trwa

Przeszli kawałek wydeptaną ścieżką, potem okrążyli starą basztę, a Corinne zaczęła skakać po różnych tematach. Podpytała o sytuację w Londynie, uraczyła towarzysza opowieścią o nieposłusznym zamkowym psidwaku, poskarżyła się na Eliasa i jego braterskie zaczepki, znów wróciła tematem do Londynu, tym razem pytając o to, jak właściwie pracuje się w Ministerstwie. Nie chciała znać szczegółów, nigdy by go nie prosiła o nic takiego, ale była ciekawa tego, jak właściwie wygląda codzienność czarodziejów i czarownic pracujących dla Ministra.
Kiedy w końcu stanęli pod główną bramą zamku, Corinne uznała, że bywają momenty w których czas mija jej zdecydowanie zbyt szybko.

― W Ludlow drzwi otwierają się dopiero wtedy, gdy nadchodzi na to odpowiedni moment. Kiedy gość jest już wystarczająco blisko, by móc przeciągnąć spojrzeniem po drewnie, dostrzec choć część detali ― odparła, całkiem zadowolona z tego, jak idzie jej dialog. Bądź co bądź, nowy nestor chyba przerażał ją najbardziej w tej rzeczywistości. (Na pewno jej bogin zmienił postać i teraz ma twarz Tristana Rosiera, mogłaby się założyć o swój ulubiony szal).

Odprowadził ją przed komnatę nadal z tym samym, beznamiętnie-uprzejmym uśmiechem goszczącym na wargach. Corinne zapamiętała sobie ten wyraz, uznając, że to najwidoczniej będzie jego standardowa, codzienna mina.
Czyli w gruncie rzeczy, byli podobni. Ona ze swoją nieszczęśliwą miną smutnej owcy i on ze swoją maską uprzejmego, dobrze wychowanego czarodzieja.

trwa

trwa

trwa

Było dziwnie i ciekawie.
Było zaskakująco i miło.
Było… przyjemnie? Na Merlina, sama nie sądziła, że przyzna mu rację w tak krępującej kwestii, ale tak, było przyjemnie. Na tyle, że czuła się autentycznie zaintrygowana możliwością powtórki. Może nie od razu ― strasznie bolały ją uda ― ale później…? Potem? Jutro? Za parę dni?

trwa

trwa

trwa

Ostatnie słowa starowiny brzmiały tajemniczo, nawet groźnie, jakby pod zgłoskami czaiła się jakaś przestroga, choć Corinne wolała myśleć o tym, jak o wskazówce. W istocie, stara magia, stare obrzędy, były tematem tak samo nieznanym, co niezbadanym, a wiedza, którą posiadała stara wiedźma nie należała do tych, które można znaleźć w opasłych tomiszczach bogatych bibliotek. To był inny rodzaj mądrości, bardziej pierwotny, prawie dziki, ale nie mniej nęcący.