Labirynt

03.07.16 23:49

First topic message reminder :

Labirynt

Po wyjściu z sali balowej, schodząc marmurowymi schodkami z niewielkiego tarasu, trafia się do zachodniej części ogrodu. Latem, spacerującym wśród idealnie przyciętych tui umila czas plusk niewielkich fontann z urokliwymi, białymi rzeźbami nimf leśnych. Jednakże to nie niewielke ogrodowe alejki stanowią główną atrakcję tej części posiadłości - tuż za fontannami znajduje się wejście do majestatycznego labiryntu. Równo przycięty, gęsty żywopłot wije się na przestrzeni kilku hektarów. Wąskie ścieżki co kilkadziesiąt metrów rozszerzają się na większe pola, gdzie ulokowano ozdobne posągi lwów i nimf leśnych, krzewy czy ławeczki, na których można odpocząć. Jednakże Lady Adalaide co rusz ostrzega swoich gości, że zapuszczając się zbyt daleko, odnalezienie drogi powrotnej może zakończyć się fiaskiem - bowiem labirynt co chwila zmienia położenie swoich ścieżek, a ponadto kilkumetrowe ściany zieleni skutecznie uniemożliwiają odnalezienie wyjścia.

Zimowy Bal

Zaczarowany labirynt

Wiele legend krąży wokół labiryntu w Hampton Court - a dla wielu czarodziejów zagubienie się w jego baśniowych czeluściach stało się już noworoczną tradycją. Noc w ogrodzie rozjaśniają świece na złotych kandelabrach, ale ich blask nie dociera do zakamarków od wieków pielęgnowanego, idealnie przystrzyżonego labiryntu. Ogród zaklęty jest tak, by gościom nie doskwierał zimowy chłód, a przed wejściem do magicznego labiryntu wiszą elegancko zdobione kaganki ze świecami, które rozgonią ciemności między krzewami.

Po wejściu do labiryntu do każdego postu określającego poruszanie się między wysokimi rzędami krzewów postać rzuca kością k20. Wynik uzyskany na kości (bez dodatkowych punktów) odpowiada napotkanej przeszkodzie opisanej poniżej. Za wykonanie zadania opisanego w przeszkodzie otrzymujecie punkty, zgodnie z zawartym opisem. Opuszczenie labiryntu możliwe jest tylko po uzyskaniu wartości 20, na którą składają się zdobyte punkty i wynik na kości k20 lub wezwaniu pomocy.

1. Tajemnicza strona

Ścieżka prowadzi prosto, a potem skręca w prawo. Docierają do was głosy innych w labiryncie, ale nie widać błysku świateł, a z rozmów nie potraficie usłyszeć nic konkretnego. Coś spada z góry i choć w pierwszej chwili jesteście pewni, że to płatki śniegu, w końcu dostrzegacie, że to spalone resztki pergaminu. Większość jest tak drobna, że rozsypuje się w dłoniach lub znika całkiem nim opadnie na ziemię. Jeden nieco większy i ledwie nadpalony trafia w wasze ręce. Z łatwością zauważacie, że pismo jest kobiece, a po głębszym zastanowieniu możecie zorientować się, że do złudzenia przypomina charakter pisma gospodyni.

Skontaktuj się z Mistrzem Gry w celu odczytania zawartości nadpalonej notatki.

2. Kieliszki

Ścieżka skręca w lewo, a potem ciągnie się długo prosto. Powoli robi się cicho, coraz ciszej, jakbyście oddalali się od większości uczestników zabawy w labiryncie i kiedy wydaje wam się, że wszystko całkiem zamarło, zza zakrętu nagle wyłania się bardzo młody kelner. Niemalże na was wpada, ale wygląda na to, że wasza obecność wystraszyła go znacznie bardziej.
— Przepraszam, przepraszam, najmocniej. Nie chciałem. Zgubiłem się! Lady Nott mnie zwolni. A ja tylko przyszedłem tu poczęstować Ministra winem! Czy jest tutaj, czy już wyszedł?— spytał drżącym głosem, a potem ukłonił się nisko i wbił wzrok we własne buty. — Szukam lorda Malfoya, ale... może... A do wyjścia? Którędy to? A może wina?— zaproponował grzecznie, podsuwając bliżej was złotą, lewitującą tacę, która nie odstępowała go na krok. Na niej znajdowały się kielichy z dostępnymi na salonach trunkami. Możecie poczęstować się nim — w tym celu rzucacie kostką k20; odprawić kelnera lub spróbować pomóc mu z wyjściem, o ile potraficie.

Za pomoc w wyjściu otrzymacie 3 punkty (tylko jeżeli w którymś z poprzednich rzutów otrzymaliście już sumę 20).

3. Królik

Idziecie przed siebie. Najpierw skręcacie w lewo, później w prawo, później znowu w lewo, a potem znowu w prawo. Żwir chrzęści pod waszymi stopami, a prócz niego niewiele więcej słychać. Kiedy kolejny raz skręcacie omal nie wpadacie na elegancko nakryty stoliczek z trzema równie eleganckimi krzesełkami. Na jednym z nich siedzi zaczarowany królik w kapeluszu i polewa herbaty, której przyjemny różany zapach roztacza się wokół was. Królik bardzo ludzkim gestem zaprasza was do zajęcia dwóch wolnych miejsc i nim się w ogóle zdecydujecie polewa do dwóch filiżanek. Od razu też przemawia ludzkim głosem, udowadniając, że nie był dziwaczną iluzją.
— Znacie tę baśń barda Beedle'a? — zagaja, spoglądając na was, a potem upija łyk herbaty. Możecie go minąć i iść dalej, ale możecie też usiąść i wysłuchać jednej z historii. Gdy skończycie królik odsunie gęsto zwisające za jego krzesełkiem liście, między którymi znajdowały się kryte drzwi. Królik chętnie wypuści was tajnym wyjściem na tyły ogrodu.

Za wysłuchanie historii otrzymacie 3 punkty.

4. Zaczarowana zbroja

Idziecie przed siebie przez chwilę, aż docieracie do rozwidlenia z dwoma kamiennymi rzeźbami przypominających rycerzy. Kiedy się do nich zbliżacie, nagle ożywają i zastawiają wam drogę swoimi pikami. Każda próba ominięcia zbroi zakończy się wymierzeniem broni przeciwko wam. Gdy z jednej ze ścieżki rozbrzmiewa melodia włoskiej opery Giuseppe Vardiego, zbroje odsuwają piki i proszą was do tańca, wyraźnie sugerując, że bez dołączenia nie pozwolą wam przejść. Możecie zawrócić, spróbować obejść zaczarowane zbroje, ale jeśli zgodzicie się z nimi zatańczyć, gdy melodia ucichnie, będziecie mogli przejść dalej.

Za taniec ze zbrojami otrzymacie 2 punkty.

5. Zaułek

Ścieżka między żywopłotami ciągnie się w nieskończoność, a droga dłuży się niemiłosiernie. Może zdawać wam się, że musicie być gdzieś na obrzeżach, idziecie bowiem cały czas prosto przed siebie, długo nie mając przed sobą żadnego zakrętu. Nie słyszycie ludzi ani zwierząt, a waszym krokom towarzyszy cichy szum nocnego wiatru. Kiedy w końcu dostrzegacie zakręt jesteście pewni, że tuż za nim musi czaić się wyjścia z labiryntu. Jednak kiedy skręcacie w prawo napotykacie ścianę. Ślepy zaułek nie pasuje do tego miejsca, a kolor liści wydaje się nieco jaśniejszy niż żywopłotu z boku. Być może nachodzi was myśl, że zaczarowany labirynt jest naprawdę zaczarowany, a ta ściana dopiero co wyrosła przed wami? Nim zawrócicie, cichy szelest skłoni was do spojrzenia w górę, a tam ujrzycie powoli rozkwitającą jemiołę. Zawisła tuż nad waszymi głowami.

Nie otrzymujecie i nie tracicie punktów.

6. Nietoperze

Pojedyncze światełka migotają nad waszymi głowami, a gdzieś z boku widać rozbłysk świateł sygnalizujących chęć opuszczenia labiryntu. Nie wszystkim udawało się go opuścić samodzielnie. Skręcacie w prawo i w tej samej chwili spomiędzy gałęzi zielonej ściany wyfruwa stado nietoperzy! Wszystkie rozlatują się w różnych kierunkach, znikając wam z oczu. Dopiero po chwili dostrzegacie jedno, małe, trzepoczące na ziemi zwierzątko i ku waszemu zaskoczeniu nie okazuje się nietoperzem, lecz małym wróblem, który zagubiony i zdezorientowany nie może poderwać się do lotu.

Nie otrzymujecie i nie tracicie punktów.

7. Zimny podmuch

Ścieżka prowadzi was krętymi zakrętami. Raz w prawo, raz w lewo. W końcu jednak udaje wam się wyjść na prostą, długą ścieżkę, lecz już po kilku krokach, pomimo magii, która dotąd zapewnia przyjemne ciepło, czujecie chłód, który zawiewa od tyłu. Przypomina przeciąg w pomieszczeniu. Jest na tyle dotkliwy, że pozbawieni okrycia jesteście zmuszeni ogrzać się w inny sposób. W innym wypadku powinniście pomyśleć o szybkiej ewakuacji.

Tracicie 2 punkty.

8. Zaklęta zastawa

Idąc przed siebie słyszycie coraz więcej stłumionych głosów. Nie pasują do nikogo, kogo znacie, ale wiecie, że należą do innych gości lady Nott, którzy poszukują wyjścia z labiryntu. Po dwóch kolejnych zakrętach, jedno z was przydeptuje coś, co niespodziewanie odskakuje spod buta do przodu, zwracając waszą uwagę. Pochyleni zauważacie deserową zastawę. Niezależnie od tego, czy przyglądacie się jej uważniej, czy mijacie ją niezainteresowani, po chwili coś trzaska, a zamiast widelczyka na żwirze pojawia się służka w brudnym i potarganym fartuszku. Krzyknęła z wściekłością i jak mała dziewczynka, wierzgając nogami, dopóki was nie zauważa. Wtedy poderywa się na równe nogi, całkowicie poważniejąc.
— Najmocniej... najmocniej przepraszam, ja... Ja już sobie pójdę... Muszę posprzątać komnaty lady Nott...— wyznaje ze wstydem. Jeśli ją zatrzymacie, możecie się dowiedzieć, że to gospodyni zmieniła nieposłuszną i niezdarną służbę w widelczyk, który w przypływie złości, zapominając o zaklęciu, tego ranka wyrzuciła przez okno swojej sypialni. Dziewczyna nie chciała zdradzić, co było powodem tego czynu, ale wyraźnie zagubiona nie zamierzała iść sama w ciemny labirynt. Dopóki jej nie odprawicie lub pomożecie wyjść, będzie snuła się za wami jak duch.

Za pomoc w wyjściu otrzymacie 2 punkty (tylko jeżeli w którymś z poprzednich rzutów otrzymaliście już sumę 20).

9. Absolutna ciemność

Niekończąca się ścieżka skręca dwa razy w lewo, a potem ciągnie się prosto i znów skręca w lewo. Im dalej idziecie tym ciszej się robi. Nie wiecie, że oddalacie się od innych gości sabatu. W końcu, gdy wszystko cichnie, możecie odnieść wrażenie, że jest już tak późno, że wszystkim najprawdopodobniej udało się wyjść z labiryntu. Choć powietrze wydaje się ciepłe, niespodziewanie zrywa się wiatr, który świstem przetacza się przez alejkę, gasząc świece w waszych kagankach. Pogrążeni w zupełnej ciemności zostajecie zupełnie sami i w całkowitym mroku — wokół nie migotają żadne lampki ani świece. Możecie spróbować rozpalić ogień ponownie i iść dalej lub spróbować się wydostać, ale jeśli skrzaty przyłapią was na dewastacji labiryntu z pewnością ta informacja szybko dotrze do gospodyni. W oddali słyszycie rechot żab - w pobliżu musi być więc staw lub fontanna, ale nie jesteście pewni z jakiego kierunku dochodzą dźwięki.

Tracicie 1 punkt.

10. Ściana z kwiatów

Idziecie przed siebie prostą drogą, która zawija się w prawo dwukrotnie. Ku waszemu zdziwieniu, za zakrętami czeka na was zielona ściana. Ślepa uliczka może wywołać rozdrażnienie, ale kiedy tylko stajecie przed nią, spomiędzy dużych, błyszczących liści zaczęły wyłaniać się gigantyczne pąki kwiatów. Gdy jeden po drugim rozwinęły się, przypominając piękne piwonie, dostrzegacie, że każdy z nich układa się w środku na kształt ust. Kwiaty od razu przeszły do rzeczy — część z nich zaczęła nucić melodię znanej opery (o ile któreś z was zna się choć trochę na muzyce, mogliście odkryć, że to znana włoska opera Giuseppe Vardiego z 1853 roku). Jeden z głównych kwiatów, głosem tenora rozpoczął swój imponujący śpiew:
— Libiamo, libiamo ne' lieti calici, che la bellezza infiora e la fuggevol, fuggevol ora s'inebriì a voluttà!. Zaraz po nim wszystkie kwiaty zaśpiewały chórem, ustępując w końcu bladoróżowej piwonii. Jej wspaniały sopran rozbrzmiewa prawdopodobnie w całym labiryncie.
Jeśli nie byliście zainteresowani kwietnym występem mogliście ruszyć dalej, ale jeśli zaczarował was kwietny spektakl i doczekacie do końca nieco dłużącego się występu - kwiaty rozstąpią się, otwierając wam przejście na zewnątrz. Jeśli chcecie opuścić labirynt, kwiaty umożliwiają wam wyjście.

Za wysłuchanie występu otrzymujecie 5 punktów.

11. Amortencja

Idziecie prosto, mijając rozwidlenie, co niestety doprowadza was do ślepej uliczki. Musicie zawrócić, ale gdy wracacie do przejścia, które wcześniej minęliście już go nie było. Może zgubiliście drogę, choć to było praktycznie niemożliwe. Idąc znów długą prostą mijacie fragment ściany, który porośnięty jest kwiatami i jesteście pewni, że wcześniej nie natknęliście się na podobną ozdobę. Zbliżając się do kwiatów czujecie zapach — dla każdego z was inny. Kwiaty wydawają się być skropione amortencją. Wydzielają zapach najmilszy dla waszych nosów, przywodząc na myśl najlepsze myśli o ukochanej lub ważnej dla was osobie. Jeśli takiej jeszcze nie macie, roztoczony aromat uczyni ją z waszego towarzysza, a pośród wyjątkowych znanych nut czujecie nowy: zapach wiosny, z którą odtąd będzie wam się kojarzył

Nie otrzymujecie i nie tracicie punktów.

12. Fontanna

Docieracie do centralnego punktu labiryntu - ogromnej fontanny przypominającej lwy, z których przepastnie otwartych paszczy wyraźnie ciepłe źródło tryska w górę malowniczą kaskadą. Kamienne lwy otoczone są dość obszernym basenem ogrodzonym niewysokim murkiem, na którym można przysiąść - lub stanąć, ale jeśli zdążyłeś wypić więcej niż trzy kieliszki szampana w trakcie sabatu, zapewne spadniesz do środka. Woda w fontannie odrobinę bulgocze, na jej powierzchni pływają płatki kwiatów, a wokół roztacza się przyjemny, różany aromat. Na dnie fontanny migoczą złote monety, a każdy kto spróbuje po nie sięgnąć ujrzy, jak lwy ożywają i zeskakują na murki wpychając każdego śmiała prosto do wody.

Jeśli sięgniecie po monetę, tracicie 2 punkty.

13. Altana

Ścieżka prowadzi prosto przez krótki czas. Mijacie rozwidlenie, które najprawdopodobniej mogło zakończyć się ślepym zaułkiem i dzięki temu docieracie do większego placyku, w którym aura całkowicie różni się od reszty miejsc w labiryncie. Za sprawką iluzji wszystko pokryte jest śniegiem, ale nie jest zimny i wy nie odczuwacuie żadnego chłodu. Płatki sypią się z nieba gęsto, a choinki ulokowane w narożnikach placyku przykryte są białymi czapami śnieżnego puchu. Na samym środku stoi lodowa altana — w całości wykonana z lodu lśni w blasku gwiazd oraz rozbryzgujących się po niebie fajerwerków. Wydaje się lekkiej, eleganckiej konstrukcji, po jej ścianach sunie lodowy bluszcz. Wewnątrz można usiąść i odpocząć, a także zamknąć drzwi na dłuższą chwilę... Drodzy goście, uważajcie jednak. Ktoś może was zaskoczyć.

Nie otrzymujecie i nie tracicie punktów.

14. Dziura

Zmierzacie przed siebie krętymi ścieżkami i może macie wrażenie, że ścieżka robi się coraz węższa. Wrażenie jest jednak złudne, po prostu oddalacie się od źródła światła nad waszymi głowami. Na końcu drogi wśród zarośli możecie dostrzec ciemną plamę, ale jeśli zdecydujecie się do niej zbliżyć zrozumiecie, że jest ukrytym wyjściem z labiryntu, które prowadzi na tyły ogrodów, gdzie nikt was nie znajdzie.

Otrzymujecie 5 punktów.

15. Romantyczna ławka.

Kierujecie się zakrętami przed siebie, aż docieracie do obsadzonego kwitnącymi krzewami zagajnika z uroczą białą ławeczką, skrytą pod zaroślami. Tuż obok niej stoi harfa, która przygrywa delikatną melodię, a wokół kwitną kwiaty charakterystyczne dla letnich pór roku. Jeśli zdecydujecie się na niej usiąść by odpocząć doświadczycie przedziwnego wrażenia — ławeczka wydaje się krzywa z obu stron. Lekko uniesione końce sprawiają, że samoistnie zsuwacie się do środka, w centralnym punkcie opierając o siebie wzajemnie. Jeśli na ławeczce usiądzie jedno z was, zaczarowane siedzisko buntuje się przeciwko samotności i zrzuca do tyłu w krzaki.

Nie otrzymujecie i nie tracicie punktów.

16. Skrzat

Im dalej idziecie tym jaśniejsze nad wami robi się niebo i jak mogliście zgadnąć, zbliżacie się do jakiegoś źródła światła, choć trudno zgadnąć, czy znajdowało się wewnątrz, czy na zewnątrz labiryntu. Po kilku kolejnych krokach, z jednego z zakrętów wychodzi bardzo stary, roztargniony skrzat w potarganym ubraniu. Choć niewiele różni się od większości skrzatów odnosicie wrażenie, że jest naprawdę stary i trochę zagubiony.
—Wędrowałem setkę lat, aż zapomniał o mnie świat...— mamrotał pod nosem z twarzą skierowaną ku ziemi.—Wyglądałem słabo...Ech... Wyjście w prawo— dodał, kiedy was mijał, nie podnosząc na was wzroku. Nie zatrzymał się, szedł dalej, smętnym, zmęczonym głosem mówiąc do siebie. Skrzat sprawia wyraźnie kogoś kto włóczył się po tym labiryncie dość długo — czy wskazał wam właściwą drogę? Musieliście przekonać się sami.

Jeżeli posłuchacie skrzata, wraz z następnym rzutem rzućcie kością k6. Jeśli jej wynik będzie parzysty, tyle punktów otrzymujecie, jeśli nieparzysty, tyle tracicie.

17. Strumień

Kiedy droga zmienia się w rozwidlenie, wybieracie jedną ze ścieżek. Szczęśliwie dzięki temu docieracie do polanki ze strumieniem, który wypływa spod zielonych ścian labiryntu i znika po drugiej stronie przyprószonego nie roztapiającym się śniegiem placyku. Ścieżka wiedzie prosto, przez uroczy drewniany mostek. Kiedy przez niego przechodzicie, coś przyciąga wszą uwagę. Spoglądacie na strumień, który okazuje się być całkowicie skuty lodem. A pod nim... Nagle coś przemyka. Wytężacie wzrok, aż w końcu dociera do was, że to co płynie w strumieniu to ludzka twarz. Jeśli was to nie wystraszy i zostaniecie na mostku nieco dłużej, spod kryształowej tafli wyskoczy duch.

Jeśli nie posiadacie wytrzymałości psychicznej rzućcie kością k100. ST wynosi 65, jeśli go nie osiągniecie - wystraszycie się na tyle, że przez drewnianą, niską barierkę wpadniecie do zamarzniętego strumienia. Lód pęka, a wasza kreacja staje się mokra.

Jeśli choć jedno z was wpadnie do strumienia, tracicie 2 punkty. Jeśli nie wpadnie żadne, zyskujecie 3 punkty.

18. Kupidynek

Kierujecie się przed siebie, skręcając raz w prawo, raz w lewo. W końcu ścieżka prowadzi do rozwidlenia, przy którym znajduje się wąska, krótka kamienna ławeczka, a po jej prawej stronie stoi rzeźba przypominająca kupidynka trzymającego przechylony wazon. Choć rzeźba mogłaby być fontanną, nie znajduje się w żadnym basenie, a jego podstawa nie jest otoczona murkiem. Jeśli zbliżycie się do rzeźby i zajrzycie do środka dzbana dostrzeżecie, że jest pełny czegoś, co zarówno zapachem jak i kolorem i smakiem przypomina wino. Gdy tylko usiądziecie na ławce rzeźba ożywa, a kamienny kupidynek rozlewa do waszych kieliszków wina. Zupełnie innego niż te oferowane na balu, wyjątkowego w smaku, wytrawnego z dużą ilością taniny. Jeśli nie macie przy sobie kieliszków, kupidynek poleje alkohol na ziemię, marnując bardzo dobry trunek, chyba, że znajdziecie sposób, by go skosztować bez szkła.

Nie otrzymujecie i nie tracicie punktów.

19. Problemy z równowagą

Ścieżka niespodziewanie prowadzi was w górę. Niewielki kąt sprawia, że droga nie jest wymagająca, a zielone ściany żywopłotu stają się coraz niższe. W końcu docieracie na samą górę, a zielona ściana sięga wam ledwie do pasa. Rozciąga się przed wami niezwykły widok — macie przed sobą olbrzymi zielony labirynt z migającymi światełkami docierającymi z różnych jego zakamarków. Możecie spróbować rozplanować swoją podróż w stronę wyjścia lub innych części labiryntu — niestety sami teraz znajdowaliście się dość daleko od jego brzegu, więc nawet oszukując nie jesteście w stanie stąd uciec. Kiedy już jesteście gotowi do zejścia czeka was niemiła niespodzianka. Możecie zawrócić łagodną ścieżką lub iść dalej, lecz przed wami bardzo strome zejście. Jeśli któreś z was piło alkohol w trakcie sabatu, może mieć szczególną trudność z zachowaniem równowagi.

Jeżeli któreś z was piło alkohol i nie posiada biegłości twardej głowy lub innego specyfiku powstrzymującego zaistnienie stanu upojenia, tracicie 1 punkt. W każdym innym przypadku zyskujecie 2 punkty.

20. Koniec psot

Kierujecie się prosto dość długo, a potem ścieżka zmienia się w dwa zakręty w prawo. Im dalej tym więcej wielobarwnych kwiatów wyrasta spomiędzy zielonych liści, aż w końcu zatrzymujecie się przed kwietnym przejściem ogłaszającym wyjście z labiryntu. Udało wam się go pokonać za sprawką niezwykłej intuicji lub sporej dawki szczęścia.

Możecie wyjść — przechodząc pod kwietnym łukiem jeden ze skrzatów ozdabia wasze stroje kwiatami — panów przy butonierce, paniom zdobiąc skronie delikatną kwietną koroną. Gratulacje sypią się z każdej strony, a dalej czeka na was taca z alkoholami i parkiet pod gwiazdami.

Jeśli nie chcecie jeszcze opuszczać labiryntu, możecie skręcić w prawo i znów znaleźć się w jego wnętrzu, poszukując przygód.

Otrzymujecie 20 punktów.

[bylobrzydkobedzieladnie]

27.09.19 21:52

W tamtym momencie nie myślałem o innych ludziach, parach przechodzących raz po raz przez kręte ścieżki labiryntu. Nie interesowała mnie ich opinia, to, co myśleli o mnie. O nas, choć tych w definicji wcale nie było. Ot, zwyczajna przechadzka między kolejnymi krzewami, dla zabicia czasu oraz namiastki dobrej zabawy. Trudno powiedzieć, by ta ujawniała się podczas spacerów, bez istotnego elementu muzyki, a co za tym idzie, także tańców. Był tylko alkohol krążący gdzieś w okolicy na srebrnych tacach; wirujące pojawiały się od czasu do czasu w pobliżu, ale wyjątkowo nie miałem ochoty na sięgnięcie po żaden z kieliszków. Jednak nie znajdowałem się w tym miejscu sam, dlatego spojrzałem na kroczącą obok kobietę. – Chciałabyś lady lampkę szampana? – spytałem po prostu, zamierzając sięgnąć po szkło, gdyby odpowiedź była twierdząca. Co prawda sceptycznie podszedłem do tej propozycji z uwagi na niedawne wyjaśnienia o kiepskim stanie zdrowia towarzyszki, ale wypadało spytać. Tak jak nie mogłem sam wydawać osądów ani otaczać kloszem opieki kogoś, kto pod niego nie podlegał. Mimo tej świadomości pozostałem uprzejmy, może podświadomie próbując zmazać winy sytuacji mającej miejsce podczas prezentacji strojów na parkiecie. Ostatecznie zatańczyłem z lady Carrow, ale co się stało, to się nie odstanie. Z pewnością czekała na mnie pogadanka z ojcem jak tylko wrócimy na Grimmauld Place.
Nie myślałem o tym w tamtej chwili, nie, kiedy na drodze pojawił się puchaty królik. Nie wyrywał się z ramion, wręcz przeciwnie, czerpał przyjemność z ofiarowywanych mu pieszczot. Uśmiechnąłem się lekko pod maską, zapominając już o radości jaką dawały zwierzęta. Nigdy żadnego nie miałem, nie posiadałem zbyt dużej ilości wolnego czasu. Praca uzdrowiciela była wymagająca, a jeśli przez cały czas pupilem miała zajmować się wyłącznie służba, to jego posiadanie nie miało większego sensu. – Masz ochotę wziąć go na ręce, lady? – W międzyczasie zadałem kolejne pytanie, czując się poniekąd winnym, że całą króliczą miłość przywłaszczyłem właśnie sobie. Cóż, nie przeszkadzało mi to, ale wyjątkowo niegrzecznie tak skupiać całą uwagę stworzenia dla siebie. Zwłaszcza, że nieznajoma kobieta wyraźnie zachwyciła się puchatą kulką szczęścia. – Czyli nie muszę prosić obsługi o przyrządzenie króliczego mięsa – stwierdziłem z przymrużeniem oka. Później ułatwiłem czarownicy dotarcie do bieli futerka, choć gotów byłem oddać go na jej ręce, jeśli miała takie życzenie. – W ogóle królika, czy tego konkretnego? Sądzę, że jeśli umieszczę odpowiednią opłatę to nic nie stoi na przeszkodzie, by odkupić go od lady Nott – zaproponowałem kobiecie, niechętnie umieszczając zwierzę na ziemi. Te jednak jeszcze nie odskoczyło, więc może udałoby się je zabrać ze sobą? O ile tajemnicza lady by tego chciała. Jednak przed nami zamajaczyła interesująca altana, której pojawienie się obwieścił pokaz fajerwerków, chyba ostatecznie zaprzepaszczający szansę na dorwanie pozostawionego zwierzęcia. – Jeśli masz ochotę, lady, możemy na chwilę odpocząć – zaproponowałem, gdy podchodziliśmy bliżej. Nie przeszliśmy co prawda zbyt daleko od wejścia, ale mając w głowie kiepskie samopoczucie partnerki jeszcze z początków balu, postanowiłem dostosować się do tempa spaceru.

27.09.19 21:52

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

'k20' : 13

29.09.19 1:52

Nie miała właściwie konkretnego celu w tej przechadzce, może poniekąd chciała się zrewanżować, a może zapomnieć na chwilę o Isabelli. O niej jednak zapomnieć było ciężko, w końcu zajmowała jej myśli przez dobre kilka lat, nim zdążyła stać się tylko wspomnieniem i cieniem dawnej siebie. Unę to niepokoiło, bo – o ile takie było motto Bulstrode’ów – chciała zachować kogoś, kto był bliski jej sercu, przy sobie. Ciężko stawiać światu czoła w pojedynkę, nawet jako tak introwertyczna osoba jak ona.
Spojrzała na swojego towarzysza z wdzięcznością, gdy ten zaproponował trunek. Nie wiedziała, czy to kwestia szczerych intencji, czy po prostu zwykły wyraz grzeczności. Póki jednak chodzili po labiryncie, powinni uważać na alkohol, inaczej mogą już nigdy stąd nie wrócić.
– Dziękuję… Ale przepraszam, muszę niestety odmówić. – odpowiedziała z lekkim uśmiechem. – Nie jest to naturalnie kwestia mojego zdrowia, więc niech się lord nie przejmuje. Po prostu wypiję kiedy indziej.
Po drugie – choć najsłabszej głowy nie miała – była wciąż młoda. Wolała nie oddawać się przyjemnościom na tyle, by stracić zmysły i przesadzić z szampanem. Nie wiedziała, gdzie jest jej granica, toteż preferowała trzymać się póki co jak najdalej od domniemanej przez nią linii, po której przekroczeniu mogło się coś zmienić.
Jej uwagę jednak zajął zgoła kto inny – mały puchaty króliczek, który wyglądał niemal jak zabawka. Wydawał się oswojony, tak uroczo lgnął do pieszczot. Na szczęście nie ugryzł, gdy wyciągnęła do niego dłoń. Ostrożnie ją obwąchał, a potem pozwolił się pogłaskać. Zadziwiające, jak takie niewielkie stworzenie może dać komukolwiek tyle radości.
– Nie, w porządku. Tylko trochę go pogłaskam. – odparła, niemal w transie. Miała jednak na tyle przytomności umysłu, żeby zdawać sobie sprawę, jak jej strój będzie szybko biały zamiast czarnego, kiedy weźmie królika na ręce. W Hogwarcie wystarczyło wziąć na ręce zwykłego kota koleżanki, by zostawił po sobie sierść wszędzie, gdzie się tylko dało. Różnica jedynie tkwiła odrobinę w późniejszych konsekwencjach – jak w dormitorium Ślizgonów niewielu na to zwracało uwagę, w końcu wielu miało zwierzaki, tak… Wątpiła, czy dzisiaj na balu ktoś to zrozumie.
Popatrzała na królika z niewyobrażalną miłością, gdy wreszcie się odsunęła, by dać mu wolną przestrzeń. Urocze.
Zwróciła jednak z powrotem wzrok na swojego rozmówcę, słysząc pytanie:
– Wszystkie są urocze. – Nawet jeżeli z białym futrem i czerwonymi oczami wyglądają dla niektórych przerażająco. – Ale ten w szczególności.
Pokręciła głową na propozycję. To nie wchodziło w grę, obiecała sobie, że będzie starać się żyć samodzielnie. Nie była już małą dziewczynką. Za większość rzeczy i tak płacił nestor, ale postanowiła, że kiedy tylko znajdzie odpowiednią pracę, sama zacznie odkładać pieniądze. Nie żeby je na coś konkretnego szykowała – ot, własne oszczędności, może na czarną godzinę, może na zachcianki, których nestor na pewno nie spełniłby chętnie.
– Wybacz, drogi lordzie, ale nie mogę tego przyjąć, nawet jako podarunek. Dziękuję jednak za propozycję. – odpowiedziała mu życzliwie, ale stanowczo. Nie chciała narażać go na koszta, zresztą sama była raczej skromną osobą. Poza tym wolałaby, gdyby osoba, która obsypywałaby ją prezentami, była jej narzeczonym. Wtedy wydawałoby się to Unie o wiele bardziej w porządku.
Wtem coś błysnęło z przeciwnej strony. Po pełnym odwróceniu się w tym kierunku Una dostrzegła altanę, nie chciała jednak odpoczywać. Wolała być w ruchu, przynajmniej na razie.
– Nie, lordzie, pospacerowałabym jeszcze, jeżeli jed–
Jej wypowiedź przerwała jednak obecność lśniącej grzywy i majestatycznego rogu. To stworzenie widziała tylko na kartach książek, nigdy w rzeczywistości. Nawet na lekcjach opieki nad magicznymi stworzeniami…
Poczuła się niemal jak w bajce. „Niemal”, bo to wszystko wydawało się zbyt piękne, żeby być prawdziwe. Ten królik, altana, koń roztaczający magiczną aurę… Czuła się oczarowana, ale czy to na pewno nie było złudzenie? Dotknęło ją lekkie ukłucie winy, bo to ona zwykle mówiła, jakie to głupie, że bohaterki romantycznych powieści tak łatwo dają się zwieść estetycznym pozorom. Teraz sama była w takiej sytuacji.
Podeszła spokojnie do zwierzęcia tak jak do typowego konia – z boku, jak należało. Wstrzymała na chwilę oddech i powoli wyciągnęła rękę w kierunku złotej grzywy, by przekonać się, czy rzeczywiście istnieje. Napotkała miękkie włosie jak u królika. Prawdziwe bez wątpienia.
– A więc to nie sen… – rzuciła w zamyśleniu, nawet nie orientując się, że mówi to na głos. – To dzieje się naprawdę.

29.09.19 23:53

Spokojnie wędrowała z nim po labiryncie. Ale nie dlatego, że była w nim już wcześniej, ten zdawał jej się kompletnie różny od tego, który zwiedzała wraz z siostrą. Do którego weszła, nie z chęci czy ciekawości a prostej prośby siostry, której nie chciała odmawiać. A może zwyczajnie nie umiała.
Jej wargi unosiły się w łagodnym, zadowolonym uśmiechu. Komplement z ust Blacka, choć dość zawoalowany widziała dokładnie. Dobrze, bo był on jednocześnie też poświadczeniem o zmianie jego nastawiania, które obserwowała spokojnie i z uwagą. Czy odbywająca się w nim walka dobiegała końca, czy może miała jeszcze trwać, zaś on sam nie był pewien na ile prawdziwie sobie pozwolić?
Stanęła przed nim, splatając dłonie za plecami, poruszając się powoli tyłem na przód. Słuchała odpowiedzi, które wydobywały się z jego ust ciekawa do jakich wniosków doszedł i pewna, że skoro o to pytał, nie mogło go to jedynie obejść. Bo sam fakt powracania do temu świadczył, że poświęcił mu choćby chwilę robiąc to, co w jakiś sposób chciała uzyskać. Przytaknęła, skinając głową na jego pierwsze stwierdzenie. Było to oczywiste. Decyzja nie należała do niej. Nie całkowicie, nie w stu procentach, a możliwie, że w ogóle nie ona miała ją podjąć. Była pewna, że jej brat dokładnie sprawdzi lorda, któremu odda jej rękę nie chcąc, by dotknęła ich kolejna tragedia. Tak samo pewna była, że gdyby sama wysunęła jakąś kandydaturę ten wziąłby ją pod uwagę. Ale wiedziała równie dobrze, że gdyby wybrany dla niej mężczyzna był dla ich rodziny dobrym kolejnym krokiem, odpowiednim sojuszem, zgodziłaby się bez tupania nogami, czy podejmowania się próby wymuszenia na bracie zmianie decyzji. Była nabytkiem, cennym choć żywym i miała wysoką cenę, która miała jedynie umocnić ich ród. Kolejnych padających słów wysłuchała w milczeniu, zawieszając stalowe spojrzenie na jego twarzy, posuwając się kolejny krok do przodu, niezmiennie splatając dłonie za plecami. Gdy zadał pytanie uśmiechnęła się łagodnie.
- Pokrywałyby się. - odpowiedziała swobodnie, przekrzywiła lekko głowę zawieszając między nimi na kilka chwil ciszę. - Gdyby wszystko nie było jedynie kantem. - dodała, jej usta niezmiennie obejmowało rozbawienie, które odbijało się też w oczach. Postąpiła kolejny krok, nie zwracając już uwagi na głosy za ścianą zieleni, nie była w stanie ich rozróżnić. Zamiast tego znów się odezwała. - Étienne potrzebował odrzucenia. A ja posiadłam opinię wybrednej. - zaśmiała się odrzucając głowę do tyłu, lekko, melodyjnie, rozplatając dłonie i opuszczając je wzdłuż ciała. Nie przejmowała się opiniami z zewnątrz, tak długo, jak nie przeszkadzały one w pracy jej rodzinie. Była wybredna i był to fakt, nie rozumiała czemu miała godzić się na coś poniżej. Była Rosierem, klejnotem na koronie rodów. - Teraz będzie mógł przez rok leczyć swe złamane serce oddając się temu, co lubi najbardziej. - wzruszyła ramionami, ironizując odrobinę. Étienne był dobrym człowiekiem, jednak jak każdy posiadał ludzkie słabości. Do tego daleko było mu do ustatkowania się i zadowolenia jedną małżonką. - Nie zmienia to też faktu, że nie nadążyłby za mną. - stwierdziła w końcu obracając się na pięcie i ruszając dalej korytarzem, pozwalając by Black zrównał z nią krok ciekawa, jak zareaguje na to, co właśnie mu powiedziała. Co zrobi, z otrzymanymi informacjami? Sekretem, który powinna zachować dla siebie. Chociaż wątpiła, by ktoś uwierzył mu na słowo, gdyby spróbował ją wydać przed ojcem przyjaciela - i, jaki miałby w tym cel? Poza zrobieniem jej na złość.

01.10.19 20:24

[ na godzinę przed północą ]

Chciałaby móc powiedzieć, że mając szansę od dziecka odwiedzać ciocię Adalaide dość regularnie zdążyła poznać i zrozumieć labirynt, ale nawet wtedy, z roku na rok nabierała pewności, że jest to zupełnie niemożliwe. Nie przeszkadzało jej to jednak przez wiele lat świetnie się w nim bawić. Tak było wtedy, a później przyszła dorosłość, małżeństwo, opieka nad własnym dzieckiem, wreszcie zupełnie nieznośne miesiące mijającego roku. Dopiero sylwestrowa noc dała jej idealną sposobność ucieczki od ciężaru, który nakładał na nią wiek i stan. Czas mijał jej szybko, a wśród uroczystej atmosfery, zabaw i ilości wypitego alkoholu, którego nawet nie usiłowała sobie odmówić niemal zapomniała o postanowieniach przednoworocznych, które ściśle związane były właśnie z jego obchodami. Skryta pod zupełnie inną maską, przez chwilę poczuła się znów bardziej Nott, niż Avery. Sama była zaskoczona tym, jak bardzo tego potrzebowała, a przynajmniej – szczerze pragnęła. Zresztą, między jednym a drugim nie tak rzadko stawiała znak równości. Ulotne zachcianki musiały jednak poczekać i ustąpić miejsca nie mniej zajmującym, choć zdecydowanie mniej zabawnym zobowiązaniom. Długie palce mocno zacisnęła na dłoni jej towarzyszki, a niepokój, który jej towarzyszył już niewiele miał wspólnego z ekscytacją. Prowadziła ją od strony jednego z bocznych wejść, starając się mimo pokusy nie iść zbyt szybko. Nie chciała zwracać na siebie ani na nią szczególnej uwagi. Przede wszystkim jednak nie wpaść na innych gości, chociaż trudno było spodziewać się, by żaden z nich nie uległ pokusie zniknięcia wśród wąskich alejek.
- To już całkiem blisko - zapewniła, starannie lekkim tonem. A jednak, szła wciąż wzdłuż labiryntu, nie mówiąc już nic więcej dopóki nie minęło może kilka, może nawet naście minut od kiedy usłyszała ostatnie słowa wypowiedziane przez kogoś, kto znajdował się dość niedaleko nich. Wreszcie wybrała jedno z wejść. Rąbek długiej sukni zacisnęła w wolnej, lewej dłoni tak, by nie przeszkadzał jej w chodzie i nie stał się ofiarą gałęzi i wreszcie samego podłoża. Nie będąc chwilowo oglądaną, pozwoliła sobie na przygryzienie dolnej wagi, by chociaż trochę rozładować własne zdenerwowanie. Cóż za niedorzeczność, żeby nawet podczas maskarady musieć zniżać się do poziomu chowania, dość dosłownie, po kątach! Nie chciała jednak ryzykować, ani na moment, nie będąc pewną kto jeszcze może być świadom prawdziwej tożsamości jej towarzyszki. Nie miała głowy ani ochoty na śledztwo, czy nie był to ktoś z, jakkolwiek wąskiego, grona świadomych, że to ona kryła się pod przebraniem nieszczęsnej Ofelii. Zwolniła kroku i jeszcze przez chwilę nasłuchiwała, co dzieje się wokół nich. Pozornie? Niewiele. Odetchnęła i poluzowała uścisk na materiale własnej sukni, jak i na dłoni szyszymory, pokonując już ostatni zakręt.

01.10.19 20:24

The member 'Elaine Avery' has done the following action : Rzut kością

'k20' : 10

02.10.19 21:06

#4

Tonęła. Pośród subtelnie rozmieszczonych świateł, nadających niezwykłości nawet najpośledniejszej figurze, w otoczeniu bogactwa baśniowych strojów oraz nasyceniu barw. Tonęła zapatrzona w piękno gestów, w sekretność słów padających spomiędzy warg zamaskowanych gości, pragnących nadać atmosferze nutę jakże ekscytującej tajemniczości. Aż wreszcie tonęła między jednym tańcem a drugim — wirując wdzięcznie na parkiecie, z szelestem białej sukni oraz delikatnym uśmiechem zdobiącym różane usta. Tonęła, tonęła w zachwycie. Świadomie oraz z największą przyjemnością, czerpiąc radość z najdrobniejszych szczegółów czyniących tegoroczny zimowy bal wyjątkowym — jakże potwornym wydawała się myśl, iż istniały osoby niechętne sabatowi urządzonemu z niezwykłym smakiem przez szanowną lady Nott. Że wolałyby spędzić czas przeznaczony na enigmatyczne dysputy na coś zgoła innego. Jakaż to przykrość dla ich towarzystwa — miała ochotę westchnąć przejęta, lecz delikatne muśnięcie drobnej dłoni przegnały wszelkie troski gnieżdżące się między jasnymi splotami włosów. Łagodne spojrzenie orzechowych tęczówek osiadło na ciemnej postaci, stąpającej tuż u jej boku i nie mogła powstrzymać tego przedziwnego uczucia swoistej dumy rozlewającej się gorącym strumieniem po wiotkim ciele, gdy narzeczony pojawił się w sali wróżb osobiście, wyrażając niezwykle grzecznie chęć spędzenia wspólnie czasu na oczach kochanej kuzyneczki oraz najdroższego kuzyna. Ellie miała szczerą nadzieję, iż pokaz jakże nienagannych manier od strony lorda Burke powstrzyma obawy lwicy o dobro krewniaczki, gotowej niebawem przekroczyć posępne progi Durham. I być może zmusi słodką Elise do poszukania towarzystwa z nią niespokrewnionego. Młodość tak łatwo zwykła przeciekać przez szczupłe paluszki — zauważa strapiona, choć zmartwienie nie jest w stanie przyćmić iskier zaległych w jej oczach. Bowiem melodia do niedawna rozbrzmiewająca pośród ścian sali balowej wciąż płynęła łagodnie w duszy dziewczątka, zachęcając do ponownego zanurzenia się w świat tanecznych uciech. Do fantazyjnego krążenia w rytmie wygrywanego utworu, gdzie ciała są tak blisko siebie, iż ich serca oraz oddechy odnajdują wspólny rytm. Ze zdziwieniem przyjęła więc kierunek, w którym zmierzali — wyraźnie kierowali się na zewnątrz i kiedy pojawiła się służba z okryciami wierzchnimi, początkowe skołowanie przekształciło się w oczarowanie. Labirynt lady Nott był doprawdy wspaniałym miejscem, zwłaszcza w zimowej oprawie, jakże cudownie będzie móc go podziwiać u boku Quentina. Z gracją przyjęła pomoc przy założeniu sobolowego futra i nawet chłód atakujący gładkie policzki nie potrafił ostudzić entuzjazmu artystki. Czy było to aż tak widoczne? To uwielbienie dla podobnych zabaw, ten brak stronienia od salonowych uroczystości? Lord Burke nie wydawał się ich szczególnym miłośnikiem, a jednak dzielnie trwał pośród zgromadzenia, nie ukazując w swej niezachwianej postawie ni grama niezadowolenia — och, oby choć odrobinę ta noc przypadła mu do gustu!
— Jak przyjmujecie tegoroczny sabat sir? Czy wydaje się wam on szczególnie wyjątkowy? — pyta miękko lady Parkinson, gdy przyszło im schodzić ku ogrodom lady Nott. Czyżby zabrzmiała nazbyt kokieteryjnie? Zastanawia się w zaniepokojeniu, choć dziecięca swawola przejmuje nad nią chwilowo kontrolę, przez co perełka zeskakuje z ostatnich dwóch schodków, nie kryjąc ucieszonego chichotu. Nie szampan wywołuje podobną reakcję, a zwyczajna radość z tak przyjemnego wieczoru.
To nic, uznaje w przypływie śmiałości, romantyczna aura labiryntu wszakże sprzyja słodyczy wyznań, a kilka urokliwych słów od strony narzeczonego nie są jakimś wygórowanym wymaganiem, nieprawdaż?

02.10.19 21:06

The member 'Elodie Parkinson' has done the following action : Rzut kością

'k20' : 17

04.10.19 0:06

Obserwowanie tego, jak uśmiech powstaje na jej ustach, stopniowo zmienia ich ułożenie w sposób subtelny i estetyczny, wydawało mu się czymś prawie nierzeczywistym. Ten jeden uśmiech sprawiał wrażenie szczerego, przez co był prawie bliski uwierzenia, że zyskał odrobinę przychylności dumnej Róży. Musiał być naprawdę szalony, skoro łudził, że cokolwiek na tym świecie może być prawdziwe. Nic również nie jest wieczne, zwłaszcza uczucia. Po drugiej stronie ściany z żywopłotu udało mu się usłyszeć rozmowę innej pary. Zdołał wyłapać gorliwe deklaracje pewnego lorda, że darzy towarzyszącą mu damę ogromnym uczuciem i zrobi wszystko, aby z nią być. Był wręcz gotów do złożenia obietnicy, że jak najszybciej pozbędzie się żony. Lecz Black nie przejął się aferą, która miała swój początek tuż obok niego. Plan zamachu na cudze życie był tak bardzo błahą kwestią, kiedy miał przed sobą całkowicie inne strapienie. Przed nim stała dama, która znów budziła w nim burzę emocji i zmuszała zarazem do jeszcze głębszej analizy każdego gestu i słowa. Wpatrywał się w lady Rosier z należytym skupieniem i wreszcie odkrywał, że jego położenie może być jeszcze bardziej tragiczne, niż sądził choćby niecałą chwilę temu. To ona rozgrywała sytuację podług własnej woli, najpierw rzucając mu wyzwanie, dając do rozwiązania niby logiczną zagadkę, a potem z rozbawieniem wyprowadzając go z błędu. Trudno było nie zastanawiać się, czy wciąż był świadomym graczem, czy może już tylko sterowanym pionkiem.
Dlaczego nie pomyślał nawet przez krótką chwilę o fałszu? Jak mógł przeoczyć tę opcję w swoich rozważaniach? Brał pod uwagę uczucia, powinności, otoczenie, ale kłamstwa stojącego za nagłymi zaręczynami nie zauważył. Poczuł się w jakiś sposób oszukany, może nawet ośmieszony i czerwone plamy będące dowodem zażenowania zmieszanego ze złością momentalnie rozlały się po jego twarzy. Ten dziwny rumień był zbyt mocno widoczny, wręcz jaskrawy w kontraście z naturalną bladością Blacków. Żałował, że odkrył się przed damą, dobrowolnie pozbawiając się maski. Dał się zwieść temu, że i ona uczyniła to samo. Ale przecież wyjawiła teraz prawdę. Zapoznała go z całą sytuacją, choć nie było w tym przejawu zaufania, a przynajmniej to Black go nie dostrzegał, czując się przez nią zaszachowanym. Co mógł właściwie począć? Nie miał żadnego prawa do tego, aby czuć urazę, a co dopiero dać jej wyraz. Przekazania tych wieści dalej nie tylko nie przyniosłoby żadnych korzyści, za to mogłoby narazić go na śmieszność, choć rozpuszczanie plotek na balu maskowym mogło wydawać się niektórym mniej zdrożne niż w bardziej jawnych okolicznościach.
Ostatnie wypowiedziane przez nią zdanie sprawiło, że po prostu się zaśmiał. Chyba z szoku. A może z powodu poczucia ulgi, co wzięło się znikąd i nie dało się go łatwo uzasadnić? Zapewniał mu pełne spektrum doznań. Był bliski wybuchnąć ze złości, a teraz czuł najprawdziwsze rozbawienie, gdy tak śmiało dawała znać, że ją należy zdobyć i nie można tego uczynić przy minimalnym wysiłku. Nie każda lady była takim wyzwaniem, przez co narastało w nim podekscytowanie.
– Prawie zapomniałem, że za damą trzeba gonić – odparł zuchwale, dość szybko pokonując kilka kroków, aby znaleźć się tuż przed nią i spojrzeć na nią z ogromnym zaciekawieniem. – Nie inicjujmy jednak gonitwy, a spróbujmy razem odnaleźć wyjście – zaproponował ugodowym tonem i ponownie użyczył damie swego ramienia, ruszając dalej, w trakcie drogi powrotnej racząc towarzyszkę zdobytą plotką o niewiernym lordzie o morderczych zapędach. I dopiero gdzieś przy krańcu labiryntu, gdy dostrzegł przed nimi prześwit, z powrotem założył maskę, nie chcąc odsłaniać się podczas sabatu przed kimś innym.

| dzielę się plotką, z tematu Alphard i Melisande

06.10.19 23:02

Cóż to było za niesamowite przeżycie!
Przez niemal czterysta lat nigdy nie brała udziału w podobnym wydarzeniu. Ani za swego życia, ani za nieżycia. Urodziła się jako Hesper de Montmorency, córka znanego i poważnego alchemika, dość zamożnego jak na tamte czasy; nie nosił jednak tytułu lordowskiego, ich krew, choć czysta, nie była tak błękitna. Nigdy nie mieli wstępu na dwór arystokracji. Jako duch mogła sobie na to pozwolić - gdyby chciała przeniknęłaby przez mury i ściany zamczysk, ale po co? Skoro nie była zaproszona, nie wzięłaby w tym udziału tak naprawdę... Z rzadka zresztą opuszczała ulicę Pokątną i Śmiertelny Noktrun. Duchy przywiązywały się do konkretnych miejsc. Podróżowała tylko w wyjątkowych przypadkach: sabat, na który zaprosił ją Valerij Dolohov był jedną z nich.
Naprawdę nie przeszkadzało Hesper to, że nie mogła przedstawić się prawdziwym imieniem, że dla gości była Cassandrą Vablatsky. Dzięki uprzejmości uzdrowicielki bawiła się tu dziś z ukochanym mężczyzną - i chciała docenić tę chwilę w pełni.
Zachwycona rozglądała się po bogatych wnętrzach. Czuła ukłucie żalu, jak rzadko kiedy, bo przywykła do swojej egzystencji, że nie może wraz z innymi zasiąść do stołu i znów poczuć smak jadła i wina. Ból stóp od tańców do rana. Nie okazywała tego jednak, pozostawała uśmiechnięta, tłamsząc w sobie swój żal. Valerij okazał się znów niezawodny, proponując, by uciekli stąd - i wykradli chwilę wyłącznie dla siebie.
- Z przyjemnością, najdroższy - odpowiedziała cicho; podała mu dłoń, czując, że przenika przez jego skórę. Utrzymywała ją tak, aby podtrzymać iluzję trzymania się za ręce, gdy podążyła za nim, sunąc kilka cali nad podłogą. Gdy opuściła komnatę, zapewne znów zrobiło się w niej cieplej. Lewitowała za alchemikiem coraz szybciej, chichocząc pod nosem, jakby miała trzysta sześćdziesiąt jeden lat mniej.
- Tak? - spytała rozbawiona; Valerij czasami zapominał także o tym, że ona nie pamiętała o takich sprawach od wieków, ale i tak był najbardziej taktownym czarodziejem wobec duchów jakiego poznała, dlatego wybaczała mu łaskawie te drobne potknięcia. - Cóż ja mogę powiedzieć o bieganiu, Valeriju? - dodała tym samym tonem, przechylając głowę zza maski, by on także mógł ujrzeć jej twarz. - Tak, wszystko w porządku, ta noc jest cudowna - westchnęła Hesper, po czym pokręciła głową - suknia lewitowała ponad ziemią, nie miała więc szansy, by przydeptać jej obcasem (których nie posiadała), nic nie stało się kreacji. Duchowi zaś nic nie mogło się już przydarzyć.
Niestety.
Podążyła spojrzeniem za wzrokiem alchemika, w stronę wejścia do labiryntu, uśmiechnęła się lekko i pokiwała głową.
- Z tobą mogę zbłądzić i nigdy więcej się już nie odnaleźć, Valeriju - odpowiedziała mu, wyrażając zgodę na romantyczny spacer w labiryncie z żywopłotu i wsunęła dłoń pod jego ramię. Przypadkiem przeniknęła przez jego ciało, ale do tego także chyba zdążył przywyknąć.

10.10.19 18:30

Tonę. Wśród donośnych śmiechów, echa konwersacji na najróżniejsze tematy, muzyce wygrywanej z niebywałym smakiem; jest za głośno, zbyt tłoczno i przesadnie wesoło. Nieważne, co lady Nott zaplanowałaby na sabat, nigdy nie zdołałaby trafić w moje gusta, ale to nie jej wina. Po prostu doceniam kameralność, ciche ballady sączące się gdzieś w oddali, panujący dookoła półmrok, najlepiej skrywający jakąś okrutną tajemnicę. Próżno podobnych cech wyszukiwać wśród tak ogromnych uroczystości, więc pozostaje mi cierpieć wewnętrznie. Nie tylko z powodu cudacznego stroju, jaki przychodzi mi nosić - męczą mnie te plotki rozsiewane dookoła, ten natłok znajomych twarzy skrytych pod nieznanymi tożsamościami rodem z baśni oraz legend, to wszystko przytłacza kogoś, kto nie bryluje towarzysko zbyt często. Trochę tęsknię za pracownią w podziemiach, ale jakoś udaje mi się przepłynąć z miejsca do miejsca. Zamienić parę nic nieznaczących słów, postać nieco w samotności z rodziną, powymieniać się uwagami odnośnie dekoracji wnętrz oraz smacznych przystawek - tego gospodyni nie mógłbym odmówić.
Spotkanie z Elodie z dala od zgrai osobistości, które powinienem rozpoznać, jawi się jako przyjemne zbawienie. Nabranie powietrza w płuca oraz uwolnienie się ze sztywnych ram powinności, które mnie nie interesują. Dość długo błądzę po labiryncie korytarzy, na niektórych zatrzymując się nieco dłużej. Podziwiam zachwycające dzieła sztuki, chłonę atmosferę względnej intymności. Nie przeszkadza mi namiastka samotni jaką sam sobie narzuciłem - do czasu, aż w jednym z miejsc dostrzegam znajomą sylwetkę narzeczonej, chociaż w mocno nieprawdopodobnym wydaniu. Maska zdołałaby zakryć emocje, gdyby nie to, że te odbijają się raczej w ciemnych oczach niż gdziekolwiek indziej, a tak, widać w nich ciepło oraz zadowolenie.
Dzisiejszej nocy postanawiam uruchomić zaśniedziałe nieco pokłady dobrego wychowania, zachowując się przy tym nienaganne - przynajmniej chcę w to wierzyć. Dlatego porwanie damy z objęć krewnych odbywa się bez grubiaństwa czy skandalu, za to z kurtuazją oraz uwielbieniem, na jakie lady Parkinson zasługuje. Czy raczej tak wolę myśleć, że udało mi się osiągnąć niniejszy poziom. Po drodze witam się grzecznie z jeszcze niewitanymi, nagle z jakby większą ekscytacją oczekując północy. Wspólnego wkroczenia w nowy rok – krótko po nim zostaniemy przecież małżeństwem, więc tym bardziej jest co świętować. Cóż, nasze rodziny mają. My… czy mogę w ogóle myśleć o nas w tych kategoriach? Zamiast ona i ja? Sam nie wiem; ostatnio nie umiem zdefiniować samego siebie, a co dopiero kroczącej z dumą niewiasty o wiecznie nienagannym uśmiechu, na co dzień dość skrzętnie skrywającej najwznioślejsze uczucia.
Błądzę więc nie tylko w dosłownym labiryncie, a również w tym mentalnym, gubiąc powoli krok oraz drogę ku pewności. Zamiast tego daję się ponieść magii chwili, gdy rześkie powietrze uderza w nozdrza i zalewa chłodem płuca. Oferuję Elodie swe ramię, spokojnie prowadząc nas w następne alejki. Jest cicho i spokojnie - jedynie oddalone rozmowy innych uczestników zabawy przebijają się ściany żywopłotów. Przypatruję się płonącym blaskom na ścieżkach, na przestrzeni przed nami, nie chcąc zbyt nachalnie wpatrywać się w lady Parkinson. Rzucam tylko ukradkowe spojrzenia z ukosa, żeby nie pomyślała, że ją ignoruję. Zdecydowanie nie. - Tak, z wyjątkową kobietą u boku zdecydowanie sabat jawi mi się jako ten wyjątkowy - przytakuję zaskakująco swobodnie jak na mnie, może to magia szczerości? Albo… czegoś innego? Nagle do nozdrzy dociera ciężki zapach dymu tytoniowego zmieszanego z butwiejącym drewnem i eliksirem euforii… tak dziwnie znajomy. Skąd się tu wziął? Ponownie zerkam w bok, podziwiając szlachetny profil towarzyszki, dziwnym zrządzeniem losu dostrzegając więcej - idealnie skrojone usta, jasną szyję, gładkie, muśnięte czerwienią linie żuchwy i… porcelanową maskę. Zaciskam dłonie, walcząc z nieodpowiednią zachcianką poczucia po raz pierwszy smaku przemawiających warg. Ty idioto, karcę samego siebie w myślach, nieco przerażony zachwianiem grawitacji - nie tyle przyciąganie staje się nieznośne, co uporczywa walka z nim. Zaciskam mocno szczękę, chcąc zatrzymać w sobie kretyńskie odruchy sprowadzone do dziwnych instynktów, oddycham miarowo. - Opowiesz mi o przeżytych dotąd przygodach dzisiejszego wieczoru? - To tylko prośba; chcę posłuchać jej głosu, nie inwigilować. Czy to nie zakrawa o masochizm, kiedy te rozchwiane uczucia pojawiły się tak niespodziewanie?

11.10.19 1:44

z Elaine

Isabelle spodziewała się, że większość osób pozna ją pomimo przebrania - ile szlachcianek przybyło tu w zaawansowanej ciąży, bez męża? Ile było ofiarą skandalu i która mogła zasłużyć na potępienie lady Nott i skazanie na przebranie szyszymory? Z takiego tematu trudno było wykrzesać piękno; zwłaszcza z ogromnym brzuchem. Macierzyństwo bywało na swój sposób piękne, ale nie wtedy, gdy musiało się udawać nieumarłego demona.
Po kalamburach, stała na balu jak na świeczniku, spodziewając się nieuchronnej zaczepki, rozpoznania, dziwnych rozmów o drobnostkach. Ostrożnie zatańczyła z własnym ojcem i najadła się słodyczy. Plusem ~~rozwodu~~ wdowieństwa i ciąży było to, że już nie musiała martwić się o figurę. Zastanawiała się, gdzie są oni, jej dawna rodzina, bo przecież byli tu na pewno. Nikt nie zawiódłby przecież lady Adelaide. Nie miała jednak śmiałości sama ich szukać, nie dopóki nie opadną maski. Spodziewała się, że ujrzy Nott-ów dopiero po północy, aż na jej ramieniu spoczęła delikatna dłoń, aż usłyszała znajomy głos.
Głos kobiety, którą chciała i mogła niegdyś nazywać siostrą. Elaine...
Bez słowa podążyła za Ophelią, a pod maską skrywała uśmiech. Cieszyła się ze spotkania, a zarazem bawiła ją przykra gorycz tego spotkania. Dwie lady już-nie-Nott. Dwie wdowy. Jedna prawdziwa, druga nie, ale przecież cierpiały tak samo.
Zacisnęła palce na dłoni Elaine i pozwoliła prowadzić się wgłąb posiadłości, wgłąb labiryntu. Przez ostatnie miesiące to ona, nie lady Avery, mieszkała w tych progach; ale Hampton Court było przecież domem Elaine i już nigdy nie będzie domem Isabelle. Ufała dawnej szwagierce i szła za nią tak szybko, jak pozwalał na to błogosławiony stan, zwalniając nieco w labiryncie - zejście nagle zrobiło się nieco strome. Isabelle utrzymała równowagę w niewygodnych pantofelkach do tańca, a potem rozejrzała się wkoło. Było ciemno i cicho - tak, że mogły odnieść złudne (?) wrażenie, że są tutaj same.
-Czy tutaj... możemy rozmawiać swobodnie? - zapytała zniżonym głosem. Korciło ją zdjęcie maski, ale nie chciała, aby ktoś na nie wpadł i odebrał ten gest w niewłaściwy sposób. Nie chciała też, aby ktokolwiek je usłyszał. W jej oczach i gestach czaiło się już w końcu jeszcze niewypowiedziane, kłopotliwe pytanie, które musiała zadać szwagierce.
Masz z nim kontakt?

16.10.19 14:36

Ostatnia para zeszła z parkietu co zwiastowało koniec parady i prezentacji wymyślnych strojów, które dzisiaj przyodziali zacni goście lady Nott. Potrzebowała zaledwie jednego, krótkiego spojrzenia na swego męża, aby wiedzieć, że Edgar potrzebował oddechu. Musieli chociaż na chwilę zniknąć z zasięgu wzroku zarówno gości, jak i samej gospodyni. Nie miała pojęcia, czy małżonek wyczuł jej intencję, czy uwierzył w to małe kłamstwo, które wyrwało się z jej ust. - Edgarze, możemy udać się na zewnątrz? Potrzebuję świeżego powietrza - poprosiła jak zwykle łagodnym i spokojnym tonem głosu, przenosząc spojrzenie jasnoniebieskich oczu na swego małżonka. Naturalnie rozmowy wśród szlachetnie urodzonych nigdy nie sprawiały jej problemu, ale zbyt długo znała Edgara. Poza tym labirynty w ogrodach lady Nott zawsze kusiły gości swoją tajemniczością i pięknem. Adeline nie miała zamiaru ukrywać, iż chętnie zanurzyłaby się w zieleni wysokich, krętych korytarzy.
Płaszcz, który na siebie nałożyła oczywiście nie odbiegał od stroju, w którym pojawiła się dzisiejszego wieczoru - i jak wierzyła olśniewając wszystkich zaproszonych przez Adelaidę gości. Inne pary po kolei znikały w głębi labiryntu, podobnie jak państwo Burke. Od momentu wyjścia szli spowici milczeniem, które stanowiło znaczną część ich wzajemnej relacji. Cisza często występowała między nimi, będąc ich towarzyszką od momentu, w którym Adeline przestała tupać nogą niczym rozkapryszone dziewczę, okazujące infantylną irytację. Czasem uśmiechała się do wspomnienia samej siebie sprzed tych kilku lat, z perspektywy czasu widziała jak niepoprawne było jej zachowanie. Jednakże każdy musiał do czegoś dorosnąć, Adeline wierzyła, że jej zadaniem było dorosnąć do roli matki, bo to właśnie wtedy, gdy zorientowała się, że jest w ciąży, zmieniło się nastawienie i sposób w jaki zwracała się do Edgara. Przeszli długą drogę, aby mieć to, co mają teraz. Wzajemny szacunek i wsparcie oraz zaufanie. Z zamkniętymi oczami weszłaby w nieznane, wiedząc, że ma go przy sobie, ponieważ doskoanle wiedziała, że jest przy nim bezpieczna. A przecież to jest to, czego mogła oczekiwać od męża - szacunku i zapewnienia poczucia bezpieczeństwa. Nieważne co działo się w wielkim świecie, Durham było jej niezdobytą twierdzą.

16.10.19 14:36

The member 'Adeline Burke' has done the following action : Rzut kością

'k20' : 4

11.11.19 21:49

Edgar odetchnął z ulgą, kiedy ostatnia para zeszła z parkietu. Nie brał czynnego udziału w zabawie, którą uważał za co najmniej głupią – kto to widział, żeby dorośli ludzie byli zmuszani do nakładania jakichś wymyślnych strojów, już nie wspominając o tych tańcach na środku sali. Jeżeli było coś, czego Edgar nie lubił bardziej od takich przyjęć, to bycie w centrum takich przyjęć. Oczywiście nie zamierzał rozgrywać scen, nie miał już pięciu lat, poza tym, wbrew pozorom, nauczono go zachowania się w towarzystwie. Wszedł na scenę, kiedy tylko go o to poproszono, i zatańczył najlepiej jak potrafił. Oczywiście nikt nie był w stanie odgadnąć jego przebrania za pierwszym razem, co skazało go na dodatkowe minuty tańca, ale wyjątkowo nie uznał tego za tragedię dzięki obecności swojej żony. Adeline jak nikt inny potrafiła go uspokoić, a jej obycie na salonach niejednokrotnie wyciągało go z tarapatów. Nie miał wątpliwości, że trafiła mu się towarzyszka idealna, co tylko potwierdziła swoją prośbą. Od razu odczytał jej intencje, dlatego kiwnął głową i bez zbędnych dyskusji wyprowadził ją, a może raczej samego siebie, z tłumu poprzebieranych szlachciców.
Panował już zmrok, ale poprzetykane gdzieniegdzie delikatne światełka nadawały ogrodowi uroku. Edgar odetchnął pełną piersią, kiedy poczuł na swojej skórze rześkie powietrze, a do jego uszu nie docierały już żadne dźwięki poza świerszczami i muzyką graną w oddali. Właśnie tego mu brakowało po spędzeniu ostatnich godzin w dusznej sali balowej, pełnej gwarnych rozmów i przekazywanych sobie plotek. - Zgubiłem się kiedyś tutaj - przypomniał sobie, kiedy stanęli przed wejściem do okazałego labiryntu. Nie czuł potrzeby wyrażania podziękowań za wcześniejszy ratunek, zresztą wiedział, że Adela wcale ich nie potrzebowała. - To był mój pierwszy sabat. Strasznie mi się wtedy nudziło - westchnął, dziwiąc się przy tym, że nieświadomie przechowuje w sobie tyle starych wspomnień, które prawdopodobnie tylko czekają na jakiś bodziec, by mu się przypomnieć. Od tamtego dnia minęło już kilkanaście lat i wówczas by nie powiedział, że znajdzie się kiedyś w tym miejscu, w którym jest teraz. Szedł obok swojej żony, ręce splatając za plecami. Noc była dzisiaj piękna, chociaż wcale by się nie zdziwił, gdyby maczała w tym palce sama lady Nott, chodząca perfekcjonistka. I stara plotkara, gdyby ktoś pytał Edgara o zdanie.
Nie spodziewał się, że ledwie za pierwszym zaułkiem znajdzie dwa kieliszki szampana, chociaż powinien, to zdecydowanie wpisywało się w styl gospodyni przyjęcia. Podał jeden Adeli, nie sądząc, by zamierzała odmówić. Drugi wziął dla siebie. - Powinniśmy wznieść toast - stwierdził, wszak świętowali dzisiaj nadejście nowego roku, mało nocy było tak pamiętnych jak te. Podniósł wzrok na Adelę, przekazując jej w tej kwestii pałeczkę. Kiedyś uważał inaczej. Wydawało mu się, że sylwester to noc jak każda inna, ale zdążył zmienić zdanie. Każdemu przydawał się rachunek sumienia, a koniec starego roku zdawał się być do tego idealny. Wiele rzeczy zmieniło się w jego życiu w przeciągu ostatnich miesięcy, ale mógł z czystym sumieniem powiedzieć, że nie żałuje żadnej z podjętych decyzji.

Labirynt

Zaczarowany labirynt

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia