Południowa część zamkowych terenów przeznaczona została na ogrody. Te, utrzymane początkowo we francuskim stylu, z równo zaprojektowanymi alejkami i pełne symetrii, zostały dość szybko przemianowane na styl angielski z jego swobodą i brakiem sztuczności. Pozostałością po francuskich początkach jest jedynie ciągnący się przez kilkadziesiąt metrów różany bindaż. Po wyjściu z tego kolorowego tunelu trafia się zaś do pełnego zielonego chaosu nieba, w którym dominują połacie łąk i traw, niesymetrycznie posadzone klomby kolorowych kwiatów i spacerowe alejki między nimi, małe sadzawki z mostkami, ławeczki, ale i przede wszystkim pnące się wysoko krzewy i drzewa tworzące gdzieniegdzie urocze zakamarki odsłonięte od ciekawskich oczu.

Most sięga historią do pierwszych murów Yaxley's Hall, czemu zawdzięcza solidną, wręcz fortową strukturę. Otaczają go bujne, zielone tereny z polanami i drzewami, tworząc malowniczy krajobraz terenów jeździeckich, prowadzących wprost do stajni Yaxley'ów. .

Drewniana, mahoniowa podłoga skrzypi delikatnie pod nogami, gdy mieszkańcy Yaxley's Hall oglądają na nim pasące się na głęboko zielonych pastwiskach konie. Miejsce na poranną herbatkę obfituje w chlód i spokój, otoczony kojącym śpiewem ptaków.

Pub stworzony przez Rosjan, przeznaczony głównie dla imigrantów. Łatwo wtopić się tu w tłum jeśli zna się którykolwiek z obcych języków, szczególnie mile widziani są tu Czesi, Polacy i Rosjanie.
Sam pub - ponad swoją polityką pochodzenia gości - nie odznacza się niczym szczególnym. Wnętrze składa się z dwóch pojemnych sal; jedna z nich pełna jest pomniejszych stolików i stołków, a bezpośrednie towarzystwo kontuaru zapewnia sprawną obsługę. Drugie pomieszczenie często przejmuje rolę przestrzeni pod orgaznizowane potańcówki, choć przy większym obłożeniu tam także można znaleźć stoliki bądź długie stoły z ławami sprzyjające alkoholowej integracji.

Niegdyś był to dziedziniec, do którego przez dwa kilometry wiodła usypana żwirem droga. Dziś roślinność rozrasta się dość niekontrolowanie, nad czym próbują czuwać nastoletni mieszkańcy sierocińca, podobnie jak nad porządkiem wokół starego dworu. Kamienne schody prowadzą na werandę, ku drzwiom wejściowym.

Dawna sala balowa została przearanżowana na jadalnię, gdyż właściwa jadalnia nie zdołałaby pomieścić podobnej ilości stołów i mieszkańców. Nie widać już śladów dawnej świetności; ściany są teraz jasne, pozbawione zbędnych ozdób. W oknach wiszą skromne firany, aby wpuszczały jak najwięcej światła. Większość przestrzeni zajmują długie stoły, aby wszyscy mogli posiłki jeść wspólnie.

Liczne pokoje na drugim i trzecim piętrze zostały zaadaptowane na sypialnie dla starszych dzieci, powyżej 11 roku życia, które mają już własne różdżki. Drugie piętro zamieszkują chłopcy, trzecie dziewczęta. Gdy chłopcy próbują dostać się do dormitoriów dziewcząt schody zamieniają się w zjeżdżalnię i wyrastają im królicze uszy na okres doby.
Duże pomieszczenia zostały podzielone na mniejsze, aby w jednej komnacie nie mieszkało więcej niż kilkoro dzieci.

Pokoje na pierwszym piętrze służą jako sypialnie dla młodszych dzieci, które są dzielone wedle wieku. Osobną komnatę zaaranżowano na pomieszczenie dla niemowląt, gdzie zawsze jest najwięcej pracy i czuwają co najmniej dwie opiekunki, choć na taką ilość dzieci powinno być ich więcej. Pokoje pozbawione są ozdób i dekoracji, urządzone są skromnie i prosto, lecz mają to co potrzebne: kołyski, łóżeczka, stoły do przewijania, małe wanienki.

Na parterze niektóre z dawnych pokoi dziennych zostały przearanżowane na sale lekcyjne dla dzieci, które mogą już podjąć naukę. Młodsze są uczone czytania, pisania i podstaw matematyki. Starsze mają możliwość uczestniczyć w lekcjach z przedmiotów, które nauczane są w Hogwarcie, choć odbywają się one zdecydowanie rzadziej i nieregularnie, ponieważ możliwości nauczycieli są bardzo ograniczone.

Szumnie nazywana gabinetem lady Greengras komnata jest niewielka i skromna, zachowano jednak stare, wyblakłe tapety i odnowiono meble - dębowe biurko i długi stół z kilkoma krzesłami. Naprzeciw okna stoi regał z książkami, a obok kredens zamykany czarami, gdzie trzymane są najcenniejsze eliksiry. W gabinecie pracuje jednak nie tylko Irene, lecz zbierają się tu wszyscy opiekunowie i pracownicy sierocińca, aby omawiać sprawy bieżące i organizacyjne.

Miejscowość położona we wschodniej połowie hrabstwa, obecnie zamieszkana przez czarodziejów. Miasteczko i położony tuż obok wąwóz nie odznaczają się niczym szczególnym - być może poza żelaznym mostem zbudowanym w 1779 roku; jest tu parę lokalnych sklepików i gabinetów magomedyków, a bliskość rzeki zapewnia dostawy świeżych ryb.
Najważniejszą sprawą Ironbridge od wieków były jednak trolle należące do Averych. To tutaj znajduje się główna siedziba treserów, to tutaj wydzielone są tereny pod hodowlę. Wąwozy - głębokie i długie - stanowią doskonałe miejsce szkolenia tych magicznych stworzeń.

Sypialnia znajduje się w zachodniej części zamku, a jej duże okna z ciemnymi, ciężkimi zasłonami wychodzą na rozległe ogrody posiadłości. Pomieszczenie jest ciemne, przeważnie panuje w nim półmrok. Najwięcej miejsca zajmuje duże łóżko, które ustawione jest naprzeciwko dużego kominka. Na ścianach wiszą obrazy oraz gobeliny, a na prawo od łóżka znajduje się posłanie dla psa. W pokoju znajdują się również dwa regały zapełnione książkami oraz obszerna szafa wypełniona ubraniami właściciela. Xavier nie spędza tutaj więcej czasu niż ten, który poświecą na odpoczynek.

Mimo ponurości i chłodu okolicznego krajobrazu, komnaty Imogen to esencja klasycznej elegancji i subtelnego luksusu. Jasne, miękkie światło wpada przez przeszklone drzwi balkonowe, zalewając pokój ciepłym, dalekim Yaxley'om blaskiem, podkreślając bogactwo detali. Ciężkie, jedwabiste zasłony w odcieniach beżu delikatnie oprawiają widok na zielony ogród, tworząc atmosferę spokoju i harmonii z naturą. Na komnaty składają się trzy pomniejsze pomieszczenia — pokój gościnny, sypialnia i garderoba, które znajdując się od południowej strony, wydają się znajdować daleko od pozostałych części domostwa, dając młodej Lady Yaxley komfort i odrobinę prywatności. Mimo upodobania do minimalizmu nowe włości Imogen wydają się opiewać bogatymi detalami, zaczerpując do rodowych zbiorów takimi jak stare, lipowe meble i obrazy krajobrazu morskiego i leśnego, z często pojawiającym się motywem lilii i pereł.

Kompleks pomieszczeń w najdalszej części posiadłości zapewnia pełną prywatność i wyrafinowaną atmosferę. Po przekroczeniu drzwi z onyksowego połysku ukazuje się salonik połączony z gabinetem, urządzony w eleganckich barwach czerni i zieleni. W centrum stoi masywne biurko z hebanu, przy kominku dwa tapicerowane fotele tworzą kącik wypoczynkowy. Ściany pokrywają regały pełne książek, dodając wnętrzu erudycyjnego charakteru. Sypialnia, oddzielona dyskretnymi drzwiami, wyróżnia się majestatycznym, rzeźbionym łóżkiem, artystycznymi szafkami nocnymi i kutym żyrandolem. Subtelne rośliny i starannie dobrane obrazy z niemieckim rodowodem uzupełniają przestrzeń, nadając jej nutę sentymentalnego piękna. Obok znajduje się niewielka, funkcjonalna garderoba, harmonijnie dopełniająca gustowną aranżację.

Sala znajduje się w jednej z najstarszych części niegdyś zapomnianego dworu, dziś będąc świadectwem najwyższego hołdu przodkom. Przestronna i pełna majestatu, urzeka drewnianą podłogą, starannie wypolerowaną, która odbija ciepłe promienie wpadającego przez wysokie okna światła. Ściany zdobią misternie rzeźbione panele i bogate zdobienia, a nisze kryją posągi przedstawiające dawnych bohaterów rodu. Nad głównym wejściem góruje kunsztowny relief, przypominający o wielowiekowej historii miejsca. Pomieszczenie zachowuje równowagę pomiędzy funkcjonalnością a symboliką – stanowi idealną przestrzeń do szermierczych treningów, jednocześnie pozwalając ćwiczącym czerpać inspirację z przeszłości i tradycji, którą sala uosabia.

Przechodząc się ulicą, w witrynie można dostrzec różnorodne, kolorowe zabawki - tańczące baletnice, latające miniaturki graczy quidditcha czy podskakujące radośnie i podążające za każdym od półki do półki, miniaturki włochatych puszków pigmejskich, które mogą okazać się doskonałym zakupem dla tych mniej utalentowanych z zakresu zajmowania się magicznymi stworzeniami dzieci.
Dzieci zatrzymują się na dłużej, często prosząc rodziców o coś - podobnie do tych, które same w grupach podbiegają do witryny, obserwując jej codziennie zmieniające się wystawy - inne magiczne zwierzęta ożywające za szybą, inne historie rozgrywające się między magicznymi figurkami czy chociażby inne pięknie prezentujące się domki dla lalek.
Po wejściu przez próg, dzwonek daje znać właścicielowi pracowni o kliencie - a oczom ukazuje się jeszcze więcej cieszących oczy magicznych zabawek oraz prostszych przedmiotów. Wszystko zdaje się być skierowane do dzieci, choć również i dorośli mogą docenić samorozczeszującą kołtuny szczotkę, samowiążące sznurówki czy choćby spinki, które raz nałożone, mające na celu pilnowanie niesfornych kosmyków pociech.
Na środku sklepu znajduje się wyspa z jeszcze większą ilością różnorodnych zabawek - a półki przy wszystkich ścianach zdają się uginać pod ciężarem przedmiotów. Na samym końcu znajduje się lada, a za nią drzwi do pomieszczenia, które bardziej przypomina składzik niż przestrzenną pracownię. Materiały leżące pod ścianami, płótna, kolejne pudła i pusta przestrzeń na środku zarezerwowana do pracy nad przedmiotami większych wymiarów - niedokończone zabawki, prototypy oraz mnóstwo książek, z których właściciel korzysta podczas pracy.

Według tradycji gyneceum, zwane także gyneikonem, było pomieszczeniem przeznaczonym wyłącznie na potrzeby dam. W dniu dzisiejszym stanowi on zespół połączonych, przestronnych komnat pełniących funkcje damskich salonów Pallas Manor. To właśnie tutaj damy przyjmują odwiedzające je kobiety, tutaj spędzają w swym towarzystwie większość czasu, oddając się rozrywkom, pasjom oraz — co z pewnością najważniejsze — dyskusjom. To w gyneceum kształtuje się poglądy młodych panien Crouch, także tam starsze i doświadczone damy rodu kreują swe opinie, które później, we właściwy sobie sposób, przekazują (lub nie) swym mężom. Co do zasady do pomieszczenia wstęp mają wyłącznie kobiety, wyjątkiem są chłopcy poniżej szóstego roku życia, którzy mogą towarzyszyć matkom i siostrom w wybranych fragmentach gyneceum.  

Andron, czyli salon męski, jest zespołem połączonych, przestronnych komnat Pallas Manor. Są to przestrzenie specjalnie zaadaptowane tak, aby w pełni odpowiadały męskim potrzebom. Jest to miejsce szczególnie istotne, służy bowiem nie tylko do podejmowania najznamienitszych gości, ale także arena dynamicznej wymiany myśli oraz, równie często, do wspólnego spędzania wolnego czasu na typowo męskich rozrywkach. Pomieszczenie jest urządzone z przepychem, stanowi bowiem szczególnie reprezentacyjną część Pallas Manor. Szczególną uwagę zwracają pamiętające czasy Troi i Rzymu zabytki, głównie rzeźby, które stanowią specjalną ozdobę andronu. Prawo wstępu do komnat rezerwuje się wyłącznie mężczyznom, bez wyjątku.

Wewnętrzny ogród Pallas Manor otoczony jest z trzech stron kolumnadą w stylu jońskim. Służy on do wypoczynku mieszkających w posiadłości członków rodu Crouch, przypominając o dziedzictwie łączącym ich z dalekimi Italią i Grecją. Otaczające ogród krużganki zdobne są we freski przedstawiające lekkie sceny rodzajowe oraz greko-rzymskie bóstwa. W ogrodzie rośnie wiele roślin, choć uwagę na początek przykuwają przycięte w fantazyjne kształty cyprysy, bukszpany i cisy. Pod nimi oraz w ich okolicy rosną między innymi białe i różowe różaneczniki poprzetykane białymi kwiatkami mirtu, zawilce, narcyzy, fiołki i lewkonie. Nie brakuje również intensywnych barw kosaćców, barwinka i cyklamenów. Szczególną uwagą otoczona jest najstarsza z ogrodowych roślin — drzewo oliwne, zasadzone przez pierwszych Crouchów, podtrzymywane jest przy życiu dzięki działaniom najbardziej utalentowanych zielarzy w kraju. Mówi się, że to ono symbolizuje szczęście rodu, które ma wygasnąć w chwili śmierci drzewa.

Znajdujące się w południowym skrzydle Pallas Manor komnaty Hypatii zostały wybrane na sypialnię młodej damy głównie przez wzgląd na swe nasłonecznienie oraz widoki rozciągające się za oknem. Dzięki wielu dużym oknom do środka wpada naturalne światło, a w razie potrzeby możliwe jest odpowiednie wietrzenie pokoju. Hypatia w komnatach spędza dużo czasu ze względu na swoją chorobę, dlatego wnętrza zostały idealnie dopasowane do jej gustu. W wystroju dominują jasne odcienie: róże, biele, złota. Poza meblami codziennego użytku, takimi jak miękkie łoże z baldachimem, toaletką, szezlongiem oraz ozdobnymi komodami wnętrze posiada kilka umieszczonych ostrożnie luster o złotym obramowaniu. Poza nimi, na ścianach znajdują się obrazy, w tym ulubiony Hypatii, przedstawiający narodziny Wenus.

Łaźni w Pallas Manor jest kilka — a wszystkie znajdują się w pobliżu komnat sypialnianych członków rodziny. Wraz z rozrostem rodowej siedziby Crouchów i zmian w trendach architektonicznych, nie wszystkie łaźnie zachowały swój charakterystyczny, greko—romański charakter, jednakże to te ostatnie stanowią stałe wybory wszystkich Crouchów z urodzenia. Klasyczne łaźnie Pallas Manor charakteryzuje obecność trzech niewielkich basenów, odpowiednio z zimną, ciepłą i gorącą wodą. Do wszystkich prowadzą marmurowe schody, łączące się z resztą podłogi wyłożonej klasycznymi mozaikami. Ściany w większości również pokryte są marmurem, za wyjątkiem tych fragmentów, które ozdobione są ręcznie malowanymi i regularnie konserwowanymi malowidłami, pamiętającymi pierwszych Crouchów, którzy przybyli do Anglii.  

Mieszczący się na parterze salonik utrzymany jest w kolorystyce złota oraz błękitu, wysokie okna wychodzące na różany ogród zapewniają wyjątkowo przyjemne oświetlenie a utrzymane we francuskim stylu meble świadczą o niezmiennym przepychu. Pomieszczenie początkowo służyło do przyjmowania gości, obecnie chętniej wizytowane jest przez członków rodziny Rosier. Powodem tego jest bowiem miękki dywan pokrywający niemal całą podłogę, który wciąż skrzy od nagromadzonych w nim drobin brokatu. Sam pokój zawdzięcza swoją nazwę nestorowi Rosierów, który ku absolutnej zgrozie swojej najmłodszej siostry, a jego własnej uciesze postanowił w ten sposób uhonorować nieszczęsny incydent brokatowy, w którym różyczka brała udział jako główny sprawca.

Wynajmowany pokój w jego odczuciu od pierwszej chwili mógł być nieco bardziej doświetlony - a poza tym, nie znajdywał do końca momentów do narzekania. Pojedyncze łóżko było wystarczające, a lokatorzy dookoła nie zdawali się sprawiać mu kłopotów. W końcu pokoju używał głównie do odpoczynku - do socjalizacji wychodził do części wspólnych kamienicy, a początkowo pracę starał się utrzymywać w warsztacie. Po kilku dniach jednak dostrzegł, że okno wpuszczające promienie do środka, zdało się wpuszczać go znacznie więcej nawet mimo pochmurnej pogody.

Od grudnia, zaraz po wejściu do pokoju, a kiedy wynajmujący zorientował się jak wiele czekało na niego pracy, w pokoju pojawiła się niewielka wnęka, która jednak pozwala mu na pracę nad obrazami bez większych obaw o brud farby niszczący resztą pokoju, ale i miejsce w którym mógłby składować skończone prace do wyschnięcia. Wnęka posiada sztalugę, krzesło i stołek na którym znajduje się paleta, a poniżej w pudełku odczynniki i magiczne pigmenty czy kawałki węgla.
We wnęcę jest ledwo miejsca, aby znalazły się dwie osoby - jednak dla wynajmującego pokój nie stanowi to problemu, z racji, że skupia się w nim na nadrabianiu cichszej części pracy, która nie przeszkadzałaby innym lokatorom kamienicy.

Komnaty młodego lorda Malfoya nie różnią się przesadnie od wystroju całego domu. Dominują odcienie szarości, zgaszonej zieleni i srebra, meble zachwycają wyglądem i wygodą, tapety bogate w złocenia. Główna sypialnia jest przestronna i elegancka, podobnie jak garderoba i łazienka, wnętrza są jednak zaskakująco bezosobowe. Lucius nie spędza tu wiele czasu: zdecydowanie więcej poświęca go rodowym stajniom, sali treningowej do szermierki, a także bawialniom, salom bankietowym i salonikom, w których prowadzi bogate życie towarzyskie. Jedynie część półek, wiszących nieco z boku, tuż przy przejściu do łaźni, świadczy o pasjach i charakterze Luciusa: wystawiono na nich medale i statuetki zwycięskich wyścigów konnych, zmagań szermierczych, polowań i wyścigów miotlarskich. Znajdują się tu też kolekcjonerskie edycje mini-mioteł, zdjęcia drużyny Srok z autografami, a także zamykane na specjalne zaklęcie pudełko, w którym szlachcic przechowuje kilka swoich tajemniczych skarbów.

W należącej do Leonharda komnacie centralne miejsce zajmuje ogromne łoże o rzeźbionej konstrukcji z ciemnego drewna, zdobionej bogatymi ornamentami oraz filarami, które przypominają gotyckie wieżyczki. Zagłówek i przednóżek łóżka przywodzą na myśl królewskie trony, a ciężka narzuta w głębokim odcieniu błękitu dodaje wnętrzu królewskiego charakteru. U stóp łóżka rozciąga się grube futro, w odcieniach brązu i szarości. Po lewej stronie łoża ustawiono komodę, natomiast po prawej szafkę nocną.
Ściany komnaty pokryte są ciemnymi, wzorzystymi tapetami z delikatnymi motywami roślinnymi i geometrycznymi. Drewniana boazeria zdobi dolne partie ścian, a całość oświetlona jest ciepłym, przytłumionym blaskiem świec i kinkietów, których światło odbija się od zdobionych ram obrazów i mosiężnych elementów.
W centralnej części jednej ze ścian znajduje się masywny, marmurowy kominek w kolorze kości słoniowej, zdobiony płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny bitewne oraz herb rodowy. Wewnątrz płonie ogień, rzucając tańczące cienie na wnętrze i wypełniając pomieszczenie przyjemnym ciepłem, które łagodzi chłód kamiennych murów.
W rogu pokoju ustawiono większy, drewniany stół o ciężkich, rzeźbionych nogach. Na stole leży kilka starych ksiąg, grawerowany świecznik i kałamarz z piórem, co wskazuje na to, że komnata służy nie tylko do odpoczynku, ale i refleksji. Przy stole stoi dopasowane, solidne krzesło z wysokim, rzeźbionym oparciem, wyłożone miękkim, zielonym obiciem z aksamitnego materiału. Obramowanie krzesła ozdobione jest subtelnymi ornamentami, które współgrają z motywami zdobiącymi stół, tworząc harmonijną całość. Zieleń obicia wprowadza delikatny akcent kolorystyczny, łagodząc surowość ciemnego drewna i dodając wnętrzu subtelnej elegancji.
W pobliżu znajdują się dwa fotele i kanapa, których wygodne siedziska i oparcia wyłożono aksamitnym materiałem w odcieniach głębokiej zieleni, co idealnie współgra z ciemnym drewnem pozostałych mebli. Rzeźbione nogi i armatury foteli przypominają te, które zdobią inne elementy wyposażenia, a ich elegancka forma zachęca do relaksu przy kominku. Na jednej ze ścian znajduje się regał w pełni wypełniony uporządkowanymi alfabetycznie książkami. W przeciwległym kącie komnaty znajdują się drzwi prowadzące do łaźni. Podłogę pokrywa gruby, wzorzysty, tłumiący kroki dywan, a przy ścianie stoi ciężka, drewniana szafa, zdobiona rzeźbieniami przedstawiającymi sceny z życia rycerzy.