Wybrzeże

Cała uwaga Zachary'ego krążyła wokół młodej damy, której to wianek dzierżył w dłoniach. Rzeczywistość była dlań ograniczona do zaledwie kilku stóp wokół nich z przeświadczeniem, że nikt nie powinien naruszać ani powagi, ani intymności chwili dzielonej na tak zaznaczonej przestrzeni. Ograniczenie miejsca nie stanowiło jednak przeszkody dla myśli gnających we wszystkich kierunkach na raz. Pierwsza z nich nakazywała mu opamiętać się, bowiem z pełnym oddaniem przestrzegał starej angielskiej tradycji i nie było nic złego w tym, jak teraz reprezentował się przed lady. Druga nawoływała do jak najszybszego wycofania się, choć stanowiła irracjonalne wspomnienie tego, jak został wychowany i jak zamierzał postępować z przedstawicielkami płci pięknej, a mimo to była tylko wspomnieniem, którego kurczowo trzymał się, gdy nie wiedział ani nie miał pewności, co uczynić. Trzecia – i ostatnia z tych, które miały jakikolwiek sens – krążyła wokół, wyznaczając granice i podpowiadając Zachary'emu, że i dziadek, i nestor byliby radzi z nawiązywanych przez niego kontaktów. Nie chcieli, by zanadto izolował się od arystokracji, pośród której żył, a tym samym dawali do zrozumienia, iż – pomimo ofiarowanej mu wolności oraz bycia dorosłym – powinien samodzielnie rozejrzeć się za odpowiednim dla siebie towarzystwem. Zbyt dobrze wiedział, co kryło się w tych przesłankach, choć nikt nie popędzał go w spełnianiu rodowych obowiązków. Wciąż dzieliła go zbyt duża odległość od oczekiwań stawianych przez tradycję i bardzo głęboko w sobie był z tego faktu więcej niż zadowolony. Nie wiedział do końca, jak to wszystko miałoby wyglądać, co powinno zostać powiedziane, a co przemilczane – zamartwianie się tym nie miało zatem większego celu i sensu.
Świadomość stawiała go przed sprostaniem wymaganiom znacznie trudniejszym, gdy wokół znajdowali się inni. Nie chciał, aby to spotkanie przebiegało w nieodpowiedniej atmosferze. Nie takim przykładem powinni świecić przed obliczem niższego stanu. Choć wymiana uprzejmości już nastąpiła, nie miał pewności, czy wszystkie właściwe słowa zostały wypowiedziane. Być może powinien przemilczeć pewne kwestie, a może poruszyć tematy, o których tak młode damy pojęcia mieć nie mogły. Niepewność wkradająca się w jego serce stawała się kolejną, w tym momencie naprawdę istotną kwestią, którą powinien jak najszybciej rozwiązać, skoro ledwie poczuł, jak wianek opuszcza jego dłonie i wraca do swojej właścicielki. Zdawał się nawet nie zauważać posłanego mu uśmiechu, machinalnie posyłając w odpowiedzi podobny, choć nieco chłodniejszy gest. Epatowanie emocjami nie leżało w jego gestii, gdy postanawiał zachowywanie samokontroli godnej precyzji najlepszych uzdrowicieli i tak też czynił teraz, spoglądając za siebie na moment, by dojrzeć swojego niegodnego przeciwnika.
— Przyjemność po mojej stronie, lady — odpowiedział cicho, jeszcze raz zerkając przez ramię. — Jestem jednak pewien, że tamten dżentelmen ubarwiłby twój czas. O ile wcześniej nie utopiłby się w wodzie. — Skomentował jeszcze, wyginając wargi w namiastce kpiny, którą właśnie obdarzał obcego mu mężczyznę. Nie wiedział, kim był ani dlaczego wybrał ten sam wianek, lecz był całkowicie przekonany, że i on nie miał pojęcia, komu próbował się narazić. Czyniąc Zachary'emu poniżenie, naraziłby się nie tyle na gniew rodu, co Ramesesa. Nie wątpił ani przez chwilę, że brat solidnie zająłby się sprawami, od których Zachary starał się trzymać z daleka.
— Kroczymy różnymi ścieżkami, lady — odparł krótko. — Ty z gracją i taktem poruszasz towarzystwo, zwracając na siebie uwagę. A ja pozostaję na uboczu w dobrze znanym mi otoczeniu. — Dodał jeszcze w nieco wymijający sposób, nie chcąc udzielać oczywistej odpowiedzi, dlaczego nie poznali się w trakcie jednego z sabatów, bowiem takiej odpowiedzi nie posiadał, choć starał się grać w sposób, jakby było zupełnie inaczej.

Na moment rozchyla wargi, tylko po to, by ponownie móc je zaraz zacisnąć. Stojąc na brzegu, ze spódnicą lekko smaganą wiatrem oraz morską bryzą, próbującą wpleść niewidzialne palce w uroczo upięte karmelowe kosmyki, przez chwilę zastanawia się nader płocho, acz z sercem trzepocącym w niemej ekscytacji — czy tak mogła się czuć w tym momencie lady Demelza? Czy oddychała właśnie powietrzem, które zdołała wpuścić w swe płuca główna bohaterka jej powieści? Mogła wyobrazić ją sobie jeszcze dokładniej, niż w momencie, w którym przelewała obrazy swej jakże bogatej fantazji na karty pergaminu. Czekająca malowniczo na plaży, skąpana w promieniach zachodzącego słońca, pośród obcego tłumu i wciąż osłabiona mocą anomalii, jaką sprowadziło nań nieopatrznie wypowiedziane zaklęcie. Spojrzeniem sunie za swym wiankiem, ciałem wstrząsa dreszcz, gdy mokra spódnica muska czubki — to taka urocza, nierozważna panienka nielękająca się spojrzeń karcących! — bosych stóp. Choć jej rączki, w przeciwieństwie do Elodie nie zdobi żaden pierścionek zaręczynowy, tak podświadomie wie, kto pomknie ku morzu, by wyrwać z jego odmętów kwiatową plecionkę. To miał być ostatni Festiwal jako wolnej panny, lecz prawdopodobny narzeczony niejednokrotnie sugerował, iż to z nim spędzi ten wieczór. Lecz to nie znajomy lord w końcu pochwycił wianek, a obcy mężczyzna. Mężczyzna, który okaże się jej przyszłością, słodką ostatecznością oraz moralną zgryzotą. I chociaż lord Burke w żaden sposób nie wydawał się wpisywać w ten schemat, tak Ellie pragnęła wierzyć, iż wnętrzem jej szarpie ta sama gama emocji jak samą Elzę. Uprzejme zaskoczenie, znaczne onieśmielenie obcym oraz zaintrygowanie. Czy było dobrze tak czuć? Mieć potrzebę poznania, która uchroni może nie przed przykrościami wspólnie spędzonego wieczoru jak w przypadku fikcyjnej postaci, a tego, co może nastąpić tuż po tym, gdy staną na ślubnym kobiercu? Z pewnością, uznaje pewnie w duchu, tknięta jakimś przedziwnym optymizmem. Jakąż udręką byłoby, gdyby nie interesowała się wcale, a zmysły ogarniałoby niemal natychmiastowe znudzenie!
A przecież nudy wydawała się przy brunecie nie zaznawać wcale, biorąc pod uwagę zabawne pierwsze — być może nie było ono pierwsze, ale Elodie uznała, że jest zgoła inaczej i to w rezerwacie pierwszym pozostało — spotkanie, a teraz jakże zaskakujące brzmienie słów Quentina. Ich siła oraz pewność były poruszające, oraz przedziwnie łechtające ego, bo która panna nie pragnęłaby takich zapewnień? Być może daleko było im do wyznań, wywołujących motyle skrzydła czule muskające wnętrze, lecz to było coś więcej, niż mogłaby początkowo liczyć, mając w pamięci jakże realistyczne i do nieznośnego bólu praktyczne podejście drogiej kuzynki w sprawie małżeństwa.
— Niczego bardziej nie mogłabym pragnąć — odpowiada więc lady Parkinson, wplatając w słodycz głosu nieznaczną nieśmiałość. Bo czym innym było pragnąć, a czym innym było chcieć. To pierwsze wydawało się mniej dziecinne, mniej zachłanne. Dyga zaraz lekko, pozwalając by z zaskakującą delikatnością mógł na powrót zwrócić wiankowi jego prawowite miejsce. Słone krople osiadają na włosach, pojedyncze zaś ruszają w wyprawę wzdłuż smukłej szyi, wywołując lekki dreszcz (niemal jak w książce!) i kiedy się prostuje, w zaciekawieniu może przyglądać się znalezisku.
— Och — odpowiada w pierwszej chwili, początkowo zbliżając swe palce ku wyciągniętej dłoni, by bliżej móc przyjrzeć się podarunkowi. Jednak w chwili, gdy opuszki niemal muskają czerwień korala, ten postanawia zmienić w tym momencie swój kształt, przez co Ellie cofa rękę tylko po to, by zasłoniwszy wargi móc roześmiać się szczerze — Macie niezwykły dar przyciągania do siebie magii sir — przyznaje, tym razem pewniej sięgając po koral i być może — a może i nie — przypadkiem ich skóra styka się ze sobą na kilka sekund — Jest wspaniały. Wprost nie potrafię wyrazić swej wdzięczności — mówiąc, o spogląda prosto w jego smoliste oczy. Teoretycznie mogłaby zaoferować mu swoje znalezisko, lecz to z pewnością zepsułoby atmosferę. Nadało bardziej biznesowy, coś za coś wydźwięk, niweczący wszelkie zalążki romantyczności oraz spontaniczności gestu. A przecież nie mogła na to pozwolić!

Nie zastanawiał się nad ryzykiem związanym z jej obecnością, nie lustrował jej pod kątem wspomnianej na ostatnim spotkaniu organizacji, choć pewne aspekty mogły wskazywać na czynny w niej udział. Eliminował też aurorską kwestię, bowiem wychodził z założenia, iż chciałby go skuć i wysłać do Azkabanu – którego notabene już nie ma – tuż po pojedynku w opuszczonym amfiteatrze. Sięgnął tam po najczarniejszą, najpotężniejszą magię, która nie znała litości, nie brała jeńców. Był wtem wyjątkowo wytrącony z równowagi, napędziła go bijąca z jej oczu nienawiść świadcząca lata wcześniej o złości, a nie pragnieniu zadania krzywdy. Wbrew jej wszelkim przekonaniom nie tylko zakazana dziedzina zadawała trwałe blizny.
Ignorował jej wzrok, zdawał sobie sprawę, iż nie darzyła go zaufaniem. Czytanie ludzkich emocji było trudnym zadaniem i choć nierzadko ów sztukę studiował to dzisiejszego wieczoru mógł dać wiarę przypuszczeniom. Zmarnowałby tylko czas naiwnie doszukując się czegoś więcej jak czystej, palącej od środka nienawiści.
-Najwyraźniej zaślepiła mnie twoja głupota albo duża dawka ognistej.- odparł wzruszając ramionami. W latach szkolnych nie miał większego dostępu do trunków, więc codzienne spożywanie nie wchodziło w grę, z resztą nie ciągnęło go tak mocno jak obecnie. Sam się sobie dziwił, iż był w stanie znieść ją na trzeźwo.
Nie odpowiedział na pytanie od razu wiedząc jakiej oczekiwała odpowiedzi. Wyginając wargi w ironicznym uśmiechu podążył wzrokiem za leżącym na ziemi wiankiem, który zgrabnie wytrąciła mu z dłoni. -Twoja. Historia z uplecionymi kwiatami zatacza koła.- uniósł nieznacznie brew powracając do niej pewnym siebie spojrzeniem. Drażnił się, próbował wzniecić złość i pragnienie samotności – sam nie wiedział co było tego powodem. Rzadko wdawał się w bezsensowne dyskusje, a z Tonks robił to nagminne.
-Twój plan poszedł zatem na dno.- rzucił przybierając teatralny, pełen smutku wyraz twarzy. Sam był jednym z powodów rozpadu pomysłu na wieczór, jednak nie zamierzał przepraszać, a tym bardziej współczuć. Skoro tylko ją można było spostrzec na brzegu to oznaczało, iż jej towarzystwo rozeszło się w swoje strony z innymi mężczyznami dzierżącymi w dłoni odpowiedni wianek. -Wina nie posiadam, ale coś innego znajdziemy jak ładnie poprosisz.- uniósł dłoń w okolice przemoczonej szaty, a następnie popukał wskazującym palcem przez materiał w piersiówkę. Była pełna.
Nawiązanie do przyjaźni nieco zbiło go z tropu – co właściwie chciała przez to osiągnąć? Drew nie był skory do powierzania swych sekretów, lojalności innym osobom, stąd było mu na rękę mocno powierzchowne zachowanie członków domu. Miała sporo racji w swoich słowach, choć nie należało wrzucać wszystkich do jednego wora; były przypadki, iż relacja miała naprawdę solidny fundament i pewne z takowych pozostały do dziś. -Moja ostatnia próba skończyła się smrodem spalonych włosów. Miałem ręce jak niemowlak.- zaśmiał się pod nosem przytaczając ostatnią próbę zmagania się z prostym eliksirem, który w zasadzie miał stanowić tyko bazę do klątwy jaką pragnął nałożyć. -Przyjaźń to bujda, podobnie jak słowo zawsze i nigdy.- stwierdził finalnie skupiając na niej wymowny wzrok. Był pewien, iż doskonale wiedziała co miał na myśli.
Kierując się w stronę pustej części plaży był rad, iż nie musiał ciągnąć jej tam na siłę. Oczywiście nie brudziłby sobie rąk tylko po to, aby uprzykrzyć jej wieczór, ale skoro już pofatygował się po wianek musiała poświęcić mu dłuższą chwilę. -Jakbym Cię nie znał może bym uwierzył.- pokiwał głową z szelmowskim uśmiechem po czym opadł na chłodny piasek nie racząc puścić jej ramienia. Może akurat miał tyle szczęścia, że znalazłby się tam kamień, o którego rozbiłaby sobie głowę – marzenia. Chwyciwszy piersiówkę upił kilka łyków czując przyjemne mrowienie w gardle.

Elise była zaciekawiona. Stawiała pierwsze kroki w swoim dorosłym życiu, choć wcześniej sporo słyszała o pierwszych sabatach i pierwszym festiwalu od starszych krewniaczek. Miała naprawdę dużą rodzinę i zawsze znalazł się ktoś, kto mógł opowiedzieć o własnych doświadczeniach. Na ich podstawie snuła własne wyobrażenia jak ten dzień będzie wyglądał. I chociaż poszukiwanie kwiatów rozczarowało ją ogromnie przez ten niedopuszczalny wypadek (któremu musiało być winne niedbalstwo Prewettów, bo co innego tłumaczyłoby obecność zwłok w lesie?), była pełna nadziei, że wianek, choć nie do końca udany, okaże się szczęśliwy i sprezentuje ciekawe i godne towarzystwo na spędzenie tego wieczora.
Dla płytkiej, wciąż nieco infantylnej Elise ten dzień był ważny. Nie tak, jak pierwszy sabat, ale wciąż absorbował dużo myśli dziewczątka domagającego się adoracji i zauważenia. Podczas gdy wielu jej rówieśników ze zwykłych rodzin myślało z niepokojem o obecnych wydarzeniach, Elise pozostawała sobą – płytką, egocentryczną i skupioną na aktywnościach godnych damy. Świat się walił, a ona żyła pod swoim ochronnym kloszem w dworze Nottów, grała, plotkowała i czarowała swoją osobą, nie przejmując się cierpieniami plebsu, wierząc wciąż, że to jej nie dotyczy, że szlachetna krew i pozycja jej rodu ją ochronią. O świecie poza wyższymi sferami nie miała zbyt wielkiego pojęcia, bo nawet w Hogwarcie unikała spoufalania się z niższymi stanem i starannie dobierała sobie towarzystwo. Żadnego ze Shafiqów jednak w szkole nie spotkała – i z tego co było jej wiadomo, pobierali nauki w domu, dorastając poniekąd na styku dwóch kultur. Niby byli jednymi z nich, a jednak pozostawali obcy i egzotyczni. Intrygujący na swój sposób, przynajmniej z punktu widzenia dorastającej w hermetycznym świecie Elise, która dotąd raczej nie stykała się z egzotyką, chyba że w opowieściach podróżujących po świecie kuzynów.
Jej spojrzenie lustrujące Zachary’ego było uprzejme, ale może nieco zbyt dociekliwe i ciekawskie. Chętnie zasypałaby przybysza pytaniami – ale pozostawała powściągliwa, bo o ile wścibstwo było tolerowane w gronie innych młodych panien, tak wobec mężczyzny z innego rodu, którego wcześniej nie znała, musiała pozostać uprzejma, cicha i grzeczna. Nie chciała by uznał ją za paplającą bezmyślnie trzpiotkę i znudzony odszedł.
Przejęła swój wianek, przelotnie spoglądając na mokre od morskiej wody kwiaty.
- Być może, ale z pewnością nie byłby odpowiednim towarzystwem dla damy – powiedziała, także zerkając w tamtą stronę; mężczyzna polował teraz na wianek innej, najwyraźniej szybko się pocieszając po stracie tego należącego do niej. Nie rozumiała, dlaczego mężczyźni niskiego stanu w ogóle próbowali zalecać się do szlachcianek, wiedząc, że nie byli godni ich uwagi. – Więc czym się zajmujesz, lordzie Shafiq, kiedy akurat nie łowisz wianków na festiwalu? – zapytała z ciekawością, gdy stwierdził, że kroczyli różnymi ścieżkami, bo zapewne zaiste tak było, nie tylko z powodu różnic kulturowych, ale i płci: mężczyźni zawsze byli zajęci własnymi sprawami, a kobiety swoimi, i rzadko były dopuszczane do spraw poważnych. – Należę do rodu Nottów, więc moją rolą jest godnie go reprezentować w towarzystwie – dodała, uśmiechając się uroczo, jak przystało na młodą damę. – Może... przejdziemy się po wybrzeżu? Mam wrażenie, że zrobiło się tu trochę tłoczno – zaproponowała nagle; w zasadzie to on jako mężczyzna powinien wysunąć taką propozycję pierwszy, ale ufała, że jest to na tyle neutralna prośba, że nie zostanie uznana za niestosowną, a Elise liczyła, że skoro Zachary złowi jej wianek, to zaoferuje jej swoje towarzystwo zgodnie z festiwalową tradycją. To przecież nie musiało niczego oznaczać; poważnie wątpiła, by ich rody zaczęły coś planować wobec nich. Asymilacja Shafiqów miała swoje granice. A skoro Flavien i tak ofiarował już swój wieczór lady Rosier, to ona mogła oferować swój Zachary’emu, choćby po to, by nie musieć już patrzeć na zaręczone kuzynki w towarzystwie narzeczonych.

Obserwowała go od dłuższej chwili. Opierając się o drzewo, gryząc jabłko, przeżuwając powoli każdy kęs. Jej jasne, prawie przezroczyste tęczówki mieniące się bladymi odcieniami niebieskiego, podkreślone czarnym węglem pod spodem śledziły dziki pościg za porwanym przez dziecko wiankiem. Z ciekawością przyglądała się kobiecie, której cierniową koronę próbował przyozdobić delikatną głowę. Biedna, pomyślała. Któż świadomie i z przyjemnością zgodziłby się na spędzenie wieczoru w jego towarzystwie — nie ktoś taki jak ta biedna, drobna kobieta, a ona? Dlaczego nie? Jeśli transakcja miała się opłacać, a relacje z Traversem mogły wznieść ją wysoko, dać jej upragnioną wolność i spokój ducha, z dala od tych wszystkich parszywych łowców przygód, mogła się poświęcić, uchylić nieco spódnicy i wpuścić krakena do siebie, byle tylko obiecał jej bezpieczeństwo i nietykalność względem innych.
Ogryzek wyrzuciła gdzieś za siebie, nie spoglądając w tył. Nie zamierzała wybywać w teren, by pleść romantyczny kwiecisty bukiet. Miała dość mężczyzn, który zabiegali o jej względy, brali ją jak swoją, kładli łapska na jej ciele, przeważając ją siłą, lecz z pewnością nie inteligencją. Ot co, zwykłe puste formy, którym wiele brakowało do doskonałości. Otrzepała grafitową spódnicę, pod którą poza twardymi, skórzanymi butami doskonałymi do brutalnych aktów nagłej samoobrony na udzie trzymała nóż. Przemknęła pomiędzy ludźmi, nie zwracając uwagi na rozchichotane kobiety, które co rusz na nią wpadały, lub mężczyzn, których jej jasne oczy i blada twarz okalana ciemnymi włosami przyciągała wzrok. Bardziej z ciekawości niż fizycznej podniety. Przywykła do tego, że budziła zainteresowanie, w swej dziwności była atrakcyjna, interesująca. Dotarła do nich, gdy ochoczo rozmawiali. W pierwszej chwili spojrzała na nią: piękną, smukłą i wysoką o egzotycznych rysach i czarnych oczach. Zapatrzyła się na moment, pewna, że nie jeden i niejedna stracili już dla niej głowę. W gardle na moment jej zaschło, po ciele rozniosło się miłe, kojące ciepło. Lecz to nie ona była głównym celem — chciałaby, lecz w tym świecie wciąż rządzili mężczyźni, a przynajmniej tak im się na ogół wydawało.
— To chyba jakaś pomyłka — odezwała się po chwili, wypowiadając tych kilka snów pewnym siebie, dźwięcznym głosem. Ujęła w dłonie wianek ciemnowłosej i z dużym rozmachem wyrzuciła go w wodę. Nie utonął, po chwili wynurzył się znów dryfując w stronę męskiej toni. — Być może ta piękna kobieta ujęła Twe serce, drogi lordzie, ale jestem pewna, że mam dla Ciebie ciekawszą propozycję — podjęła, przenosząc wzrok na Salazara. Wybrała go dlatego, że był prosty — potrafił być agresywny i wściekły, potrafił krzywdzić i niszczyć — i właśnie tego potrzebowała, by zdeptał każdego, kto się do niej zbliży, a ją zachowa tylko dla siebie i uczyni nietykalną. Był przy tym umiarkowanie inteligentny, wystarczająco, by robić z nim właściwe interesy, aby nim manipulować za sprawką kobiecych uroków. Zbliżyła się ku niemu i nachyliła, na ucho szepcząc kilka słów; jej nos tknął jego szorstkiej skóry, a dłoń spoczęła na wypiętej piersi.

Całe zamieszanie toczone wokół wianków nieszczególnie go zajmowało. Dał się tu zaciągnąć z powodu młodszej siostry, na którą przyrzekł starej matce mieć oko — choć zapewne miało to wyglądać jak zwykle, obejrzy kawalera, który zechce spędzić z nią wieczór, zagrozi mu, że jeśli zbliży się do niej za bardzo nie pozostaną mu w szczęce żadne zęby, a później przyjdzie mu zająć się sobą. I tak też się stało. Zmierzył jegomościa wzrokiem — nie musiał nic mówić, ten jakby intuicyjnie przyrzekł, że włos jej z głowy nie spadnie, odprowadzi ją do domu przed dziesiątą. Zgodził się więc. Widząc uśmiechniętego anioła, Clarise, nie mógł jej odmówić. Pozwolił jej odejść z jakimś typem, na którego wyraźnie czekała. Sam rozejrzał się po okolicy. Większość obecnych miała już swoje pary. Mężczyźni wyciągali z wody mokre wianki, nakładali je na rozpalone w słońcu głowy, a później odchodzili, by spędzić resztę wieczoru przy ognisku. pomyślał, że wróci do domu — nieszczególnie był zainteresowany adorowaniem obcych panien, lecz jedna konkretna wpadła mu w oko. Nie był pewien, czy to za sprawką jej nietypowej i wyjątkowo nieangielskiej urody, czy może w jej oczach było coś wyjątkowego, w sposobie poruszania się. Śledził jak toczy się po drugiej stronie bitwa o jej wianek, jak czarodziej, niezbyt atrakcyjny, barczysty, pokryty tatuażami i zbyt bujnym zarostem rzuca się na Merlinie gaci winnego chłopca. A później zjawia się kobieta, która odbiera wianek i wrzuca go z powrotem do wody. Płynął, samotnie, pośród wyciąganych ochoczo wianków. Uciekał w stronę morza. To był moment, impuls, gdy postanowił za nim ruszyć w pogoń. rzucił się w toń, upił zimnej wody, zakrztusił się nią, ale zdobył go. Kilka kwiatów wypadło, musiały poluźnić się w splocie, lecz zdawał się być zachowany w bardzo dobrym stanie — wbrew temu, co do tej pory przeszedł. Otrzepał go lekko i ruszył w stronę drugiego brzegu, niepewnie krocząc w stronę niewiasty, gdy tylko tamta dwójka odwróciła się w swoją stronę.
— Wyłowiłem — zakomunikował melodyjnym głosem, odlepiając od twarzy poprzyklejane kosmyki dłuższych włosów. Ciemnymi oczami spojrzał na nią, doszukując się w niej wyrazu niechęci. Cokolwiek myślała, zgodnie z tradycją powinna spędzić z nim resztę wieczoru. — Sądzę, że w związku z tym należy mi się jakaś nagroda — odparł pewnie, nieco arogancko. — Mogę?— Uniósł powoli wianek, a następnie ułożył go na jej głowie, zbliżając się ku niej nieznacznie. A może bardziej nieznacznie, całkiem blisko.

Deirdre naprawdę nie chciała tu być - ale tradycji musiało stać się zadość, dawne koleżanki, dociekliwie dopytujące o jej miejsce pracy w Wiltshire, nie odpuściłyby, gdyby nie pojawiła się na wybrzeżu, rzucając swój wianek do morza. Wianek wzgardzony przez tego, któremu pragnęła go ofiarować, i jednocześnie zadziwiająco popularny wśród specyficznych person. Najpierw przeklęty pirat od siedmiu cruciatusowych boleści, wyraźnie liczący na to, że ten wieczór skończy się w niemoralny sposób, potem mały rozbójnik, porywający jej wianek tylko po to, by potuptać brzegiem i obsypać wszystkich piaskiem, po kilku sekundach porwany i spacyfikowany przez Salazara, a następnie równie dziwaczna niewiasta, roszcząca sobie prawa do Traversa. Gniewna i zdecydowana, tak, jakby Deirdre zamierzała co najmniej bić się o możliwość spędzenia z wytatuowanym piratem tego wieczoru. Tsagairt uniosła brew w nieco zdegustowanym wyrazie twarzy, desperacja nieznajomej wydała się jej absolutnie nie na miejscu. Uratowała ją od namolnego towarzystwa Salazara, za co była jej w pewnym stopniu wdzięczna, lecz takie wulgarne i niegrzeczne zachowanie nie przystało damie. Skomentowała całe to nieporozumienie zdawkowym, ironicznym uśmiechem, szybko wymijając spętanego dziewczęcymi odnóżami szlachcica, by ruszyć brzegiem morza jak najdalej od epicentrum wiankowych dramatów. Kątem oka ciągle widziała zachwyconą Evandrę oraz Tristana, bohatersko rzucającego się w morze. Ta romantyczna miłość sprawiła, że zrobiło się jej niedobrze; nieco pobladła i zwolniła kroku. Mdłości zdarzały się jej ostatnio zbyt często, winiła za tę niedogodność Azkaban i powracającą traumę oraz znaczne osłabienie. Stopy zapadały się w piach, nie zdążyła umknąć z plaży, bowiem tuż obok niej przebiegł nieznajomy mężczyzna, mknący z pluskiem w morskie fale, by porwać jej wianek.
Mocno już zdezelowany, podniszczony; część kwiatów i gałązek odpadła, prezentował się więc nadzwyczaj żałośnie. Zużyty, tak jak jej cnota - kąciki ust Deirdre zadrgały, ni to w kpiącym rozbawieniu tą metaforą, ni to w smutku spowodowanym bolesnymi wspomnieniami. Przeniosła spojrzenie z zmoczonego wiechcia na lekko uśmiechniętą twarz mężczyzny. Z ulgą stwierdziła, że był on nieznajomym; żaden z Rycerzy, żaden z gości Wenus. Przypadkowy czarodziej, łagodnie dekorujący jej skronie podniszczonym splotem prostych kwiatów i zielonych liści. Woda ponownie skapywała na jej obojczyki i suknię; splotła ręce przed sobą. Ucieczka raczej nie wchodziła w grę, nie teraz, gdy mogła wpaść na zdenerwowanego Salazara lub ociekającego szczęściem Tristana. Odwzajemniła uśmiech, w policzkach pojawiły się urocze dołeczki, a czarne oczy nabrały życia. - Na jaką nagrodę liczysz, drogi...? - zawiesiła głos, oczekując przedstawienia się. Nie mogła uciec  z plaży z kimś, kogo imienia nie znała; wbrew pozorom miała swoje standardy przypadkowych znajomości. Powoli powiodła wzrokiem przez ciało nieznajomego, dość oceniająco, nie zapominając się przy tym niewinnie zarumienić.

Rześka bryza smaga krnąbrnymi, blond pasmami pieczołowicie uwitej fryzury Lady Lestrange, tej samej, co przed niespełna kilkoma minutami, wypuściła swój wiankowy twór ku nieznanej, morskiej przygodzie godnej najlepszych powieści o piratach.
Całkowicie świadomie zdaje sobie sprawę, iż rodowe niesnaski staną się raną na tyle obłożoną ropniastą zawiesiną, iż najpewniej, dziś po raz ostatni kroczyć będzie burzliwym wybrzeżem Weymouth. Jaka szkoda, że tak naprawdę, to nie żałuje tego ani trochę i z utęsknieniem oczekuje momentu opuszczenia Dorset. Istnieje również całkiem wysokie prawdopodobieństwo, iż za dwanaście miesięcy, będzie już nosić złotą obrączkę na dłoni, a Alix mocno powątpiewa, aby małżeństwa w istocie trzeba było zmuszać do podobnych archaizmów tradycji.
Nikomu do niczego nie potrzebnym.
Spaceruje brzegiem, balansując na skraju wilgotnego piachu i zrywów burzliwego morza - woda wydaje się być dziś wyjątkowo furiacka, tak jakby jej kolubrynowe fale w istocie oczekiwały krwawej ofiary za zmącenie porządku i spokoju. A wielu panów właśnie to czyni, nie wie jednakże jeszcze, czy to w jej imieniu.
Stara się nie zerkać w kierunku puszczonego wianka; zamiast tego, obserwuje przestrzeń plaży rozpościerającą się jeszcze daleko, za niewyraźnie jarzący się horyzont. Liczy iż spotka znajomą duszę, która zagai, zabierze czas i dotrzyma towarzystwa choćby na moment. Alix opuściła obstawę łowczyń kwiatów tak jak to zawsze miała w zwyczaju - robiąc wszystko w swej mocy, aby cyrk i przedstawienie związane z obławą na jej wianek, uniknęło świadków, zwłaszcza tych, na których opinii, jej szczerze zależy. Myśli o swoich kuzynkach, o Elise i Marine - jednej już zaręczonej, zapewne wciąż przechadzającej się nadbrzeżem u boku narzeczonego. Zastanawia się również z kim Flavien mógłby spędzać festiwalowe chwile, lecz skłamałaby przyznając, iż nie straciła już dawno rachuby w kwestiach sercowych swojego starszego brata.
Sama nie pamięta imienia szczęśliwca sprzed roku, choć do tej pory otrzymuje od niego listy wysztafirowane trzecioligową poezją i szekspirowskimi epitetami. Bywa tak z każdym oszołomem i sama nie rozumie, co sprawia, iż mężczyźni wierzą, że podobne starania zaskarbią sobie jej względy. Niemniej, zaraz potem jej rozkojarzone tęczówki mimowolnie spoczywają na punkcie oznaczonym w morskich falach - teraz wie, iż gonitwa już się na dobre zaczęła. Nie obejdzie się bez kuksańców, kopniaków i siniaków. Być może zadrapań i podtopień. Nic nowego.
Ona zaś, w nagrodę musi tu wiernie czekać na zwycięzcę, króla i księcia z bajki, który obdarowany zostanie największym skarbem tego dnia - ułożeniem mokrego pęczka kwiatów na czubku jej głowy. Można zzielenieć z zazdrości.