Byłeś rok młodszy, na roku z moją siostrą, ale pewnie dopóki nie zacząłeś grać w quidditcha niewiele mieliśmy wspólnego, choć pewnie obaj równie często wpadaliśmy w kłopoty. Mierzyłem się ze swoimi problemami, trudami, traumami i armią dzieciaków, która pluła na mnie bez powodu. Może to ty mnie byłeś w stanie dostrzec wyróżniającego się dla wielu w negatywny sposób pośród innych, zanim pojawiłeś się w naszym zespole. Twój brat grał w Jastrzębiach, kibicowałeś im, a ja kibicowałem Zjednoczonym. Może przekomarzaliśmy się, kłóciliśmy, obrażaliśmy na śmierć i życie, by później wrócić na kolejny trening jak gdyby nigdy nic. Byłeś ścigającym, ja też więc pewnie mimo różnic zdań tworzyliśmy zgrany zespół, który wygrywałby wszystkie mecze, gdyby nie nasz wadliwy szukający... Miałeś brata, który był zawodowcem, grał. Gwiazdą. Trochę zazdrościłem sławy w rodzinie, chciałem go poznać, poprosić o autograf ale nigdy się nie odważyłem. W końcu zawsze twierdziłem, że Jastrzębie są beznadziejni. A ty dzieliłeś się tym, czego cię nauczył, a ja korzystałem z Twoich rad i udoskonalałem naszą grę.
A później zginął Twój ojciec. Może w jakiś sposób stałeś mi się przez to bliższy, w końcu łączy nas nie tylko nazwisko Smith, choć ty pewnie tego nie wiesz. Też miałem trudną relację z ojcem. Złą. Mimo wszystko był moim ojcem. Mugolem. Twoi przodkowie też. Zrobiłeś się bardziej skryty, ja też nie potrafiłem mówić o tym, co czułem. Wciąż nie umiem. Rozumiałem cię wtedy bardziej. Może właśnie wtedy przestałem na ciebie patrzeć tylko jak na przeciętnego kolegę z drużyny. Wdawałeś się w bójki, ja też. Może zdarzyło mi się mniej lub bardziej świadomie stanąć w Twojej obronie, choć w moim rozumieniu pewnie trochę i swojej. Przeciwko tym samym gnojkom. Może myślałem, że potrzebowałeś takiego wsparcia, a właśnie takie umiałem dać.
Nie wróciłem na ostatni rok do szkoły ani do gry w quidditcha i z pewnością się też nie odezwałem. Byłeś już pewnie kapitanem.
Ale byłem w Londynie kiedy to się stało. Byłem na placu, kiedy ścięli Twojego brata i widziałem to na własne oczy. I to zmroziło mi krew w żyłach. Spotkamy się po latach?