Indeks
Obrzędy praktykowane przez magiczną społeczność Wielkiej Brytanii w znakomitej większości pochodzą z celtyckich praktyk, silnie zakorzenione w tradycjach, wierzeniach i znajome nawet najmłodszym dzieciom, a obywatele wychowujący się w rodzinach magicznych mają z nimi styczność rok w rok. Choć święta niemagiczne zaczęły powoli przenikać do czarodziejskiej kultury przez fakt krzyżowania się z mugolami, wciąż nie zostały one uznane za kanon obowiązujących obchodów i ich celebracja pozostaje zależna od prywatnej woli czarodziejów.
Niegdyś obchodzony podczas Samhain, po wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego rytuał przejścia w nowy rok zmienił datę - z wigilią przypadającą na 31 grudnia oraz pełnoprawnym jego rozpoczęciem 1 stycznia. Niebo rozświetla się pokazami sztucznych ogni, urządzane są uczty żegnające obumierający rok i witające kolejny, a spisywane na kartkach życzenia powinny zostać spalone w ogniu, by doczekać się spełnienia.
Wyznaczone na 1 lutego święto pierwszych oznak wiosny, którego nazwa pochodzi od owczego mleka. Rytuały przypadające na ten czas mówią o oczyszczeniu za pomocą wody i ognia, które patronują celebrującym. Tego dnia na progach domów można zauważyć geometryczne sploty z trawy bądź trzciny, przypominające kształtem czteroramienny krzyż o równych bokach, z uwitym kwadratem w środku; symbole te mają za zadanie odegnać złe duchy, nieszczęście, choroby i niszczycielskie żywioły. Dzieci wierzą, że złożone na zewnętrznych parapetach okiennych ubrania lub małe przedmioty zostaną w trakcie nocy pobłogosławione przez duchy wiosny.
Pierwsze w roku zrównanie dnia i nocy, początek astronomicznej wiosny. Trzydniowe obchody mają miejsce od 19 do 22 marca. Następuje po oczyszczeniu Imbolc - i pozwala radować się pełnoprawnym nastaniem nowej pory, momentem radosnego odrodzenia i rozbudzonego życia. Według wierzeń jest ściśle powiązana z płodnością, a jednym z tradycyjnych sposobów obchodzenia Ostary jest sadzenie w zbudzonej ziemi nowych roślin, drzew, krzewów i ziół. Wierzenia mówią, że jeśli na starannie wyselekcjonowanym jajku namaluje się odzwierciedlenie pragnienia, a później zakopie je w ziemi, duchy odpowiedzą jego urzeczywistnieniem.
Znane również pod nazwą Ognie Belenosa lub Cethsamhain - przeciwieństwo Samhain. Przypada na noc pomiędzy 30 kwietnia a 1 maja, a wtedy w ciemności naprzemiennie płoną i gasną ogniska - rytualnie gasi się jedno, by rozpocząć kolejne. Popioły z tych palenisk są gromadzone i przechowywane w fiolkach, elementach biżuterii lub domowych szkatułkach na szczęście. Zgromadzeni pod gołym niebem czarodzieje mogą nawzajem rozpalać trzymane przez siebie gałązki, zaczynając zawsze od najwyższej w hierarchii osoby. Wznosi się wówczas Wiklinowego Człowieka, również poddanego rytualnemu spaleniu. Mówi się, że z trzewi zajmujących się ogniem słychać szepty dusz, które odeszły za kotarę istnienia. Wprawione, wędrowne wróżbitki są w stanie interpretować ich głosy i często robią to za symboliczną opłatą.
Następuje bezpośrednio po Beltane, 1 maja. Celebracje składają się z plecenia wianków, ucztowania, gier sportowych i małych przedstawień teatralnych. Tego dnia koronowana jest Majowa Królowa, która wiedzie za sobą świąteczne parady, ubrana w białą szatę i przywdziewająca na głowie imponującą kwietną koronę. Przed rozpoczęciem rytualnych tańców dookoła najwyższego w okolicy drzewa, królowa jest chowana w kwiatach i wygłasza przemowę. Czasem wybierany jest również towarzyszący jej Majowy Król.
Początek astronomicznego lata, obchodzony między 21 a 23 czerwca. Jest ukoronowaniem walki światła i ciemności, z ostatecznym zwycięstwem jasności - z tego powodu czarodzieje zwykli kłaść się spać jak najpóźniej, a wstawać jak najwcześniej, by oddawać hołd światłu. Wierzenie głosi, że obchody Lithy są powiązane z późniejszym bogactwem plonów wszelakich, a nieoddanie się tradycji będzie skutkowało miernymi zbiorami. Organizowane są wtedy poszukiwania kwitnących kwiatów paproci, tańce i wróżby, a specjalnie wznoszone drewniane koła, które po zapadnięciu krótkiego zmroku rozpalane są ogniem, mają przypominać o słońcu, którego blasku nie stłumi nawet noc.
Święto żniw, miłości i lata, znane pod obiema nazwami, tradycyjnie przypadające na 1 dzień sierpnia, związane jest z rozpoczynającym się czasem żniw i nadchodzącym zbiorem plonów. Jest hołdem oddawanym Matce Ziemi za jej owoce, podziękowaniem za dary, jest także gloryfikacją macierzyństwa wydającego na świat nowe życie. Wedle pradawnych wierzeń, matka Lugh, Tailtiu złożyła się w ofierze, by dać swojemu ludowi plony, dzięki którym mógł przetrwać. Śmierć pozwoliła na życie, a Tailtiu stała się symbolem cyklu natury: życia i śmierci, płodności, równowagi. Do niedawna obchodzone wyłącznie w Weymouth, ostatnio również - w Londynie. Nieodłączną tradycją święta lata jest plecenie wianków. Panny zrywają kwiaty, plotą z nich wianek, a następnie układają na tafli i popychają w głąb jeziora, by zainteresowani nimi kawalerowie w wyrazie odwagi i poświecenia wyłowili je i ułożyli niczym korony na ich głowach.
Początek astronomicznej jesieni obchodzony od 21 do 24 września, kolejne zrównanie dnia z nocą. Nazwa święta nawiązuje do walijskiego bóstwa Mabona, patrona polowań, zbiorów i młodości, który wedle wierzenia, mając zaledwie trzy dni, został uwięziony w Gloucester. W trakcie równonocy jesiennej czczona jest harmonia, wielbiona jest równowaga, wiele z dekoracji przygotowanych na celebracje Mabona będzie zatem symetrycznych. W tym czasie urządzane są wielkie uczty i polowania, tworzone są ołtarze uginające się od ciężaru owoców i warzyw, zbóż czy wypieków. Charakterystycznym elementem obchodów są również tańce wokół ognisk, sięgające późnych nocnych godzin, lub nawet pierwszych refleksów światła słonecznego. Niektóre domostwa decydują się wspólnie pleść lalki z siana, które razem z krewnymi chowa się w miejscu, o którym nie wie nikt inny. Ma to gwarantować bezpieczeństwo najbliższych.
W noc z 31 października na 1 listopada obchodzi się koniec sezonu żniw i początek zimy, cienistej połowy roku. Wedle wierzeń granica oddzielająca życie od śmierci jest wówczas najcieńsza i łatwa do sforsowania - nie tyle dla żyjących, ile właśnie dla duchów, których aktywność rośnie i skutkuje spotęgowanymi przypadkami opętania. Wedle wierzeń to w tę noc bóg Samhain sprowadza na ziemię dusze pokutników z zeszłego roku i pozwala im odnaleźć rozgrzeszenie od win. Podczas obchodów pali się wielkie ogniska, by przyciągnąć sprzyjające duchy i odegnać te złe, ale również by wspomóc bóstwo Lugha, nad którym według podań Samhain zdobywa w tym czasie przewagę. Częstą praktyką jest urządzanie uczt, na które zaprasza się dusze zmarłych członków rodziny, mogące zasiąść przy pustych miejscach przy stole. Nigdy nie należy zostawiać im pustych talerzy - na każdym półmisku powinna znaleźć się przynajmniej symboliczna porcja jedzenia.
Obchodzone 5 listopada święto upamiętniające Wendelinę Dziwaczną, protoplastkę rodu Selwyn, czarownicę, która wielokrotnie płonęła na stosie, a której płomienie posłuchały, zamiast ją niszczyć. Tradycja zakłada palenie przez dzieci kukiełek zrobionych z kukurydzy, materiału, siana lub wszelkiego innego materiału, mających przedstawiać dawną wiedźmę. W ten sposób poszukuje się laleczki, jaka nie zajmie się ogniem, więc wybranej i pobłogosławionej przez samą Wendelinę. Niebo często rozświetlają wówczas niesamowite fajerwerki Selwynów.
Początek astronomicznej zimy, zwycięstwo ciemności nad światłem. Przypada na 21 i 22 grudnia, choć niekiedy czarodzieje, szczególnie spokrewnieni z mugolami, odkładają celebrację do 24 i 25 grudnia. Obrzędy obejmują przede wszystkim przystrajanie jodły, dekorowanie wnętrz domów jemiołą oraz ostrokrzewiem, przygotowanie uczt, wymienianie się podarkami i taniec.
