First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Yana Blythe' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 3

Przewidywał, że Yana okaże jednak nieco skruchy, próbując wyjaśnić swoje okrutne występki sprzed lat, lecz srodze się przeliczył. Pamiętał dobrze niemal każdy mecz, kapitanem był przecież dobrym, sprawiedliwym, potrafiącym zmotywować drużynę do większego wysiłku - i to wcale nie sugestiami, że jeśli wygrają tegoroczny Puchar Domów, to jego wujek kupi każdemu nową miotłę - ale i znieść ewentualną krytykę. Ta, o dziwo, nie spadała na niego zbyt często. Chciał wierzyć, że cieszył się dobrą opinią wśród graczy tylko z powodu swego niebywałego talentu oraz pracowitości; jak było naprawdę, niezbyt go to interesowało. Fakt faktem, mało kiedy obrywał za cokolwiek, na boisku dawał z siebie zawsze wszystko, a nawet najlepszy kapitan nie złapie przecież znicza za szukającego. Wszyscy byli wściekli raczej na panienkę Blythe niż na niego, trudno się też dziwić, skoro sam Lucius potraktował tamtą przegraną niemal osobiście, wściekły i zrozpaczony, reprezentując uczucia całej drużyny. - Nie, dobrze wiedzieli, kto zawinił - skomentował tylko krótko, choć na usta cisnęły mu się słowa niemal nieobyczajne. Nie dał się jednak wyprowadzić z równowagi, chociaż towarzystwo sztywnej i zadufanej w sobie Yany coraz mniej mu się podobało. A przecież kobiety z gminu miały być otwarte, kokieteryjne i urocze! W tym konkretnym przypadku coś poszło mocno nie tak. Obiektywnie sytuacja wyglądała zupełnie inaczej, sam Lucius puszył się niczym paw o skutych lodem piórach w imponującym ogonie, lecz Malfoy rzadko spoglądał na dane zachowanie z boku. A jeśli już, i tak zawsze stawiał siebie w roli wyrozumiałego mędrca, godnie znoszącego irytujące zachowania towarzysza rozmowy.
- Ciekawe zajęcie. Współpracujecie z jakimś domem mody? - bo tylko to go interesowało: potencjalna znajomość, gwarantująca dojścia do wyjątkowych kruszców, a co za tym idzie: do pięknej biżuterii. Trafiającej potem prosto do kuferków aktualnych sympatii. Wolał zachować anonimowość przy takich zakupach - wcale nie dlatego, że obawiał się kontroli ojca, skądże znowu.
Uniósł brwi po raz chyba dziesiąty, szczerze zdziwiony tak bezpośrednim i pozbawionym manier pytaniem, padającym z ust Yany. Ciepła posadka? Załatwiona przez ojca? Nie znajdowali się już na boisku, od opuszczenia murów szkoły minęło wiele lat, a Blythe zwracała się do niego jak do byle gówniarza. Oburzające. Zniósł brak odpowiedniej tytulatury, powitań i ukłonów, ale tym razem dziewczyna zbliżyła się do granicy, której przekroczenia nie miał zamiaru akceptować. Nie byli przyjaciółmi, nie łączyła ich bliska znajomość, pozwalająca na ironiczne komentarze i słowne kuksańce. - Sugeruję, byś poskromiła język, Yano. Jeśli trafisz tu na kogoś mniej wyrozumiałego, z pewnością - słysząc takie kalumnie i bezpośrednie zwroty - każe cię wyprowadzić z Hampton Court - skomentował cicho, nie groźnie, nie zirytowany; brzmiał chlodno i przyglądał się jej z uwagą, jakby dając jej szansę na przeprosiny. I poprawę swego zachowania. Nie miał pojęcia, dlaczego otrzymała zaproszenie na ten Sabat, ale jeśli zależało jej na godnym reprezentowaniu rodziny, musiała się poprawić.
- Pracuję w Ministerstwie Magii. I nie nazwałbym mojego życia interesującym - cóż za fałszywa skromność; ale taką maskę powinien przybierać w dalekim towarzystwie - ale z pewnością jest godne i skupione na wspieraniu mojej rodziny oraz magicznego, czystokrwistego społeczeństwa - zadeklamował wyuczoną formułkę, w pewien pokrętny i wymuszony sposób prawdziwą. Robił przecież wszystko dla rodziny...i dla niewiast, pięknych jak ta wykuta z kamienia. Stracił zainteresowanie Blythe, oddając się flirtom z posągiem. Tym razem nimfa rozpuściła włosy, a te zmysłowo opadły na nagie ramiona. Piękna. Musiał spytać lady Nott, kto wykonał te arcydzieła - chciałby widzieć sylwetkę tej istoty utkanej z kamieniarskich mokrych snów każdego dnia w ogrodach otaczających posiadłość w Wilton. Dał się jej oczarować jeszcze przez moment, po czym wrócił do konwersacji z panną Blythe.
- Tak, wiem, czym jest sylwestrowa noc, Yano - skomentował z westchnieniem. Nie uzyskał od dziewczyny żadnej plotki, pikantnej informacji ani komplementu, uznawał więc rozmowę za skazaną na niepowodzenie. - Piękna kobieta nie musi być rozmowna, by zachwycać - dodał jeszcze, rzucając pomnikowi niewiasty ostatnie tęskne spojrzenie, po czym ruszył w ślad za Blythe do następnego zakutego w kamieniu rozmówcy. - Ale wiesz, że możesz zapytać o wszystko? I na pewno rozumieją. Oprócz tej pierwszej. Oczywiście, że ta noc będzie dla mnie upojna - ciągle nie mógł przeboleć, że lew okazał się kłamcą. Spróbował więc szczęścia - w ślad za Yaną wysłuchał zagadującej go rzeźby filozofa. Jakiej wiedzy Ci trzeba? Ciężko było wybrać tylko jedną intelektualną potrzebę, jakoś jednak podołał temu wyzwaniu. - Czy lady Colette będzie damą mego serca? - spytał, bo przecież chodziło właśnie o zabawę - o pytania intrygujące, pikantne, pozwalające choć trochę rozwiać mrok. Niezbyt dbał o to, co przyniosą kolejne miesiące, bo i nie musiał się o to martwić. Miał pieniądze, miał rodzinę, miał pracę, nic więc dziwnego, że bardziej intrygowały go sprawy sercowe.


| filozof

The member 'Lucius Malfoy' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 5

Duma nie pozwalała jej wziąć winy za porażkę tamtego meczu wyłącznie na siebie, tym bardziej że robiła wtedy co mogła, po prostu szukający przeciwników okazał się kilka sekund szybszy i zabrakło jej dosłownie centymetrów, by to jej dłoń zacisnęła się na zniczu. Tamta porażka zabolała jej dumę, ale teraz, po upływie paru lat, wydawała się mało istotna. To Malfoy zdawał się bardziej przejmować jej dawnym potknięciem, wbrew temu co mu się wydawało, zapewne w jakiś sposób oberwało mu się też, inaczej nie wracałby do tego po takim czasie i nie próbowałby obarczać winą wyłącznie jej. Choć może to już taki typ, który w swoim mniemaniu był doskonały i nieomylny, i to zawsze była wina kogoś innego.
- Tak czy inaczej, to było dawno, i myślę że większość naszych dawnych szkolnych znajomych już o tamtym meczu zapomniała. – W końcu po szkole każdy miał inne problemy, obecne czasy dostarczały ich aż nadto, i jakieś tam szkolne sprawki traciły na znaczeniu. Ona właściwie aż do dzisiaj o tym nie myślała, dopiero widok Malfoya przypomniał jej o schyłku jej przygody ze szkolną drużyną quidditcha. – To co było w szkole… teraz raczej już nie ma wielkiego znaczenia, poza sentymentalnymi wspomnieniami.
Yana nigdy nie była typem kobiety otwartej, kokieteryjnej i uroczej, nigdy nie wzdychała do chłopców, w szkole była bardziej zainteresowana relacjami kumpelskimi niż romantycznymi. Poza tym biorąc pod uwagę że zwyczajnie irytowali ją chłopcy tacy jak Lucius Malfoy, to musiałaby chyba spaść z miotły i bardzo mocno uderzyć się w głowę, żeby zacząć do niego wzdychać. Albo musiałby tu wpaść Kupidynek i ją odurzyć amortencją. Jeśli sobie wyobrażał że Yana Blythe padnie mu do stóp i zacznie zasypywać go komplementami, to czekało go rozczarowanie, Yana pozostawała chłodna i zdystansowana, odporna na jego wdzięki, podobnie jak i w szkole. Wtedy co najwyżej podśmiewała się w duchu z tych naiwnych dziewcząt które naprawdę myślały że dla Malfoya i jemu podobnych są tymi jedynymi obiektami westchnień, a w rzeczywistości były tylko ich chwilowymi zabawkami.
- Nie, działamy niezależnie, ale nie narzekamy na brak zainteresowania naszymi wyrobami, mój ojciec jest utalentowanym mistrzem jubilerstwa – odrzekła; kto wie, może kiedyś w przeszłości jej ojciec robił coś dla kogoś z Malfoyów? Było to możliwe, miał sporo klientów z wyższych sfer, członkowie rodziny Blythe byli znani nie tylko z jubilerskich talentów, ale też z prawidłowych poglądów na temat czystości krwi, z którymi nigdy się nie kryli. – Rzecz jasna nie powiedziałam tego, żeby cię urazić, przecież to wspaniale, że twoja rodzina ma tak znakomitą reputację, a jej członkowie odnoszą liczne sukcesy w ministerstwie – dodała pojednawczo, konflikt z nim nie był jej na rękę, a swoje sobie mogła myśleć, nie uważała go za bystrzaka, raczej za kogoś, komu tatuś lub wujek przecierali szlaki. Tak czy inaczej, zasadniczo nie negowała tego, że korzystał z koneksji rodzinnych, sama na jego miejscu robiłaby to samo, tylko głupiec nie korzystałby z możliwości jakie dawało mu urodzenie. Malfoy nie był też na pewno jedyny, większość chłopców z rodzin takich jak jego zachowywała się podobnie, niczym panowie świata, którzy od dziecka mieli wszystko i nigdy nie musieli brudzić sobie rąk, bo dzięki rodzinnym koneksjom i majątkowi mieli znacznie szersze możliwości niż inni. W Hogwarcie na pewno drażniłaby go bardziej, pozwalałaby sobie na więcej, ale tu i teraz musiała być dużo ostrożniejsza, nie mogła zapominać o tym, że on był krewnym ministra i wysoko urodzonym lordem, a ona panną z gminu, z rodziny dobrej i czystokrwistej, ale nieszlachetnej, i konflikt z kimkolwiek z Malfoyów ani innych wysoko urodzonych zdecydowanie nie byłby na rękę ani jej, ani jej rodzinie. – To bardzo dobrze, o tradycyjne wartości trzeba dbać. Pomimo wszystkich dzielących nas różnic, zasadniczo znajdujemy się po tej samej stronie barykady. Ja też jestem tu dlatego, że czarodziejskie tradycje oraz czystość krwi są dla mnie ważne.
I dla dobra zachowania czarodziejskości i świata, w którym tradycje nie zostaną zadeptane przez mugoli, szlamy i ich miłośników, musiała znosić takich zadufanych paniczyków. Ciekawe, czy też należał do Rycerzy Walpurgii? Nie znała jeszcze większości członków. Tak czy inaczej, choć mogła nie darzyć go sympatią, nie chciała też robić sobie w nim wroga. Blythe’owie stali za czystością krwi, i popierali ministerstwo Malfoya. Byli więc po tej samej stronie, a ich prawdziwy wróg znajdował się gdzie indziej, w postaci miłośników równości, którzy pragnęli obalić społeczną hierarchię i zrównać wszystkich z mugolami.
- No cóż, byłoby chyba dziwne, gdybym zachwycała się kobiecymi wdziękami – zauważyła; musiała jednak docenić kunszt wykonania rzeźby. – Lecz trzeba przyznać, że ich twórca naprawdę się postarał.
Wysłuchała odpowiedzi rzeźby starca, nie była to odpowiedź na jej pytanie, ale niewątpliwie skłaniała do refleksji; „Jesteśmy tym, co w swoim życiu powtarzamy. Doskonałość nie jest jednorazowym aktem, lecz nawykiem”.
- Więc żeby osiągnąć doskonałość trzeba być konsekwentnym w obranej drodze? – zadała rzeźbie filozofa kolejne pytanie, ciekawa, czy odniesie się do tego i rozbuduje swą myśl.

The member 'Yana Blythe' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 2

- Masz rację, to należy już do przeszłości - skwitował tylko uprzejmie, bo tylko tak mógł zareagować. Najchętniej machnąłby ręką, to ona kontynuowała temat Quidditcha, zamiast opowiedzieć coś ciekawszego, ale przecież nie zamierzał się z nią kłócić. Zwłaszcza z tak błahego powodu. Zwłaszcza na Sabacie. I zwłaszcza, że był w doskonałym humorze, tak szampańskim, że postanowił obdarzyć Blythe łaską swego towarzystwa przez tak długi czas. Normalnie przy pierwszym dość obojętnym komentarzu oddaliłby się, szukając szczęścia w objęciach - niedosłownie, choć kto wie? - innej panienki o przychylniejszym uśmiechu, lecz sylwestrowa noc pokazywała przedstawicielom gminu ludzką twarz Luciusa Caspiana Malfoya. Gotowego konwersować z każdym, żywym lub stworzonym z kamienia. Czasem różnica nie była tak wielka, jak mogłoby się wydawać.
- Wspaniale - skomentował zdawkowo kolejną wypowiedź, bo cóż więcej mógłby powiedzieć? Niezbyt interesował ją ojciec Yany a ona sama zwróciła się do niego z bezpośrednim pytaniem tylko po to, by go obrazić. Do tego - nie przeprosiła. Błękitne spojrzenie Luciusa zrobiło się jeszcze chłodniejsze, gdy obserwował, jak dziewczyna próbuje wybrnąć z popełnionego faux pas. Czyniła to szczerze, a przynajmniej tak mu się wydawało, choć nieporadnie. Wystarczyłoby krótkie skinienie głowy i równie krótkie przepraszam, byłby usatysfakcjonowany; serwowane wymówki nie były mu w smak, znów jednak wykazał się skrajną łagodnością. Westchnął raz jeszcze, dyskretnie, zbyt rozradowany flirtem z kamienną pięknością, by próbować udzielać Blythe nauk dobrego wychowania. Ta praca należała do kogoś innego, kto najwyraźniej traktował Yanę zbyt pobłażliwie. - Dziękuję za doprecyzowanie, panno Blythe - odparł beznamiętnie, mając może nadzieję, że brunetka nauczy się trochę ogłady przez naśladowanie. Trochę jej nawet współczuł, została rzucona na głęboką wodę, w sam środek dzikiego świata, wśród ludzi, którzy tylko czekali na najdrobniejsze potknięcie nowo przybyłych ludzi spoza arystokracji. Każde najmniejsze faux pas traktując jako argument do tego, by nie bratać się z pospólstwem i nie zapraszać go na salony. Łagodniej na pewno podchodzono by do piersiastych blondynek o czarującym uśmiechu, tym wybaczano wiele, ale stojąca obok niego dawna koleżanka ze szkoły skutecznie nie ocieplała swej chłodnej aury. Choć próbowała, choćby zapewnieniem o swemu oddaniu tradycyjnym wartościom. Może oceniał ją zbyt surowo? Nie, na pewno nie, Armand na jego miejscu udzieliłby dziewczynie reprymendy - ale dobrze, że go tu nie było, bo nie usłyszał kolejnego pytania, jakie młodszy brat właśnie zadał filozofowi.
Czekał na odpowiedź w napięciu, lecz znów musiał przełknąć gorycz zawodu. Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko. Co to za bełkot? Oczekiwał prostej odpowiedzi, wskazującej, że przeznaczone było mu długie, szczęśliwe życie, skąpane w miłości, u boku lady Colette (i wcale nie chciał takiej przyszłości tylko po to, by zrobić na złość bratu, skądże znowu), a zamiast tego otrzymał jakąś lichą zagadkę. Nie mógł jednak dać tego po sobie poznać, pokiwał więc w udawanym zamyśleniu głową. - Tak, to ma sens. Całkowicie. Dziękuję, mędrcu, za twe wnikliwe słowa - odparł uprzejmie, ale gdy odwrócił się od posągu, wywrócił oczami z niezadowoleniem. Wobec lwa mógł być wprost niechętny, lecz wobec człowieczej podobizny - nie wypadało. I tak najbardziej podobała mu się niewiasta; po raz trzeci zerknął na nią przez ramię, a gdy ta znów uśmiechnęła się do niego zalotnie, rozpogodził się. I nawet krótko zaśmiał, cicho i melodyjnie, z prowokujących słów Yany. A więc jednak potrafiła być interesująca! - Och, panno Blythe, nie myślałem, że takie niemoralności w ogóle przyszłyby ci do głowy! - udał oburzenie. Śmiałość, z jaką dziewczyna w ogóle wypowiadała podobne przewidywania publicznie, niemal mu zaimponowała. Wyciągał jej słowa z kontekstu, lecz przecież jakoś musiał zapewnić sobie choć chwilową rozrywkę. Tej na pewno nie gwarantowały odpowiedzi rzeźb na dość nudne pytania Yany. Mimo tego dotrzymał jej towarzystwa aż do ostatniego postumentu i dopiero wtedy lekko skinął jej głową w geście typowym dla kulturalnego pożegnania. - Miłej reszty wieczoru, Yano. Przekaż pozdrowienia ojcu - powiedział jeszcze, tak przecież wypadało, po czym odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi do głównego holu Hampton Court. Niezatrzymywany, na razie, przez nikogo.

| Lucius zt; rzut na halit, nieudany

Lucius Malfoy zdecydowanie nie był osobą, której miałaby ochotę się zwierzać i opowiadać o swoim życiu, nie mógł więc liczyć na żadne pikantne szczegóły. Nie ufała mu, zresztą nie należała do osób które lubią plotkować albo się nadmiernie wywnętrzać. Czasy w szkolnej drużynie były tematem neutralnym i bezpiecznym, i właściwie to była główna rzecz która łączyła ich w przeszłości. To, że przez te kilka lat musieli ze sobą współpracować na boisku dla dobra drużyny Ślizgonów.
W Hampton Court była też ostrożna, wiedziała że mimo całej tej pięknej otoczki jest to gniazdo żmij, że na pewno byli tu ludzie, którzy czekali na jej potknięcie by zyskać potwierdzenie, że ludzie z gminu nie są godni zapraszania na salony. Czy Malfoy też na to czekał? Tego nie wiedziała, mogła tylko przypuszczać, że pewnie miałby ubaw, gdyby popełniła jakąś wpadkę. Ale jak na niego to i tak był dzisiaj znośny, bardziej niż w szkole w każdym razie. Może jednak dorastał, a może zwyczajnie dużo się dziś wyszumiał na parkiecie z atrakcyjnymi panienkami, których tu nie brakowało.
Ale czy chciała czy nie, stali po tej samej stronie barykady, skoro Blythe’owie popierali ministerstwo Cronusa Malfoya i byli zwolennikami ideologii czystości krwi. Liczyła się z tym, że podążając drogą sojusznika Rycerzy Walpurgii będzie stykać się z różnymi czarodziejami, z których niektórzy będą nadętymi paniczykami z wyższych sfer, i którzy będą traktować ją z góry choćby dlatego, że jej nazwiska nie było w Skorowidzu. No i była kobietą, młodą w dodatku. Musiała być przygotowana, a ten sabat był przedsmakiem nowej drogi. Może kiedyś, w jakiejś dalekiej przyszłości, doczeka czasów, kiedy ze Skorowidzu zostaną usunięci zdrajcy, i to rodziny takie jak Blythe, wyznające prawidłowe wartości, dostąpią wywyższenia?
Skinęła głową, nie kontynuując już tematu, który był drażliwy dla jego ego. Zamiast tego obserwowała go ukradkiem, przyglądając się jego poczynaniom z rzeźbami. Nie wyglądał na zadowolonego z uzyskanej odpowiedzi, ale z trójki rzeźb to i tak stary filozof wydawał się najbardziej rozmowny.
- Niemoralności? Ależ skąd – uśmiechnęła się kątem ust, jakby nie patrzeć, może nie wychowano jej na dworze, ale otrzymała dobre wychowanie na miarę swojej warstwy społecznej, wpojono jej prawidłową moralność i choć za młodu lubiła czasem kusić los, w Hogwarcie nie raz była na bakier z regulaminem, ale jeśli chodziło o poważne sprawy, pilnowała by pewnych granic nie przekraczać. – Oczywiście. Tobie również – odrzekła, bo w końcu uprzejmość wymagała również życzyć mu miłej zabawy. Nie wiedziała czy jeszcze ich ścieżki się dziś lub w niedalekiej przyszłości przetną, ale na nią czekało jeszcze trochę atrakcji do zaliczenia, by jak najlepiej wykorzystać ten czas, kiedy mogła znaleźć się w takim miejscu.
Po zakończeniu konwersacji z Malfoyem oraz z rzeźbami postanowiła jednak wyjść na trochę do ogrodów, by się przewietrzyć, i tak też zrobiła.

| zt., rzucam na halit

The member 'Yana Blythe' has done the following action : Rzut kością

---

'k10' : 8

| Po kolacji, post dla Xavier


|Rzut na lwa

The member 'Bartemius Crouch' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 2

po Prim

Kiedy wyszedłem z wieży, chłód korytarza uderzył mnie w twarz, przynosząc chwilową ulgę po rozmowie z Primrose. Jej słowa wciąż odbijały się echem w moich myślach, a spojrzenie, które mi posłała, było jak delikatne dotknięcie, ledwie zauważalne, ale pozostawiające ślad. Zawsze sądziłem, że jestem dobry w grze towarzyskiej, w dostosowywaniu się do sytuacji i w subtelnym kierowaniu rozmową tam, gdzie chciałem, ale jak widać wystarczyła chwila otwartości, aby wybić mnie z rytmu.
Idąc w stronę ogrodów czułem jak napięcie, które narastało we mnie od początku wieczoru, nie opada, a jedynie przybiera inną formę. Powietrze pachniało skandalem i czymś słodkim, być może kwiatami, które wciąż kwitły podtrzymywane magią. Chciałem na chwilę zniknąć, poczuć, że mogę oddychać, ale moje kroki mimowolnie skierowały mnie w stronę wschodniego skrzydła.
Zobaczyłem je z daleka – wysokie okna wychodzące na ogród, a przed nimi na postumentach widniały zarysy rzeźb oświetlonych ciepłym światłem. Sabat miał to do siebie, że w każdej jego części działo się coś innego. Sala balowa kipiała od rozmów i muzyki, ale w takich miejscach jak to ludzie szukali ciszy, anonimowości albo… czegoś więcej. Wszedłem, czując chłód marmuru pod butami i lekką woń świec unoszącą się w powietrzu. Światło było tu przytłumione, co nadawało rzeźbom i kolumnom niemal mistyczny wygląd. Kilka par szeptało coś sobie ukradkiem, ukrywając się w cieniu wielkich posągów. Mój wzrok przebiegł po ich twarzach nie szukając niczego konkretnego, aż zatrzymał się na niej.
Mimowolnie przyjrzałem się jej strojowi, szukając śladu ingerencji Bradforda, wciąż będąc pod wrażeniem, że w ostatnich tygodniach mój brat znalazł w ogóle czas na to, aby żyć, zawalony mnogością zleceń. Stała samotnie, blisko jednej z rzeźb przedstawiającej jakąś kobietę lub statek – z tej odległości ciężko mi było to ocenić – a zgaszony błękit jej sukni zdawał się rezonować w odpowiedzi na ciepłe barwy świec.
Nie znałem jej, ale coś mnie do niej przyciągnęło. Może to był sposób, w jaki trzymała ręce splecione na wysokości talii, może sposób, w jaki patrzyła na marmur rzeźby, jakby szukała w niej odpowiedzi na własne pytania. Zawahałem się tylko przez chwilę. Wiedziałem, że nie powinienem wciągać się w kolejny wir emocji, ale z drugiej strony… Sabat był po to, by grać, by szukać nowych dróg, bawić się z małym tylko bagażem strachu o konsekwencje. Może właśnie dlatego zdecydowałem się podejść, postanawiając, że choć raz tego wieczoru nie pozwolę plotkom zdominować tego, co mogło się wydarzyć.
- Ach, więc to jednak niewiasta – powiedziałem sam do siebie, stając obok nieznajomej. Faktycznie z tej perspektywy rzeźba nijak nie przypominała statku, nawet jeśli bukiet słoneczników przy odrobinie dobrej woli mógł uchodzić za żagiel. - I podobno zna odpowiedzi na każde zadane jej pytanie – odwróciłem się bokiem do rzeźby i spojrzałem na swoją nieznaną towarzyszkę. - Harland Parkinson, do usług. Czy mogę poznać twoje imię, pani, czy raczej powinienem zapytać o to rzeźbę? - rzuciłem lekko, nie zważając na cichy szmer rozmów za plecami. Wciąż czułem na palcach dotyk listkó jemioły, a w głowie brzmiały słowa Primrose, że dostarczy je do adresatki. Czy już to zrobiła? Nie mogłem teraz o tym myśleć. Nie mogłem też wiedzieć, kim była nieznajoma, ale w tej chwili nie miało to znaczenia. Chciałem uwierzyć, że mogę na chwilę zapomnieć o Elvirze, o Primrose, o sabacie, który jak zawsze wydawał się nieść więcej ciężarów, niż byłem gotów unieść.

Żyły w niej dwa wilki. Jeden, który chłonął otaczający ją przepych, jakby był stworzony do życia w blasku kryształowych żyrandoli i dźwięku odbijających się od ścian toastów. Ten wilk uśmiechał się w duchu, gdy widział zadowolone twarze gości, gdy słyszał śmiech wibrujący pomiędzy zdobionymi kolumnami sali balowej. Ale był też drugi. Ten drugi patrzył na wszystko zimnym, przenikliwym spojrzeniem, odczuwał każdą sztuczność, każdą nadętą frazę i każdy fałszywy uśmiech jak cios. Nie mógł odnaleźć się w tej choreografii pozorów, choć jego kamienna twarz nie zdradzała, że coś w środku krwawi. Poza murami tej fortecy przepychu i złudzeń świat ogarnął chaos. Kataklizm, który rozerwał wszystko na strzępy. Antonia nie wracała do tego w myślach – nie musiała. Przypominały jej o tym twarze na ulicach, przemykające cienie tych, którzy stracili więcej, niż można było sobie wyobrazić. Nigdy nie była też typem cierpiącej dla innych i za innych. Widzieć czubek własnego nosa było po prostu łatwiej. A jednak teraz, w tej osadzonej w innej rzeczywistości przestrzeni, gdzie gospodyni z dumą czuwała nad idealnie ułożonymi dekoracjami, ciężko było nie szukać różnic. Tu każdy szczegół był celowy, wyreżyserowany. Może właśnie dlatego potrzebowała odetchnąć od tego choć na chwilę. Zamknąć się we własnej samotni. Niedługo po kolacji wyszła do ogrodu, gdzie chłód zimowej pory koił zmysły i układał myśli. Bez świateł balowych sal, bez wyczekujących spojrzeń. Zwykle było to dla niej atrakcyjne – lubiła czuć uwagę skierowaną na siebie, karmić się spojrzeniami, które zdawały się potwierdzać jej wyjątkowość. Lubiła być w centrum, jak gwiazda w samym środku konstelacji, która lśni najjaśniej. Ale Merlin jej świadkiem, że czasami to wszystko ją męczyło. Ta ciągła gra, te uśmiechy wymuszane jak teatr na zawołanie, spojrzenia oceniające każdy jej gest, każdą wypowiedzianą sylabę. Dwa wilki. Dosłownie dwie różne twarze, dwa różne szaleństwa.
W ogrodzie było cicho. Gałęzie drzew uginały się pod ciężarem szronu, a powietrze niosło zapach zimy. Kwiaty, które podtrzymywała magia były definicją jej własnych myśli. Z jednej strony realność i prawdziwość, a z drugiej całkowite przeciwieństwo. Nie wiedzieć czemu ją to tak uderzyło. Może za długo nie miała okazji by po prostu się…bawić? Przyglądała się ustawionym rzeźbom – każda z nich była symbolem czegoś odmiennego. Odwagi, miłości, mądrości i siły. Zatrzymała się przy wizerunku kobiety. Ta wydawała się być jej najbardziej lekka ze wszystkim. Nie przywoływała negatywnych wspomnień, a kreowała spokój. Przyglądała się jej delikatnej twarzy, przymkniętym oczom i trzymanym w dłoniach słonecznikom. Piękna w całym swym wymiarze.
Za plecami usłyszała kroki, wyraźne i rytmiczne, łamiące ciszę ogrodu. Nie odwróciła się jednak, pozwalając sytuacji rozwijać się swoim tempem – jak zawsze. Była ostrożna, ale jednocześnie cierpliwa, nie widząc sensu w pochopnych reakcjach czy słowach. Przeniosła wzrok na mężczyznę dopiero, gdy ten przemówił. Nie odpowiedziała jednak wiedząc, że te mają jedynie potwierdzić jego przepuszczenia. Może i była to próba zagajenia rozmowy, ale idąc za własnym temperamentem i masą przekonań po prostu się tym nie zachłysnęła. Kącik jej ust uniósł się w uśmiechu na kolejne słowa mężczyzny. – Lordzie – przywitała się dyskretnie przypominając mu, że zapomniał o własnym tytule. Może w żartobliwej złośliwości? – Niewiasta nie wygląda na skorą do rozmowy, dodatkowo nikt nie zna odpowiedzi na wszystkie pytania, a jeśli tak jest to strasznie musi taką osobę boleć głowa. Antonia Borgin. – przedstawiła się nim mężczyzna zaczął zamęczać biedną rzeźbę masą pytań. – Właśnie po to się tu lord zjawił? By zadać wszystkie nurtujące pytania?

Kiedy uniosła kącik ust, poczułem ukłucie – coś między rozbawieniem a chłodnym dystansem, którego nie sposób było zignorować. Jej uśmiech wydawał się równocześnie zaproszeniem i ostrzeżeniem. Przyglądałem się jej przez chwilę, rejestrując każdy szczegół: jak trzymała się w półcieniu, jak jej sylwetka niemal stapiała się z tłem, a jednocześnie zdawała się dominować przestrzeń samą swoją obecnością. Wszystko w niej krzyczało, że nie jest typem osoby, którą można zignorować, i choć jej słowa nosiły znamiona delikatnej ironii, to nie wyczułem w nich wrogości. Przeciwnie, w tej subtelnej postaci kobiety wyczułem coś, co mnie intrygowało.
I samo to wywołało we mnie zdziwienie. Sabat zawsze miał w sobie coś, co przypominało mi młodość – te czasy, kiedy jeszcze nie miałem świadomości ciężaru odpowiedzialności, a każdy wieczór był zapowiedzią przygody. Kiedy mogłem lawirować między kobietami i dziewczętami po prostu ciesząc się ich obecnością, pławiąc się w blasku ich zainteresowania i samemu nie szczędząc swojej uwagi, komplementów i zachwytów. Potem to wszystko umarło, rozpływając się w mroku mojego małżeństwa, a gdy ożyło na nowo po śmierci żony... nie było już takie samo.
Być może dlatego ten wieczór, z jego blaskiem i przepychem, wydawał mi się tak nie na miejscu w moim obecnym życiu. Każda złocona krawędź, każdy kieliszek wzniesiony w toast przypominał o innej rzeczywistości; tej, która czekała poza murami rezydencji, aż wyjdę i stanę z nią oko w oko, mierząc się z wyzwaniem, jakie postawiła mi ciotka. A jednak czy to właśnie nie po to organizowano takie wieczory? By na chwilę zapomnieć? By zaczerpnąć tchu, zanim wróci się do szarości codzienności?
- Właściwie to uciekam – przyznałem konspiracyjnym szeptem. - Okazuje się, że mam bardzo wiele ciotek i kuzynek, z którymi wypada zatańczyć. I z chęcią to zrobię, chciałbym jednak najpierw chwilę odetchnąć - pozwoliłem sobie na ciche westchnienie pełne przejęcia i współczucia dla samego siebie. Potem spojrzałem na nią z boku, zakładając ręce za siebie ręce jak wytrawny bywalec galerii sztuki, który z rozmysłem kontempluje najnowsze dzieła wschodzącego artysty. - Panno Borgin – skłoniłem głowę w geście przywitania, by sekundę później zmrużyć oczy. - Czy może pani? Jest jakiś pan Borgin? - rzuciłem luźno, choć z lekkim niepokojem drażniącym zmysły, nagle świadom tego, że sabaty były jak labirynty: pełne ludzi, świateł i ścieżek, które prowadziły do miejsc, gdzie można było znaleźć zarówno ucieczkę, jak i kłopoty. Zwykle szedłem pewnym krokiem, świadomy swoich decyzji, ale teraz czułem, że balansuję na granicy – kuszony myślą, że być może znajdę w tej rozmowie chwilowe zapomnienie, choć równie dobrze mogłem otworzyć drzwi, których lepiej byłoby nie uchylać. Zanim jednak zapukam i sięgnę po niewłaściwą klamkę, musiałem się upewnić, czy są to drzwi, które można uchylić.
- Cóż, skoro nie niewiasta, to może filozof? Oni wydają się zawsze chętni, aby wtrącić swoje trzy grosze – zastanowiłem się na głos, przenosząc spojrzenie na rzeźbę stojącą obok, którą znaczyła potężna broda i twarz doświadczona mądrością. - Czy to niespodziewane spotkanie odmieni nasze życia? - zapytałem, czując z każdym kolejnym słowem, które wypowiadałem, jak znowu zaczynam być sobą; tym Harlandem, który potrafił znaleźć wspólny język z każdą kobietą, który umiał sprawić, by czuła się wyjątkowa, choćby przez chwilę. Ten Harland nie analizował, nie wahał się, nie pozwalał, by cokolwiek przytłaczało go bardziej, niż było to konieczne. Ten Harland był mistrzem flirtu, którego celem nie była obietnica czegokolwiek, a jedynie chwila, w której obie strony czuły się żywe, czuły się prawdziwe jakby świat wokół nich przestał istnieć.

| rzut na filozofa

The member 'Harland Parkinson' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 4