Wejście do jadalni

Domostwo zdawało się zupełnie ciche, może wręcz opuszczone, choć z pewnością było to jedynie jego złudne wrażenie; jeden z kominków niewątpliwie jednak żarzył się zajadliwie, wypluwając z siebie bladą, pomarańczową łunę światła i kojące w obliczu niespodziewanej zimy ciepło. Wymienione w geście żartobliwości listy z początku niosły się, co najwyżej, przekornym żartem obleczonym w ironię, ale spływające zeń w dalszym toku słowa zapowiadały zarazem tematy poważne i nieznoszące dalszej zwłoki, nawet jeśli najchętniej odsunąłby je dalszy plan i tam też pozostawił.
Nie mógł jednak wiedzieć, że eter skrywa też analogiczną rewelację, której cień spłynął także na siedzącego naprzeciw towarzysza; nie mógł domyślać się, że wraz z eleganckim zaproszeniem na ichniejszy ślub — na widok którego uśmiechnął się nawet leciwie — wykwitną także wieści odmiennego kalibru, dobitnie udowadniające chyba, że Drew dopiął swego. Że wraz z porwaniem i misternością nałożonej klątwy nie tylko zjednoczyć ich miał formalnością małżeństwa, ale i odwiecznie związać obowiązkiem wyższego rzędu; że od teraz miejsce Lucindy było tutaj rzeczywiście stałe, nawet jeśli jeszcze w sierpniu wydawać mu się mogło, że stanowi bodaj jedną z wielu przelotnych kochanek. I jakkolwiek podłe mogło być całe tamto przedsięwzięcie, zgodnie i bezdyskusyjnie akceptował jego przebieg, począwszy od życzliwego traktowania byłej rebeliantki, po ciche przymknięcie oka na toksyczność relacji, którą tamten zechciał z nią zbudować; bo wierzył w niego i słuszność jego postępowania, tak jak zwykło się wspierać swojego namiestnika, krewnego, wreszcie — przypominającego niemalże rodzonego brata, któremu zawdzięczał więcej, niż ktokolwiek mógłby śmiało w swoich wyobrażeniach przypuszczać.
Niemy toast, kolejny już dzisiaj, z wolna rozluźniał więc dziś ich języki, ich obyczaje, ich osobowości, wpuszczając do środka nieco otwartości; uwierający szyję krawat ustąpił pod palcami, razem z dwoma guzikami jasnej koszuli, a odstawiwszy pusty kieliszek na jadalniany stół, przyznał z konsternacją:
— Czuję się trochę winny... Wczoraj, za namową młodego Malfoya, poszliśmy polować na mugoli, choć znasz mnie i wiesz, że sam raczej tego nie robię — zaczął przelotnie, z kieszeni marynarki porzuconej dawno na oparciu wystawnego krzesła wyjmując pogięty nieco kartonik z papierosami; najbliższa świeca posłużyła mu za zapalniczkę, cała reszta zaś pozostawała w zasięgu ręki tego drugiego, gdyby i jego naszła na nie ochota. — Wpadliśmy tam na ludzi z Zakonu i w walce Armand poważnie uszkodził sobie oko, dasz wiarę? Mam nadzieję, że da się je jeszcze odratować, nic więcej nie mogłem przecież zrobić, tylko go stamtąd zabrać... — dopowiedział na wydechu smakującym dymem, na moment tylko spoglądając na Macnaira, nim obydwaj nie władowali w siebie kolejnej dawki ostrego trunku; nikły grymas twarzy przywiódł prędko mimikę bardziej statyczną, nim nie przemówił ponownie:
— Ale dość o tym... Widzę, że coś cię trapi. Przyznasz się sam, czy mam zgadywać tu do jutra o co chodzi?