Jedyna w swoim rodzaju biżuteria, której właścicielką jest Melisande. Jest to prezent, który otrzymała od swojego brata po pierwszym roku w rezerwacie. Ubiera ją tylko na specjalne okazje, lub momenty,
w których dosadniej bez użycia słów chce zaznaczyć jak potężnym rodem muszą być, skoro sprawują piecze nad smokami.

Pamiątka po Marie, ostatni prezent, jaki dostała od niej zanim zabrano ją z tego świata. Zdawać by się mogło, że jest to jeden za stałych elementów jej - nie tylko ubioru - ale i całego jestestwa.

Pierścień zaręczynowy, który Melisande otrzymała podczas kolacji na której poznała swojego męża. Nie znika z jej dłoni, trwając na niej jako świadectwo łączącego ich węzła i sojuszu, którego spoiem się stała.

trwa

- Oszalał? Oszalał! To pewne, a jak. - mówiły do siebie kiwając na znak. Wśród ochów i achów wzdychały też tak, jak zawiedzione matki i babki i świat.
- On zrywa z tradycją, och zrywa, oh jak! Że Black razem z Różą, to koniec, bum, trach! - lament się poniósł, lament i strach - Powali nas w zgliszcza, powali nasz świat! Jak śmie i jak może - to nietakt, to fakt. Niech ktoś mu pomoże, oszalał, to znak. - jeden za drugim podnosił się gwar. Lecz Black nadal klęczał, czekając na tak. A ona też stała, też stała i tak. Tak w dziwnym obrazku rozgrywał się akt.

(...) ruchem głowy wskazując na przedstawienie, którego nie wypowiedział głośno, a które przebijało się w wyrazie twarzy — czy będziemy w tym przymierzu unikać tłumów i uwagi, by omówić szczegóły? — Pytanie postawił, pozwalając mu osiąść w powietrzu, właściwie wybrzmieć, niejako będąc zachętą, by prowokacja przez nią poczyniona trwała.

- Musieli sprowadzić go do kraju - odparł zdawkowo, pomijając sedno pytania. - Dziś dostałem informację, że jutro będzie gotowy. Nie bądź bezczelna, nie dowiadujesz się po fakcie - oznajmił ostrzegawczym tonem, nieprzerwanie utrzymując jej spojrzenie. Przecież mógł, oznajmić jej rolę dopiero jutrzejszego wieczoru. Dostała czasu aż nadto, by nie zajmować się błahostkami. Siła wyrażała stałość, dzięki sile pozostał nieugięty. Musiał takim być, bo na sprzeciw było już za późno. Melisande nie wypowiedziała ni jednego bezczelnego słowa, ale znał ją wystarczająco dobrze, by czytać z grymasu jej wygiętych ust.

Uniósł wyżej brwi (...) pojedyncze głoski wypowiadane przez lady Rosier nie zaspokoiły jego ciekawości, pozostawiając po sobie wyłącznie pytania; sprawiając, że chciał usłyszeć więcej. Czy o to jej właśnie chodziło – o pozostawienie niedosytu? – Możliwość? – powtórzył. – Możliwość – czego? – zapytał, zaciekawiony.

Tak samo jak porównania córki do kolejnej krewnej, zaśmiała się perliście na celny komentarz Meli, tak, był to bez wątpienia fakt, choć to Rosiera poznała od kapryśnej i aroganckiej strony znacznie lepiej. - Nie tylko dzięki niemu. Polubiłam cię. Nie zdarza się to często. - sprostowała delikatnie uwagę Melisande, czując się dość dziwnie wypowiadając słowa o sympatii. Szczere przychodziły jej z trudnością, to te fałszywe zachwyty, komplementy i zapewnienia o uczuciu odgrywała bez jakiegokolwiek trudu. Prawda ciągle stanowiła wyzwanie, bolesne, trudne, wymagające, zwłaszcza, gdy tyczyła się miłości.

Gdy pytanie Melisande, zawisło w powietrzu, pozwoliłam sobie na chwilę namysłu. Być może istniała kwestia, o którą mogłabym zapytać, lecz nie ufałam otoczeniu łasych uszu na tyle, by wzniecać temat właśnie tutaj. - Sądzę, że wspomogłyście mnie już we wszystkich nurtujących kwestiach - rozpoczęłam, składając palce nieco poniżej szyi i ostatecznie poprowadziłam oczy ku jasnowłosej, młodziutkiej arystokratce, zapewne niewiele młodszej od mojego syna.

- Twoja siostra musiała być niesamowitą kobietą. - Orzekła, spoglądając na powrót w stronę Melisande, dodając delikatnie ciszej, choć cieplej. - A ty udałaś się w jej ślady. - Nie miała ku temu wątpliwości, obserwując lawirującą pośród cieni i blasków kobietę, pewną tego co czyni i w jaki sposób. Tak właśnie rysowała się w szmaragdowych oczach, szczerze wypatrujących swojego rodzaju wzorów - bądź, lepiej powiedziane - przypomnienia tego, do czego jest zdolna, a co stłamsił w niej lęk.

– Wbrew temu, co o mnie sądzisz, nie jestem ani ślepcem ani głupcem. Nigdy nie przyniosę ci hańby, ale nie pozwolę też, żebyś sprowadziła ją na siebie sama. Będziesz moja albo niczyja – zapowiedział, zatrzymując spojrzenie na jej oczach – oczekując odpowiedzi, przytaknięcia, protestu; czegokolwiek. Sam chwiał się na krawędzi, niepewny, czego chciał bardziej – popchnięcia jej w ciemne fale, czy przyciągnięcia do siebie, pokonania ostatnich milimetrów przyzwoitości, sprawienia, by nigdy już nie pomyślała o nikim oprócz niego.

Uniósł się w pościeli, odpychając się ramionami od miękkości łóżka i podnosząc do pozycji siedzącej, żeby znaleźć się tuż za Melisande; jednym ramieniem otaczając ją w pasie, brodę opierając na ramieniu. – Zostań ze mną – szepnął w odpowiedzi na jej słowa, wypowiadając prośbę wprost do jej ucha. – Jeszcze chwilę – dodał, nie prosił ją przecież o wiele. –Świat się nie zawali, jeśli raz zejdziemy do jadalni później. Llywelyn dotrzyma matce towarzystwa – mówił dalej, pochylając głowę niżej, składając leniwy pocałunek na miękkiej skórze w zagłębieniu jej szyi. Pachniała cudownie, morzem i jego własną pościelą, ulotną wonią perfum i czymś jeszcze, co skutecznie ciągnęło jego myśli w stronę poprzedniego wieczoru.

- Dlaczego to robisz, kochana? Nie musisz. Wystarczyło powiedzieć, napisać sowę...Pomogłabym ci po dobroci. Podzieliła się tym, co mam. A mam niewiele, ale z tobą - podzieliłabym się - dodała ciszej, roztrzęsiona i jednocześnie zachwycona swoją postawą. Taką hojna, taka wspaniałomyślna! Szkoda, że Abraxas nie mógł jej teraz zobaczyć, udowodniłaby mu, że nie jest rozkapryszona i złośliwa!

trwa

– Wiesz, w czym tkwi prawdziwy owoc mojej pracy? –  Odparła łagodnie, dalej zajmując się tuleniem do swojego ciała lekko drżącego szczenięcia. –  W budowaniu potęgi mojej rodziny. W ukazywaniu na światło dzienne tego, kto tak naprawdę włada i powinien władać Norfolkiem –  kto nie władał wtedy, gdy pozwolili sobie na zdrady. – Jesteś inteligentną kobietą, nie muszę ci tłumaczyć, że to wcale nie chodzi o mnie i o ciebie. –  Dodała jedynie, spoglądając brunetce w oczy z czymś na kształt oschłości (...)

- Melisande, nie jesteś rozpieszczoną młódką… Twoja praca dla Smoczych Ogrodów jest ogromna, przecież wiesz, że zawsze to doceniam. Wiem jak kochasz te smoki… i wiesz, że i ja kocham je równie mocno. – powiedział, zamykając na moment powieki. Ostatnią rzeczą, która była mu w tym momencie potrzebna była kłótnia z Melisande.

- Musiałbym cię wydziedziczyć, gdybyś utraciła zapach róż - stwierdził poważnie, choć uniesiony w górę kącik ust zdradzał brak powagi, siostra znała go zresztą na tyle, by wiedzieć, że nie wyparłby się jej nigdy z tak błahego wobec ich więzi powodu. Po prawdzie trochę bawiła go jego pozycja, gdy chodziło o Melisande i Mathieu, od których wiekiem dzieliło go niewiele, a którzy towarzyszyli mu całe życie jak rodzeństwo i wobec których nie do końca odczuwał powagę swojej pozycji. - Zrobiłbym to - odgroził się. - Poważnie - podkreślił, zamykając wieczko pudełka  ze świstoklikiem.

— Nie każdy jest jednak w stanie się tego nauczyć, lady Travers. Nie wątpię, że ostre krawędzie pomagają w osiągnięciu zwycięstwa, lecz wybitny szermierz z tępym narzędziem postawiony przed amatorem z najlepszym mieczem i tak zawsze odniesie zwycięstwo, czyż nie? — uniosła brew.
Uniosła ją zaś jeszcze wyżej, gdy Melisdande zasugerowała brak wiedzy ze strony Wendeliny. Nie miała jednak zamiaru się zniżać do komentarza, doskonale wiedząc, że jeśli kobieta chce jakkolwiek rozwiązać swoją zagadkę, i tak będzie potrzebowała pomocy z zewnątrz.

trwa

trwa

trwa

trwa

trwa

trwa

trwa

— Dziś odganiamy złe duchy, które karzą zuchwałych. Prosimy o pomyślność tych, które obdarzą nasze dzieci opieką. — Rzuciła okiem na Manannana i stanęła przed Melisande.— Okażcie sobie wyrazy oddania. Życie, które nosicie pod sercem dzięki tej magii dziś będą zdrowe i bezpieczne.

trwa

trwa

A ona będzie potrzebowała Melisande bardziej, niż kiedykolwiek.
- Ty również wydajesz się... zadowolona. - Wydawałaś. Szczęśliwsza. Brew uniosła się ku górze, gdy podjęła kolejną próbe odegnania czarnych chmur znad horyzontu wróżb, zakrawając o spoufalość, na którą mogła się jednak posilić. Leśna chatka odchodziła za ich plecami, znikała pośród darów tak bliskiej jej półwilom natury

- Cóż mam za szczęście tego lata, skoro po raz drugi w ciągu trzech dni przychodzi mi spotkać się z legendą - zaśmiałem się pod nosem mając w pamięci słowa o krakenie. Rzecz jasna tym komentarzem chciałem jedynie dopiec Manannanowi, który tak wiele opowiadał o swej pięknej żonie, ale nigdy jeszcze nas sobie nie przedstawił. Nie podejrzewałem go o kłamstwo – wręcz przeciwnie. Nierzadko wypowiadał się o niej z taką pasją i szacunkiem, że można było odnieść wrażenie, iż wolał mieć ją tylko i wyłącznie dla siebie. Właściwie im dłużej się jej przyglądałem, tym bardziej go rozumiałem. - Dołącz się - zasugerowałem wskazując dłonią miejsce obok siebie.

trwa

trwa

trwa

trwa

trwa