- Myślę, że jeszcze chwilę możemy się z nim pobawić - odparła miękko, Abercrombie ciągle miał nienaruszoną szczękę i płuca, z ust nie wysypywało mu się robactwo, mieli jeszcze szansę, by z nim porozmawiać. Lub raczej wycisnąć z niego kilka nazwisk i lokalizacji. Na razie wydawał się chwiać na granicy przytomności, osłabiony cierpieniem - i zdezorientowany przerwą w mękach. Chwilową, krzyknął, gdy jego ramię zostało rozcięte, a później - rozcinane dalej. Nozdrza Deirdre się rozszerzyły, uwielbiała zapach krwi, ale znów: bardziej ekscytowały ją postępy Manannana. Podążał ściśle za jej wskazówkami, nie powątpiewał, nie próbował szarżować ani naginać inkantacji pod swoje przekonania - i dzięki temu osiągał niebywałe rezultaty. Krew z rozciętego kapitańską Sectusemprą ciała popłynęła większym strumieniem. Uśmiech zadrżał na wargach Śmierciożerczyni, ale stłumiła reakcję; oblizała tylko usta, nieświadomie, instynktownie. Zrobiła się głodna. - Pamiętaj, by nie celować w twarz - tu lepiej sprawdzi się Crepito, jest bardziej widowiskowe - dorzuciła rzeczowo, starając się skoncentrować znów na ofierze, nie na postawnej sylwetce Manannana, rzucającego klątwy z łatwością Rycerza z trzydziestoletnim doświadczeniem. - Ale tym zajmiemy się następnym razem. Teraz...myślę, że przyjemnie, tak na koniec, będzie go podtopić, jak myślisz? - zacmokała w zastanowieniu. Taka niemal pieszczota pasowała do zdradzieckiego żeglarza. - Bez brudzenia sobie rąk - nie wątpiła, że zalewanie gardła słoną wodą albo spychanie kogoś z trapu miało swój urok, woliła jednak prostsze rozwiązania. - Aquassus. Przydatne zaklęcie w czasie walki. Uniemożliwia werbalne czarowanie, daje ci przewagę - i znów starała się przemawiać spokojnie, rzeczowo, bez ekscytacji czy niecierpliwości. Mieli przed sobą wiele czasu. Wiele okazji do lekcji. Nie musieli sięgać po wszystko już teraz - zwłaszcza, że Abercrombie zbliżał się chyba do kresu swych sił, wykrwawiając się tuż przed nimi.

The member 'Deirdre Mericourt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 49

--------------------------------

#2 'k10' : 6

Było coś fascynującego w widoku rozcinanej gładko skóry, krwi wylewającej się z otwartych przy pomocy magii ran; w świadomości, że sam do tego doprowadził. Czarna magia smakowała inaczej niż transmutacja - rdzą i solą, nie tak znajomo, w wypowiadanych inkantacjach brakowało jeszcze płynności, a sposób, w jaki magiczna energia szarpała nerwowymi zakończeniami, miał w sobie coś niespodziewanego, niekontrolowanego. Podobało mu się to, chciał więcej. - Doskonale - skwitował słowa Deirdre, przyjmując też kolejne wskazówki. Zastanawiając się, jaki efekt odniosłoby zaklęcie wymierzone w samo gardło; miał ochotę spróbować, sprawdzić, jak głęboko sięgnąłby promień, ale nie chciał przedwcześnie pozbawić Abercrombiego oddechu.
- Dostanie przedsmak tego, co wkrótce go spotka - podsumował, zdrajca miał finalnie skończyć na dnie, jako przekąska dla krakena albo rozszarpany przez syreny - choć Manannan wątpił, by stało się to za jego życia. Ile mógł jeszcze wytrzymać? To też miał ochotę przetestować.
Nagła zduszona, nieudana próba zaczerpnięcia powietrza była jednoznaczną oznaką, że zaklęcie Deirdre osiągnęło efekt; zrobił krok do przodu, przyglądając się rozpaczliwym staraniom, czekając, aż ustaną. Dał Abercrombiemu dokładnie dwie sekundy przerwy - po czym uniósł różdżkę, po raz kolejny starając się dokładnie odwzorować czarnomagiczną klątwę. - Aquassus.

The member 'Manannan Travers' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 93

--------------------------------

#2 'k10' : 4

Ich zabawa zaczynała przypominać taniec, intensywny, wymagający, lecz zaskakująco płynny w całym swym skomplikowaniu. Mordercze, dosłownie, tempo narzucała ona, lecz Manannan dotrzymywał jej kroku bez najmniejszego problemu. Wskazówki, wskazania, porady - inkantacja - wrzask Abercrombiego. Krok po kroku, dotąd bez najmniejszego potknięcia, była coraz bardziej zdziwiona, może nawet rozkojarzona tym, jak doskonale radził sobie Travers. Jak wprawnie upuszcza krew. Jak bez zawahania torturuje kogoś, kto zapewne był mu niegdyś bratem. Cofnęła działanie Aquassusa, pozwalając szlachcicowi na podtopienie ofiary, zaczynając być nieco zawiedziona. Nie mogła go skrytykować ani poradzić, co powinien poprawić, bo działał jak wyszkolony czarnoksiężnik. Był doskonałym czarodziejem - albo, jak chciałaby to widzieć, ona sama była doskonałą nauczycielką. - Spróbujmy czegoś jeszcze bardziej praktycznego. Mniej słodkiego od rozlewającej się krwi, ale...dźwięk łamanych kości prawie to wynagradza. Prevaricator ossis rzucone na wiodącą rękę najprawdopodobniej wyłączy przeciwnika z walki. Na inną kończynę - znacząco ją utrudni - powróciła do lekcji, unosząc różdżkę wyżej, w stronę łokcia Abercrombiego. - Prevaricator ossis - wyartykułowała dokładnie, tym razem ruchy nadgarstka były okrąglejsze, pełniejsze, płynniejsze, jakby kontrintuicyjnie do sposobu działania klątwy.

The member 'Deirdre Mericourt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 44

--------------------------------

#2 'k10' : 1

Był zaskoczony tym, jak posłusznie czarna magia poddawała się tego dnia jego kontroli, pozwalając się kształtować zgodnie ze wskazówkami Deirdre - choć musiał przyznać, że każde z rzucanych zaklęć miało swoją cenę. Aquassus szczególnie, prawie nie usłyszał przyjemnego dla ucha, desperackiego dyszenia zdrajcy, bo w momencie, w którym wypowiedział inkantację, czas wokół niego nagle zwolnił. Ciężka, niespodziewana słabość dopadła go bez zapowiedzi, sprawiając, że na moment poczuł się prawie tak, jakby był pijany; gardło wypełniło się ostrym żwirem, przerwał klątwę przedwcześnie, wstrząsany kaszlem - który pozostawił po sobie znajomy posmak krwi. Jej strużka szczęśliwie nie spłynęła mu po brodzie, ale poczuł ją na języku i w gardle; z trudem powstrzymał się od splunięcia, zamiast tego przełykając ślinę - stopniowo odzyskując rozeznanie w czasoprzestrzeni, skupiając się na słowach Deirdre, które - początkowo dziwnie zniekształcone i rozciągnięte - wreszcie zebrały się w wyraźne, zrozumiałe głoski.
Głuchy trzask pękającej kości i kolejny, agonalny wrzask Abercrombiego ostatecznie przywrócił mu przytomność umysłu. Zacisnął mocniej palce na różdżce, przez moment zastanawiając się, gdzie wycelować. Wybrał kolano. - Prevaricator ossis - wypowiedział, w ustach nadal smakując krew.

The member 'Manannan Travers' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 94

--------------------------------

#2 'k10' : 3

Dopiero po chwili dostrzegła, że w końcu czarna magia postanowiła nadszarpnąć korzystającego z niej namiętnie Manannana. Zachwianie się, bladość, gardłowe odgłosy; nie skomentowała ich jednak, wsłuchana w dźwięk pękającej kości. Pękającej widowiskowo, złamanie, którego dokonała sama było czyste, lecz inkantacja Manannana mogła zyskać miano pięknej. Noga Abercrombiego wygięła się, a on sam zaczął znów wrzeszczeć, ochryple, na wpół łkając, na wpół błagając. Czuła, że to już ten czas, że zbliżali się do końca: wcale nie dlatego, że na moment i ona dała porwać się słabości. Lekkiej, pobladła, krew zalała jej usta, spływając na przód szaty, ale nawet jej nie otarła. Oblizała tylko zlepione ciepłą posoką wargi i przykucnęła przy ofierze.
- Który dok? Nazwiska. Dokerów i wtyk - przypomniała mu delikatnie, jej ton głosu stał się nagle spokojniejszy, niemal troskliwy. - Pozwól sobie pomóc, inaczej spędzisz tu, z nami, kolejne godziny. Może dni - widziała, że wyrysowane perspektywą dalszych cierpień słowa przerażają Abercrombiego bardziej od inkantacji. Jego usta zaraz miały ułożyć się w odpowiedź - albo przynajmniej tak sądziła. Deirdre przesunęła spojrzenie z jego twarzy w górę, na Manannana. Jeszcze bledszego niż przed chwilą, z ciemnymi, fioletowymi cieniami pod oczami, z krwią w kącikach ust: nie przejęła się jednak jego wyglądem, był silny. Zmęczenie i ból były niską ceną za to, co dziś osiągnął. - Myślę, że możemy kończyć - zaproponowała spokojnie, prostując się i poprawiając przód sukni, tak, jakby przeszkadzało jej zgięcie materiału - a nie brudna od krwi twarz i front szaty.