Pokój Thalii

14 stycznia 1958
Rozmawiały już o tym wcześniej i chociaż Fancourt umyślnie zwlekała z podjęciem decyzji, to wreszcie zdołała podjąć odpowiednie kroki. Nie zaglądała do pensjonatu zbyt często, ale za pozwoleniem Thalii mogła bez trudu odnaleźć jej skromny pokój na piętrze. Poddasze istotnie nie prezentowało się wyjątkowo, ale miało w sobie czar jaki kojarzył się tylko i wyłącznie z Wellers. Z wewnętrznej kieszeni kurtki Fancourt wyciągnęła sakiewkę ze starannie odliczoną kwotą, a następnie ułożyła pakunek pod wierzchnią warstwą grubo szytej kapy, tak jak się umawiały. Nie mogła poczekać na samą zainteresowaną, gdyż długa lista obowiązków upominała się o powrót do Londynu, a następnie wizytę w Derbyshire. Wyprowadzka rodziców, chociaż wciąż nie ostateczna, wiązała się z kolejną falą zadań do wykonania, a chociaż mogła w podróży z nimi liczyć na pomoc Aenor, to Ronja wciąż nie mogła się powstrzymać od natłoku myśli pędzących z szaleńczą prędkością. Cieszyła się, że krewni Liu okazali matce i ojcu wyrozumiałość nawet mimo ciężkiej historii rodzinnej jaka łączyła Xiuying z nimi. Być może mieli w tym ukryty motyw, wykorzystać reputację ojca jako alchemika do własnych interesów szanghajskich. Oboje bez trudu dadzą sobie z nimi radę, a przynajmniej to chciała sobie powtarzać. Chiny niewzruszone walką o wpływy europejskich czarodziejów wciąż pozostawały zaangażowane tylko w te wydarzenia, które same generowały, co z kolei zapewniało Fancourtom daleką, ale skuteczną podróż z dala od problemów. W prawdziwe oboje z rodziców unikali politycznych potyczek, to jednak szczególnie praca ojca w szpitalu, teraz gdy Ronja otwarcie angażowała się we wsparcie Greengrassów nie pomagała jego obowiązkom alchemika. Dla pewności przed wyjściem, sięgnęła jeszcze raz do skrytego woreczka i przeliczyła należność dokładnie. Obiecana kwota zgadzała się co do jednego knuta, a wraz z nią przed Fancourt otwierał się całkiem nowy rozdział. Musiała teraz zrobić wszystko, by do zmiany przygotować się jak najlepiej i być gotową na wszelkie przeciwności losu.
| przekazuję Thalii 390 PM i zt.

1 marca (29 lutego?) 1958

Nie wiedziała, czy jej obecność pod koniec lutego w zajeździe była szczęściem czy jednak może pechem, a może obydwiema tymi rzeczami na raz, w zależności od tego, z której perspektywy się o tym rozmawiało. Ostrze siekiery gładko spadało na drewna, które rąbała, kiedy nad nią zamajaczył cień, a ostatecznie dwójka ludzi wylądowała na dziedzińcu. Bardzo znanych jej ludzi, w bardzo złym stanie, a Thalia wolała działać niż zadawać pytania – wpuściła ich bocznym wejściem, pozwalając im przemknąć na górę bez jakiegokolwiek spojrzenia ze strony pozostałych bywalców, pomagając przez resztę dnia i nocy doprowadzić się do porządku; wiedziała, że obydwoje dużo przeszli, ale przed Samuelem była jeszcze długa droga, dlatego robiła co mogła, aby mu jakoś pomóc, jednocześnie wyparowując z okolicy kiedy zajmował się sprawami, do których jej oczy wglądu nie powinny mieć, a przynajmniej przez dłuższy czas jeszcze nie.
Kiedy jednak dłoń złapała ją za ramię aby odprowadzić ją na bok, Thalia wiedziała, że i również jej praca nie jest skończona. Samuel mówił prosto i do rzeczy, a ona zapamiętywała wszystko, co miał jej przekazać, wiedząc, jak bardzo to będzie ważne. Być może nie trzeba było być aż tak szczegółowym, ale ona nie zamierzała sobie odpuszczać, nadając znaczenie każdemu detalowi. Skinęła głową, przemykając cicho po domu, ostrożnie też kierując się do sypialni ojca – najwyżej potem przeprosi za pożyczenie ubrań, teraz jednak wybrała te, które bardziej przypominały mundur magipolicjanta – czy też raczej spód od niego, bo wierzchnią część wręczył jej Samuel, mogła więc przykryć tym niekompletne i niepasujące części. Sprawdziła na wszelki wypadek, czy nie ma wyszytych na nim inicjałów, upewniając się, że w żaden sposób nie będzie można zidentyfikować „zaginionej” części munduru.
Ostatecznie przemknęła do pokoju, bez ceregieli stając przed lustrem i spoglądając krytycznie na swoja sylwetkę. Potrzebowała odrobiny skupienia, ściągnęła więc lekko wargi, wyobrażając sobie opisanego jej człowieka. Sylwetka, niewiele większa od jej własnej, tylko kilka centymetrów wyżej. Długie fale w kolorze czerwonego rudego zmienione na proste blond włosy, wygolone tak, że głowa niemal świeciła łysiną. Większa postura, spłaszczona klatka piersiowa, spojrzenie wbite w lustro które miało jej ukazać, czy przemiana była udana. Jeżeli nie, gotowa była próbować jeszcze raz i jeszcze raz. Detalami nie musiała się martwić, ale najważniejsze były też sińce – fioletowe, rozmieszczone nieregularnie wedle jej wyobraźni. Widywała takie nie raz, dlatego pozwalała sobie iść z doświadczeniem i wyprowadzać odpowiednie zmiany. I modlić się, aby wyszło, aby w razie czego ostatecznie się przebrać.

Przemiana w magipolicjanta, ST 81 (+40 z genetyki do rzutu)

The member 'Thalia Wellers' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 42

Spróbowała jeszcze przekonać się, jak dobrze może spróbować zmienić struny głosowe.

EM 48/50

The member 'Thalia Wellers' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 66

| 17 lutego

Nie wiedziała początkowo co myśleć o propozycji przyjaciółki. Nie chciała opuszczać portu zostawiając wszystkich tych ludzi za sobą. Z drugiej strony w Londynie nie było dla niej miejsca. Ulice były bezpieczniejsze, miasto stwarzało pozory spokoju i ogłady, jako czystokrwista czarownica nie musiała niczego się obawiać, ale to nie w tym leżał problem. Każdego dnia obawiała się, że w progu jej lecznicy, bądź mieszkania pojawi się magiczna policja. Pomagała uciekającym ze stolicy mugolom i mugolakom, wciąż zresztą oferowała im swoją pomoc, leczyła "przestępców" z Tower, rebeliantów, miała takie poglądy, a nie inne. To było wyłącznie kwestią czasu, aż w końcu ktoś się nią zainteresuje, ktoś ją wyda. Thalia miała rację. Vi również. Był też inny aspekt tego wszystkiego. Port choć był jej bliski i odnalazła w nim przedziwny, abstrakcyjny spokój, wciąż nie był miejscem, w którym chciałaby spędzić resztę swego życia. Nie był prawdziwym domem. Chciała czegoś innego. Czegoś... czegoś w podobie tego co Thalia opisywała w listach. Rodziny. Prawdziwej, a nie wspomnień. Zamieszkanie z siostrą było dobrym startem.
Miała nieco oszczędności, a i udało jej się wykonać kilka dobrze płatnych zleceń, więc kwotę uzbierała zaskakująco szybko. Thalii nie było w Zajeździe, ale uznała, że skorzysta z okazji skoro i tak odwiedzała panią Skamander i przekaże dziewczynie gotówkę oraz coś innego. Po wydarzeniach w Parszywym Pasażerze wróciła na miejsce, żeby sprawdzić czy czasem nikogo tam nie zasta. Znalazła jednak coś innego. Kopnięty przez nią portfel jednego z policjantów. Otwierając go znalazła w nim dokumenty potwierdzające rejestrację różdżki wystawione na Petera Colborne, kilka sykli i fotografię pięknej, jasnowłosej kobiety. Portfela i fotografii pozbyła się od razu. Sykle i dokumenty zachowała. To drugie było powodem do zmartwień, bo gdyby ktokolwiek to u niej znalazł... z drugiej strony uznała, że mogą się kiedyś przydać. Thalia na pewno zrobi z nich użytek. Pieniądze i dokumenty wraz z liścikiem opisującym jak weszła w ich posiadanie pozostawiła na biurku kobiety, poświęcając jeszcze chwilę przed wyjściem by ułożyć na nim porozwalane dokumenty, złożyć przewieszone przez oparcie krzesła spodnie i poprawić narzutę na łóżku.

| zt/przekazuję Thalii 105 PM i dokumenty policjanta zdobyte przez Yvette na mocy tego posta.