Wszystko smakowało niczym proch. Każdy kęs, nawet najmniejszy, zdawał się odbierać mu resztki apetytu, który i tak ledwie w nim tlił się od przyjazdu do Anglii. Nie pokusiły go wystawne przystawki – wędzone ryby, marynowane warzywa czy plastry pasztetu spoczywające na kruchych grzankach. Zupy były równie odpychające. Ich aksamitna konsystencja i kremowy wygląd przypominały dania ze szkolnej kuchni w Hogwarcie, a nie dzieła kucharzy zatrudnianych przez brytyjską arystokrację. Dania główne, choć bardziej wyszukane, nie różniły się od siebie smakiem. Wszystko odsyłane było z jego miejsca nietknięte. Raz jeden dał się skusić na Boeuf Bourguignon, zachęcony wspomnieniem z dzieciństwa, choć to wspomnienie nie należało do najmilszych. Wtedy, wiele lat temu, to danie również nie przypadło mu do gustu. Mimo to postanowił spróbować, zastanawiając się, czy smak, którego nie znosił jako dziecko, pozostał taki sam, czy może teraz, po latach, jego podniebienie będzie bardziej łaskawe. Okazało się, że nie. Burgundzka wołowina była ciężka, tłusta, zbyt intensywna w swej monotonii – esencja wszystkiego, co kojarzyło mu się z północnym stołem. To doświadczenie utwierdziło go tylko w przekonaniu, że jego podniebienie, kształtowane przez smaki Afryki, nie zostało stworzone do mieszanek używanych przez angielskich kucharzy.

Jednak nie tylko smak był odmienny. Koloryt dań na angielskim stole w swej bladości nie dorównywał intensywnej barwności potraw, które zostawił za sobą w Mozambiku. Tam jedzenie było jak sztuka – zaskakujące, różnorodne, pulsujące życiem. Każdy posiłek stanowił połączenie smaków, aromatów i tekstur, które tworzyły harmonijną całość, jak symfonia odgrywana na zmysłach. Afrykańskie owoce o soczystych, jaskrawych barwach – pomarańczowe mango, głęboko czerwone guawy, jasnozielone limonki – były pełne soku, który eksplodował w ustach. Warzywa, takie jak maniok czy okra, miały charakterystyczny smak, odmienny od wszystkiego, co znał z Europy. Mięso dzikiej zwierzyny, od antylop po krokodyle, miało intensywność, której brakowało wołowinie, jagnięcinie czy wieprzowinie. Nawet ryby, łowione codziennie przez lokalnych rybaków, miały świeżość, która nie potrzebowała więcej niż odrobiny soli, by wydobyć ich prawdziwy smak. A przyprawy... To one nadawały afrykańskiemu jedzeniu jego duszę. Każda miała swój kolor, zapach, historię. Kurkuma, cynamon, goździki, kardamon, imbir, suszone papryczki chili – wszystkie te składniki sprawiały, że potrawy nie tylko smakowały, ale i wyglądały jak dzieła sztuki. W Anglii zaś były tylko sól i pieprz. Wszystko szare, monotonne, jakby tamtejsza kuchnia obawiała się ekstrawagancji, jaką Tarone znał i uwielbiał.

Zasiadając przy stole z ludźmi, których twarzy nie znał, w ciemności bogatych sal brakowało mu prostych przyjemności, takich jak posiłek spożywany w cieniu baobabu, gdy nad głową śpiewały ptaki, a w powietrzu unosił się zapach trawy i kwiatów. Wspomnienia tych chwil zdawały się niemal namacalne, szczególnie gdy spoglądał na swój angielski talerz, który wydawał się niemal parodią tamtych doznań. Tutejsze jedzenie nie było złe – wiedział to. Było odpowiednio przygotowane, z najlepszych składników, z ogromnym nakładem pracy. Ale było puste. Brakowało mu w nim emocji, ducha, tego, co czyniło każdą potrawę w Mozambiku częścią opowieści o ludziach i ziemi, która ich żywiła. Angielski obiad był dla Tarone'a doświadczeniem jałowym, niemal bolesnym w swej banalności. Każdy kęs przypominał mu, jak bardzo oddalił się od życia, które znał. Przez lata w Afryce nie tylko nauczył się doceniać różnorodność tamtejszej kuchni, ale też jej znaczenie kulturowe. Jedzenie było tam czymś więcej niż tylko zaspokojeniem głodu – było formą komunikacji, sposobem wyrażania miłości, troski i szacunku. W Wielkiej Brytanii zdawało się jedynie formalnością, kolejnym punktem na liście obowiązków dnia. Jednak nie tylko to zwracało uwagę ambasadora. Mężczyzna czuł, że angielski stół odzwierciedlał coś głębszego, coś, co nieustannie mu doskwierało od przyjazdu. W Anglii brakowało mu nie tylko smaków Afryki, ale również jej intensywności, jej koloru, jej życia. Mozambik był chaosem, ale był też harmonią. Anglia wydawała się tylko pozornie stabilna, ale w tej stabilności kryła się stagnacja, która powoli zaczynała go dusić.

Dlatego przy pierwszej sposobności usunął się z sali, pozwalając, by maska znów zakryła jego twarz. Zasłona, choć symboliczna, dawała mu poczucie ochrony. Wśród przepychu balowej sali, w której kryształowe żyrandole odbijały światło tysiącem iskier, a jedwabne szaty sunęły po parkiecie niczym miękkie fale, Tarone czuł się jak intruz. Nie należał do tego świata. Nie był już częścią angielskiej arystokracji, a przynajmniej nie w pełni. Zbyt wiele czasu spędził w Mozambiku, zbyt głęboko wniknął w tamtą rzeczywistość, by teraz odnaleźć się wśród sztywnych zasad i ukrytych znaczeń angielskich salonów. Nie chodziło o dyskomfort – tego wyzbył się już dawno. Był ambasadorem, dyplomatą, człowiekiem na wskroś wykształconym w sztuce maskowania emocji i odczytywania intencji innych. A jednak w tym tłumie, wśród ludzi, którzy równie dobrze mogli być wrogami, co sojusznikami, czuł pewien rodzaj pustki. Brakowało mu czegoś prawdziwego, autentycznego. Bale arystokracji były niczym starannie wyreżyserowane przedstawienia. Wszystko – od ukłonów po drobne gesty – miało swoje miejsce i znaczenie. Każdy ruch był częścią gry, którą Tarone nauczył się rozgrywać, ale której nigdy nie polubił.

Dlatego też, zauważywszy wzmożoną uwagę przy swoim stoliku, zdecydował się odejść. Nie chciał przyciągać spojrzeń ani stawać się obiektem szeptów. Wiedział, że takie bale były miejscem, gdzie tworzyły się sojusze, ale również gdzie zawiązywały się intrygi. A intrygi, jak życie w Anglii, były dla niego tymczasowe. Płonne. Każdy krok, każda decyzja miały prowadzić go z powrotem do ambasady, do Mozambiku, gdzie – jak wierzył – odnajdywał prawdziwą wartość swojego istnienia. Przez myśl przebiegło mu, że być może wśród gości lady Nott znajduje się jego przyszła żona. Kandydatka na kolejne małżeństwo, zaplanowane niczym kolejny ruch na politycznej szachownicy. Shacklebolt nie miał złudzeń co do tego, co go czeka. Ożenek nie był kwestią miłości czy osobistych pragnień, lecz chłodną kalkulacją. Wiedział, że jego nazwisko, pozycja i doświadczenie czyniły go wartościowym partnerem, ale jego myśli pełne były wątpliwości, czy ktokolwiek z tych ludzi naprawdę rozumiał, kim się stał. Jego własna rodzina nie miała takiej wiedzy, a co dopiero ktoś obcy.

Skierował się w stronę ogrodów. Tam przynajmniej mógł oddychać. Powietrze było chłodne, przesycone wonią róż i świeżo przystrzyżonych żywopłotów. Dochodząca z wnętrza muzyka – dźwięki orkiestry przeplatające się z echem rozmów – wydawała się odległym wspomnieniem. Ogród był starannie zaplanowany, podobnie jak bal – równo przycięte krzewy tworzyły labirynty, a kamienne ławki zapraszały do odpoczynku w cieniu rzeźbionych altan. Kilka zamaskowanych par krzątało się w półmroku, szepcząc i śmiejąc się, jakby ogród był ich osobistym sanktuarium. Niektórzy mijali Tarone’a, obdarzając go przelotnymi, grzecznymi uśmiechami, inni wydawali się zbyt pochłonięci sobą, by w ogóle zauważyć jego obecność. On jednak szedł dalej, zanurzając się w ciszę, którą oferowały alejki. Przechadzając się, poczuł, jak napięcie powoli opuszcza jego ramiona. Spojrzał na rozgwieżdżone niebo, które wydawało się tak różne od afrykańskiego, a jednak przypominało mu o tej samej małej cząstce nieskończoności, która zawsze go fascynowała. W tym momencie, wśród cichych odgłosów wieczoru, poczuł, jak na chwilę ogarnia go upragniony spokój. Tylko on, ogród i wspomnienie Mozambiku, które wciąż nosił w sercu.