[bylobrzydkobedzieladnie]

stąd

Opuściwszy Wyspę Psów, znalazłszy się po właściwej stronie Tamizy, skierował swoje kroki w stronę świstoklików prowadzący na Arenę; niechętnie wyciągając dłonie na mróz sięgnął jednego z nich, wkrótce odnajdując się pośród znajomych wielobarwnych płacht namiotów. W kieszeni została mu jedna ulotka, zachował ją specjalnie - nie zamierzał rozrzucać ich w cyrku, by nie przyciągać tutaj zbędnych podejrzeń, ale mógł przecież porozmawiać przynajmniej ze znajomymi. Leniwym krokiem podszedł do jednego z ognisk na boku, siadając przy siłaczach, którzy odpoczywali po występach z mocniejszym alkoholem w rękach; butelka wędrowała od jednego do drugiego, nim któryś z nim zwrócił uwagę na nadchodzącego Marcela, skinąwszy na niego głową - co jest, młody?
- Wracam z miasta - odparł, przysiadając na pieńku, zziębnięte policzki i palce, którymi nie był w stanie poruszyć właściwie to potwierdzały. - Słyszeliście o zupie z trupa? Ojciec dba o zapasy, ale jak długo to potrwa? Teraz podobno zaczynają jeść ludzi. - Wzruszył ramieniem, wyciągając z kieszeni ostatnią z ulotek, po czym przekazał ją siedzącemu najbliżej mężczyźnie. - Pozabijali ludzi w Tower i gotują z nich zupę, żebyśmy byli szczęśliwsi. Nadziani goście zawsze mają biedniejszych za idiotów? - zapytał, tonem smarkacza pytającego dorosłego o drogę. Byli ćwierćwiecze starsi od niego. - Ta cała Aquila naszczuła mnie policją bez powodu. Nie szukali mnie tu jeszcze, ale kto wie, czy nie zaczną? A teraz próbuje zgrywać królową serc i obdarzać nas łaską, tak jak gdyby charytatywna działalność polegała na pogłaskaniu psa po tym, kiedy się go pobiło. Trochę to podłe - Usłyszał cmoknięcie, cmoknięcie mężczyzny, który jest chyba trochę rozbawiony naiwnością, nieobyciem ze światem młodego człowieka. Uniósł spojrzenie, na krótko uchwyciwszy jego wzrok, gestem odmawiając, kiedy chcieli zwrócić mu ulotkę. - Weźcie, może ktoś się jeszcze napatoczy, to mu to pokażcie. A potem lepiej wrzućcie do ognia, tych spraw lepiej nie trącać kijem. Jeszcze znowu kogoś tu naślą, bo za głośno pierdnął albo miał za mało zielone rękawiczki - Powstał od ognia, dziękując za alkohol, pożegnał się przed nocą, zmierzając już prosto do wagonu. Dopiero teraz poczuł, jak mocno dudniło mu w piersi serce, jak krew piszczała w uszach, gdy zaczął sobie uświadamiać, jak niebezpieczne i jak lekkomyślne było to, co właśnie robił. Ale jednocześnie wiedział - że to było sluszne.
Chciała miłości ulicy, to niech usłyszy jej głos. Walnięta wiedźma.

płynne srebro 5/5, koniec wojaży zt