Czuł się trochę jak człowiek stąpający po kruchym lodzie – nie dostrzegający celu swojej wędrówki, ale również niezdolny do oparcia się gorączkowemu do niego przyciąganiu.

Zdarł z włosów czapkę, myśląc przez chwilę nad jakąś błyskotliwą odpowiedzią, ale jego zmrożony mózg podsuwał mu jedynie żałosne chyba ty(...).

(...)czuł się bezsilny, zupełnie jakby próbował za wszelką cenę utrzymać drogocenną wodę w zaciśniętych dłoniach, a zamiast tego po prostu obserwował, jak wyciekała mu pomiędzy palcami.

– Niech cię szlag – mruknął w kierunku figurki, porywając z ziemi odrzuconą w chwili zaskoczenia różdżkę, żeby przypadkiem nie znalazła się w zasięgu ognistych kichnięć.

Na usta cisnęło mu się co prawda aż za dużo żałosnych zdań, ale dusił je wszystkie konsekwentnie, zatrzymując gdzieś na wysokości strun głosowych.

(...)słowo jednak się rzekło, odpowiedź od panny Carrow zastała go jeszcze w Weymouth, gdzie właśnie planował po staremu zapić samotnie smutki w podmiejskim pubie.

A przyszłość stała przed nim. Całkiem realna, namacalna i nie tak znowu odległa, oświetlona przez migające w ciemności płomienie ogniska(...).

Czy to ze względu na duchy przeszłości, nawiedzające go od samego początku, czy ogólny, wiszący w powietrzu nastrój – czuł się jakoś tak nieswojo. Sentymentalnie. Inaczej?

Nie spodziewał się listu od niej; prosta koperta pojawiła się na jego biurku pół godziny wcześniej i w pierwszej chwili zmarszczył ze zdziwieniem brwi na widok znajomego charakteru pisma.

Ciężka atmosfera panująca w zdewastowanym budynku oddawała stan jego ducha niemal idealnie, zgrywając się z (auto)destrukcyjnymi zapędami w ponurej harmonii.

(...)zapytał mądrze, na dowód wskazując ręką na podłogę, wciąż zaścieloną ciemnymi okruchami farby.
Przemieszanej z jego własną godnością.

Minęło bardzo dużo chwil – więcej, niż kiedykolwiek by się spodziewał – odkąd po raz ostatni zastał w niewielkim pokoju coś więcej, niż tylko śmiejące mu się w twarz duchy przeszłości.

Naprawdę był jej wdzięczny; zdawało się, że po raz kolejny ratowała go – świadomie bądź nie – przed sobą samym.

– Kupiłeś sobie psa? – zapytał głupio, ponosząc sromotną porażkę w łączeniu ze sobą faktów; ostatnie zdanie przyjaciela tymczasowo zniknęło z jego umysłu.

W pierwszej chwili wydało mu się, że jego kuzynki w nim nie ma; zauważył ją dopiero po dłuższej chwili, wciśniętą w puchaty fotel w kącie sali, z pobladłą twarzą i nieobecnym wzrokiem.

(...)wydawało mu się – tak, był prawie pewien – że rozpoznawał w jej szlachetnych rysach piękność ze zdjęć, do których pozowała wspólnie z Benem.

Wziął list do ręki, prawie natychmiast rozpoznając charakter pisma, bo mimo że wymienił z Harriett zaledwie kilka listów, to pewne słowa wryły mu się w pamięć wystarczająco dokładnie.

Nie był pewien, czy robił dobrze, czy nie mieszał niepotrzebnie w jej życiu, czy układane bezwiednie scenariusze nie miały wkrótce przerodzić się we wstęp do horroru.

Zamarł(...) na krótki moment, potrzebny do zlustrowania makabrycznej kompozycji stworzonej z leżących na posadzce ciał i upewnienia się, że nie było wśród nich nikogo mu drogiego.

Musiał sprawdzić, czy wszystko było z nią w porządku, czy czuła się dobrze – choć dobrze było raczej nieosiągalnym życzeniem – i… tak, trochę nierozsądnie, ale musiał usłyszeć jej głos.

(...)może powinien przewidzieć już nadchodzącą katastrofę – ale towarzyszące mu, miękkie otumanienie, znieczuliło go tymczasowo na subtelne znaki ostrzegawcze.

– Co… – zaczął, ale zamilkł, gdy reszta niewypowiedzianego zdania rozsypała się w proch, nie odnajdując w porę drogi na usta.

Zamarł w bezruchu, czując się, jakby ktoś właśnie potraktował go porządnym zaklęciem petryfikującym i przez chwilę po prostu patrzył na rozciągniętego na podłodze czarodzieja(...).

Dopiero gdy zorientował się, że jak zahipnotyzowany wpatruje się w nagą skórę na nogach Inary, (niechętnie) oderwał od niej wzrok(...).

(...)wystarczała sama świadomość obecności siostry, żeby przestał skupiać się na sobie, zapominając całkowicie o milionie powodów, dla których nienawidził ministerialnego gmachu.

Wyglądała pięknie w tej zwiewnej, błękitnej sukience i w odczuwał jakieś proste, niegasnące zadowolenie na myśl, że jej drobna dłoń zaciskała się właśnie na jego ramieniu.

Przyglądał się im przelotnie, nieco metodycznie i bezwiednie gładząc długą, smukłą szyję karego Ducha, który miał być jego kompanem i sojusznikiem w czasie dzisiejszej gonitwy.

Zanim się odezwał, musiał co najmniej trzykrotnie uciszyć własny zdrowy rozsądek, coraz głośniej dopominający się o uwagę i przekonujący go, że postępował po prostu głupio.

Nie, nie przeszkadzały mu ani lodowate strugi zacinającego deszczu, ani przeciągłe wycie wiatru; pogoda właściwie odzwierciedlała jego stan wewnętrzny niemalże idealnie.

W ciągu ułamka sekundy wszystko zamarło; czarodzieje zatrzymali się w połowie wykonywanych czynności(...).
[mg]

– Przyjmij proszę tę obrączkę jako symbol mojego oddania, bo nic więcej już ofiarować ci nie mogę – dodał, czując, jak ogarnia go dziwny spokój.

Ujął jej dłoń delikatnie, choć pewnie, prowadząc ją w stronę środkowej części parkietu i prawie nie spuszczając jej przy tym z oka.

Szedł ogrodową alejką czując się odrobinę nieprzytomnie, z każdym krokiem bombardowany wciąż jeszcze świeżymi, barwnymi wspomnieniami trwającego wieczoru.

Przystanął o pół kroku od niej, czekając, aż się do niego odwróci i dopiero, gdy wyciągnął ku niej rękę zorientował się, że między palcami wciąż trzymał gałązkę bzu.

Nie czuł alarmujących szturchnięć niepokoju, gdy podążał za Averym w głąb jego posiadłości, choć okoliczności w jakich miał okazję widzieć go ostatnio nie należały do przyjemnych.

– Jaimie – odezwał się, z odbijającym się w głosie zaskoczeniem. Zmieszaniem. Niezręcznością. Radością? Wplecionymi między sylaby przeprosinami?

Gęstniejąca atmosfera grozy, tworzona – niewątpliwie – przez podchmielone bajania starych mugoli oraz niewiedzę i przesądność reszty, bawiła go odrobinę(...).

Odetchnął bezwiednie, przywracany do przytomności lekkim jak muśnięcie skrzydeł motyla pocałunkiem na dłoni i uchylił powoli powieki.

Nic dziwnego, że gdy szpitalne okno implodowało do wewnątrz, wpuszczając do sterylnej sali duszące potoki czarnej mgły, w pierwszej chwili pomyślał, że to tylko kolejna porcja snów.

Znalazłszy się z powrotem u boku Cassiusa, otrzepał popiół przyprószający materiał płaszcza, po czym podążył za mężczyzną(...).

Chociaż fala niechcianych podarunków od losu zdawała się zalewać go nieustannie mniej więcej od końcówki kwietnia, smocza wyprawa okazała się najokrutniejszym z nich.

Sen nie był dla niego łaskawy tej nocy; drzemał niespokojnie, płytko, przewracając się z boku na bok i budząc się co najmniej kilkanaście razy(...).

Gęste opary spowijającej port mgły unosiły się leniwie nad nieruchomą powierzchnią wody, sprawiając, że panująca dookoła cisza wydawała się wyjątkowo przejmująca. [mg]

Od samego rana nie potrafił sobie znaleźć miejsca, targany nieodpartym wrażeniem, że Inara – z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu – go unikała.

– Tak jest, moja lady – odpowiedział cicho, tak, by tylko ona go usłyszała, po czym wciągnął ich oboje w pierwsze dźwięki muzyki(...).

Nie miał pojęcia, kiedy właściwie jego życie zaczęło przypominać labirynt kłamstw, wymówek i podróży w nieznane, ale była w tym jakaś nuta ironii i hipokryzji(...).

Pytanie, które musiał zadać, a którego zadać nie chciał, zatańczyło przez chwilę na jego wargach, zanim rozbrzmiało w nocnym powietrzu. – Co się stało?

Zimna, wilgotna mgła zdawała się wciąż trzymać jego ubrania, gdy z opuszczonym spojrzeniem przekraczał próg sali bankietowej.

Przez chwilę planował się wycofać i wrócić do bezpiecznego schronienia własnych komnat, ale skoro nogi doprowadziły go aż tutaj, mógł chociaż oddać hołd tradycji. [trwa]

Koniec końców ruszył więc prosto w wodę i z morskiej toni wyłowił najprostszy i najskromniejszy wianek, nie wiedząc jeszcze, że należał do Sigrun.

Powoli przeniósł spojrzenie w kierunku początku trasy, gratulując sobie w myślach, że udało mu się ani razu nie spojrzeć w kierunku Wrighta i Foxa.

– Jaimie – przerwał mu, otwierając oczy i zadzierając głowę do góry, odzywając się głosem, który miał być stanowczy, ale zamiast tego zabrzmiał błagalnie.

Miał już na zawsze zapamiętać ten obraz: roześmiana Elise, stojąca na tle kolorowego jarmarku i jasnego nieba, z wyszywanym szalem w szmaragdowych barwach Nottów.

– Timoria – mruknął, celując w starszego z mężczyzn, licząc na to, że przy odrobinie szczęścia ze strachu sam wpadnie w sidła krwiożerczych bahanek.

– Musimy porozmawiać – odezwał się cicho; słowa, powtarzane wielokrotnie przez ostatnią godzinę, zabrzmiały w jego uszach dziwnie nienaturalnie.

– To zamknięty teren – odezwał się, wychodząc z ukrycia, gdy już znaleźli się wystarczająco blisko. – Co tu robicie? – zagaił konwersacyjnie, jakby planował rozpocząć pogawędkę.

Czując na sobie natrętne ciepło płomieni, zatrzymał się, przystając tuż obok posągu Henryka Kapryśnego i unosząc wyżej różdżkę. – Wypadałoby ochłodzić nieco atmosferę – mruknął.

– Tak, Lys – odpowiedział, nienaturalnie głośno, z wyraźnie brzmiącym w głosie sarkazmem. – Często przyjmuję gości w środku nocy. We własnej sypialni.

Wpatrywał się w nie teraz bez słowa(...), z uwagą śledząc każdą wypaloną ogniem nierówność poparzeń i rozlany nieestetycznie tusz tatuaży.

(...)miał wrażenie, że gdzieś między porzuceniem tytułów a wspomnieniem o smokach i rezerwatach, odnaleźli cienką nić porozumienia.

Już miał zamiar odszukać spojrzeniem winowajcę, gdy jego wzrok padł na nią: najpiękniejszą istotę, jaką kiedykolwiek spotkał na swojej drodze.

Wiedział, że miało mu tego brakować. Nie bogactw, nie pięknych zdobień na ścianach ani wysokich sufitów, ale właśnie takich drobnych momentów rodzinnej codzienności. [trwa]

Wspinając się w górę, po łukowatych schodkach, czuł dziwny ciężar na ramionach – taki sam towarzyszył mu też, gdy na sekundę nawiązał kontakt wzrokowy z Corneliusem.

(...)dlatego, po sekundzie milczenia, powoli i ostrożnie wyciągnął różdżkę z tylnej kieszeni spodni, bez zawahania odkładając ją na kuchenny blat po swojej prawej stronie. [trwa]

– Nie mogłem nic zrobić, Ben – powiedział ciszej – przepraszając? Z jakiegoś powodu czuł, że miał za co, że – być może – mógł postarać się bardziej.

Dziwne uczucie odrealnienia, które od kilku dni towarzyszyło mu niemal nieustannie, wciąż się go trzymało, gdy zbliżał się do majaczącej wśród mgły sylwetki stadionu(...). [trwa]

– Co pijesz? – zapytał, orientując się nagle, że była to tylko jedna z wielu rzeczy, których o nim nie wiedział; jak wiele lat minęło, odkąd zniknęli sobie z oczu? [trwa]

(...)wciąż zastanawiał się, gdzie mógł go już wcześniej widzieć - uporczywa myśl raz po raz szturchała go gdzieś w tył głowy, ale w żaden sposób nie dawała się uchwycić.

Sznur przeplatał nadgarstki ściskając je dostatecznie mocno i umocowany był węzłem na wygiętym w kierunku ściany haku, tak aby niemożliwym było jego przeciśnięcie.

– Przysięgam – powiedział po raz piąty, pewien nie tylko działania serum prawdy, ale i własnych słów. Po których zapadła cisza, a pięć lśniących linii rozjaśniło się i zgasło.

(...)odpowiedział dosyć sucho, kiwając głową, i mimowolnie przypominając sobie widok zakrwawionego tułowia i dyndających bez życia nóg, wystających z pyska czarnego hebrydzkiego.

Zatrzymał się w pół kroku, gotowy do wykonania taktycznego odwrotu, było jednak za późno – został zauważony, musiał więc przynajmniej zaznaczyć swoją obecność.

Nie wiedział, czego dokładnie się spodziewał, gdy – wylądowawszy nieopodal nadgryzionej zębem czasu sylwetki amfiteatru – zmierzał ku ziejącemu w konstrukcji wejściu. [trwa]

Właściwie nie miał pojęcia, czego spodziewać się po tym spotkaniu – więc nie zakładał niczego, stwierdzając, że w najgorszym wypadku wypiją po kuflu piwa w niezręcznej ciszy.

Spodziewał się gniewu, pełnych złości słów, spojrzeń tak samo ciemnych i chmurnych, jak ciężko wiszące nad nimi niebo; był na nie przygotowany, był w stanie je zrozumieć(...).

Kiwnął głową, słysząc potwierdzenie ze strony kuzynki – nie potrzebował niczego więcej, ufał jej bezwarunkowo – po czym westchnął bezgłośnie, przenosząc na nią spojrzenie.

Podmuch zimnego i wilgotnego powietrza, które wdarło się do pomieszczenia razem z drobną postacią Charlene, rozpełzł się po jego skórze w postaci nieprzyjemnego dreszczu(...).

Nie znał jej – ale w tamtej chwili niespecjalnie obchodziło go, kim była. Pewnie niepierzoną stażystką, która wyszła zza biurka, żeby pooglądać przedstawienie.

Uśmiechnął się pod nosem, słysząc stłumiony nieco śmiech Jaimiego, docierający jednak do niego bez problemu i rezonujący gdzieś we wnętrzu jego klatki piersiowej.

Wiedział, że powinien się wyspać – na jego barkach ciążyła odpowiedzialność, nie tylko za siebie, ale głównie za pozostałych członków wyprawy(...). [trwa]

Zanim spotkał grzejącego się przy ognisku Matta, snuł się wokół obozowiska trochę jak upierdliwa mucha, która nie potrafi znaleźć sobie żadnego konstruktywnego zajęcia.

Nie odzywał się, kiedy przemierzali opustoszałe sale, uważnie nasłuchując; do jego uszu docierało jednak jedynie echo ich własnych kroków(...).

Dopiero gdy zmierzali ku źródłu anomalii, z trudem przebijając niezręczną ciszę garścią pozbawionych głębszego przekazu słów, dotarło do niego, jak wiele było między nimi niedopowiedzeń.

Nie odzywał się przez dłuższą chwilę, nie chcąc dokładać już swoich trzech knutów do chwilowej, dziwnej niezręczności, która wciąż jeszcze zwykła między nimi zapadać.

Nie przerywał mu, kiedy mówił, czekając również, aż swoją wypowiedź – krótką, rzeczową – zakończy Ben; cieszył się, że zabrał go ze sobą(...).

Trzy odziane w ciemne peleryny sylwetki stapiały się z panującymi na ulicy ciemnościami tak dobrze, że zauważył je dopiero, gdy tuż obok nich pojawił się piorun kulisty(...).

Patrzył z niedowierzaniem i rodzącą się powoli paniką, jak stalowe kraty zamykają się za strażnikami, pozostawiając go uwięzionego i pozbawionego różdżki(...).

Był wykończony; bezsenna noc spędzona w zimnej, kamiennej celi, ciało wstrząsane gorączką, piekące rozcięcia na twarzy, obijające się o jego czaszkę wspomnienia niedawnej walki(...). [trwa]

Odwzajemnił pocałunek od razu, bez zawahania czy wywołanego zaskoczeniem porażenia mięśni, bez spowodowanego zmęczeniem otępienia(...).

Takie powroty nigdy nie należały do łatwych. Ten też nie należał – i to nie dlatego, że wciąż trzymały się go resztki paskudnego przeziębienia(...). [trwa]

Nowy Rok nie przyniósł mu nadziei – raczej wachlarz obaw, wkradających się pod skórę i przedostających do krwioobiegu, zatruwających go od środka.

– Bel? – odezwał się, nie potrafiąc odgonić od siebie wrażenia, że znalazł się w jakiejś odrealnionej rzeczywistości – albo wprost przeciwnie, że jakaś część jego świata wróciła na swoje miejsce.

Zimne, styczniowe powietrze szczypało go w skórę na dłoniach i twarzy, gdy – opierając się o bieloną ścianę niskiego budynku i ćmiąc mugolskiego papierosa – czekał na przybycie Hannah.

Było coś przygnębiającego w świadomości, jak bardzo stało się to dla niego normalne: wznoszenie wokół siebie coraz grubszych warstw zabezpieczeń, przygotowywanie planów ucieczki(...).

Zgodnie z jej poleceniem nadstawił uszu, nie przerywając jej ani na moment i pełne skupienie przenosząc na wypływające spomiędzy jej warg słowa, starając się nie zgubić ani jednego.

Nie był pewien, dlaczego właściwie tutaj przychodził. Nie czekał już przecież na niczyj powrót; ci, za którymi tęsknił, straceni byli dla niego na zawsze.

Wzmocnione smoczą skórą buty ślizgały się na oblodzonej drodze, gdy szedł w stronę bramy rezerwatu, zastanawiając się intensywnie, dlaczego właściwie się na to zgodził. [trwa]

Kiedy wyruszyli, przez dłuższą chwilę szedł w milczeniu, mnąc w ustach pytanie, które dręczyło go właściwie od początku – to jest od momentu, w którym otrzymał od Jackie list(...). [trwa]

– Percy – przedstawił się nieco nieprzytomnie, zastanawiając się intensywnie nad wymówką do szybkiej ewakuacji i stwierdzając, że na tym etapie każda wypadłaby co najmniej podejrzanie. [trwa]

Najbardziej uroczego rebelianta przeciw konserwatywnemu truchłu? Zbuntowane ciacha? Zamrugał szybko powiekami, wpatrując się z konsternacją w twarz swojego rozmówcy(...).

Odczekał, aż jej spojrzenie skupi się na jego twarzy, aż w jej oczach błyśnie zrozumienie – po czym pociągnął ją lekko w stronę zacienionego zaułka. [trwa]

Pochylił się mocniej do przodu, próbując odczytać pozostawione z boku rysunku notatki, ale ani na moment nie przestając śledzić wypowiedzi przyjaciela.

- Colloshoo - rzucił, wpatrując się ze złością w jabłko i pastwiące się nad nim bahanki, zupełnie jakby to one były powodem całego zła tego świata.

Zorientował się, że coś było zdecydowanie nie tak niemal od razu, choć tym, co go zaalarmowało, nie był wcale nieznany wystrój ani obcy zapach(...).

Przyglądał się jej z ukosa, kiedy z otwartymi szeroko oczami wpatrywała się w jednego ze smoków, nachylającego się właśnie nad brzegiem najbliższego stawu.

Chciał oddać szacunek poległym, na pewien sposób czuł nawet, że powinien to zrobić, ale pogrzeby nie miały przecież służyć zmarłym, a żywym(...).

Nie chciał myśleć o tym wieczorze jak o ostatniej spokojnej chwili przed nadchodzącą nieuchronnie burzą. Nie znosił tego uczucia(...).

Z zamyślenia wyrwał go głos Jackie; skinął głową w jej kierunku, choć podejrzewał, że jej słowa były skierowane głównie do Brendana.

Znał ją – kojarzył przecież jasne włosy, charakterystycznie zadarty nos, sukienkę w znajomy wzór; rozpoznawał nawet płaszcz, zwinięty i odrzucony na ziemię (...). [trwa]

Nie było w tym nic łatwego – w przyjściu tutaj, w przekroczeniu progu do niedawna ukrytego przed nim budynku, w uniesieniu spojrzenia w drzwiach salonu(...).

badanka [zakończone]

Wstrzymał oddech, zupełnie nieświadomy, że to robi, przez kilka sekund bojąc się choćby poruszyć – ale dystans wyznaczany przez pustą przestrzeń pokoju wydawał mu się nieznośny.

Przerażający wrzask przetoczył się echem po opustoszałej okolicy, wdzierając się prosto do jego umysłu, nogi czarownicy bezradnie wierzgnęły w powietrzu, oderwane od ziemi.