Urok wili

Wile to pół-ludzkie i pół-magiczne istoty przybierające postać pięknych młodych i jasnowłosych dziewcząt. Ich czar oraz uwodzicielski taniec sprawiają, że mężczyźni tracą dla nich rozum i są zdolni do wielu pochopnych i irracjonalnych decyzji, aby tylko im zaimponować. Powiada się, że ci, którzy napotkali tańczące wile, musieli przyłączyć się do nich i tańczyć, dopóki nie padli z wycieńczenia. Zaś ci, którzy wkroczyli w krąg, w którym zabawiały się wile, już nigdy nie zaznali szczęścia. Mimo olśniewającej, eterycznej urody wile uważane są za niezwykle niebezpieczne i drapieżne. Znane są ze swej drażliwości i niezwykle wybuchowego temperamentu oraz tego, że pod wpływem silniejszych emocji przeobrażają się w podobne harpiom potwory – ich twarze wydłużają się, zamieniając w ostre, ptasie łby, z ich ramion wyrastają łuskowate skrzydła, do tego objawia się u nich umiejętność miotania niewielkimi kulami ognia. Te niepokojące wizje nie stanęły jednak na przeszkodzie tworzeniu się związków czarodziej-wila, których owocem są niezwykle urodziwe dzieci. Półwile zachowują kapryśną naturę swoich przodkiń oraz czar pozwalający im rozkochiwać w sobie płeć przeciwną. Nie dziedziczą jednak umiejętności przemiany – niezależnie od siły emocji, zawsze pozostają ponadprzeciętnie kapryśnymi, nerwowymi i impulsywnymi kobietami.
W społeczeństwie czarodziejów budzą skrajne emocje: namiętność i pożądanie mężczyzn, zazdrość kobiet.
Choć ich nieludzki urok pozwala na swobodne oczarowywanie mężczyzn, niekiedy ich największa broń okazuje się być obosieczna. Niektórzy, biorąc sobie do serca porównania magicznych poetów, stawiając wile i ich potomkinie w rzędzie z powabnymi syrenami i demonicznymi sukkubami, popadają w niezdrowe obsesje na ich punkcie. Tacy nie powstrzymają się przed najgorszą zbrodnią, by posiąść swe trofeum – nie obchodzi ich, czy dokonają tego siłą, czy po dobroci. Gazety donoszą czasem o związanych z tym incydentach; opinią publiczną wstrząsnął niedawny artykuł Proroka Codziennego demaskujący handel potomkiniami wil na szeroką skalę. Zazwyczaj sprzedawane były do domów publicznych na północy Europy i Dalekim Wschodzie. Nie zmienia to faktu, że ogół czarodziejskiego świata kocha te piękne, urokliwe niewiasty – w przeciwieństwie do wampirów czy wilkołaków – pozwalając im stale gościć na deskach teatrów, oper czy sal koncertowych. Oczywiście, zdarzają się również męscy potomkowie wil, lecz w pierwszym pokoleniu niezwykle rzadko, w drugim – dużo częściej. Geny magicznych przodkiń są słabsze w przypadku chłopców; mężczyźni tacy rodzą się urodziwi i charyzmatyczni, ale uznaje się ich za czarodziejów.

Postaci posiadające genetykę półwil, cechują się mimowolną i trudną do odparcia zdolnością do interesowania osoby w towarzystwie której się znajdują niezależnie od osobistych preferencji, budzą emocje, większy niż inni zachwyt, wzbudzają słabość.

Półwile mogą umyślnie i świadomie albo pod wpływem emocji wykorzystać umiejętności odziedziczone po swoich krewniaczkach. Aby to uczynić, należy rzucić w rozgrywce kością k100 i dostosować się do poniższych wytycznych. Do rzutu dodaje się bonus przysługujący z biegłości genetyka (punkty genetyki i punkty biegłości: kokieteria przemnożone razy 2).

Zauroczenie
Działa wyłącznie na płeć przeciwną.

Wynik	Interpretacja
100	(krytyczny sukces) krótkotrwałe całkowite zauroczenie porównywalne swoją siłą do zaklęcia imperius, zauroczona ofiara musi wykonywać każde polecenie półwili i nie jest w stanie mu się przeciwstawić. Zauroczenie trwa jeden dzień.
90+	krótkotrwałe zauroczenie, ofiara musi wykonywać każde polecenie półwili i jest w stanie mu się przeciwstawić, jeśli przezwycięży test sporny na odporność magiczną (ofiara otrzymuje -20 do rzutu).
80-89	krótkotrwałe zauroczenie, ofiara musi wykonywać każde polecenie półwili i jest w stanie mu się przeciwstawić, jeśli przezwycięży test sporny na odporność magiczną.
40-79	ofiara staje się podatna na sugestie, jeśli napotyka wyraźnie sprzeczny wewnętrzny opór, nie wykona polecenia.
2-39	półwila nie bardziej niż zazwyczaj zwraca mimowolną uwagę całego najbliższego otoczenia.
1	półwila wykryta przez handlarzy śnieżką.

Postać nie zdaje sobie sprawy z tego, że znajdowała się pod wpływem uroku.

Oklumencja całkowicie chroni przed urokiem wili.

Pozostali mogą wykonać test sporny na odporność magiczną (aby obrona była skuteczna rzut broniącego się musi być wyższy od rzutu półwili). W przypadku nieudanej obrony postać do końca wątku znajduje się pod wpływem uroku półwili i jest nią zauroczona, ale na każdą kolejną sugestię zawartą później postaci dodatkowo wykonują rzut sporny, o ile sugestia ta stoi w sprzeczności z jej wewnętrznym przekonaniem.

Za każdym razem gdy półwila otrzyma rzut wynoszący 50 lub więcej oczek ofiara zaczyna odczuwać fascynację. Nie może spać nocą, ma trudności z łaknieniem, koncentracją, myśli skupiają się wokół postaci, która dokonała zauroczenia.

Ognisty temperament
Działa wyłącznie pod wpływem gniewu półwili.

Rzut wykonuje się kością k10 i dodaje się do niego punkty biegłości genetyki półwili.

Wynik	Interpretacja	Obrażenia
20	(lub krytyczny sukces - 10 na kości) niewielka kula ognia, która może pozostawić większe oparzenie	2k10+Gx2
13-19	z dłoni półwili pod wpływem gniewu wydostają się niewielkie płomyki ognia, mogą boleśnie - ale niegroźnie - oparzyć.	1k10+G
7-12	z dłoni półwili pod wpływem gniewu wydostają się niewielkie płomyki ognia, mogą boleśnie - ale niegroźnie - oparzyć.	1k6+G/2
1-6	z dłoni pólwili błyskają ostrzegawcze, ale niegroźne iskry.	0