Co jeśli świeżo upieczona lady Rosier okazałaby się grubaską? Albo GORZEJ, miałaby końskie zęby? Jak wtedy blondynka mogłaby się do niej uśmiechać promiennie, kiedy jej wzrok przyciągałyby ogromne jedynki i dwójki? Szczęśliwie Cori nie była ani gruba, ani nie miała końskich zębów, co było wielkim plusem na prywatnej liście Lettie.

Na próżno były jednak te wszystkie strachy oraz obawy, widok Melisande roztopił wszelkie kosteczki lodu we wnętrzu panienki, która z uciechą powitała lady teraz-już-Travers, nie szczędząc rozczulenia zaklętego w ciemnym spojrzeniu. Głupiutką była jednak gąską, skoro sądziła, że zapanuje między nimi dystans, kiedy tak słowa miękko spływały z ust Lettie, niesionej głębią emocji co to się kotłowały w niej niczym wzburzone morze.

Colette ma czasem wrażenie, że pod srebrem włosów, w głowie półwili siedzą malutkie dirikraki, które biegają w kółko tylko po to, żeby móc zniknąć i pojawić się zaraz z tysiącem nowych pomysłów, innowacji oraz przedsięwzięć. Okropnie męczące, jeśli ją zapytać, bo to straszny wysiłek tyle myśleć, wymyślać i próbować to wszystko wcielić w życie.

Jakże żałowała straszliwe, iż zaproszone przez słodką Imogen lady charakteryzowały się powściągliwością oraz uprzejmością, przez co wszystko przebiegało w atmosferze kontrolowanej grzeczności — jakże zabawnie byłoby, gdyby tak swobodniej wyrażały swe myśli oraz krytykę, wtedy to lady Rosier mogłaby przyglądać się temu z zaintrygowaniem, jakby przed sobą miała ujadające pudelki miniaturowe zamiast dobrze wychowanych niewiast.

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS