First topic message reminder :





[bylobrzydkobedzieladnie]

Po raz kolejny opadł z trapezu na ugięte kolana, lekko, jak kot, naprężone mięśnie bez trudu odnalazły równowagę - nadludzką, nadzwyczajną, na tym samym impecie ugiął kolano w niskim ukłonie, niepostrzeżenie amortyzując uderzenie o parkiet, rozpościerając ramiona szeroko na boki dla zachowania pełnej równowagi, szeroki uśmiech, choć sztuczny, ozdobił jego twarz przy kolejnym skłonie, już elegantszym, gdy lewą dlonią zatrzymał przy plecach, prawą wyciągając dziękczynnie przed sobą: widownia tego dnia dopisała, choć w snobistycznym towarzystwie potrafił wychwycić kilka panienek, którym te przecież imponujące pokazy, na których dali z siebie absolutnie wszystko, nie zaimponowały wcale. Szczerze wątpił, by na co dzień widywały coś równie ekscytującego, większość mężczyzn na tym przyjęciu miała pasy szersze niż beczka. Powodziło się na wojnie, niewątpliwie.
Obejrzał się przez ramię, gdy poczuł uścisk na swoim ramieniu, drapieżna dłoń ozdobiona pierścieniami przyciągnęła go ku starszej kobiecie; był dość młody, by granica między dojrzałością a starością miała w jego wyobraźni raczej rygorystyczne kryteria. Odwrócił się w jej stronę - z tym samym sztucznym uśmiechem, tak bardzo zachwyconym jej towarzystwem, że mógłby zerwać z jej żylastej dłoni każdy z tych ciężkich pierścieni osobno, wyłamując palce, a potem sprzedać i wykarmić za to całą wioskę zniszczoną wojenną zawieruchą. Brzydził go ten cały otaczający go blichtr. Przyłożył dłoń do piersi i skłonił się raz jeszcze, na dźwięk jej słów. Doceniała ich pracę, ale największą radością dla artysty było to, gdy publika szczerze interesowała się tym, co działo się na scenie. W jej przypadku chyba tak było. Nie do końca wiedział, jak powinien się zachować - nie wolno mu było rozmawiać z gośćmi, ale równie mocno nie wolno mu było odmawiać ich życzeniom. Byli tutaj dla nich. Rozprostował palce, nim gwałtownie nie pochylił się w przód, płynnym ruchem przechodząc ze stóp na dłonie, gdy stanął na rękach wpierw uniósł nogi w górę, potem je obniżył, wyciągając w przód, przed siebie, ponad plecami, w kolejnym ruchu złożył je na parkiecie, płynnie przechodząc na nie z rąk, by finalnie stanąć na nogach i skłonić się przed kobietą raz jeszcze, ofiarując i jej kwiat białej lilii; miał przy sobie kilka patyków, które po odpowiednim potraktowaniu palcami pęczniały i zakwitały, na okazje takie jak te. Kwiat wręczył z pozycji klęczącej, ze spojrzeniem wbitym w jej stopy. Nie patrz w oczy, nie uchodzi. Przy nich jesteś i zawsze będziesz tylko śmieciem.

Spodziewała się, że młodzieniec zarumieni się, ba, że jego oczy zawilgotnieją z przejęcia - nie codziennie otrzymywał przecież komplementy od arystokratki, do tego mogącej poszczycić się takim pochodzeniem, bezpośrednio powiązanym z krwią samej organizatorki Sabatu - lecz nic takiego się nie zadziało. Owszem, jasne tęczówki chłopca zaiskrzyły się jakąś emocją, lecz Leokadia nie potrafiła (a może nie chciała) jej nazwać. Uniosła cienkie brwi lekko do góry, szczęśliwie szybko udobruchana ukłonem, jakim obdarzył ją odziany w trykot akrobata. Zaśmiała się lekko, cicho, nawet przyjemnie dla ucha, choć słychać było w tym chichocie wyraźne tony podyktowane melodią szampana, po czym odgarnęła kosmyk jasnych włosów, tak, by podkreślić swoje gładkie lico a także ciężkie diamentowe kolczyki, odrobinę wyciągające końcówki uszu ku dołowi. Piękno wymagało poświęcenia, kto jak kto, ale mistrz podniebnych akrobacji musiał o tym wiedzieć. - Nic nie powiesz, mój drogi? Może się przedstawisz? Wiesz, moje znajomości sięgają daleko, taki talent, jak twój, powinien zostać wykorzystany... - zaświergotała, mrugając do chłopaka z sympatią. Nic mu nie obiecywała, nie miała nawet zamiaru opiekować się karierą tego cyrkowca znikąd, ale naprawdę uroczo prezentowałby się na siódmych urodzinach jej córki...A przy okazji umiliłby to święto zarumienionym, starszym damom, mogącym obserwować grę mięśni pod obcisłym ubraniem. Rzadko kiedy mogły pozwolić sobie na takie atrakcje.
Dziejące się także na oczach Leokadii. Zaklasnęła w dłonie, gdy blondyn po raz kolejny udowodnił giętkość ciała, a także dobre maniery, najpierw wyginając się w wręcz nienaturalny sposób, by potem ofiarować jej kwiat, bez prowokującego spojrzenia w oczy. Lady rozejrzała się dookoła, upewniwszy się, że wszystkie koleżanki widzą, jaki hołd otrzymała, po czym łaskawie przyjęła prezent, teatralnie zaciągając się jego zapachem. - Nie jesteś niemową, prawda? - zaniepokoiła się nagle, spoglądając w dół, wyczekująco, w ogóle nieskrępowana tym, że klęczy przed nią o połowę młodszy chłopiec, chyląc czoło, będący tu tylko w roli zabawki.

Znajomości? Talent? Chciało mu się rzygać, jak łatwo ci ludzie mogli zmieniać losy czyjegoś życia? Jedno słowo i z biednego chłopca mogli uczynić gwiazdę, a gdy wypadnie z łask rzucić go na dno dna, jak biedną - jak martwą - Celine. Brzydziły go ich wpływy, brzydziła go ta bezradność, czy zrobili w życiu cokolwiek, by mieć takie wpływy? Mieli szczęście urodzić się w bogatej rodzinie, to wszystko, on tego szczęścia miał, on znał ból i głód ulicy. I potrzebował pieniędzy, a przed oczyma stanęły mu właśnie perspektywy na łatwe i duże pieniądze. Nie podniósł spojrzenia, dyrektor instruował ich, że nie wolno im podchodzić do gości z nadmierną śmiałością, znał krnąbrność Marcela, w rozmowie sam na sam przysiągł, że nie zrobi tutaj nic głupiego, a zarówno gościom, jak gospodyni, okaże największy szacunek. Przyjął postawiony warunek, obiecał, skuszony perspektywą wynagrodzenia za tę noc - ale i kierowany wdzięcznością wobec pana Carringtona - to, co budował całe życie, święciło dziś triumfy. Pilnował się, nie mógł tego zniszczyć. Otaczał go blichtr, przepych, ale przede wszystkim pieniądze, które były potrzebne im wszystkim.
- Nazywam się Marcelius Carrington - przedstawił się, gdy zapytała o imię. Nakazano mu się nie odzywać, ale to wszystko przecież dla wygody gości. Zdecydowanie większą niegrzecznością byłoby zignorować zadane wprost pytanie. - Mój ojciec jest pośród gości - dodał, z lekką sugestią, to nie z nim powinna rozmawiać o wykorzystaniu jego talentów, bo nie on nimi handlował. Należały do pana Carringtona i jako takie pozostawały częścią Areny, tożsamość nazwisk nie była dziełem przypadku. - Jesteśmy tu, by przynieść radość w dzień wielkiego święta - Pamiętał. Toasty wznoszone za Lorda Voldemorta. Od nich też skręcał go żołądek, ale już nie z odrazy. Ze strachu. - Ojciec będzie rad, że osiągnął dzisiaj sukces - dodał, z wciąż pochyloną głową. W duchu dziękował za ten gest, znacznie łatwiej było zapanować nad gniewnym wyrazem twarzy, kiedy nie patrzył jej w oczy. Nie podniósł się też z klęczek, nigdy nie uważał, by naprawdę nie byli sobie równi: ale tu, tej nocy, musiał się dostosować. To tylko część przedstawienia, powtarzał sobie nieustannie.
- Nie, pani - Nie był niemową, choć tacy jak ona nigdy nie słuchali ani nawet nie słyszeli jego głosu. Jej słowa brzmiały lekceważąco i pusto. Pewnie taką właśnie była.

Ładne imię pasowało do ładnej fizjonomii, Leokadia przyjęła przedstawienie się młodzieńca skinięciem głowy, spełnił jej prośbę, ale mógł uczynić to z nieco większą emfazą, nie spodziewała się jednak wielkich manier po cyrkowcu. - Och, to ten człowiek, który się wami zajmuje? - spytała uroczo, niezbyt zainteresowana konwersacją z panem Carringtonem. Przywykła, że jeśli czegoś chciała, dostawała to od razu, nie musząc martwić się hierarchią decyzyjności. Zresztą, niezależnie kim był właściciel cyrku, lady  stała na drabinie ważności znacznie wyżej od niego, więc jeśli zamierzała wykorzystać talent chłopca na urodzinach córki, to zamierzała to zrobić niezależnie od wszystkiego. - O tak, świętujemy dziś wolność, sprawiedliwość i siłę! Czuję, że nowy rok będzie jeszcze lepszy od poprzedniego, mój mąż zdradził mi, że niedługo zupełnie oczyścimy Anglię z brudu. Wspaniałe nowiny! Ciebie także napełniają radością, widziałam, z jakim oddaniem występowałeś, takich uczuć nie da się ukryć podczas występu, siła i uznanie aż od ciebie biły - kontynuowała, podekscytowana, pewna, że nie ma do czynienia ze szlamą, nie wpuszczono by przecież brudu do Hampton Court ani nie zapłacano komuś, kto ma powiązania z ich miłośnikami. Zresztą, Marcelius uśmiechał się tak ładnie, pomimo maski mogła ocenić, że zasługiwał też na miano przystojnego: na pewno był skromnym czarodziejem półkrwi albo pracowitym artystą lepszego pochodzenia. Leokadia lubiła wierzyć w bajki. - Chciałabym, żebyś wystąpił na urodzinach mojej córeczki, Lukrecji. Będzie dużo młodych dam, na pewno spodobają im się podniebne akrobacje! Galeony nie grają roli, to chyba oczywiste, ale konkrety spektaklu powinniśmy omówić wcześniej, Marceliusie - ćwierkała dalej, poprawiając loki i błyskając biżuterią, a kwiat trzymany w ręku muskał raz po raz jej buzię i maskę. Nie spodziewała się odmowy, raczej kolejnego wybuchu wdzięczności, kto wie, może Carrington rzuci się jej do stóp i ucałuje srebrne buciki? To dopiero byłaby zabawa, miałaby o czym opowiadać kuzynkom oraz może czym wzbudzić odrobinę zazdrości męża?

- Tak, pani - Nie, pani, oczywiście, pani, tak jest, pani, te zwroty były obrzydliwe, przepełnione czołobitnym oddaniem i szacunkiem, o którym myśleli, że jest im należny od wszystkich czarodziejów tego kraju, wcale nie był: szumne tytuły, nad którymi wyłącznie oni sami (i Steffen) się rozczulali, w jego oczach nie znaczyły nic; podobnie zresztą jak ich czyny świadczyły o tym, że do szlachectwa - było im jeszcze bardzo daleko. Brzydził się sam sobą, gdy z takim oddaniem, jak salonowy pudel, co gorsza dla pieniędzy, zdecydował się zagrać w tę grę. Czy naprawdę nie miał innego wyjścia? Miał, zawsze miał. Dokonał wyboru. Męśnie jego twarzy drgnęły zauważalnie, usta skrzywiły się z odrazą na jej dalsze słowa, lecz nie podniósł wzroku, nie wyprostował głowy, kornie chylił przed nią czoła, bo w takiej był tutaj roli, wysłuchując tych wszystkich bzdur o świętowaniu. Wolność? Chyba od rozumu, pani.
Gniew w oczach ustąpił rozpaczy na dźwięk jej dalszych słów, przepełnione emocją iskry w źrenicach zadrżały, stając w błyszczących łzach; łzach bólu, niemocy, desperacji, żalu i rozpaczy, Anglia w pełni oczyszczona, co zamierzali zrobić? Zarżnąć wszystkich? Teraz mugoli, a na kogo przyjdzie czas później? Miał nadzieje, że na końcu tego łancucha znajdzie sie też miejsce dla niej, stara durna prukwa. Siła i uznanie. Brzydził się sobą jeszcze bardziej, brał udział w tej chorej propagandzie, nawet jeśli robił to całkowicie mimo woli. Nie chciał występować dla jej rodziny. Nie chciał musieć więcej widzieć tych ludzi, napiął mięśnie szczęki, gdyby pomówił z nią dłużej, być może wyciągnąłby z niej więcej: więcej o tym, co dokładnie mówił jej mąż. Ale wtedy dotarł do nich pan Carrington, rozpoznał go pomimo maski, chociaż strojem wtapiał się w towarzyską śmietankę miasta. Kraju. Przeniósł ku niemu spojrzenie, wciąż nie patrząc wiedźmie w oczy - i miał wrażenie, że dostrzegał u niego słuszną reprymendę, bo nie wolno mu było rozmawiać z gośćmi. Skłonił się jeszcze raz, kiedy ten odganiał go gestem, po czym odszedł, zostawiając tych dwoje samym sobie. Jeśli miała z kimś dogadywać szczegóły - to winna to zrobić z jego szefem, nie z nim samym. Nie oglądał się za siebie, nie chciał już o tym myśleć. Cokolwiek ustalą, dowie się o tym najwcześniej jutro.

/zt x2

odpis dla Craiga

Słońce, które miało nadejść i rozjaśnić mroki nie było tylko wielką kulą zawieszoną na nieboskłonie; wraz ze słowami Craiga czuła, że drgnął jej kącik ust – w nadziei czy nucie żalu – na myśl o tym, co faktycznie czekało na nich w kolejnych miesiącach. Dostrzegała słońce w obietnicach i planach, w śmiałych działaniach Ministerstwa pod przewodnictwem ojca, który budował nowy, czysty świat dla jej dzieci.
Ale nigdy nie istniało światło bez cienia.
– Dziękuję, mój drogi, ufam, że i dla ciebie ostatni czas jest łaskawy? – uprzejmości zawsze wyglądały tak samo, choć dzisiaj drgała w nich specyficzna nuta nostalgii; nie do końca wiedziała, czy to przełom starego i nowego roku miał takie działanie, czy faktycznie coś się zmieniało. Beztroska malowała się na połowicznie zakrytych twarzach, perliste uśmiechy umilały wieczór, śmiechy mieszały z pięknem muzyki i nadzwyczajnymi dekoracjami; oderwanie się od rzeczywistości było potrzebne im wszystkim.
– Winnam już teraz zazdrościć wybrance – uśmiech był naturalny, swobodny ton tańczył na końcówkach zgłosek, kąciki unosiły się w faktycznej beztrosce, której wciąż uparcie próbowała się trzymać; podsycała ją i pogłębiała, starając się utonąć w zachwycającej atmosferze wieczora, zapomnieć o bolączkach codzienności, na moment oderwać się od nieprzerwanej niepewności.
– Adelaide jak zwykle przeszła samą siebie, to niesamowite, nieprawdaż? Ileż ta kobieta ma w sobie pomysłów i potencjału... – lady Nott była specyficzna, momentami dziwaczna, czasami zakorzeniona w minionych latach, ale zdecydowanie nie można jej było odmówić talentu do urządzania przyjęć i niesamowitej umiejętności szokowania swoich gości. Astoria zamierzała odwiedzić wschodnie skrzydło i samej spróbować specjałów, o których wspomniał lord Burke, lecz później. Pary na parkiecie wciąż wirowały, grupki dyskutujących szlachciców zbijały się w punkty nieopodal ścian i stołów z poczęstunkiem, kilka młodych pannic chyba pudrowało noski za szerokim filarem. Lestrange obserwowała okolicę przez kilka kolejnych chwil, w końcu wyłapując spojrzeniem sylwetkę męża. Wzrok znów powrócił do Craiga, wobec którego odwzajemniła uśmiech, dygając odpowiednio w odpowiedzi na jego ukłon.
– Mój drogi, korzystaj, korzystaj z tego wszystkiego. Wszystkim nam przyda się odrobina wytchnienia, tobie w szczególności – za poświęcenie, za to, co dziennie robił dla Anglii; nie musieli mówić o tym głośno, by wiedzieć. Ci, którzy stali ramię w ramię z jej ojcem zasługiwali na szacunek.
– Pomyślności, lordzie Burke, pomyślności i zdrowia. I przede wszystkim siły na nadchodzące dni – odpowiedziała na jego życzenia, wciąż się uśmiechając, choć teraz jej spojrzenie miało w sobie mieszaninę nadziei i determinacji – Niech ta noc stanie się zapamiętaną – jako przełom, jako błysk nadziei na lepsze jutro; naprawdę w to wierzyła.
Odprowadziła Craiga wzrokiem, zaraz potem krzyżując spojrzenie z mężem, wychodząc mu naprzeciw.

/zt

stąd, a tutaj rzut

Wiedziała, że jako Namiestniczka i Śmierciożerczyni powinna od razu spotkać się z organizatorką całego Sabatu - oraz pretendentami do ręki Isoldy - dlatego tuż po opuszczeniu holu, aczkolwiek już po oficjalnym powitaniu, skierowała swe kroki w stronę podium, zdobiącego centrum głównej sali balowej. Ponad głowami tłumu widziała srebrzyste włosy Adelaide Nott, lecz zanim zdołała dotrzeć do schodków, prowadzących bezpośrednio do gwiazd wieczoru, kilkukrotnie zatrzymano ją na krótkie rozmowy. Niegrzecznie byłoby odmówić konwersacji, uśmiechała się więc najpiękniej, jak tylko umiała, starając się subtelnie kierować pogaduszki do kulturalnego końca. Nie było to łatwe, podekscytowane salonową grą towarzystwo wibrowało od chęci kontaktu, podzielenia się plotką, opiniami na temat tegorocznych debiutantek czy podejrzeniami dotyczącymi strojów każdego ze stronnictw. Czas płynął, obyczaje nie pozwalały wymknąć się zbyt szybko ze szponów dam i lordów - zwłaszcza ci drudzy przytrzymywali madame Mericourt przy sobie dłużej niż powinni. Czuła ich wzrok na pozornie zabudowanym dekolcie i ściśniętej pozłacanym gorsetem talii; spojrzenia błądziły po nagiej skórze, po skośnych oczach, po orientalnych ozdobach, uśmiechy stawały się głębsze i bardziej tęskne. Mogłaby się oburzyć lub w lodowaty sposób uciąć flirciarskie zapędy, jednak tej nocy była wyjątkowo łaskawa: pozwalała im grać w tę grę, udając, że nie rozumie jej zasad. Przynosiło jej to sporo satysfakcji - i zajmowało wiele czasu; na tyle, że gdy w końcu znalazła się na podium, lady Adelaide zniknęła już w tłumie tańczących par, porwana przez jednego z młodszych uczestników Sabatu. Deirdre nie okazała jednak zawodu: na swych miejscach wciąż pozostawał Minister Magii i sam Lord Voldemort. Dygnęła przed Cronusem Malfoyem, zgodnie z protokołem, pewna, że droga ozdoba włosów nie zsunie się z misternej fryzury - i skłoniła się jeszcze głębiej przed Czarnym Panem. Czuła na karku groteskowo przyjemny dreszcz: niepokoju, dyskomfortu, chłodu; zawsze przecież ceniła bodźce, które u innych wywoływały paraliżujący strach.
-Sir, Panie; to prawdziwa przyjemność - zwróciła się do mężczyzn, gdy wyprostowała się już zwinnie, swobodna, ale poważna, wzrokiem sięgając ku przystojnej twarzy starszego Malfoya - i zaszczyt - przeniosła spojrzenie na bezkresne, puste, ale pełne siły oczy Lorda Voldemorta - celebrować nadejście nowego roku w tak wyjątkowym gronie. Jestem pewna, że kolejne miesiące okażą się niezwykle owocne dla magicznego świata, który razem budujemy - nie denerwowała się - a raczej doskonale udawała spokój - bliskością Lorda Voldemorta, nie łamał się jej głos, nie pozwalała też sobie na zapewnienia o własnej ciężkiej pracy, oddaniu i działaniach, które podjęła, służąc Czarnemu Panu. Nie był to czas i miejsce na podobne deklaracje, zresztą, On i tak wiedział, co znajdowało się w jej sercu i umyśle. Ukłoniła się raz jeszcze, wymieniając uprzejmości z Ministrem Magii, nie narzucała jednak Markowi i Tristanowi swego towarzystwa - chciała zostać w nim widziana, była bliżej tych dwóch mężczyzn niż większość szlachty, ale wiedziała, kiedy usunąć się w cień.
Schodziła już z podium, gdy dostrzegła, że lady Nott powraca na nie po swym tańcu. Nie musiała więc czekać aż tak długo - dobrze, chociaż i tak zamierzała wrócić, by zadośćuczynić uprzejmości wobec gospodyni. Gdy ta w końcu nadeszła, ukłoniła się jej z szacunkiem, przestrzegając głębokości tego gestu i całego rytuału powitania. Pełnego respektu, ale pozbawionego służalczego błagania. Znała tę kobietę, wiedziała, jak wpływowa i niebezpieczna była, dlatego nie pozwalała sobie nawet na najmniejszy błąd. Co najwyraźniej zaprocentowało - chwilę później została już zaproszona na niezbyt wygodny taborecik. Doskonała herbata wynagradzała jednak drobne mankamenty specjalnie przygotowanego siedziska, zresztą, siadywała na gorszych meblach.
- Lady Nott - już teraz jestem pewna, że ta noc przejdzie do historii - powiedziała po pierwszych gładkich słowach, komplementach i zapewnieniach o sympatii. Piła powoli, podnosząc filiżankę w ślad za arystokratką. - Podziwiam kunszt twórczy: nawet nie wyobrażam sobie, ile organizacja takiego wydarzenia wymagała pracy i kreatywności. Jestem zaszczycona, mogąc gościć tu już kolejny raz - oczywiście, że nieco sobie wyobrażała, planowała bankiety, bale i wernisaże w La Fantasmagorii, lecz na znacznie mniejszą skalę. Porównywanie swych dokonań do tych lady Nott, o kilkudziesięcioletnim doświadczeniu, byłoby narcystyczną głupotą. Uśmiechnęła się do arystokratki uprzejmie, czarująco - lecz w wydaniu odmiennym do tego, prezentowanego mężczyznom. Nie zgrywała przesadnie skromnej ani nieśmiałej, ale też nie próbowała zdominować tej niezobowiązującej pogawędki przy herbacie. Na pytania lady Adelaide odpowiadała wyczerpująco, z idealnie wyważoną dumą, pokorą i pewnością siebie zarazem, nie dając się wyprowadzić z równowagi. Lubiła w sobie tę elastyczność, pozwalającą przybrać maskę odpowiadającą danej sytuacji, nawet tak wymagającej. W końcu, gdy filiżanka została pusta, wstała, dziękując lady Nott za poświęcony czas, po czym pożegnała się i opuściła podium, umożliwiając innym powitanie z organizatorką.

| do stolika, zt

Kolacja była wspaniała. Ale nie spodziewała się niczego innego. Adelaide Nott nie pozwoliłaby by na talerze zaproszonych przez nią gości trafiło coś, co nie byłoby zachwycającej jakości. Nie bez przyczyny i nie bez powodu Noworczony Sabat odbywał się właśnie tutaj. Manannan był zajęty rozmową, więc nie próbowała mu przeszkodzić, choć ciemne tęczówki uważnie przesunęły się po towarzyszu jego rozmowy, ruszając dalej dostrzegając sposobność i chwilę samotności wspaniałej Izoldy ruszyła w jej stronę. Po pierwsze - dlatego, że odpowiednim było podziękować za gościnę orgnizatorowi. Ceniła ciotkę za otrzymywane zaproszenia mimo odmowy, którą ofiarowała przed lat Gawainowi. Po drugie, był to rozsądny ruch, istniały dwie plansze na których winna się poruszać - ta, po której właśnie kroczyła, należąca do socjety Anglii w której istniał każdy kto miał jakieś znaczenie i w której winny się wybijać najlepsze jednostki - a to, jej zdaniem, uczynić można było zyskując aprobatę tych, co prowadzili ten świat przed nimi. I druga, ta która skrywała się dalej, zrodzona z potrzeby mocy i chęci wprowadzenia świata w inny - lepszy - stan. Tam też powoli odnajdywała własne miejsce. Spokojnie i z rozwagą, nie wychodząc dalej - przynajmniej pozornie - niż należało. Jedną reajcję doprowadzając do kolejnej, niemal niezauważlnie, pozwalając jej trwać niby nie wykreowanej przez nią samą. Po trzecie, uwieszenie się męskiego ramienia nie leżało w jej zwyczaju, choć dzisiaj nie była pewna czy dawała mu swobodę z uprzejmości, czy przekory. Chciała sprawdzić zachowania, czy może wystawiała na próbę nadal wątpiąca i niepewna. Chciała wierzyć w wypowiedzane wcześniej słowa. Ale fakt, że nadal pozostawała w nieświadomości skutecznie i niezmiennie jej w tym przeszkadzał. Wyprostowała się, odsuwając od siebie myśli. Odcienie niebieskiego zafalowały wokół niej kiedy stawiała kolejne kroki z pewnością a ciemne spojrzenie ulokało się już na jej miejscu które wyznaczało cel. Wieczoru? Zdecydowanie nie, tych posiadała więcej i w dalejszej jego części zamierzała oddać się realizacją. Na razie jednak, zamierzała oddać się wieczorowi, zabawie - ale i może zdobyciu kilku cennych informacji, które będzie mogła wykorzystać, kiedy nadarzy się ku temu odpowiednia okazja. Kolejny z punktów tego planu - lady Adelaide - właśnie podejmowała, potem czekały na nią zadania z gry który stworzyła dla nich właśnie ona. Lubiła wyzwania i zamierzała się tych poddać bez najmniejszych wątpliwosci. Obserwując innych, by wyłuskać możliwie jak najwięcej informacji.

| próbuję pogadać z Adą

The member 'Melisande Travers' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 1

   Każda z debiutujących w socjecie panienek musi bacznie pilnować każdego swojego kroku, albowiem oczy — te ciekawskie, łaknące informacji oraz słabostek — zwrócone są na każdy ich ruch. Muszą więc być powściągliwie w swoim podekscytowaniu tak istotnym wydarzeniem w swoim życiu, ważniejszym nawet od ich własnych urodzin!!! Powściągliwe, uważne, skromne, aczkolwiek nie zahukane, przez co na drabinie towarzyskiej hierarchii znajdą się na samiuteńkim końcu, albo dnie, wszystko jedno, grunt, że to byłoby straszne. A lady Colette Albertine Rosier na nic strasznego pozwolić sobie nie może, jako że jej debiut musi być najwspanialszy, dzięki czemu będzie mogła wracać do niego nostalgicznie myślami, wzdychając cichutko z rozmarzeniem, kiedy tak czołem będzie dotykać iście malowniczo okiennej szyby, wyglądając przez nią, ale nie widząc wspaniałych Rosierowskich ogrodów wcale, bo myślami będzie wracać do tegorocznego Sabatu. Może nawet sama Czarownica poświęci jej kilka słów! I oby użyła określeń takich jak: najpiękniejsza, śliczna, perfekcyjna oraz urocza, bo inaczej Lettie będzie musiała się straszliwie oburzyć i obrazić na cały świat, a przecież dopiero co oficjalne weszła na salony, tak też czekał ją ogrom pracy!!! Nie miała więc czasu na żadne fochy, szczególnie własne, choć te miłowała całym swoim rozemocjonowanym sercem. Tym jednak będzie przejmować się później, póki co najmłodsza pośród róż (z jej różanego krzaczka, gdyż oficjalnie to teraz malutka Estelle nosiła miano najmłodszej. Och, nigdy, chyba nigdy się do tego nie przyzwyczai!) pragnęła wypaść jak najlepiej na swoim debiucie.
   Tak też przede wszystkim wyglądała wspaniale, a jeśli wzrok ją nie mylił oraz znikoma uwaga względem kogoś innego niż ona sama, tak nikt nie powiewał równie czarownie jak ona; barwy sukni przechodzące w różne odcienie nosiła — chyba — jedynie Ursula, lecz z racji tego, że to brunetka pojawiła się na sali pierwsza, tak swojej drogiej przyjaciółce wybaczyła to całkiem prędko zadowolona, że nie musi być wobec niej złośliwa, nigdy nie miała serca do tego względem Misi; przy stoliku była wyjątkowo ujmująca, nawet względem osób pozbawionych arystokratycznego pochodzenia, choć pan Mulciber w pewnym momencie wyglądał tak, jakby dostał szczękościsku — bardzo mu współczuła, na pewno martwił się tymi wszystkimi widelczykami, przecież to nie tak, że ćwierkanie młodziutkich lady wprawiło go w konsternację!! Przetańczyła kilka tańców, świadoma, że do lady Nott wpierw garnęły się istotniejsze persony i będzie tam tłoczno jak na tych wszystkich targach, czy innych zbiegowiskach, o których czytała w swoich powieściach. Czekała więc grzecznie oraz wdzięcznie na swoją kolej, żywiąc ogromną nadzieję, że kiedy niepisana kolejka podziękowań nieco się rozluźni, tak i Lettie będzie mogła złożyć wyrazy swojej wdzięczności! I och, och, udało się! Ciemne oko wychwyciło wręcz perfekcyjny moment, stołeczek został zwolniony, a te okropnie trzeszczące zbroje zajęły miejsce Ministra Magii oraz Nuummitowego Pana, dzięki czemu nie musiała się głowić wcale, czy i ich powinna najpierw powitać, trochę wolałaby nie, pełną uwagę chciałaby poświęcić lady Adelaide niż mężczyznom, której istnienie miało mikre znaczenie i przypominała im bardziej muszkę, o której prędko się zapomni. A im nie mogła powiedzieć, że jak tak można, czy wiedzą kim jest jej brat?! Bo wiedzieli, doskonale. Więc to marna zabawa.
   — Pragnę złożyć wyrazy uszanowania oraz zachwytu w delikatne dłonie lady Izoldy, której urok oczarował cały dwór, a także moją wdzięczność za możliwość bycia świadkiem tak przejmującej walki o waszą rękę — wita się tonem miękkim, słodkim, ale nie jak melasa oklejająca język nieprzyjemnie. Dyga z gracją, w dłonie ujmując materiał spódnicy, wchodząc w swoją rolę płynnie, prostując się dopiero gdy ostatnie słowo padnie z różanych ust. I uśmiecha się ślicznie, tak jak tylko Colette potrafi a uśmiech ten jaśnieje jeszcze mocniej, kiedy lady Nott uprzejmym gestem zachęca, by przysiadła się do niej i napiła się z nią herbatki. Jak wspaniale! Policzki pokryły się rozkosznym rumieńcem podekscytowania, kiedy zajęła wdzięcznie wskazane miejsce. Co za zaszczyt!

| rzut na rozmowę z lady Nott, czekam na pikantne ploteczki!!!!

stąd, rzuty

Tuż po rozpoczęciu Sabatu, gdy zdołał już zwilżyć gardło winem, skierował swe kroki w stronę zdobionego postumentu, na którym miał rozegrać się finał całej baśniowej opowieści. Szedł śmiało, poprawiając koronę tkwiącą na jasnej głowie - tylko po to, by podkreślić jeszcze mocniej jej niedorzecznie błyszczącą fakturę - chociaż w głębi serca bardzo nie chciał witać się z lady Nott. Należała do (dość szerokiego, ale jednak elitarnego) grona jego ulubionych cioć, zawsze potrafił ją oczarować i była wobec niego przychylna, nie obawiał się więc kontaktu z czarującą damą, absolutnie nie, ale mężczyzna zajmujący miejsce obok niej...Cóż, chyba wolałby zjeść ostrygę w podrzędnej, tylko czterogwiazdkowej restauracji albo pocałować ropuchę, niż znaleźć się w bezpośredniej bliskości Czarnego Pana. Bał się go - i wcale nie łajał się za to, takie uczucie wydawało się naturalną reakcją na kogoś...takiego. Nie pochodzącego z arystokracji i tytułującego się lordem, ale wbrew pozorom, to nie to świętokradztwo sprawiło, że serce Luciusa napełniało się żarem. Strachu, nie gniewu, wystarczyło krótkie, lodowate spojrzenie z ukosa, z daleka, na początku sylwestrowych uroczystości, by Malfoy skulił się wewnętrznie i uznał, że właściwie akurat temu czarodziejowi tytuł lorda bardzo przystoi. Ba, jak dla niego, mógł zostać nawet Nestorem albo i królem - byleby tylko jego majestatyczna i groźna uwaga nie skupiała się już nawet na moment na platynowej głowie Luciusa. Naprawdę nie rozumiał, co w tym magu widział jego brat - albo inaczej, udawał, że nie rozumie, bo przyznanie się do tego, że posiada brata szaleńca, mordercę i sadystę znacząco wykraczało poza zdolność Luciego do stawania z prawdą twarzą w twarz. Zapewne więc ominąłby wizytację u lady Nott - złapałby ją później, w tańcu - ale po pierwsze, nie wypadało tego zrobić, a po drugie, animuszu dodała mu obecność ukochanego wuja. Przy Cronusie przecież nic nie mogło mu się stać, tak, był bezpieczny. Zebrał więc wszystkie siły, by zbliżyć się do podium. Niestety, gdy znalazł się blisko schodków dostrzegł, że lady Nott akurat nie znajdowała się na krzesełku. Pieprzony niefart. Stał już za blisko, żeby dokonać taktycznego odwrotu, zwłaszcza, że poczuł na sobie spojrzenie obydwu królów. Zebrał całą odwagę, jaka kumulowała się w jego żyłach od pokoleń, i wszedł na podium, dumnie wyprostowany.
- Wuju, wygląda lord wspaniale, majestatycznie - jak zwykle zresztą. Odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu - skłonił się z szacunkiem przed Cronusem, po czym - przełykając ślinę - podobny gest, choć nieco płytszy, wykonał w stosunku do Lorda Voldemorta. - Panie - powiedział w ramach powitania, bo na galopujące gargulce, co miał powiedzieć? Sir? To nie przeszłoby przez usta. Lordzie? Też. Zaschło mu w gardle; dobrze, że nie musieli podawać sobie niższym zwyczajem rąk, bo te pewnie by mu się trzęsły. Nie zamierzał też rozpoczynać rozmowy o pogodzie czy, co gorsza, o polityce. Przy Czarnym Panie czuł się tak, jak nigdy wcześniej, mały i nieważny, nawet gdy stał obok Cronusa Malfoya. W kontakcie z czarnoksiężnikiem argument dotyczący pokrewieństwa z Ministrem Magii wydawał się nic nie znaczący. Mimo to nie chciał dać się zastraszyć, pochwalił jeszcze tylko organizację wydarzenia, skłonił się raz jeszcze, już płyciej, obydwu mężczyznom, po czym zszedł po schodkach. Czując, że na karku perli mu się zimny pot. Ten cały Czarny Pan był...potworny.
Mimo tego spróbował podjąć rozmowę z lady Nott raz jeszcze, po dłuższej chwili i kilku tańcach. Potrafił stawiać czoła trudniejszym wyzwaniom - jak choćby rozmowy z brzydkimi panienkami albo osobami z gminu - więc przecież nie mógł odpuścić tak od razu. Poprawił koronę, poprawił imponujący miecz, i ruszył ku podium raz jeszcze. Animuszu dodały mu na pewno wypite kieliszki wina, alkohol wesoło buzował mu w żyłach, widział też, że na chwilę i Marek, i Tristan, opuścili podium, miał więc szansę...Ale znów dopadł go pech. Piękna Isolda ruszyła do tańca z wujkiem Flintem, nie poświęcając Luciusowi nawet sekundy swej uwagi. Przełknął porażkę z trudem, ale przecież próbował, i to dwukrotnie! Tylko to się liczyło. I to, że drugim razem nie musiał przebywać w odległości metra od zamrażającego spojrzeniem czarnoksiężnika.

| zt, wracam do stolika

| Stąd, kostki tu i tu

Wymagania związane z etykietą i odpowiednim wychowaniem skierowały kroki niecodziennie wystrojonego Wilhelma na salę balową. Wciąż nieco zdumiony i zlękniony obecnością króla Marka, wiedział, że nie należy do niego inicjatywa w powitaniach. Kulminacja odpowiedniego rodowodu oraz wysokiej rangi w szeregach Rycerzy Walpurgii wymagała od niego przesunięcia się na dalsze miejsca w kolejności. Tradycjonalistyczne serce młodzieńca, który preferował pozostawanie w cieniu, nie wiedziało, w jakim rytmie ustalić swoje bicie. Z jednej strony cieszył się spokojem, jaki panował dzięki bezpieczeństwu zapewnianemu przez obecność wielkiego czarodzieja. Doskonale pamiętał swój pierwszy sabat, gdy głowa rodu Avery została zmieciona, a jego opinia o wystawnych balach lady Nott legła w gruzach. Z drugiej strony, nie był pewien, czy zdoła zaakceptować dzielenie jednego stołu z kimś nieobeznanym w sztuce rozróżniania widelców czy zachowania arystokratycznych manier wpajanych od najmłodszych lat. Mimo wszystko nie zamierzał przynieść wstydu swojemu rodowi. Wiedział, że poradzi sobie z wyzwaniem, bo przecież nie bez powodu usadzono go w takim, a nie innym towarzystwie. Widocznie nawet lady Nott była przekonana, że Wilhelm zdoła odnaleźć się jako jeden z dwóch dżentelmenów przy stole, w towarzystwie czterech kobiet, w tym tylko dwóch dam noszących tytuł lady.
Wiedział, że jego chwila nadejdzie, i zamierzał działać jeszcze przed rozpoczęciem tańca debiutantek. Zgodnie z dobrym gustem planował poprosić wybraną wcześniej damę do tańca. Nie był to jednak gest romantyczny, lecz przemyślany ruch, który miał na celu podniesienie pozycji lady Hypatii Crouch. Niestety, los okazał się nieprzychylny – dosłownie sekundy przed nim o rękę młodej lady poprosił inny dżentelmen, zabierając ją na parkiet. Z pewnością każdy z obecnych przy debiutantce z rodu Crouch, jak również zainteresowani obserwatorzy, dostrzegli próbę Wilhelma, by zapoczątkować jej wejście w dorosłość poprzez pierwszy taniec. Być może ci mniej obeznani z jego stoicką aparycją pomyśleli, że czuje się dotknięty, ale surowy i apatyczny wyraz twarzy Wilhelma nawet nie drgnął, gdy inny mężczyzna odebrał mu okazję tańca z lady Hypatią Crouch. Odprowadzając wzrokiem na parkiet sylwetki szczęśliwej pary, Wilhelm zauważył nietypową scenę pomiędzy dwoma dobrze mu znanymi lordami Malfoy. Wycofując się nieco, wytężał wzrok, próbując odczytać z ich ust fragmenty rozmowy, w której wyraźnie spierali się o możliwość zatańczenia z młodą lady. Lucius i Armand byli wyjątkowi – to właśnie dzięki ich obecności w szkole Wilhelm nauczył się zachowywać swoje opinie dla siebie. Kiedy emocje opadły, młody lord Avery skierował się w stronę stołu, gdzie spodziewał się zastać gospodynię balu. Zamiast niej napotkał jednak dwóch dostojnych czarodziejów: króla Marka oraz rycerza Tristana. Obserwując humorystyczny kontrast pomiędzy pełnionymi przez nich rolami, Wilhelm nie pozwolił, by choć cień uśmiechu pojawił się na jego twarzy. Z zachowaniem znanej sobie surowości, która zupełnie nie pasowała do jego eleganckiego stroju – głęboko zielonego, zdobionego złotymi elementami – skłonił się najpierw Ministrowi Magii, a następnie przywódcy Rycerzy, który nosił koronę.
– Wasze Lordowskie Mości, jest dla mnie wielkim zaszczytem być dziś w tak szacownym gronie. Życzę, aby ten wieczór upłynął Lordom w wyśmienitej atmosferze i stał się symbolem wielkich osiągnięć w przyszłości. – skierował te słowa do dwóch wyniosłych czarodziejów, lokując spojrzenie naprzemiennie na jednym i drugim. Nie musiał uciekać się do fałszu, by szczerze pogratulować dwóm koronnym gościom, których ciężkie spojrzenia zdawały się dokładać niewidzialny ciężar na jego ramionach. Starając się zachować poważny i niewzruszony wyraz twarzy, raz jeszcze skłonił się w geście szacunku i na pożegnanie dodał: – Sir, Królu. - Odwołał się do ich dzisiejszych przebrań, odczuwając ogromną ulgę, że pomysł przywdziania korony pozostawił w sferze niespełnionych wizji. Władca mógł być tylko jeden – i nawet w swoim, jak sądził, kuriozalnym stroju doskonale wiedział, że nie potrzeba insygniów, by rozpoznać tego, kto faktycznie sprawował władzę. Byli to zawsze najsilniejsi. Nie czuł na sobie spojrzeń najważniejszych gości wieczoru – zniknął w tłumie niemal natychmiast, wiedząc, że kolejni już ustawiali się w szeregu. Z tłumu kierował się czujnym spojrzeniem w stronę stolika lady Nott. Gdy tylko dostrzegł gospodynię siedzącą przy imbryku herbaty, ruszył bez zwłoki. Starannie się skłonił i zaczął swoją mowę dziękczynną, którą napisał jeszcze w czasach szkolnych z pomocą Bartemiusa, a którą od tamtego czasu jedynie nieznacznie modyfikował. Pamiętał, jak bardzo stresował się przed swoim pierwszym sabatem, uznając to wydarzenie za swoją największą zmorę. Po kilku latach jego stosunek do balów nie zmienił się znacząco, lecz obowiązek należało wypełnić. Nie oczekiwał wielkiego odzewu ze strony lady Nott – był świadomy, że jej odpowiedź, jeśli w ogóle nadejdzie, ograniczy się do uprzejmego minimum.
– Szanowna gospodyni najbardziej wystawnych spośród wszystkich znanych mi bali, lady Nott, proszę przyjąć moje wyrazy wdzięczności za możliwość uczestnictwa w tym wspaniałym wydarzeniu. Staranność i dbałość o każdy szczegół balu są wyrazem najwyższej klasy i zasługują na głęboki podziw. Życzę, aby wizja lady, która kształtuje to, co wzniosłe i piękne, pozostała trwała i niezmienna, prowadząc zarówno lady, jak i tych, którzy mają zaszczyt znaleźć się w jej otoczeniu, ku najwyższym ideałom. - Słowa wypowiedział głosem nieco bardziej ożywionym niż zwykle – wszak niegrzecznie byłoby okazać brak entuzjazmu wobec samej gospodyni. Jego postura odruchowo się wyprostowała, gdy zauważył gest lady Nott, sugerujący, że chce, by podszedł bliżej. Nigdy wcześniej nie znalazł się w podobnej sytuacji, ale przypominając sobie liczne opowieści o kobiecie, domyślał się, że zaraz usłyszy garść plotek, które uzna za mało interesujące. Przez myśl przemknęło mu, że być może jego strój – zbyt żywy w kolorystyce – czyni go bardziej przystępnym do trywialnych rozmów. Coś w nim podpowiadało, że wpakował się w coś, z czym niekoniecznie chciał mieć do czynienia...

The member 'Tarone Shacklebolt' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3