Odwracam się przez ramię tylko na moment, jakby kontrolnie, pierw zauważając kota, a zaraz później sylwetkę na ławce – mieszkańca czy turystę, jakim sama się stałam.

Tweedowa garsonka nie pozwala na nadmierną swobodę ruchów, nie znoszę tego, ale dress code jest tutaj ważniejszy niżbym tego chciała.

Nie jestem pewna, nie usłyszałam, zbyt zajęta powstrzymywaniem się od skubania skórki przy paznokciu małego palca lewej dłoni. Źle zaadresowana paczka, obraz trafiający nie do tego, kto go zamówił – nie potrafię uwierzyć, że z tak przyziemnej głupoty potrafię zrobić apogeum własnego zdenerwowania.

Czyste zdziwienie miesza się z cichą nutą strachu, ale zaraz potem docierają do mnie inne dźwięki – ludzkie nawoływanie i specyficzny stukot.

Kobieca sylwetka wychylająca się w stronę balkonu sprawia, że unoszę magiczne drewno nieznacznie, drugą dłonią podpierając się ściany.  

Inny, dostrzegam to od razu po ubiorze, a zaraz później po nerwowym cofnięciu ręki i rozbieganym wzroku; ucieka, chowa się? Na pewno nie jest stąd, a następne chwili spędzone na obserwacji tylko mnie w tym utwierdzają.

Zmarszczone brwi i skonfundowane spojrzenie sunie w dół, dopiero później przesuwam je w kierunku drewnianego pieńka przy koszu na pranie. Patrzę i zamieram.

Echo minionych dni, gorycz smakująca na końcu języka – zdejmuję z nosa okulary, paradoksalnie jakby ich pozbycie się miało mi pomóc i wyostrzyć wzrok; płatający mi figla, zawładnięty jakąś dziwną falą wspomnienia?

Ilekroć go widzę, choć w krajobrazie ministrialnych murów to wrażenie zawsze się pogłębia, zupełnie jakby zimne ściany kurczyły się wokół mnie - nas - aż słyszę tylko odbijający się w uszach męski głos. Ciepły, ale tutaj wystarczy chwila, by stał się lodowatym.

Ugięte kolana i wyciągnięta dłoń, przejęte spojrzenie i dziwna determinacja; zanim odgonię drapieżników od małej istotki, coś mknie ponad moją głową i przez kilka sekund nie potrafię dostrzec niczego poza ostrym światłem.

Przyłapuję samą siebie, że moje oczy wwiercają się w świetlisty warkocz; na tyle długo tam patrzę, że w końcu mrugam jak wyrwana z transu, odsuwam nieco od balustrady i krążę wzrokiem po okolicy – zupełnie jakbym szukała oparcia w zgromadzonych tutaj obcych. Ale wszyscy zajęci są albo obserwacją, albo sobą, ewentualnie towarzystwem.

Nie ma już Carkit Market.
Widzę za to mężczyznę obok siebie, leżącego tuż przy mnie, podnoszącego się z ziemi w tej samej chwili co ja. Wzrok pada na dłonie – są brudne od błota i czerwieni.
Od krwi.

Wiem jedynie, że kręcę się po głównej sali w te i wewte już dobre dziesięć minut, a mężczyzna o dość szerokich barkach bez przerwy nachyla się do dużej gabloty, odcinając innym dostęp do oględzin – tej najciekawszej, bo ze złotymi zniczami.

Przyzwyczajam się.
Do jego obecności; do słów na powitanie, do cmoknięć w policzek, do śmiechu niosącego się korytarzem i do ciszy, która żadnemu z nas nie przeszkadza. Przyzwyczajam do jego zapachu, do dotyku dłoni na wierzchu mojej, do przyjemnego ciężaru ramion, którymi mnie oplata.

Zbyt dobrze wiem, czym jest suchość w gardle i paraliż, który niemal boleśnie promieniuje w czubkach palców, pomiędzy fałszem a rzeczywistością, przeszłością a teraźniejszością, prawdą a kłamstwem.

Na podłodze sypialni za to materializuje się męska sylwetka, a ja czuję, że wali mi serce. Wzrok w rozbieganiu rozgląda się za różdżką, a kiedy już drewno bzu ląduje między moimi palcami, robię krok na przód.

Kwiecista korona spotyka się w końcu z taflą wody, by dołączyć do całej reszty kobiecych artefaktów, mających przypieczętować miłość. Nieoczekiwaną, daleką, wiadomą, wieloletnią, kiełkującą – każda jest dziś ważna tak samo mocno.

Powoli wyzbywam się tego głupiego nawyku zerkania na własną dłoń; na prawą rękę, której serdeczny palec zdobi prowizoryczna biżuteria z kawałka miedzianego drucika, za który wsunięto maleńkie stokrotki - choć to niestabilna konstrukcja, i pozornie warta tyle co nic, jeszcze nigdy nie dbałam o coś tak małostkowego tak bardzo. (1, 2, 3, 4, 5)

Drżący na końcowych zgłoskach ton zdradza moją nerwowość, choć stawiam kolejny krok w stronę pomieszczenia; kiedyś stała tu lada, kilka stolików i półki z wypiekami - teraz jest pusto, pod ścianymi stoją sztalugi, a zewsząd unosi się specyficzny tuman kurzu.