Komnaty Odetty

Zastanawiało ją, czy gdyby ktoś pojawił się w pomieszczeniu, musiałyby przerwać. Czy cała ta urokliwa sceneria układająca się w dość senne i nierealne chwile zniknęłaby pod naporem konwenansów, zasad, słów kogoś z góry. Doskonale wiedziała, że arystokratki tylko pozornie dzierżyły pewną władzę, a ich wolność okupowana była pewnym poświęceniem – mogły pozwolić sobie na wiele, zakupić coś pod wpływem kaprysu, wymyślić sobie najdziwniejszą aktywność mającą służyć tylko ich przyjemności – ale kiedy coś stykało się bezpośrednio z tym co wypadało, a nie wypadało robić, ta ulotna liberalność magicznie znikała.
Czy gdyby ktoś je przyłapał, bo w takich kategoriach należało rozpatrywać tą doskonale urokliwą scenkę, miałyby kłopoty? Jak ktoś z zewnątrz zareagowałby na widok półnagiej lady czeszącej włosy kobiecie o niższym statusie?
Wszystko to wydawało jej się teraz całkowicie nieważne, zostawione gdzieś na skraju świadomości; powoli zapominała o dolegliwościach teleportacyjnych, pozwalając samej sobie zanurzyć się w tej nierealnej, subtelnej chwili wypełnionej miękkim dotykiem i zapachem intensywnych pachnideł. Zmierzch za oknem pozwalał odpocząć spojrzeniu, kojące słowa przynosiły ulgę, nawet jeśli wciąż do tej pory nie potrafiła pojąć specyfiki tej sytuacji – postanowiła w nią wsiąknąć, zniknąć w jej naturze.
Spoglądała na swoje odbicie w tafli lustra, obserwując jak Odetta rozczesuje włosy, zaplata je, spina, tworząc misterne choć wciąż delikatne dekoracje z ciemnych pukli – nagle nieład zmienił się w zamierzoną fryzurę, elegancką i przykuwającą spojrzenie, co Dolohov podsumowała szerokim uśmiechem.
Kiedy ta część ich pielęgnacji była gotowa, odwróciła się przodem do lady Parkinson, plecami do lustra, z zaciekawieniem spoglądając na pudełeczko, które pojawiło się w dłoniach kobiety. Faktura kremu wydawała się ciekawa, połyskiwała srebrem, a właściwości o których wspomniała Odetta również intrygowały.
– Przydatny wynalazek – podsumowała z uśmiechem, a kiedy arystokratka wspomniała o całym ciele, Dolohov jedynie delikatnie wzniosła brew, posyłając swojej towarzyszce nieco wyzywający uśmiech. Była obcą kobietą, nie kimś z jej otoczenia, nie służką a bywalczynią salonów, choć nie o błękitnej krwi, wciąż konszachtującą ściśle ze szlachcicami - a to, co właśnie robiły było niczym innym jak spoufalaniem w społecznych kategoriach. Siedziała przed nią z nagimi piersiami, z lekkim uśmiechem, proponując jej dotyk – co, jeśli ktoś by je przyłapał?
Nieistotne.
Tatiana zdawała się być zaaferowana daną chwilą, rozbawiona i dziwacznie oderwana od rzeczywistości; na tyle, by zgodzić się na propozycję lady Parkinson. Przejęła od niej pudełeczko z kremem, samej podnosząc się z taborecika, by zaraz później wskazać Odetcie łóżko pokryte satynową pościelą; tam chyba najłatwiej byłoby jej nałożyć krem na całe jej ciało.
– Skóra musi być po tym niebywale miękka – stwierdziła, nabierając na dwa palce smugę jasnego kremu, oczekując aż Odetta zajmie wskazane przezeń miejsce – I chyba błyszcząca, prawda? – krem miał w sobie perlisty połysk, a skoro charakteryzowały go magiczne właściwości, musiał także dodawać blasku.
Po raz kolejny skrzyżowała spojrzenie z arystokratką, nieco pytająco, nie tracąc jednak dość prowokującego uśmiechu. Nim jednak dłoniom Dolohov było dane spotkać się z fakturą ciała lady Parkinson, wirowanie w głowie powróciło – z cichym, zduszonym westchnieniem czknęła, a później rozmyła się w powietrzu, ot tak, jak gdyby faktycznie była tylko senną marą, cichą fantazją przychodzącą o zmierzchu.
Hep!

zt