Catriona Goyle, z domu Crabbe. Żona Caelana od około dekady, obecnie w drugiej ciąży. Ukończyła Durmstrang i posiada odpowiednie poglądy, jednak nie wiadomo o niej nic więcej. To znaczy, Caelan nie był zainteresowany niczym więcej.

Dziewięcioletni pierworodny. Pewnego dnia zostanie kapitanem na statku Goyle'ów, nie ma większego wyboru. Lubi słuchać o dalekich wyprawach morskich, lubi też sprawiać kłopoty i przyprawiać ojca o ból głowy.

An old man by a seashore
At the end of day
Gazes the horizon
With seawinds in his face

Spotkanie z siostrą i nadrabianie zaległości z czasów żeglugi po morzach i oceanach.

Ból stopy, którego nie da się wytłumaczyć bez urażenia czyjejś dumy.

Ponieważ czasem trzeba zakasać rękawy i służyć Czarnemu Panu i w niezbyt magiczny sposób.

Ale później zawsze można się napić w jakiejś spelunie i pograć w kości.

Sankthans i próba bezbolesnego przetrwania rodzinnego spotkania.

Bo kiedy Czarny Pan wzywa, sługa musi.

Żwawo ruszył do wyjścia z salonu, później zaś pokonał hal obwieszony licznymi obrazami, by w końcu stanąć przy dużych dębowych drzwiach, w które tak bezlitośnie tłukła Sigrun. Caelan zaś układał już sobie w głowie całą litanię, którą uraczy nieproszonego, zbłąkanego maga - litanię, która mogłaby mu pomóc choć trochę się wyżyć po tym całym przeklętym dniu nerwów.

Burcząc coś cicho pod nosem na plątających mu się pod nogami czarodziejów - coś, co mogło brzmieć jak plugawe, ślepe charłaki - skierował swe kroki ku jednemu z krupierów, by wnieść niewielki, kilkugaleonowy zakład.

Bez słowa krążył po sali, kątem oka obserwując grających w czarodziejskie oczko klientów kasyna. Mimo wczesnej pory właściciele Galeona nie mogli narzekać na brak ruchu. Cóż, najwidoczniej niepokoje, których wszyscy byli świadkami, coraz mocniej popychały ludzi ku hazardowi.

Nie był pewien, co im z tego wyjdzie. Jedno z jego źródeł przekazało mu informacje o jakże interesującym transporcie, jednak teraz, kiedy już postawił swą stopę na wyspie Achill, w jego głowie zaczęły pojawiać pytania, na które nie miał odpowiedzi.

Jego usta skrzywiły się w paskudnym grymasie, gdy przypomniał sobie słowa sprzedawcy - urok minie nazajutrz, proszę się nie martwić! Co chwilę powtarzał sobie, że jego noga nigdy więcej nie postanie w tym zapyziałym lokalu, gdzie nie potrafią nawet wyczarować poprawnie działającej linii wieku, zaś po każdym tego typu postanowieniu padała wiązanka paskudnych bluzgów, którymi próbował załagodzić swą złość.

Sala Planet
Nie czekając na odpowiedź Rookwood ruszył dalej, w stronę gospodarstwa, gdzie miały zaatakować ich oszalałe dynie. Sam już nie wiedział, czy gorsze były one, czy te zabójcze suknie, z którymi musieli się rozprawić ostatnio.

- Panna Wilkes? - odezwał się cicho, niby to spokojnie, choć w jego głosie pobrzmiewała nuta narastającej złości. Zaciskał dłonie na oparciu jednego z krzeseł na tyle mocno, że aż pobielały mu knykcie. Może ona jeszcze nie rozumiała, że nie powinna z nim zadzierać?