Składzik

2 VI 1958

Hep!
I znów, i jeszcze raz, i po raz kolejny; charakterystyczne szarpnięcie w okolicy pępka zwiastowało kolejne wtargnięcie w wir nieokiełznanej, kapryśnej magii. Plotła, złośliwie i niezrozumiale, nakazując nagłą teleportację niezwiązaną z żadnym konkretnym miejscem, wydarzeniem czy powodem - po prostu bez zahamowań i ostrzeżeń, wraz z charakterystycznym czknięciem znikała, rozmywała się w powietrzu by zaraz potem sunąć w bezkresie wielobarwnych świateł do nowego miejsca.
Czego miała się spodziewać teraz?
Skroń pulsowała coraz bardziej, niemalże boleśnie, a irytacja wygrywała pierwsze nuty jej samopoczucia; była tym zmęczona, okrutnie rozżalona i coraz bardziej, krok po kroku, zwyczajnie wściekła; wściekła, że nie jest w stanie nad tym zapanować.
Świat się zatrzymał, wyrzucając ją w kolejną przestrzeń, tym razem ciemną, zakurzoną, z mętnym powietrzem i półmrokami panującymi w pomieszczeniu. Tym razem wylądowała na własnych nogach, bez zachwiania, oczy również oszczędzono i nie padało na nie ostre światło słońca. Wokół unosił się charakterystyczny zapach stęchlizny i jakiegoś specyfiku, czegoś co przypominało terpentynę lub niezwykle drażniący nozdrza eliksir - trafiła do jakieś pracowni?
Jedwabna, biała suknia opływająca ciało aż po kostki znów się przybrudziła, Dolohov jednak darowała sobie kolejną próbę usunięcia plam i pokonania zagnieceń - nie było sensu majstrować przy wyglądzie, kiedy po raz kolejny czkawka przerzucała ją z kąta w kąt. Jak długo to miało jeszcze trwać?
Nim tutaj trafiła, zdążyła wytrzeć usta ze smugi rozmazanej czerwieni szminki, na rozchylonych wargach została jednak poświata pozostałości po makijażu; podobnie z kreską na oku, a także w pokręconych włosach ułożonych w jakimś konkretnym stylu - nie pasowała do tej scenerii, niemalże wyjęta z przygotowań do jakiegoś wystawnego wieczoru, nienależąca do świata cieni i bałaganu.
Bo w pomieszczeniu właśnie on królował - rozejrzała się wokół pospiesznie, poprawiając rozwichrzone kosmyki włosów, które zdążyły przysłonić oczy. Całe szczęście miała przy sobie różdżkę; palcami oplatała jej trzon, by zaraz potem unieść ją ku górze i cichym Lumos rozświetlić pokój, w którym się znalazła; nieduży, zagracony, pełen farb, płócien i przyborów do malowania - czyżby trafiła na jakiegoś artystę?
Rozważyłaby nawet taką możliwość, gdyby nie krajobraz, który rozciągał się za oknem - Nokturn. A więc wróciła do domu. Ulga czy niepokój; pewność siebie czy dudniące w przestrachu serce? Bo choć była w miejscu, które znała, mogła równie dobrze trafić prosto do mieszkania jednego z szaleńców zamieszkujących Śmiertelną Aleję.
Tak czy siak - musiała stąd wyjść. Ruszyła więc w kierunku drzwi, a szpargały rozstawione na podłodze wydały głuchy łoskot akompaniując odgłosom jej kroków.