Opanowałeś powstawanie z martwych, bracie. Sądzisz, że przegrasz z jakimś szlamem, gdy wygrałeś z samą śmiercią? - W pólwilich oczach zagościło coś na kszałt oburzenia; słowa, choć bolesne i dobitne, wskazywały jednoznacznie. Mieli wszystko, by wygrać - władali wodą, władali ogniem drzemiącym w odziedziczonej po przodkiniach spuściźnie, mieli krew i dziedzictwo. Nikt ani nic - czy to pośród reszty szlachty, czy wśród społeczności globu - nie mógł powstrzymać ich przed sięgnięciem po to, na co zasługiwali.

Czy spodziewał się tego, by za chwilę usłyszeć lekko zniekształcone akcentem, acz przyjemnie delikatne głoski języka arabskiego. - Zależy, co wolisz. - A jednak padły, w końcu przydatne po latach walki z panią matką o naukę spowodowaną kaprysem. Czy mi zdradzisz?

Usłyszawszy aprobatę skierowała słowa do służby, w cichej - słyszalnej tylko dla nich sugestii, a jedna osoba spośród nich udała się do zasugerowanej przez Irinę gospody. Pytanie Meli, a i odpowiedź Iriny wywołały na ustach Imogen delikatny uśmiech. Obserwowała to, chciała usłyszeć odpowiedź bratowej i ujrzeć w niej to, co sama nosiła w głębi serca - dumę. Ale czy dumę z rodziny, którą miała stworzyć? Z irracjonalnego powodu, wręcz kobiecego przeczucia, uważała, że nowa lady Travers nie czuła jeszcze na tyle przywiązania do rodziny, o której wydawała się mówić Irina. Była różą, tak jak i Imogen miała być zawsze córką mórz - nie bacząc czyje nazwisko będzie nosić, czy oblepi ją złoto, czy futro - i tego właśnie nauczyła ją matka, nosząc wypłowiały wprost odcień rodowego kobaltu, niemalże zarys wspomnień wyniesionego z Wight turkusu

Blond kosmyki otaczały delikatną twarz, chłodna barwa satyny podbudowywała jasność idealnej skóry - w pustym spojrzeniu coś pękało, krok po kroku, fragment po fragmencie; sięgało głębiej i dotkliwiej, rozrywało jednolitą strukturę tkanek. Niemalże słyszała żałosny rzęchot namalowanych na sklepieniu kruków, w jej własnych oczach stroszących pióra.

Ona, Travers, z zasady nie miała być posłuszną, prąc władnym, nieustępliwym, morskim prądem.
Ona, Mulciber, może nie dosięgała wielkości skrytego w chłodnych wodach krakena, ale stanowiła najdorodniejszego, najgroźniejszego drapieżnika syberyjskich lasów.

Była promyczkiem, który choć czasami tlił się w nieumiarkowanie silnym żarem, to przynosił coś na kształt nadziei - poczucia tęsknoty, ale i głębokiego zadowolenia, że ta cząstka dziewczęcości nieustannie w niej pozostawała. Była z tym urocza, choć zza kotar - gdzieś u podnóża znajomości, w cichych plotkach zasłyszanych wśród ułudnych, salonowych masek - podobno mianowano ją przesłodzoną.

- Pietro Metastasio niegdyś, aktualnie przez sytuację w świecie Gabriele D’Annunzio i jego wybitny Trumf śmierci. Chociaż... - Ugryzła się w język, przypominając sobie wcześniejsze słowa mężczyzny, w których wydawało się, że celował w kobietę o łagodniejszej aparycji. Rozpamiętując to, nie chcąc powracać do tematu wojny a jednocześnie próbując odnaleźć dalszy, złoty środek w przyszłych słowach wypowiadanych pośród pomniejszych saloników towarzyskich, postanowiła postawić wszystko na jedną szalę.

Zacisnęła mocniej zęby na wnętrzu policzków, spojrzenie utwkiła w spokojnej wędrówce smug światła na tafli wody - szukała w niej odpowiedzi, zawsze i po kres dni, tylko głębiny oceanu dawały upragniony spokój ducha i siłę, w której przemierzała dojmujące perypetie losu. Gdy wieści o prawdopodobnej utracie drugiego brata rozszarpywały Cobernic na strzępy żałoby, jej własna śmierć podtruwała tkanki powoli; rozkładała fragment po fragmencie - w ciszy, którą teraz pragnęła przerwać. Byłam, byłam - wysmykał się szept spomiędzy ust. Powietrze wypłynęło spomiędzy warg, ciężki oddech osiadł na złocistym piasku uroczyska.
- Ktoś mnie wtedy skrzywdził, Evandro.

Chłodny, lecz przyjemnie łagodny głos opadł wraz z momentem, gdy stukot butów rozniósł się ostatnią falą echa. Dzierżone w dłoni palto trafiło na wyprostowanej dłoni wprost przed jej rozmówczynię, obdarzając w tym samym momencie kobietę krótkim, na wpół troskliwym spojrzeniem. Wystarczył gest, by w istocie niepoprawnie, pomogła jej z narzuceniem materiału na obleczone w chłodzie ramiona.

Pozostawał jej więc Walczący Mag, ale i tego czytała pobieżnie, gdy pozostał na stoliku kawowym w salonie; chciała wiedzieć, co się dzieje, nie było jednak priorytetem pochłanianie stron ministralnej propagandy, która choć wkupowała się w jej łaski, to dalej pozostawała bardziej subiektywną w odczuciu Imogen. Wiadomości trafiały więc na sitko, skąd przecedzone, opadały na surowy grunt poglądów.
Delikatny uśmiech podkreślał subtelny makijaż, rumieńce wnosiły na piedestał bladość skóry - wbrew temu, co reprezentowała na co dzień, dzisiaj chciała wyglądać wyjątkowo dziewczęco. Wprost, w kanonie urody wyjętym z ich ram opinitwórstwa.

- Kreują subiektywne postrzeganie prawdy... nawet oni, uczeni, szukając faktów, odnajdują tylko to, co sami domniemują po swoich doświadczeniach. Ale czy bogowie znają prawdę, czy podejmują decyzje na szali chwilowych kaprysów i obserwują konsekwencje? - Odparła, zgadzając się z nim w ten skomplikowany dla logiki sposób, a jednak zrozumiały dla obu stron, bowiem oddany w tylko im słuszny ciąg słów, okalających wybitne umysły wykładu, zetknięcia dwóch odrębnych kultur i zainteresowanie, które powoli sobie wypracowywał w jej zmysłach. Każdy fragment dążył do własnej prawdy; tej, której nigdy nie miała poznać. Dlaczego ona?

Gorzki smak kiełkował coraz mocniej. Mocniej i mocniej. Parzący ból przechodził przez dłoń, potęgowany frustracją. Eteryczna postać w półmroku, wizja poetycka, można by się rozpisywać o pięknie, gniewie, wyniosłości. W tym wszystkim tkwiła jednak głęboka panika i ból życia, który doświadczyła przed laty, a który potęgował się w niej co rusz. Nie był to pierwszy raz, prawdopodobnie również nie ostatni, gdy unosiła się emocjami ponad logikę. Geny przodkiń o wiele częściej niosły jej zgubę niż pożytek, a przekonawszy się o tym po raz kolejny, utwierdzała się tylko w przekonaniu o niepoprawności płynącej weń krwi.

Chęć rywalizacji sięgała głębiej, obejmując mackami bijące w rozognieniu serce. Klatka niekiedy unosiła się miarowo, kiedy indziej wypychała delikatną skórę poza obręb sukni. Dzisiaj stopniowo, wręcz z lodowatym spokojem pozwalała materiałowi prostego stroju unosić się w rytm rosnącej, stopniowej irytacji. Ile jeszcze masochistycznej przyjemności było jej przyjąć, nim pojmie nauki niesione tą znajomością? Kiedy rdzawy posmak łańcucha zatrzyma usta w zgorzkniałych, kąśliwych, na wskroś przepełnionych insynuacją słowach?
Oglądaj. Podziwiaj.

To Melisande powinni jednak widzieć, to ją powinni upatrywać prawdziwą damą Norfolku. Na jej rękach spoczywały kolejne losy władców mórz, to ona miała pozostać z jej nazwiskiem do końca swojego życia, nosząc jak swoje, mianując je swoim. Głębokie zaczerpnięcie oddechu rozniosło się mocniej, zielonkawe spojrzenie powróciło na bratową z wyraźną tęsknotą.
- Porozmawiamy jeszcze z lokalnym hodowcą bydła. Ponoć przeżył ogromne straty. - Musiała o tym wiedzieć, doświadczyć i wysłuchać. Głębokie poczucie powinności pchnęło ją w troskliwość, która nie opadała jedynie na bezpieczeństwo Melisandre i łapanie biegajacych wokół dzieci przed upadkiem, ale również świadomość. Sytuacji i nastrojów. Nigdy jej tego nie odmawiano w murach Cobernic, gdy więc stawiała własne kroki, również nie powinna wiązać kajdan wokół wątłych nadgarstków.

Nie zważała na negacje, oburzone spojrzenia, niewdzięczność ponoć. Wolała, z dobroci serca przełamanej egoizmem, uprzedzić przyjaciółkę nim faux pas rozprysłoby pośród nieodpowiednich spojrzeń. Były sobie potrzebne, choć zdziczała natura drapieżników mogła podpowiadać, że to jedynie emocje uwikłane w szereg spotkań i wzajemnego szacunku. Jakżeby losy kraju miały się nie potoczyć, publiczne ujawienie swoich relacji potęgowało ziarno po ziarnie opinie, a te kształtowały rzeczywistość.
Nie jest się przecież takim, jakim zachowuje - a takim, jakim cię opisują.

Matki nowożeńców klaskały dumnie żałośnie, ojcowie prostowali ramiona dumni z interesu, a dwójka obcych ludzi ślubowała oddanie, które nie leżało w naturze takich relacji. A to tutaj, teraz przed nimi, było tak dogłębnie prawdziwe. Ciepłe, wypełnione emocjami prawdziwymi. Szczęśliwe mimo boleśni dnia codziennego, pełne mimo  braków. Obserwowała to, pochłaniała każdy fragment, ucząc się w pewien sposób tejże kultury, która cechowała ludzi jej ziem. Odkrywała ich na nowo, widziała to, co widzieć chciała - moment odpoczynku od targanego wojną kraju.

Ponoć, gdyby to kobieca ręka sprawowała władzę, to świat objęłyby kaprysy momentów i wieczna destabilizacja. One tkwiły jednak w sprawczości, które wypracowały rozmową. Dłońmi splecionymi w uścisku zrozumienia, szacunku i dobra wspólnego, w którym obie upatrywały cel - nie bacząc na podziały, na krwawą granicę dwóch stronnictw. Ufały, honorowo.

Ona, Travers, z zasady nie miała być posłuszną, prąc władnym, nieustępliwym, morskim prądem.
Ona, Mulciber, może nie dosięgała wielkości skrytego w chłodnych wodach krakena, ale stanowiła najdorodniejszego, najgroźniejszego drapieżnika syberyjskich lasów.

— Doprawdy istotni znajdują się w kuluarach, nieskorzy do ukazywania się szerszej publice. — Obróciła kota ogonem, doprawdy na takich spotkaniach ciężko było znaleźć nieistotnych, acz całym clou była wspomiana nauka, wielkopomnie zdobywana i kreowania wiedza, a jej prawdziwi twórcy zwykli znajdować się z dala od tych, których określano mianem interesnatów czy fundatorów. Obecni tutaj - badacze i podróżnicy - byli mówcami, charyzamtycznym liderami, którzy znaleźli czas na sprzedaż własnych poglądów i prowadzenie dysput nietyle niewnoszących nic, co często mało odkrywczych dla nich samych. Nie mniej, mogła się z nim po krótce zgodzić, nie jednak wystarczająco otwarcie, świadoma jego i tak doskonałej znajomości tego dzieła przypadku.

Zieleń spojrzenia spotkała się błękitem odziedziczonych, zmyślnych tęczówek. Oparte nadgarstkami dłonie prostowały i zginały palce pianistki - po raz pierwszy nie bała się pożaru. Syk splótł się z iskierkami wysmykniętymi z palców.
— Spalę tę planszę, babciu. A to, co znajdę w zgliszczach, utopię.

Trwała w tym, poddawała się z cichą akceptacją otaczającego ich rytuału - tego rysowanego pośród polany i tego, który rozpoczął się między nią, a mężczyzną, który jeszcze przed kilkoma tygodniami wydawał się obcy, odległy, nieistotny.  Teraz tu był i był potrzebny, jak nigdy dotąd. Tak jakby rozmowy, walki spojrzeń, niewypowiedziane, acz świadomie współdzielone emocje były czymś naturalnym, koniecznym; niczym powietrze obdarte z obojętności, pachnące wiotkim zapachem kwiatów. + kontynuacja.

Gdy podbrzusze wypełniało znajome sprzed lat wrażenie, nogi podkuliły się łagodnie i zacisnąwszy kolana, pozwoliły na wrażenia przechodzące wzdłuż pleców. Oczy, niezmiennie pozostające w obrębie tych drugich - w odcieniu słodkich karmelków z drugiej klasy i oprawy pamiętnika spisywanego w trakcie trzeciego roku - pokryła szklista poświata odległych frazesów i bliskich marin goszczących na ścianach jej sypialni. Chciała, by po prostu tu był, dalej i dalej, nie odchodził już nigdy, choć sama o to poprosiła. Imogen, ta tutaj, niosła bowiem większy ciężar niż ból rozgoryczonej duszy idący za niechcianym dotykiem, za niewyobrażalną krzywdą - musiała znieść utratę, której wcale nie chciała, a która była jedynym ratunkiem przed tym, by nie obarczać innych swoim własnym cierpieniem. — Wiosną również... i jesienią.

Powiew powietrza dotarł do lekko rozchylonych warg, gdy obserwowała przekraczającą próg bratową. Dłonie powzięły w uścisk materiał sukni, spoglądając jeszcze na moment w niewerbalnie określony cel. Mimowolnie usta wygięły się w uśmiech, a ten przerodził w perlisty śmiech, który napierawszy na drobne ciało, nie pozwalał odegnać się racjonalnością. Prawa dłoń opadła na usta, śmiech - delikatny, pełen szczerego szcześcia - dobierał się do trzewi, sprowadzając na szmaragd tęczówek poświatę łez. Pierwsza, druga, powoli wędrowały wzdłuż zgrabnego, lekko zadartego nosa. Trzecia, czwarta, opadły na wargi, gdy dłoń powędrowała je zakryć a ciało przykucnęło starając się powstrzymać od przesytu emocji. Myśli wracały - natrętnie, masochistycznie - do pytań, scen nocy poprzedniej i wszystkich nasuwanych wyobrażeń, by na powrót zwieścić falę niepowstrzymalnego śmiechu.

Rozumiała, podziwiała i doceniała poświęcenie walk, tychże domyślnych w słowie, ale walka toczyła się codziennie. O życie. Pragnęła uświadomić, jak była prawdziwie postrzegana Prim; bo może nie zabiła setek mugoli, ale setkom czarodziejów podarowała szanse na życie. Mężczyźni byli wielcy, bo nieśli śmierć; kobiety niosły życie i to miała być ta słabość?

Patrz na mnie tak jak teraz, gdy pozbywasz moje ciało ubrania, ale nie przekraczaj granic. Podaruj mi przyjemność i niech ona będzie twoją nagrodą. Nie teraz, nie dziś i nie jutro. Kiedyś, gdy wróci umęczony, oddany tylko jej i tylko dla niej napisany przez kaprysy bóstw. Oddany jedynej osobie, którą winien czcić w swoim życiu. Nie była kobietą, którą siłą brało się na moment, nie była zabawką. Już nie. Jak dobrze to rozumiał.

Słodził jej a ona przyjmowała to jak swoje. Delikatny rumieniec krył się pod pazuchą, twarz pozostawała niewzruszenie obleczona łagodnym, zaciekawionym spojrzeniem. Obserwowała ten spektakl, co rusz podobny, by karmić coś absolutnie niezrozumiałego wewnątrz siebie. Jakąś cząstkę, której cień tkwił od niedawna i koił strapiony, pragnący akceptacji umysł. Patrzył na nią z czymś, czego nie potrafiła wytłumaczyć, a co jednak powodowało zgęstiałe u samych korzeni odczucie dumy. Mów mi tak dalej.

Otwierając nowe umysły na możliwości, na pragnienia dalsze, niż te narzucone stagnacją spowodowaną sytuacją polityczną, ale też poglądami - coraz głośniej wypowiadanymi, coraz wyraźniej pisanymi, ale również coraz silniej degradowanymi, gdy do głosu dochodziły wreszcie wydźwięki odwagi.

Meandry rozkosznych skinień, lekkie uniesienie głowy i wszechowładniające przekonanie o głębokiej wyższości. Smak wszechobecnej próżności wskazywał, ze byli w dobrym - idealnym - miejscu. Wszyscy perfekcyjnie dopasowani, wprost wklejeni w marzenia o klarowności przekonań wobec kiełkującego ze zgliszczy świata. Gdy jedni prą w bród, dążą ku schyłku sił, ci tutaj tego nie potrzebowali - po prostu tacy byli.

Ponoć Szekspirowska postać Imogen inspirowana była po części Klitajmenstrą, której tragiczna śmierć niosła skazę twarzy wymalowanej w każdym objętym spojrzeniem przez Orestesa spojrzeniem. Matkobójstwo wybieliło postać wojującej manipulantki, nadało jej charakteru bohaterki w śmierci tragicznej, nie zważając na niedoścignione w historii zło, które trzymała w obrębach własnych decyzji. Wydaje się to absurdalne, bowiem samą Imogen Szekspir diametralnie wybielił, nadając jej swoiste cechy kobiety idealnej, a jednocześnie jedynej, autentycznej postaci pośród kukiełkowatych antybohaterów. Imogena zakochuje się w tymże bohaterze, ślepo zauroczona jego naiwną szlachetnością - wyjątkowo prawdziwa w tym uczuciu, jak na mężczyznę, który ją wykreował.

Żółtawe barwy siniaków widniały na skórze odkrytej spod zawiniętych rękawów koszuli, gdzieniegdzie na palcach widniały barwy pojedynczych, maleńkich oparzeń — nie wstydziła się ich, wręcz przeciwnie, ukazywały one progres idący za każdym dniem i każdą nocą. Płacz trzymanych na rękach dzieci sięgał niepoznanej jej dotąd skali, przewyższając nawet lament syren, panika sięgała głębiej, gdy wreszcie ktoś jej wytłumaczył, że dzieci się trzyma w konkretny sposób i miała nieustanne wrażenie, że niemowlęca główka spada zbyt nisko.

Mógłbym dać ci wszystko, czego byś chciała, ale już nie chciała, dłonie w lodowatym poczuciu niemocy i niesprawiedliwości zacisnęła na wątłej szyi i poddusiła. Ponoć wtedy wargi rozchylają się mocniej, wołając w cichej prośbie do Erosa. Pierwsze wypełnienie płuc resztkami dymu spotęgowało wrażenia wyuzdanej, odtwórczej ekstazy młodego ciała. Powoli wypuściła dym spomiędzy warg, pustym spojrzeniem wędrując po zarysowaniach skrytego w czerni sufitu. Dopiero po dłuższej chwili od ostatnich słów rozpoczęła swoje.
— Wiesz, ile jestem warta, Igorze?

Teraz — wtórując archetypowi matki — i ona skrzyżowała dłonie, kołysząc łagodnie szklanką z alkoholem, głowę unosząc na malujący się szarością i miałkością krajobraz nieba. Niegdyś to oni byli tym niebem, teraz jednak ludność pogrążona w bólu i zachłanności, ocierała się o ich stopy, niezmiernie mierzwiąc perfekcyjny podział świata. W obliczu klęski podziały zanikały, ponoć to, a jednak oni siedzieli tutaj, w wieży północnej, zapijając zmęczenie kolejnymi łykami alkoholu.