Jak to jest być człowiekiem? — spytał ptak.
— Sama nie wiem. Być więźniem swojej skóry, a sięgać nieskończoności. Być jeńcem drobiny czasu, a dotykać wieczności. Być beznadziejnie niepewnym i szaleńcem nadziei. Być igłą szronu i garścią upału. Wdychać powietrze i dusić się bez słowa. Płonąć i gniazdo mieć z popiołu. Jeść chleb, lecz głodem się nasycać. Umierać bez miłości, a kochać przez śmierć.
— To śmieszne — odrzekł ptak, wzlatując w przestrzeń lekko.

Krucha jak lód, powiedziała o niej matka.
Urodziła się w pierwszy dzień wiosny, gdy czarodziejskie dzieci z Doliny Godryka na krach pływały jak na tratwie. O dwa miesiące za wcześnie. Maleńka, drobna, słabowita. Wbrew prognozom magomedyków, by państwo McKinnon przygotowali się na najgorsze.

Zdolna, lecz leniwa, powtarzał opiekun Hufflepuffu.
...

Ciało mojego ciała i światło mojej myśli,
chciałbym, by ci się ogień pełen szelestu przyśnił, szeptał jej do ucha.
...

Jesteś taka naiwna, Millie, wzdycha starsza siostra.
...

WYPISZ po przecinku rzeczy (zwierzęta, inne) zakupione w sklepiku MG