Dawno, dawno temu w odległej krainie zwaną Doliną Godryka na świat przyszła dziewczynka o bladych licach i oczach, z których biło ciepło potrafiące stopić nawet najbardziej zmrożone nienawiścią serce. Radosnym uśmiechem witała przekazujących ją sobie z rąk do rąk domowników. Krótką chwilę później maleńkie usteczka wygięły się w duże „o”, powieki zatrzepotały kilkakrotnie, a niewinne maleństwo usnęło snem długim i spokojnym.

Ona z miękkości płatków i woni, na samej granicy życia... Zasnęła… Z marzeń wygnano ją światów, w duszy jej struny pozrywano śpiewne; dziś już nie pójdzie stawać ponad rzeką i puszczać oczu na fal tonie szmerne, aniby chciała lecieć gdzieś daleko w cisze niezmierne.

Młoda panienka Potter nie miała problemów w zawiązywaniu przyjaźni. Może nawet szło jej to za łatwo, zważywszy, iż początkowo wierzyła w każde słowo, jakie serwowali jej rówieśnicy. W końcu dlaczego ktokolwiek miałby ją nabierać? Nie potrafiła pojąć, że ktoś może oszukiwać, kiedy prawda jest taka cudowna! Aczkolwiek jak się wejdzie między wrony... Dlatego też po pewnym czasie i sama Aurora zaczęła stroić sobie żarty, ba, była w tej sztuce równie biegła, co Charlus. Jednakże w porównaniu do niego starała się nie przeciągać struny oraz przede wszystkim skupić się na nauce. Żadną tajemnicą nie było, iż pragnęła być l e p s z a od brata. I jeśli chodziło o oceny to zdecydowanie jej się to udawało. Gdyby ktoś w środku nocy wyrwał ją ze snu, pytając o ulubiony przedmiot, Aurora bez wahania odparłaby, że Zaklęcia. Natomiast wyraźnie krzywiła się, gdy ktoś tylko wspominał Eliksiry. Owszem, radziła sobie całkiem nieźle, aczkolwiek to nie był przedmiot jej marzeń. W wolnym czasie grywała w Czarodziejskie Szachy, prowadziła otwartą wojnę niemal z każdym Ślizgonem w szkole (no, większością!), gdyż nienawidziła, gdy ta banda czystokrwistych świrów poniżała tych nieurodzonych w rodzinach szlachetnych; a już w zupełny szał wpadała, gdy nadużywali określenia szlama. Dla niej nie istniały żadne podziały, a wszyscy byli sobie równi, niezależnie od tego, z jakiej rodzny się wywodzili. Nie dobierała sobie przyjaciół według ich statusu tylko charakteru. Lubiła ludzi wolnych, wesołych tak jak ona sama, co nie znaczy, iż nie próbowała zagadywać do tych wyciszonych introwertyków. Poza tym Aurora nigdy nie porzuciła marzeń o wielkiej scenie. Późnymi wieczorami ćwiczyła przed lustrem kwestie wyszukane w Czarownicy. Już w tak młodym wieku była pewna, co chce dalej robić w życiu. Przede wszystkim pragnęła występować przed dużą publicznością, uwielbiała, gdy bito jej brawa, gdy patrzyli na nią z podziwem. Pomimo tych pragnień nie była pyszna, wręcz przeciwnie, potrafiła przyznać się do błędu i kiedy trzeba - też przeprosić.
Kiedy wybuchnęła wojna z Grindelwaldem, dziewczyna była w jeszcze dosyć młodym wieku. Mocno jednak trzymała się poglądów wyznawanych przez swoją rodzinę; nigdy nie potrafiła zaakceptować polityki prowadzonej przez jednego z najpotężniejszych czarodziei, a na zbrodnie przez niego dokonywane patrzyła z obrzydzeniem - w gruncie rzeczy dla tego, iż nie potrafiła pojąć jego zapędów, a poza tym nigdy nie umiała obojętnie przejść obok krzywdy niewinnych.
Lata płynęły, wakacje przeplatały się z rokiem szkolnym, a Rory dorastała. Każdą wolną chwilę poświęcała na śpiew, całe szczęście, iż Hogwart miał swój mały chór, więc i w nim mogła szlifować swoje umiejętności. Naciągnęła (po długich dyskusjach) też rodziców na prywatnego nauczyciela, przekonując ich, że jest pewna jak własnego nazwiska, iż chce zostać śpiewaczką operową, a bez dodatkowych lekcji się nie obejdzie. Jej matka z dumą dostrzegała każdą zmianę zachodzącą w córce, bo niewątpliwie były to przemiany na lepsze. Panna Potter w domu poważniała, stawała się spokojniejsza oraz dostosowywała się do poleceń swoich rodziców. Pewnie Gracja złapałaby się za głowę, gdyby dowiedziała się, iż to wszystko było pod potrzeby roli, jaką sobie Aura wytypowała! Postanowiła w taki sposób ćwiczyć swoją grę aktorską, również niezbędną w karierze śpiewaczki - w szkole wciąż była tą samą Rory, co wcześniej - energiczną, dynamiczną oraz mało siedzącą w jednym miejscu. I niestałą w uczuciach. Zakochiwała się; odkochiwała i tak w kółko. Stale miała jakieś "ale" do swoich wybranków - ten za pyskaty, ten znowu za cichy, ten za mało ambitny, ten za perfekcyjny. Ot, typowe miłostki nastolatki! Dopiero po latach zrozumiała, że brakowało jej w nich tej drapieżności, za którą Aura tak przepadała - zagorzałe dyskusje na dany temat, ostra wymiana poglądów, a przede wszystkim pewność siebie.
Życie nie kończyło się jednak na samych przyjemnościach - wielkimi krokami zbliżały się egzaminy, a Rory chciała je zdać jak najlepiej. Ciężko jej było zrezygnować z niektórych rzeczy jak na przykład popołudniowe przechadzki na błonia, aby z lubością podziwiać zachodzące słońce, aczkolwiek nie miała innego wyboru. Na szczęście to poświęcenie opłaciło się, gdyż egzaminy zdała całkiem dobrze; tak naprawdę wcale nie musiała otrzymać jakichś wybitnych wyników, gdyż nie były jej potrzebne - tam, gdzie chciała złożyć papiery, liczył się talent. W każdym razie podczas nauki największą wagę przyłożyła do Zaklęć i Obrony Przed Czarną Magią, głównie dlatego, iż za tymi przedmiotami przepadała, a więc chodziło oczywiście o ambicję. Więcej czasu poświęcała przede wszystkim szlifowaniu swoich umiejętności wokalnych. Nie było dnia bez śpiewu, bowiem doskonale zdawała sobie sprawę, iż na Magiczną Akademię Muzyczną nie tak łatwo się dostać. A już trzęsła się jak osika na samą myśl o przesłuchaniach wstępnych! Co, jeśli jej głos zniknie w tłumie innych? Co, jeśli rzeczywiście jest przeciętna? Wszystkie te wątpliwości rozwiały się, gdy weszła na scenę. Miała ogromną tremę, ale nie mogła zaprzepaścić życiowej szansy. Przeszła pierwsze przesłuchanie, lecz to dopiero był początek! Po długim boju wreszcie została przyjęta, aczkolwiek jej ciężka droga dopiero się zaczynała. Podczas lat nauki często bywała przemęczona, bywały takie dni, kiedy spała marne kilka godzin, do tego dochodziła ostra krytyka ze strony wykładowców... Aurora miała w takich momentach dość. Ileż to razy chciała się poddać! Rodzina jednak mocno ją wspierała, dawała oparcie w trudnych chwilach i chyba to był jeden z wielu powodów, dzięki którym udało jej się po pięciu długich latach Magiczną Akademię Muzyczną skończyć. Już nie mogła się doczekać, aby wreszcie zacząć występować na większą skalę!

Znam Cię, spacerowałam z Tobą w pewnym śnie; znam Cię, to spojrzenie twoich oczu jest tak podobne do blasku i wiem, że to prawda, że wizje rzadko są takimi, na jakie wyglądają, ale jeśli Cię znam, wiem, co zrobisz - pokochasz mnie od razu, jak to zrobiłeś w pewnym śnie.

Czy jej rodzice byli zdziwieni na wieść, jaką drogę życiową sobie obrała? Nie. Od samego początku przeczuwali, iż Rory nie wybierze pracy w Ministerstwie (Festus dostałby chyba zawału, jakby Aurora powiedziała, że chce zostać urzędniczką w jednym z wydziałów; w końcu znał swoje dziecko i był pewny, że życiową energią zmiotłaby gmach Ministerstwa na drugi koniec świata), a raczej będzie kierować się swoimi zdolnościami. (tak, Gracja w końcu zorientowała się, iż Rory wcale nie złagodniała, jak to początkowo sądziła) Bardzo mocno ją wspierali, za co młoda kobieta jest im wdzięczna po dzień dzisiejszy. Znalezienie pracy wcale nie było takie łatwe, jak początkowo sobie myślała. Często wędrowała po różnych operach, raz została zatrudniona na krótki okres czasu, ale szybko musiała zrezygnować z pracy, bo właściciel w ogóle nie szanował artystów, a kobieta mimo wszystko swoją dumę miała.  Aurora bardzo to przeżywała, dla kogoś o wielkich ambicjach było to niemal porównywalne do zderzenia z zimną ścianą zwaną szarą rzeczywistością. Nie poddawała się jednak; uparcie występowała wszędzie, gdzie się dało, czy to po lokalnych, londyńskich restauracjach (niejednokrotnie przygrywając na pianinie "do kotleta"), czy jak już wspominałam, na zwykłej zatłoczonej ulicy. Ostatecznie odnalazła miejsce dla siebie, w gruncie rzeczy to był zwykły łut szczęścia, na gwałt potrzebowali artystki, a ona miała przecież bardzo dobre referencje. Właściciel zaryzykował, obsadzając nieznaną śpiewaczkę w mniejszej roli i nie pożałował, bo się wykazała. Od premiery tamtej opery zaczynała robić się rozpoznawalna, więc mężczyzna zaczął ją obsadzać w coraz to poważniejszych rolach, aż w końcu można było ją uznać nawet za wschodzącą gwiazdę! Oczywiście, nadal pozostaje "świeżakiem" w artystycznym światku i chowa się przy wielkich artystach, których warsztat jest kilkanaście lat dłuższy niż jej. Przyciągała ludzi swoim oddaniem na scenie, a kiedy występowała w operach... Głosem hipnotyzowała. A sama Aurora? Nie mogła uwierzyć w to, co się wokół niej dzieje. Spełniła swoje największe marzenie z dzieciństwa! Wychodziła na scenę, rozpływała się świetle reflektorów i po prostu robiła to, co potrafiła najlepiej, czyli śpiewała.
Pod koniec jednego z występów jej uwagę przykuł m ę ż c z y z n a. Grała wtedy Violettę; bohaterkę "La Traviaty". "Umierała" właśnie w ramionach "Alfreda", kiedy jej spojrzenie poszybowało w stronę publiczności; rzadko kiedy przyglądała się zasiadającym tam ludziom - patrzyła, acz nie widziała. Jednak tym razem było inaczej, o n siedział tak blisko sceny, że nawet z niej widziała migające jasnoniebieskie oczy wpatrzone w n i ą. W tym spojrzeniu było wiele emocji, których nie rozumiała, nie miała też czasu, by się nad nimi zastanawiać - przecież występowała! I kiedy wreszcie "Violetta" wydała ostatnie tchnienie, a kurtyna opadła, Aurora odetchnęła. Z ulgą? Być może. Spotkała go jednak znowu; czy to było zrządzenie losu, iż pragnąć uniknąć ujrzenia przeszywających ją na wskroś oczu, wpadła prosto w jego objęcia? U r z e c z o n a, a przecież wcale go nie znała; to był obcy mężczyzna, przeszkoda w niefortunnej ucieczce. Sekundy przeciągają się w długie minuty, rozmawiają, choć Aurora już dawno powinna być w swoim mieszkaniu. Jednak jak mogłaby odejść, kiedy rozmawiają o temacie tak bliskim jej sercu, o sztuce? Toteż konwersacja trwa, wreszcie widząc, iż jest późno, ona decyduje się odejść, on, jak na dżentelmena przystało ją odprowadza. Dopiero po zamknięciu się drzwi Rory zdaje sobie sprawę, iż nawet nie wie, jak mężczyzna miał na imię. N i e z n a j o m y. I tu historia mogłaby się zakończyć, ale nie, ona trwa nadal, bo on znów siedzi blisko sceny, patrząc, jak panna Potter wciela się w kolejne postacie o wielu twarzach. Daniel. Tak właśnie miał na imię mężczyzna, który zwrócił coś więcej niż tylko jej uwagę.

Kiedy miłość jest na sprzedaż nie ma mowy o zaufaniu; bez zaufania nie ma miłości - wątpliwość, zazdrość, nieufność, obsesja, szał!