Sala numer dwa

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 93

Na całe szczęście dotarła do składziku tego oddziału bez większych problemów. Wiedziała, że nie powinna na żadne natrafić, pracowała tu przecież, a Piers był pacjentem, jednakże mimo wszystko czuła się poddenerwowana; ich prawdziwe powody zajęcia się Piersem i intencje musiały pozostać tajemnicą, a ponieważ nie potrafiła klamać - wolała nikogo po drodze nie spotkać.
Chwilę zajęło jej odnalezienie wszystkich niezbędnych eliksirów; uważnie czytała etykiety, aby nie pomylić się przez stres. Wszystkie fiolki wylądowały w kieszeniach szaty, a ona mogła powrócić do szpitalnej sali, gdzie lord Carrow poinformował ją o swoim odkryciu. Ucieszyła się, że w końcu udało im sie do czegoś dojść.
- Dobrze, niech tak będzie - zgodziła się Poppy. Jeśli to biała magia obronn miała pomóc chłopcu, to potrzebowali wsparcia Gwardzisty; Fox był utalentowanym aurorem, władającym potężną magią z tej dziedziny, miała więc nadzieję, że zdoła im pomóc - bo w jego chęci nie wątpiła.
Zbliżyła się do łóżka chłopca, którego lord Carrow zamierzał wybudzić zaklęciem; zaklęcie było bardzo silne, Piers powinien więc odzyskać przytomność. Wyciągnęła z kieszeni fiolkę złotego eliksiru i chciała podać ją chłopcu, gdy się wybudzi.

Bywały sprawy ważne i ważniejsze.
Nie rozpoznałem sowy, która zastała mnie w pracy, jednak krótka, treściwa notka podpisana nazwiskiem, którego nie mogłem zignorować, jasno dała mi do zrozumienia, że byłem potrzebny gdzie indziej. Wierzyłem, że Carrow nie odrywałby mnie od pracy z błahych powodów, a podkreślenie wspólnej sprawy przeważyło na tym, bym w jednej chwili odsunął stołek, porzucając stertę analiz i strzępek ocalałych dokumentów, które zalegały przede mną na prowizorycznym biurku. To mogło poczekać, a dla wymówki zabrałem ze sobą kilka fiolek, które rzekomo potrzebowały analizy przez specjalistów z Munga. Odległość między Tower a szpitalem pokonałem na piechotę, wartkim krokiem - placówki leżały stosunkowo niedaleko od siebie, a skoro Adrien posłał po mnie sowę, nie patronusa, sytuacja nie mogła być kryzysowa.
Cóż, chyba jednak była.
Nie znałem chłopca, nad którym pochylała się dwójka uzdrowicieli. Z siną skórą i poczerniałymi żyłami przypominał raczej kogoś z zaświatów, niż żywą istotę - a nawet jeśli jeszcze nia był, zdawał się balansować na skraju dwóch światów.
- Wzywałeś mnie. - Zwróciłem się bezpośrednio do Adriena, stając pomiędzy nim a Poppy, przenosząc spojrzenie to na uzdrowicielkę, to na ordynatora, tym samym lekko kiwając im głową w geście powitania i oczekując wdrożenia w sprawę. Choć zdołałem się domyślić, że główny wątek stanowił ich pacjent.

Doskonałe umiejętności Adriena nie zawiodły. Chłopiec wzdrygnął się i leniwie otworzył oczy - był osłabiony, ale oprzytomniał, coś jęknął niewyraźnie, choć najprawdopodobniej wciąż nie był w stanie mówić.

Poppy bez trudu mogła podać mu przygotowany eliksir. Chłopiec nie miał na ciele żadnej rany, eliksir nie został podany wraz z inkantacją - pielęgniarka wiedziała, że nie mógł zadziałać poprawnie. Ostrożne działanie przeciwczarnomagiczne, oczyszczające, mogło mu pomóc od środka - wyłącznie objawowo, wyrywając dla was jeszcze chwilę czasu.

Chwilę, w trakcie której przybył wezwany gwardzista. Olbrzymie stężenie czarnej magii przy chłopcu nie mogło być dla Fredericka Foxa tajemnicą, ale nawet jego musiało zdumieć, że w tak złym stanie nie widział dotąd jeszcze ofiary żadnego czarnomagicznego rytuału - a z pewnością widział ich wiele.

Jak dobrze, że miała obok lorda Carrowa. Był znakomitym uzdrowicielem i panna Pomfrey darzyła go wielkim szacunkiem; podziwiała jego umiejętności i leczniczą moc, miała nadzieję, że nadejdzie dzień, w którym i ona będzie mogła poszczycić się podobną. Czekało ją jednak jeszcze wiele lat praktyki; doświadczenie było cenniejsze niż cokolwiek innego. Poppy była utalentowaną czarownicą w dziedzinie magii leczniczej, lecz wciąż miała lat niewiele - i pokazała to.
Popełniła wielki błąd, jakby na kilka chwil wyłączyła myślenie. Nigdy jej się to nie zdarzało, lecz była tak przejęta losem Piersa i tym wszystkim... Podała chłopcu eliksir, wypił go posłusznie, lecz już po chwili uświadomiła sobie, że nie miał prawa zadziałać poprawnie.
Bo nie wyrzekła słowa inkantacji.
- Och! - wymknęło się jej przerażone; a jeśli uczyniła mu krzywdę? Miała ochotę uderzyć się w czoło. Zarumieniła się ze wstydu przez własną pomyłkę. - Zaraz wracam... - bąknęła wielce zawstydzona i przeprosiła lorda Carrowa.
Do magazynku, do którego udała się chwilę później, już biegła. Nerwowo przeszukiwała półki, aby odnaleźć jeszcze jedną porcję Złotego Eliksiru. Westchnęła z ulgą, gdy go odnalazła. Biegiem także powróciła do sali, w której znalazł się także i Frederick Fox - szybko przybył, bardzo szybko. Odetchnęła z ulgą.
- Dzień dobry, Fredericku - przywitała się Poppy, nie próbując nawet przywołać na twarz uśmiechu - nie było do niego powodów. Wydawała się zmartwiona i bardzo przejęta. Podeszła do aurora, aby przemówić do niego cicho.
- Będziemy potrzebować twojej mocy... - odezwała się Poppy w stronę Freda. - Znaleźliśmy go w Katedrze świętego Pawła, tam, gdzie ujarzmiliście anomalię... Kiedy on się tam znalazł budynek cały drżał, zupełnie tak, jakby magia znowu była tam niestabilna, prawie się zawalił, a gdy go z niego wyniosłam... Wszystko ustało - szeptała, posyłając w stronę chłopca zmartwione spojrzenie. - Nie dręczy go żadna choroba, tylko czarna magia - wyjaśniła pokrótce, chociaż wciąż nie byli pewni diagnzy.
Lord Carrow wiedział jednak na ten temat więcej, miał pewną teorię; Poppy zbliżyła się do chłopca i jeszcze raz podała mu złoty eliksir. Nie miał na ciele zranień, ale jego organy wewnętrzne były osłabione i zatrute czarną magią. Przyłożyła więc koniec różdzki do wątłej klatki piersiowej i kiedy wypił wyrzekła: - Finite.

The member 'Poppy Pomfrey' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :

- Dobrze, że nie traciłeś czasu - Zapowiedział Adrien pozwalając Poppy pokrótce streścić problem - Chłopiec nie reaguje na typowe leczenie. Cały przebieg tego zatrucia nie jest typowy. Pierwszy raz widzę coś takiego na oczy - Dodał zaraz przechodząc do meritum - Jego ciało nie reaguje na nic prócz białej magii. Skierowałem w jego kierunku wiązkę tej w taki sam sposób jaki nakazywała profesor w przypadku anomalii, a to co go trawi zdawało odpuścić. Nie wiem czy na chwilę, czy nie jednak nie mam na razie innych pomysłów. Nie mam też wystarczających umiejętności i po to cię tu wezwałem. Spróbujmy razem - zapowiedział, zaraz potem skierowując końcówkę swej różdżki na chłopca skupiając na jej końcówce białą magię

|opcm

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 38

Czarna magia płynęła w żyłach chłopca - i nie musiałem być do tego orłem z anatomi; doświadczenie aurorskie przyzwyczaiło mnie do widoku ofiar czarnomagicznych rytuałów, do wynaturzeń, jakie potrafiła uczynić. Nigdy wcześniej jednak nie widziałem żywego człowieka, który przetrwałby tak ekstremalny stan. Walczył z tym?
- Kim jest ten chłopiec? Czy to... - rzuciłem wymowne spojrzenie w kierunku dwójki uzdrowicieli. Jedno z trójki dzieci, które przebywało u Bathildy? Nie widziałem pozostałcyh, nie mogłem wiedzieć, ale obecność dwójki Zakonników - wyróżnionych w jednostce badawczej - jasno wskazywała na połączenie ze sprawą. - Czarna magia. Powtórzyłem w konsternacji za Poppy, próbując połączyć kropki. - Czy to oznacza, że jest... anomalią? - Wysnułem hipotezę, szybko znajdując potwierdzenie w słowach Carrowa. W pierwszej chwili nie byłem przekonany co do tego, czy powinienem przykładać się do wylczenia chłopca, jednak w chwili, kiedy Adrien skierował koniec swojej różdżki na dziecko, odsunąłem wahania na bok, asystując mu w cyrkulowaniu białej magii - zgodnie ze sposobem odkrytym przez Bagshot.

opcm

The member 'Frederick Fox' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76

Poppy podała eliksir po raz drugi - tym razem poprawnie. Z zewnątrz nie wydawał się wykazać bardziej efektywnego działania, jednak jeśli uszkodzenia od czarnej magii zdążyły rozprzestrzenić się na żołądek chłopca, z pewnością je zaleczy. Z jego nosa znów wypłynął śluz - takich objawów nie miało żadne dziecko zranione przez wybuch anomalii, ani w Mungu, ani w Hogwarcie.

Tymczasem, Adrien i Frederick przeszli do działania. Fox znacznie lepiej panował nad procesem niż Carrow - miał wyższe umiejętności i obszerniejsze doświadczenie w tej materii - obaj czarodzieje jednak doskonale wyczuwali czarną magię, nad którą usiłowali przejąć panowanie. Fox czuł jednak wyraźnie, że była inna niż w miejscach będących źródłami anomalii: mniej stała, w jednym momencie wydawała się potężniejsza, niż jakiekolwiek miejsce, które auror widział, w drugim - tak blada, że ledwie wyczuwalna. Pulsowała w jego wnętrzu nieokiełznaną mocą, cokolwiek to było - auror mógł mieć pewność, że nie była to anomalia, a jedynie bliźniacza do niej, bardzo potężna moc. Potężniejsza niż gdziekolwiek indziej. A jednak - ugięła się pod ich wspólnym wysiłkiem, powoli wycofując się z przestrzeni, dokładnie tak, jak działo się to w rejonach ogarniętych chaosem ostatnich czasów. Skóra chłopca zaczynała nabierać różowych kolorów, Piers cicho jęknął - wybrzuszone czarne żyły jak spłoszone wtapiały się znów w ciało. Uzdrowiciele mogli obserwować, jak objawy  typowe dla zatrucia czy sinicy powoli ustępują - małe wzmocnienie powinno zakończyć sprawę.

Przynajmniej częściowo, pozostawała kwestia samego chłopca. Niewątpliwie był on personalnie powiązany z anomaliami. Jeśli ktokolwiek pozna tę wiedzę, chłopiec może stanąć w obliczu strasznego niebezpieczeństwa - zapowiedziana jeszcze prze Albusa trzecia siła przestała być ukryta i objawiła się w pełni. Jeśli rycerze interesowali się anomaliami  - tym bardziej zainteresują się Piersem. Wiedzieliście, że powinien natychmiast wrócić do Bathildy, w asyście odpowiedniej ochrony, tak aurorskiej, jak uzdrowicielskiej - jej ustronny dom wydawał się odpowiedniejszym miejscem niż Mung, w którym mogli przebywać również wasi przeciwnicy, na przemyślenie dalszych kroków.

Poppy i Adrien musieli zaznać olśnienia: chłopiec przecież uciekł, przez jakiś czas był sam, poza kontrolą i nikt nie wiedział, z kim przez ten czas mógł mieć kontakt.

Możecie już przejść do domu Bathildy, na odpis macie 24h.

Nie możecie wynieść ze szpitala żadnych eliksirów: rejestry wymagają zwrócenia fiolki, pełnej lub wykorzystanej.

To było trudne, a jednak...udało im się, przynajmniej dziś, teraz zażegnać ten kryzys. Pojawiło się pytanie - co z jutrem?
- Nigdy dotąd się z czymś podobnym nie spotkałem... - zdradził Adrien z  rezonem i trwogą. Dłonią przesunął po chłopięcym ramieniu patrząc jak czarnomagicznie wybrzuszone żyły w oczach znikały, zapadały się na powrót pod skórę. Warto było zaznaczyć, że Adrien jako specjalista w swej dziedzinie widział wiele makabrycznych, trudnych, czarnomagicznych skażeń, zakażeń i ich powikłań. To wyglądało na coś zupełnie innego. Chłopiec nie tyle co jako dziecko generował anomalie. On ją był. I coś było przy nim. W nim.
- Udacie się przodem do Bathildy. Żadnym Błędnym. Jeżeli miotłami to wzbijecie się dopiero gdy znajdziecie się w bardziej wyludnionej. Wschodnim korytarzem wyjdziecie z Munga. Tak powinno być dobrze. Im mniej oczu tym lepiej. Nikt nie może się o tym dowiedzieć... - Dołączę do was gdy tylko tu posprzątam i będę mógł - mimo wszystko był ordynatorem, nie mógł rzucić z sekundy na sekundę wszystkiego i zniknąć. Poppy jako szarej pracownicy było łatwiej. Adrien zamierzał zadbać o rejestry i o to by po obecności chłopca w Mungu nie został ślad. Pewna władza jaką tu posiadał miała się okazać w tym momencie nieocenioną pomocą.
- Nie traćcie czasu - ponaglił po tym, jak napoił chłopca odpowiednią dawką eliksiru wzmacniającego krew, który miał wzmocnić wątłe chłopięce ciałko. Ostatni miał się nie przydać. Zaraza na ten moment znikła.


|zt x3 -> Dom Batki