First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

| 7 grudnia

Brakowało jej już tylko jednego prezentu, wszystkie inne, chociaż może bez większego zaaferowania i ekscytacji, wybrała o wiele wcześniej, by uniknąć późniejszego sklepowego polowania w nieprzyjemnej atmosferze pośpiechu i nerwowości. Tegoroczne święta nie malowały się w zbyt kolorowych barwach, a ostatecznym tego dowodem była czerń odziewająca Harriett, gdy szybkim krokiem przemierzała kolejne z londyńskich ulic, by ostatecznie zawitać do sklepu Kruegera. Minęły wieki, odkąd była tu ostatni raz - nie rozczarowała się ani odrobinę. Szybko straciła rachubę czasu, gdy usłużna i dobrze wyszkolona ekspedientka podsuwała jej pod nos coraz to kolejne biżuteryjne cacka, doskonale trafiające w gust kapryśnej półwili, której uwaga ostatecznie skupiła się na przepięknym pierścionku art deco. Niestety, w za dużym rozmiarze, zsuwał się bez oporów z jej szczupłego palca, a tym samym nie pasowałby do równie szczupłej dłoni jej drogiej przyjaciółki - nosiły wszak ten sam rozmiar pierścionków, co czyniło zakupy prezentów łatwiejszymi. Niepocieszona mina szybko została wyparta przez lekki uśmiech, gdy ekspedientka przypomniała sobie o pozostałych rozmiarach tego egzemplarza, znajdujących się na zapleczu, w kierunku którego niezwłocznie się udała, znikając za kotarą, a Harriett nie pozostało nic innego, jak oprzeć dłoń na kontuarze i czekać na powrót młodej sprzedawczyni.

Opatulona niemal pod sam nos kroczyła przed siebie mrucząc cicho dość niewybredne komentarze na temat świąt. Zjazdy rodzinne, niekończące się obiady, nieudane prezenty i konieczność kupowania nieudanych prezentów. Czy mogło być coś zabawniejszego? Na długiej liście osób do obdarowania pozostały jeszcze dwie najbardziej newralgiczne pozycje, mianowicie jej drogie siostry. Nawet dla Deimosa łatwiej było znaleźć odpowiedni prezent! Może należałoby jeszcze dodać, że o ile dla Astorii szukała czegoś naprawdę wyjątkowego to dla Medei miała nadzieję znaleźć takie szkaradzieństwo które przestraszyłoby samą Meduzę. Strzepując z płaszcza pojedyncze płatki śniegu weszła do sklepu jubilerskiego należącego do kogoś nazwiskiem Kruger. Sama nigdy tam nie była nie odnajdując w zakupach tylu przyjemności co większość przedstawicielek jej płci ale Astoria kiedyś wspominała jej o tym miejscu więc w zasadzie dla czego nie? Po wejściu do środka ściągnęła puchowy kaptur szybko oglądając całe pomieszczenie. Plan był prosty: poprosić o pokazanie pięciu najdroższych rzeczy ( pomijając oczywiście pierścionki, które pod żadnym pozorem nie wchodziły w grę), wybrać tą która jej się podobała najmniej i najbardziej a potem już tylko słuchać narzekań męża na świąteczne wydatki. Przynajmniej tą jedną rzecz będzie miała za sobą. Wędrując wzrok po towarze wystawionym w szklanych gablotach w końcu zatrzymała się na twarzy jakiejś kobiety. Posłała w jej stronę wyjątkowo szczery i przyjazny uśmiech zarezerwowany głównie dla ludzi, których nie znała. Wzięła ją za ekspedientkę. Tylko właściwie dla czego? Zacznijmy od tego, że ludzi szlachetnie urodzonych nie cechuje zbyt duży poziom logiki. Kobieta była wyjątkowo ładna, lepie nie wspominać o jej wilowym pochodzeniu. Nikt bowiem nie miał takiego uczulenia na owe stworzenia jak droga lady Carrow. Ubrana w czarny strój, który zdaniem Megary dość dobrze nadawał się na odzienie ekspedientki w tak luksusowym miejscu. Wydawała się być u siebie ale przede wszystkim nie była arystokratką. Nie ma oczywiście w tym nic złego ale Megara podobnie jak większość ludzi jej podobnych miała wrodzoną zdolność dzielenia innych na swoich (arystokracje ) i obcych ( nie-arystokracje). Wracając do temu, więc czemu ta kobieta nie mogła byś jedną z pracownic? Podeszła w jej stronę wciąż nie przestając się uśmiechać. - Szukam czegoś co nadawałoby się na prezent dla drogiej mi osoby. Myślałam o bransolecie lub naszyjniku w jakimś ciekawym kształcie - zaczęła powoli nawet nie biorąc pod uwagę, że adresuje swoje słowa do złej osoby.

Czekała. Chociaż młoda sprzedawczyni wydawała się być zaskakująco kompetentna w swojej roli, zdaje się, że na zapleczu radziła już sobie o wiele gorzej, a zapakowane szczelnie paczki pochłonęły ją bardziej, niż się tego spodziewała, gdy obiecywała, że wróci dosłownie za chwilę. Najprawdopodobniej miała szczęście, że Harriett swojego czasu była stałą klientką sklepu, a nie niecnym złodziejaszkiem, wykorzystującym okazję do granic możliwości, bo sytuacja aż się prosiła o to, by pochwycić pospiesznie niestrzeżone okazy i czmychnąć w kierunku do drzwi. Każdy z nich był sporo wart, jubiler nie sprzedawał tanich bubli. Drzwi otworzyły się po raz kolejny, a do lokalu weszła młodziutka szlachcianka - najmniejszej wątpliwości nie ulegało jej wysokie urodzenie, pewność siebie aż biła z jej drobnej sylwetki, a charakterystyczna jasność włosów przywodziła na myśl tylko jeden ród. Czyżby niesławna kuzynka Fabiana, na ślub której Harriett szyła parę sukien na specjalne zamówienie kilku uczestniczek tego znamienitego wydarzenia towarzyskiego? Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie, lecz nim zdążyła przywitać młodą lady w jakikolwiek sposób, ta wyrzuciła z siebie pytanie. I pytanie to zupełnie nie zdziwiło Lovegood, nieświadomej tego, że została właśnie wzięta za ekspedientkę. Nie było to przecież sytuacją niecodzienną, by w trakcie zakupów wdać się w pogawędkę odnośnie asortymentu, tak po prostu, bez haczyków.
- Może kolia ze szmaragdami oprawionymi w białe złoto? Nada blasku każdej kobiecie, idealnie uzupełni kreację z nieco większym dekoltem, a pan Krueger przeszedł samego siebie, prezentując ponadczasowy wzór w odnowionej formie. Jestem przekonana o tym, że naszyjnik ten będzie wyjątkową ozdobą nie tylko w nadchodzącym sezonie - zaproponowała lekkim tonem, wskazując dłonią znajdujący się na atłasowej poduszce okaz, który przed zaledwie paroma chwilami prezentowała jej chwilowo nieobecna ekspedientka.

Jak na razie wszystko szło całkiem nieźle. Kobieta odwzajemniła jej uśmiech co było dobrym początkiem. Od razu opowiedziała na jej pytanie wychodząc z propozycją. Fakt ten utwierdził ją ( o ile w ogóle miała jakieś wątpliwości), że ma do czynienia z jedną z pracownic. Megara słuchała uważnie a z każdą chwilą jej uśmiech stawał się trochę szerszy. Wyraźnie walczyła z tym by się nie roześmiać. Normalna kobieta czułaby się zażenowana w takiej sytuacji a Carrow miała ochotę się śmiać. Cóż, odrobina autokrytycyzmu na pewno jej nie zaszkodzi. Chodzi mianowicie o to, że rozumiała może co czwarte słowo, które padało z ust blondynki. Mało tego, że nigdy nie interesowała się zakupami czy modą. Miała naprawdę fatalny gust a to, że prezentowała się zgodnie z wymogami klasy społecznej do, której należała zawdzięczała sztabowi ludzi i kilku odpowiednim zaklęciom. Po co używać magii do ratowania świata skoro można dzięki niej ułożyć włosy zgodnie z obowiązującą francuską modą. Wróćmy jednak do tematu. Megara postanowiła się zatrzymać na słowach kolia i szmaragdy . Pokręciła lekko głową w geście zaprzeczenie. - Nie podważam zdolności pana Kruger- w sumie nie wie po co to powiedziała ale pewnie tak wypadało. - Wolałabym jednak unikać wszelkich odcieni zielonego. Nasze szkatuły są jego pełne. Pewnie miło będzie dostać coś innego - lekko wzruszyła ramionami. Prawdopodobnie po raz kolejny wykazała się pewnym egocentryzmem sądząc, że gdziekolwiek się pojawi wszyscy wiedzą z kim mają do czynienia. Chociaż z drugiej strony pochodząc z rodu o tak specyficznym kanonie urody przykazywanym z pokolenia na pokolenie czy naprawdę można było mieć jej to za złe? Oczy Meg zatrzymały się w pewnym momencie na mosiężnym naszyjniku w kształcie smoka. Błyskotka była za duża i pewnie trochę wulgarna ale jej zdaniem idealnie nadawała się dla najstarszej z sióstr Malfoy. Na krótką chwilę pozwoliła sobie na lekko złośliwy uśmiech, który zniknął gdy tylko ponownie skupiła się na kobiecie. - Może mogłaby pani doradzić mi coś jeszcze? Coś co ładnie podkreśliłoby brązowe oczy. Ja zupełnie się na tym nie znam - przyznała się bez większy oporów nie widząc w tym nic upokarzającego.

Nieporozumienie skakało radośnie po wnętrzu sklepu jubilerskiego, lecz Harriett była zbyt zaślepiona ulotnym uczuciem radości, przyćmiewającej wszelkie możliwe zmartwienia, by to dojrzeć i nie podsycać nieświadomie. Jej karminowe usta rozciągały się w szczerym uśmiechu, gdy przesunęła palcem po misternym wzorze, w jaki oprawione były poszczególne kamienie leżącej przed nią kolii, którą zachwalała chyba nawet gorliwiej od chwilowo nieobecnej ekspedientki - może Lovegood powinna dostać jakąś prowizję od sprzedaży? Czuła się jak ryba w wodzie, mogąc deliberować na tematy związane z modą i najnowszymi trendami. Oprócz muzyki i teatru były to najprawdopodobniej jedyne tematy, w których była zdolna osiągnąć taką płynność, dlatego też przytaknęła głową, słysząc uwagę młodej szlachcianki.
- Och, oczywiście, to zupełnie zrozumiałe, każdemu przyda się w życiu trochę odmiany - zreflektowała się szybko, uzyskując ostateczne potwierdzenie tego, z którego rodu wywodzi się blondynka. Ale czy nie zaprotestowałaby gwałtownie, gdyby polecono jej biżuterię w barwach podobno przypisanych rodowi Bulstrode czy Yaxley? Granica była wyjątkowo płynna, a stąpanie po niej dość ryzykowne, gdy nie znało się podejścia do różnych spraw swojego rozmówcy, dlatego półwila wstrzymała się z dalszymi rekomendacjami, aż do kolejnego pytania, które zawisło w powietrzu. - Brązowe oczy? Świetnie współgrałyby z nimi topazy, te jednak wydają się być dość pospolite, a zakładam, że chodzi o wyjątkowy egzemplarz. Może więc z aleksandrytem? W zależności od oświetlenia zmienia się jego zabarwienie od jasnozielonego aż do purpurowego, wszystkie te kolory dopełnią złociste, piwne lub czekoladowe tęczówki - odpowiedziała na poczekaniu, odpychając się dłonią od kontuaru, by przesunąć spojrzeniem po gablotce z eksponatami. - Jestem pewna, że coś się zaraz znajdzie - dodała, oglądając uważnie coraz to kolejne ze schowanych za szybkami naszyjniki w poszukiwaniu wspomnianego kamienia.

Gdyby w tak prosty sposób przychodziło jej robić wszelkie inne zakupy może przestałaby unikać tej czynności niczym największych tortur. Kobieta była uprzejma ale nie atakowała jej niepotrzebnymi grzecznościami. Kto to wymyślił, że szlachta lubi dostrzegać pokłony, cukier i wazelinę bez względu na to gdzie się obróci? Megara szczerze się ucieszyła gdy jej odmowa została przyjęta i zrozumiana. Słuchała dalej próbując wśród swoich szufladek odnaleźć coś na temat przywołanych kamieni. - Dla kogoś kto ma wszystko to co pospolite może się okazać czymś wyjątkowym. - Cóż Megara nie byłaby sobą gdyby w którymś momencie nie wcisnęła iście filozoficznej tezy. Martwił ją jedynie kolor. Uznanie niektórych barw za symbol danego rodu było naprawdę uciążliwe. Pierścionek z niebieskim oczkiem na dłoni lady Parkinson i ktoś pomyślałby, że jest zaręczona z Fawleyem. Meg nie mogła sobie darować szybkiego przewrócenia oczami gdy tylko ta myśl pojawiła się w jej głowie. Restrykcje jakim podlegała klasa szlachty potrafiły być wyjątkowo…irytujące. Kobieta znów przykuła jej uwagę gdy wspomniała o tym, że ów kamienie zmieniają swój odcień. Nic lepszego nie mogłoby się trafić. - Aleksandryt byłby wspaniały. Nikt mnie przynajmniej nie oskarży, że sprzedałam komuś siostrę- zaśmiała się cicho nie bardzo przejmując się faktem, że takie słownictwo nie przystoi młodej damie. Trochę nieporadnie śledziła wzrok kobiety bez większego zachwytu przyglądając się bransoletom, broszom czy pierścieniom. W końcu znalazłam naszyjnik z kamieniem , który w teorii miał być właśnie Aleksandrytem. - Co pani myśli o tym? - wskazała dłonią na wspomnianą wcześniej ozdobę. Naprawdę szukała rady u kobity, która jej zdaniem świetnie znała się na swoim zadaniu.

Usta Lovegood ułożyły się we wdzięczny uśmiech, gdy jej uszu doleciały słowa młodej szlachcianki, przeraźliwie prawdziwe w swoim prostym przekazie, a myśli półwili pohasały w trochę mniej przyjemne rejony ponurych rozważań, które nawiedzały ją z regularnością godną podziwu. Czy ludzie, którzy mają podobno wszystko, stają się niewdzięczni? Dlaczego tak łatwo jest im nie doceniać czegoś, co jest obiektem pożądania w oczach innych, którym szczęście dopisuje mniej?
- Z pewnością, jednak żadna kobieta nie ucieszyłaby się, widząc, że co druga czarownica na ulicy ma podobną biżuterię - odpowiedziała lekkim tonem, spłycając wszystko i powracając do głównego tematu. Zaśmiała się szczerze, słysząc kolejne słowa blondynki. To doprawdy było niesamowicie odświeżające, przekonać się na własnej skórze, że niekażda błękitnokrwista dziedziczka musi być zmanierowana i zamknięta w klatce sztywnych konwenansów. Przez parę chwil błądziła spojrzeniem po coraz to kolejnych eksponatach, szukając czegoś godnego polecenia - w oczekiwaniu na powrót ekspedientki z zaplecza i tak nie miała niczego lepszego do roboty, a możliwość udzielenia pomocy dodawała jej skrzydeł. - Wydaje mi się, że świetnie by się sprawdził w roli prezentu. Powinna go pani przymierzyć, żeby sprawdzić czy dobrze leży na szyi - zawyrokowała, przyglądając się uważnie wskazanemu naszyjnikowi i okrążając gablotę, którą otworzyć mogła tylko pracownica sklepu. Harriett uniosła głowę, by spojrzeć w kierunku wejścia na zaplecze akurat w momencie, w którym wyłoniła się z niego ekspedientka. - Panno Brant, dobrze, że pani jest! Szanowna lady będzie potrzebowała pomocy z naszyjnikiem - odezwała się radośnie w kierunku nieco zaskoczonej widokiem kolejnej klientki brunetki, która wręczyła Lovegood do przymierzenia odpowiedni rozmiar pierścionka, a następnie skierowała swoje kroki w kierunku gabloty, by sprawnie ją otworzyć. Harriett przymierzyła pierścień, przelotnie spojrzała jak prezentuje się na dłoni i równie szybko ściągnęła, nie był przecież dla niej, nie chciała się przyzwyczajać. Podniosła spojrzenie, by zobaczyć jak się mają sprawy z naszyjnikiem - nie zniosłaby myśli, że służyła złą radą.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Kochaj mnie dalej....

Śmiech towarzyszki w nieznacznym stopniu sprowadzi Megarę ponownie na ziemię. Niemal czuła jak czyjąś ręka uderza ją w plecy krzycząc, że ma się zachowywać i stać prosto.  Przez kilka sekund na twarzy blondynki pojawił się lekki rumieniec świadczący o zawstydzeniu ale zniknął gdy tylko pochłonęły ją poszukiwania. Gdzieś z tyłu głowy pojawiło się pytanie jak kupują  biżuterię mężczyźni. Skoro jej przynosi to takie trudności co dopiero muszą przeżywać te biedne stworzenia. Wygięła usta w lekko ironicznym uśmiechu.  Pierwszy raz od dawna czuła wobec przeciwnej płci coś więcej poza obrzydzeniem. Cóż za ciekawa odmiana.  Gdy jej propozycja została zaakceptowana zmieniła ten grymas na radosny uśmiech. Jeszcze chwila a klasnęła by w dłonie ze szczęścia. Nareszcie miałaby to za sobą. Już chciała się pytać czy kobieta mogłaby go dla  niej wyciągnąć ale w tej samej chwili pojawiła się ekspedientka.  Megara przenosiła spojrzenie to na jedną to na drugą kobietę starając się jakoś ukryć zmieszanie.  Pracownica sklepu mówiła coś w stylu Lady Carrow przepraszam, że musiała pani czekać. Megara zbyła ją kiwnięciem dłoni i wskazała na ozdobę, którą chciała zobaczyć.  W takich chwilach jak ta upewniała się w fakcie, że wszyscy sklepikarze mają jakąś magiczną księgę w której znajdują się postacie szlachciców.  Gdy podano jej naszyjnik oraz lustro Megara przymierzyła ją idąc za radą kobiety, którą wcześniej brała za ekspedientkę. Próbowała sobie wyobrazić Astorię noszącą podobną błyskotkę. Uznała, że to dobry prezent dla tego kazała go zapakować wraz z obrzydliwym naszyjnikiem dla Medei. Podeszła do Harriett uśmiechając się przyjaźnie. - Bardzo dziękuję za pomoc i za poświęcony mi czas. Przepraszam ale wzięłam panią za pracownicę. Inaczej nigdy nie zawracałbym pani głowy. - uśmiech zaczął nabierać wyraźnie skruszonego wyrazu. Kolejny błąd popełniony przez Megarę. Nie dość, że mówiła to co myślała to jeszcze przepraszała za swoje błędy. Szlachta nie przepraszam, inni i tak mają jej służyć.

luzik arbuzik, zdarza się! bo chyba już i tak kończymy...?

Wciąż wyginając usta we wdzięcznym uśmiechu, spoglądała w kierunku młodej lady Carrow, która w asyście panny Brant mierzyła misternie zdobiony naszyjnik z okazałym aleksandrytem. Tak, z pewnością był idealny, dokładnie taki, jakiego szukała. Oczy Lovegood błysnęły krótko, gdy patrzyła, jak pięknie wokół łabędziej szyi szlachcianki układają się delikatne sploty białego złota i jak cudownie komponują się z jasnymi włosami Megary. Harriett była pewna, że jeśli tylko osoba, którą ma zamiar obdarować naszyjnikiem, jest chociaż trochę do niej podobna, prezent okaże się być strzałem w dziesiątkę. Schowała swój własny pakunek do torebki, wolała go zapakować samodzielnie w domu, niż polegać na podstawowych umiejętnościach ekspedientki w dziedzinie pakowania prezentów świątecznych - jakby to była taka wielka filozofia i gdy ponownie uniosła spojrzenie, jej uszu doleciały słowa, których nie spodziewała się usłyszeć, a które stawiały wspólne poszukiwanie naszyjnika w zupełnie innym świetle.
- Proszę nie przepraszać, to zupełnie zrozumiałe, mój strój faktycznie może wprowadzać w błąd - zareagowała pospiesznie, dopiero teraz uświadamiając sobie, w jak kłopotliwej sytuacji się znalazły. Uśmiechnęła się przyjaźnie, co jak co, ale nie spodziewała się podobnego wyznania ze strony szlachcianki. Jej doświadczenia mówiły, że urodzeni wyżej od niej nie mieli w zwyczaju otwartego przyznawania się do błędów. - Nie mam absolutnie nic przeciwko, cieszę się, że mogłam służyć radą - dodała po chwili, nie chcąc, by blondynka czuła się niekomfortowo, jeśli nie było ku temu żadnych powodów; nie chowała przecież żadnej wydumanej urazy. Przestąpiła krok w kierunku wyjścia ze sklepu, dłonią zacieśniając poły czarnego futra. - Życzę dalszych owocnych zakupów oraz zdrowych i wesołych świąt, milady. Do widzenia - pożegnała się grzecznie, racząc szlachciankę ostatnim ciepłym uśmiechem. Z jakiegoś powodu, pomimo tego, że zupełnie jej nie znała, poczuła do niej sympatię. Nim kontynuowała spacer w kierunku drzwi wyjściowych, złożyła jeszcze życzenia świąteczne pannie Brant i zapewniła ją o tym, że z pewnością przybędzie podziwiać noworoczną kolekcję perełeczek pana Kruegera. Dzisiejszą wyprawę do Londynu z pewnością mogła uznać za udaną.

Nie było źle. Przepraszając za swoją pomyłkę nie zamieniła się w posąg ani nie spadła z jej głowy złota korona. Ciekawe czy inni  przedstawiciele jej klasy społecznej zdają sobie sprawę, że to złe słowo nie wywołuje, żadnej klątwy. Będzie trzeba kogoś  o tym poinformować , wyraz ich twarzy będzie z pewnością bardzo interesujący.  Megara z ulgą przyjęła wiadomość, że kobieta nie czuje się urażona jej pomyłką. - Jeszcze raz bardzo pani dziękuję. Nie wiem co bym bez pani zrobiła - wyraźna wdzięczność. Cały wachlarz nie arystokratycznych cech. Gdy kobieta zaczęła składać życzenia podziękowała odwdzięczając się tym samym. Tylko przez chwilę wzdrygnęła się na dźwięk słowa milady . Wiedziała, że jest t kreślenie grzecznościowe ale miała do niego podobną awersję jak do Lady Carrow czy Lady Malfoy . Marzenie z dzieciństwa? Być po prostu Megarą. Śmieszne nie?   Kobieta wyszła, ale Megara zdała sobie sprawę, że nawet nie wie jak się nazywa. Szkoda. Chciała już nawet zapytać o to pannę Brant ale ta zaczęła trajkotać coś o wyjątkowych okazach i zupełnie jej wyleciało. Skończyło się na tym, że oprócz prezentów dla sióstr wybrała również coś dla męża. Nie żeby zasłużył na jakiekolwiek prezenty ale Megara obiecała sobie, że przynajmniej w święta będzie dla niego miła. Pomijając fakt, że kobieta tak długo ją namawiała, że w końcu musiała jej ulec.  Wyszła ze sklepu naciągając na uszy gruby kaptur płaszcza i z pakunkami pod pachą zaczęła się przedzierać przez sporą warstwę świeżego śniegu. Kto normalny chodzi na zakupy bez tragarzy?

[koniec]

[bylobrzydkobedzieladnie]

Zdecydowanie nieplanowane spotkanie z Katyą Ollivander bardzo umiliło jej przykry poranek w wydawnictwie, ale gdy dobiegło końca, nieznośne myśli powróciły do jej głowy. Co właściwie miała zrobić z niewydanym maszynopisem? Poprawianie go nie wchodziło w grę, a jeśli jej pracę odrzucił mężczyzna, z którym współpracowała od lat, jakie miała szanse, by osiągnąć swój cel w innym wydawnictwie? Jeszcze mniejsze szanse miałaby u wydawców mugolskich czy to z tego samego powodu, czy dodatkowo przez liczne magiczne nawiązania. To nie był dobry okres dla pisarzy, którzy nie chcieli podporządkować się regułom świata, w którym żyli.
Alex nie chciała wracać do domu. Oznaczałoby to, że nie pozbędzie się myśli o wydawcy aż do późnego wieczora, kiedy wreszcie uda jej się zasnąć. Nie obchodziło jej, co pomyśli Lastard, kiedy znowu zastanie puste mieszkanie. Nie obchodziło jej nawet to, jaką kłótnie rozpęta swoim zachowaniem i jakie pociągnie to za sobą konsekwencje. Już wiele razy zdarzało jej się ciskać w męża całą gamą zaklęć, gdy emocje sięgnęły zenitu. Nie, żeby Lastard pozostawał bierny. Opanowywali się dopiero wtedy, gdy komuś naprawdę stała się krzywda. To dlatego ostatnim razem przerażony namawiał ją do wizyty w Mungu, gdy bardzo niespodziewane czarnomagiczne zaklęcie musnęło jej lewe ramię. Oczywiście, że bolało jak cholera, ale duma nie pozwalała jej zgodzić się od razu. Teraz szykowała się na niezwykle podobną walkę, ale najpierw mogła pozwolić sobie na odrobinę wytchnienia, a wydawanie pieniędzy należało do całkiem nie najgorszych rozrywek. W mgnieniu oka Alvey znalazła się na Pokątnej i choć było to być może nieco naiwne na dwa dni przed świętami, nie spodziewała się, że będzie musiała przeciskać się przez ogromny tłum czarodziejów i czarownic. Ten dzień zaczynał być doprawdy wymagający. Przyciskając do piersi maszynopis, przystanęła na chwilę obok wystawy, która wydawała się zapraszać do środka. Było to niezwykle taktyczne posunięcie, biorąc pod uwagę bandę dzieciaków, która rozpychała się właśnie w tłumie, nie bacząc na to czy kogoś popchną czy uderzą, żywo gestykulując. Odwróciła czujny wzrok i skupiła się na złotych bransoletkach z wystawy. Były ładne, a każda z nich z pewnością posiadała jakąś fascynującą właściwość. Zmęczona i mocno skupiona na tym, by dostać się do wnętrza sklepu, nawet nie zauważyła mężczyzny, który odłączył się od tłumu i zmierzał w jej kierunku. A potem było już za późno. Wpadł na nią z impetem, przypominając jej sytuację z panną Ollivander sprzed kilku godzin. Zachwiała się niebezpiecznie jak poprzednim razem. Teraz była jednak gotowa odwrócić się i zdecydowanie ostro potraktować nieuważnego przechodnia, ale nim zdążyła to zrobić, silne szarpnięcie odebrało jej całą determinację. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie, ale i ona, próbująca wyszarpnąć różdżkę z ukrytej kieszeni płaszcza, poruszała się zbyt wolno, jakby ktoś właśnie potraktował ją zaklęciem spowolnienia. Dzieląc uwagę między zdecydowanie zbyt dużą ilość zdarzeń, patrzyła, jak złodziej wpada z impetem na kolejną osobę. Do jej uszu docierały krzyki jubilera. A gdy wreszcie wycelowała, gotowa potraktować go jakimś paskudnym, bolesnym zaklęciem... Jego już nie było. Coraz bardziej zrujnowany maszynopis powtórnie tego dnia znalazł się na ziemi. Alexandra nie kwapiła się nawet, by oczyścić go po poprzednim razie. Teraz ledwie dotarło do niej, że nie trzyma go już w ramionach. Z uwagą obserwowała mężczyznę, którego przewrócił złodziej. Opuściła różdżkę, lecz nie wyciągnęła ręki, by pomóc mu wstać. Różnica w gabarytach z pewnością zaszkodziłaby im obojgu, gdyby Alvey zdecydowała się postawić nieznajomego do pionu.
- Wszystko w porządku? Nic się panu nie stało? - zapytała tylko, wyrwawszy się z letargu. Sytuacja była tak bardzo absurdalna, że Alex udało się wreszcie osiągnąć zamierzony efekt - nie myślała zupełnie o niczym.

Na ulicy Pokątnej świąteczna atmosfera uderzała zewsząd. Witryny sklepowe tonęły wśród wystawnych dekoracji, z różnych zakątków alejki dobiegał śmiech młodocianych uczniów Hogwartu, którzy nie mogli być więcej niż trzecioklasistami. Garrett niespiesznie podążał razem z tłumem zaaferowanych czarodziejow, kompletnie pogrążając się w myślach - o obowiązku zadbania o prezenty dla najbliższych, o zbliżającym się, przyspieszonym ślubie młodszej siostry, o burzach i wichurach wstrząsających całym Zakonem Feniksa. Nawet nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co działo się wkoło; trzymając obie dłonie uwięzione w kieszeniach ciemnego płaszcza, wbijał spojrzenie w nieokreślony punkt przed sobą i powłóczył nogami wśród grubej warstwy puchowego śniegu.
Po chwili leniwie wyjął papierośnicę; otworzył ją, włożył do ust papierosa i zapalił go zaklęciem. Cóż, najpewniej tym samym nadużywał swojego stanowiska; minęło już wiele czasu od wprowadzenia dekretu Minister Magii, zgodnie z którym na ulicy Pokątnej pozwalano używać czarów wyłącznie przedstawicielom Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. To był jeden z tych momentów, w których ukończenie kursu aurorskiego naprawdę popłacało.
Wypuścił z ust dym, dostrzegając, że tłum gromadzący na ulicy jakby się rozrzedził; spojrzał przez okno do wnętrza Esów i Floresów, rozważając wpadnięcie w odwiedziny do właściciela księgarni, jednak odgoniła go cała masa szarych czarodziejów na ostatnią chwilę próbujących zrobić zakupy. Tak właściwie, też potrzebował zaopatrzyć się w jedną niepozorną, małą książkę, ale najpewniej o wiele łatwiej znajdzie ją w którymś z mugolskich antykwariatów znajdujących się poza magiczną częścią Londynu.
Zaraz minął też kawiarnię Czerwony Imbryk, zerknął przez witrynę na lodziarnię rodzeństwa Fortescue (ze smutkiem spostrzegł, że aktualnie we wnętrzu nie krzątała się jego najdroższa przyjaciółka), a potem przeszedł nieopodal miejsca, w którym jeszcze niedawno mieściło się malarskie stanowisko jego siostry.
Która w przyszłym tygodniu miała wreszcie wyjść za mąż i jednocześnie spełnić jedno z największych marzeń - wkupić się w łaski arystokracji.
Uśmiechnął się cynicznie sam do siebie, a kłąb dymu, który zaraz potem wypuścił z ust, był większy od pozostałych. Bo nie rozumiał Lyry ani jej pobudek; z całą żarliwością i nie patrząc na środki próbowała wkupić się w stado żmij, wbić w środowisko, od którego on od lat uciekał, bo było zdradliwe, fałszywe, toksyczne. Nie słuchała jego rad, choć wiedziała, że niejednokrotnie sparzył się na szlacheckim półświatku; problem w tym, że on mógł uciec, a ona po zawarciu małżeństwa już nie będzie mogła.
I zatapiając się właśnie w tych pełnych goryczy rozmyślaniach, poczuł uderzenie. Nie dostrzegł nawet momentu, w którym wylądował w którejś z zasp śniegu, a zapalony papieros wypadł mu z dłoni; Garrett pozostał oszołomiony o wiele za długo, choć i tak były to ulotne sekundy, bądź nawet ich ułamki. Ale był przecież, cholera jasna, aurorem - jak to się stało, że dał się zaskoczyć?
Nie zmieniało to jednak faktu, że nie pozwolił na uśpienie swojej czujności; zaraz pospiesznie się rozejrzał, dostrzegając uciekającego mężczyznę, który trzymał coś w dłoni... kobiecą torebkę?
- Przepraszam - rzucił w stronę jasnowłosej kobiety, która, jak teraz zauważył, coś do niego powiedziała (choć nie miał zielonego pojęcia, co konkretnie; zbyt skupił się na potencjalnym złodzieju). Nie pytał jednak o szczegóły - zamiast tego zerwał się ze śniegu, zacisnął dłoń na uchwycie osikowej różdżki i zrobił to, co podpowiadał mu instynkt: rzucił się w pogoń.
Otaczały ich tłumy, przez które trudno było się przedrzeć - złodziej najpewniej również miał z tym problemy, a Garrett, jako (względnie) doświadczony już auror, niejednokrotnie radził sobie z pogoniami. Wiedział zatem, że najlepszym argumentem podczas przepychanek była siła łokci.
No i dostrzegł go - złodziej skręcił w którąś z rzadziej uczęszczanych uliczek, najpewniej planując uskok w stronę Śmiertelnego Nokturnu. Garry, nie przerywając biegu, uniósł różdżkę, celując nią w napastnika: kieszonkowca, uciekiniera, damskiego boksera.
- Confundus - wypowiedział inkantację, wybierając pierwsze lepsze zaklęcie, które zdoła go zatrzymać, a przy tym za bardzo go nie poturbuje - nie wiedział w końcu, jaka sytuacja tak właściwie zaszła i czy jego interwencja była dobrą reakcją. Może ta torebka należała do babci "złodziejaszka" i biegł tak szybko, bo pilnie potrzebowała jej zawartości?
Kto wie.
Plus był jeden - tego dnia Weasley mógł udowodnić sam przed sobą, że immunitet służb specjalnych w kwestii rzucania zaklęć na Pokątnej przydaje się do czegoś więcej niż zapalania papierosów.

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 84