Deszczowa Anglia nie była jego ulubionym miejscem na świecie do znalezienia się - Francja, rześkie powietrze, muskające skórę słońce były mu bliższe. Podobnie do rozmów z Anglikami, do rozmów na temat interesów. Dlaczego to nie jego siostra miała przejąć biznes rodzinny, dlaczego nie ona miała zająć się całym zapleczem i rozmową z tymi, od których potrzebowali ewentualnej pomocy?

Czy gdyby miał klientów, spotkania umówione tego dnia, odwołałby je z podobną łatwością jak zmienił swoje plany? Plany na rozejrzenie się po lokalnych dostawach, na uprzątnięcie dokładniejsze niewielkiego warsztatu w Londynie, może na próbę sprowadzenia w życie reklamy własnego biznesu. Prawdopodobnie tak.

Potrzebował tego lotu, choć przez truchło ptaka jeszcze sprzed kilku godzin, był bardziej niż ostrożny, starając unikać się nie tylko potencjalnych ludzi w dole, ale i wydawania większych dźwięków. Nie chciał trafić się celem, na którym ktoś wyżyłby swoją frustrację. Uderzający o ziemię martwy ptak - ten dźwięk wciąż dudnił mu w uszach. Nie potrafił o nim zapomnieć, czując że było to skierowane w jego stronę - głuche ostrzeżenie, o którym miał pamiętać i zachowywać się odpowiednio. Nie, aby było potrzebne. Nie miał nikczemnych zamiarów przecież...

Niezależnie, gdzie i o jakim czasie życzyłaby sobie, aby się pojawił - zrobiłby to. Nawet bez zastanowienia się czy miał wystarczająco czasu czy oszczędności, tak jak zrobił to z wyprowadzką do wojennej Anglii.
Co jeśli zapyta o jego biznes, zwątpi w jego poczytalność, słysząc o zabawkach? O magicznych przedmiotach, pracowni na Pokątnej? Stresował się bardziej niż podczas innych spotkań z ludźmi, których znał - bardziej niż podczas pierwszych spotkań i rozmów z Anglikami, na które wysłał go ojciec, mimo że w tej chwili nie mógł być bardziej przygotowany do tego spotkania. A może przygotowanie było tylko jego nadzieją, może po prostu się oszukiwał?

Sam potrzebował poprzedniego dnia momentu odpoczynku - adrenalina pchała go całą drogę z Lanarkshire do Plymouth, a później opuściła jego ciało, kiedy Riana była już w otoczeniu uzdrowicieli. Było mu wstyd, że dorzucił pracy uzdrowicielom, przepraszając sanitariuszy cichym bełkotem o tym, że to było tylko jego winą. Wiedział, jak reagował na widok krwi, i możliwe że gdyby miał do czynienia z kimkolwiek innym, może by go zostawił...

Przedmioty piękne przykuwały jego uwagę, ale szukał również materiałów do pracy - wzoru, tego co przyciągało brytyjskie oczy. Może właśnie dlatego tak lubił wychodzić na ulice Londynu, zapuszczać się między stragany, aby dowiedzieć się nieco więcej zarówno o tym miejscu jak i o ludziach, którzy żyli w tym mieście. Gusta francuskie w końcu mogły się różnić od tych angielskich.

Ciche wymiany zdań, brzdęk szkła i zapach alkoholu, inni czarodzieje wymieniający się spostrzeżeniami na temat baletu - wykonania i muzyki, efektów które towarzyszyły tancerzom na scenie, ale i przesłaniu, które za sobą niosła. Rekomendacja, którą otrzymał od poznanej w Londynie tancerki, okazała się doskonałą - i z pewnością tym, czego potrzebował po przeprowadzce za granicę, do Anglii i Londynu, które nie były mu aż tak bliskie jak sama Francja. Wciąż zimny i deszczowy, często szary Londyn, nie dorównywał przecież zieleni jego rodzinnego miasta - nie dorównywał również Alpom, które odwiedzał z zachwytem.

- Oh, naprawdę, nalegam. W ramach podziękowania, spadła mi pani naprawdę ze swoją pomocą jak anioł z nieba! Pogoda również jest chłodna, warto napić czegoś cieplejszego. I nie mogę ukrywać, że doskonale jest móc rozmawiać z kimś po francusku, zamiast angielskiego. Proszę, nalegam. Napije się pani kawy, herbaty, może gorącej czekolady? - zapytał, wchodząc razem z panienką, która okazała się dla niego ratunkiem jeszcze kilkanaście minut wcześniej w samym sklepie, do lokalu który wyglądał jak zwyczajna kawiarenka, choć zastanawiająco opustoszała.

Dzień miał być całkiem spokojny - jak każdy inny od momentu przybycia do Anglii. Ostatnie szlify w samej pracowni, powolne zaczynanie przyjmowania zleceń. Nawet jeśli zdarzały się dni, w których sypiał mniej, nie było to wcale problematyczne. Od lat marzył o zamknięciu się we własnej pracowni, o oddaniu tylko sztuce tworzenia... I nawet jeśli tutaj niekoniecznie mógł wyłącznie zamknąć się w tej pracowni, wciąż doceniał te momenty.

Stukot narzędzi, gdyby nie cicha i radosna melodia dochodząca prawdopodobnie z jednej z zabawek na wystawie, wypełniałby cały sklep, co miało przecież i swoje zalety, bo mówiło o pracowitości właściciela, który się w nim znajdował. Nawet, jeśli często przychodził dopiero w godzinach zbliżonych tych popołudniowych - było to wyłącznie za sprawą spędzania długich godzin w nocy na pracy, którą zabierał do pokoju w kamienicy - z dwojga złego, wolał w końcu wracać do kamienicy, aby przypadkiem nie narobić kłopotów pani Pappalardo. Jeszcze zostałby oskarżony o niestosowanie się do ciszy, gdyby został przez noc w warsztacie, pracując - a co jeśli gospodyni kamienicy miałaby przez to jakieś nieprzyjemności? Może dlatego też rozgraniczał sobie głośniejszą pracę od tej cichszej.

Ubrał się w pośpiechu, opuszczając swój pokój, a później i kamienicę, niedługo po tym jak skreślił kilka prędkich słów, wysyłając do... do kogo? Zapomniał o obietnicy? Vesna, dlaczego to imię nie przywodziło żadnych wspomnień? Nie znał go, nie tak do końca... Zapomniał? Zapomniał! Był tego pewny, że zapomniał o czymś zaskakująco potrzebnym i istotnym, o obietnicy! Może o klientce, może o przyjaciółce z dawnych lat? Do której nie napisał, do której dotarło pocztą pantoflową, że pojawił się w Londynie - co za hańba, żeby kogoś istotnego pominąć, komu obiecywało się pomoc i ochronę!

Nie miał wielu okazji obserwować sztormy - miał nadzieję na natchnienie jeszcze przed wizytą u lady Travers, jeszcze o poranku, aby móc lepiej wyrazić wizję, o którą poprosiła. Prezent dla przyjaciółki lady - prawdopodobnie również innej lady, bo i dla kogo innego? Coś, co musiało być piękne w swoim niebezpieczeństwu, bo i czyż nie taki był sztorm? Piękny, ale sprowadzał na żeglarzy niebezpieczeństwo - siła natury, która oczarowywała swoją destrukcyjną siłą. Nie miała litości, w chwili pochłaniając statki i nieszczęśników, aby po tym uspokoić się jak gdyby nigdy nic nie nastało.

Pojawiając się w rezydencji czuł się nerwowo, bardziej nie będąc pewnym, czego powinien się spodziewać. I czy wypadało na coś się zagapić - na rzeźbę, na obraz, na cokolwiek. Gawain w końcu wspominał o sztuce, zresztą, czy większość wyższych sfer i osób szlachetnie urodzonych nie lubowała się w sztuce? W ich różnej interpretacji, różnym wymiarze... Czasem różnej estetyce.

Szelest czegoś za plecami początkowo nie oderwał go od pracy nad obrazem. Był skierowany tyłem do pokoju, wiedząc co miał na dzisiaj zaplanowane - szkice miały zazwyczaj pierwszeństwo, z racji że były podkładem pod dalszą pracę. Te dotyczące rzeźby Gawaina już były skończone - potrzebowały głównie zawarcia bardziej teoretycznej części, aby wprowadzić praktyczne zastosowanie magii. Ożywienie i zaklęcie elementów mogło być wyzwaniem, które mogło jawić się zadowalającym.

Praca z wynajmowanego pokoju tego dnia okazała się już wystarczająco uprzykrzająca - może dlatego, prędko po uregulowaniu sytuacji z niezapowiedzianą i nagłą wizytą, wyszedł do pracowni, w której zaczął bardziej przykładać się do technicznego wykonania samej rzeźby. Wciąż nie zdecydował o materiałach, których powinien użyć - czy glina była wystarczająca? Na pewno do samej praktyki - do szybkiego narzucenia kształtów. Była jednak równie nietrwała.
W samym pomieszczeniu panował chaos - kiedy Eugene w ferworze pracy nie spoglądał na czas, który mijał. Szkice, ale i zerkanie do ksiąg, w które się zaopatrzył. Przygotowanie materiałów - magiczne konstrukcje rzeczywiście mogły być odpowiedzią dla większych rzeźb i konstrukcji, mogły ułatwić sam proces, choć znów potrzebowały znacznie większego przygotowania w postaci past czy proszków. Jak wiele mógł z tego wykorzystać również przy mniejszych przedmiotach? Jak duża moc kryła się w słowach, o których czytał. Tak jak magiczne pigmenty nadawały obrazom ich właściwości, tak samo sprawa miała się pośród konstrukcji magicznych. Zmieniała właściwości, pomagała utrzymać magię i przedłużyć jej działanie, w pewien sposób była zamykania w samym przedmiocie.

Praca wydawała się nie kończyć - a to w jaki sposób Nott opuścił pracownię rzemieślniczą, wcale nie pomagało. Znów. Popełnił jakiś błąd - którego nie był pewny. Starał się skupić, ale zamiast tego było tylko gorzej. Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów - mimo myśli, które mu się kotłowały pod czaszką, żadne nie wyglądały odpowiednio przy próbie napisania listu. Miał przeprosić, ale w jaki sposób? Miał przeprosić, ale… za to jak podszedł do niego? Że był zmęczony? Powinien… Wyraźnie to było problemem. Brał w ostatnim czasie na siebie ogrom pracy, za sprawą grudnia i niepewności, jakie na niego czekały w nadchodzących miesiącach. Nie powinien tego dawać tak po sobie odczuć - powinien maskować to zmęczenie, a nie zanudzać nim Gawaina. Przecież nie interesowało go to. Interesował go efekt rzeźby i proces, skoro sam był zainteresowany wizytą w jego pracowni. Choć z drugiej strony…

Zamieszanie było wybitne w tym miejscu - nie spodziewał się, zagubiony i zmieszany, chętny do kontaktu z… kimkolwiek w rzeczywistości. To był głupi impuls, który sprawiał że działał zanim zastanowił się dwukrotnie nad tym w jaki sposób powinien postąpić. Był pewny, że po prostu się zbłaźni!
A jednak zamieszanie, które panowało w tej chwili było bardziej niż na jego korzyść, kiedy został niemalże przegnany po pojawieniu się w holu wejściowym z pudłem, do szwalni - jakby miał dostawę, wyraźnie pilną. Był pewny, że przedświąteczny czas był najbardziej zajmującym dla biznesów, ale może dotyczyło to również i końca roku? Celebracji z nadchodzącym nowym?

Rzeźba wciąż potrzebowała detali, nad którymi starał się pracować w wolnych chwilach - w wolnych chwilach, których nie miał. Naprawdę zastanawiał się czy planując kolejne kroki i rozbudowę, nie powinien pomyśleć o miejscu do spania w samej pracowni. Pomogłoby mu to w organizacji czasu. Może…
A może nie? Może byłby to jedynie zbędny wydatek? Zbędne ulokowanie galeonów, kiedy mógł wciąż wynajmować pokój pod Ramorami i nie musieć martwić się codziennymi obowiązkami. W końcu to było łatwiejsze dla niego, kiedy mógł skupić się na biznesie, który stawiał swoje trudności.

Nie mówił, ile miał pracy. Nie wspomniał, ile obowiązków na niego czekało, jakby nauczony doświadczeniem, które spotkało go przecież nie tak dawno temu - starał się balansować po tej dobrej stronie lorda. W końcu… rozumiał z czym mogło się to wiązać.
Nie tylko nie chciał tworzyć sobie wrogów, kiedy znajdywał się w Anglii - nie tylko chciał móc polegać na relacjach i znajomościach, tak nielicznych na obcych ziemiach, ale również byli przyjaciółmi. Powinien wiedzieć lepiej niż obarczanie Gawaina takimi przyziemnymi rzeczami jak to, że musiał pracować - że musiał wkładać wysiłek w to, aby zbudować własny biznes i renomę, zupełnie od zera. W końcu to był jego wybór, powinien wiedzieć na co się pisał. Może dlatego nie miał oporów przed wyjściem z Nottem? Tym bardziej, że czuł jak bardzo krucha w tej chwili była jego przychylność - jak inna wydawała się być sama natura tej relacji, tutaj w Anglii, a nie we Francji.