdę idąc za praktycznie nieznajomymi osobami w nieznane nikomu miejsce. Zaufałem Samuelowi nie podejrzewając, że jest psychopatycznym fanatykiem czarnej magii za pomocą której będzie nas po kolei wybijał w ciemnym zaułku, skąd nie ma wyjścia, a teleportacja także nie będzie działać. Można by rzec, że przyświecały mi wyłącznie optymistyczne myśli!
To właśnie dzięki nim zebrałem się w sobie. Skinąłem głową i ruszyłem przed siebie. Ojciec gdyby to widział prawdopodobnie by się załamał nad moją lekkomyślnością. Różdżkę miałem ze sobą, ale chwilę by mi zajęło sięgnięcie po nią; raczej nie chodzę z nią w dłoni, wymachując wszem i wobec, że jestem czarodziejem. Zabawne. Mam tylko nadzieję, że nie będę żałował swoich raptownych decyzji.

Rozczula mnie robertowa zazdrość, nieco wypięta pierś, gdy upycha dłonie w zagłębienia kieszeni. Delikatnie obejmuję go w pasie, wciąż jednak uśmiechając się do Michaela.
- Mnie również nigdy nie przytrafiło się nic podobnego. - Kieruję swoje słowa bezpośrednio do niego, ale równocześnie rozglądam się na boki. Chyba nikt ze zgromadzonych tutaj osób, nie zdaje sobie sprawy, co nas dzisiaj czeka. Być może wyjątkiem jest tajemniczy - w każdym razie dla mnie - mężczyzna, na którego ramieniu wciąż połyskuje zarys feniksa. - Czy nie ma w tym jednak czegoś fascynującego? - Pozbywam się nadmiaru dystansu, gwiżdże na ostrożność, a kiełkująca ciekawość rozpuszcza niepokój szalejący w mych trzewiach. Może to wina samopoczucia, dziwnego stanu umysłu, nie pozwalającego ocenić mi sytuacji w sposób w pełni racjonalny, ale właśnie słowo fascynujące jako pierwsze przychodzi mi na myśl. Dlatego bez wahania ruszam w kierunku wskazanym przez Samuela, zdając sobie sprawę, że zadawanie na głos jakichkolwiek pytań, nieco mija się z celem - nie warto, skoro cała sytuacja już za kilka chwil zostanie nam zapewne wyjaśniona. Delikatnym gestem szukam dłoni Roberta, zagłębiając rękę w kieszeni jego płaszcza.
- Chyba powinnyśmy czuć się wyróżnione? - Korzystam z okazji, aby zagaić rozmowę, gdy zrównuję krok z nieznaną sobie kobietą, nadając tonowi swego głosu nieco sarkastyczny charakter. Na ten moment stanowimy tu zdecydowaną mniejszość.