Sigrun Rookwood

11.05.18 17:46

Sigrun N. Rookwood

where is my mind?

* * *

1. Na start banalnie - jaki jest ulubiony kolor Twojej postaci?

Może będzie to zaskoczeniem, a może wcale nie, lecz ulubionym kolorem Sigrun nie jest czarny, choć niewątpliwie bardzo go lubi i często się w nim nosi, jest uniwersalny, elegancki i zawsze odpowiedni. Najlepsze wspomnienia przywodzą na myśl jednak inne barwy i są to głównie te leśne, bo i w lasach w dystrykcie Harrogate Sigrun od najwcześniejszych lat spędzała mnóstwo czasu. Jasna zieleń świeżych liści, kolory paproci, głębokie odcienie mchów – wszystko to kojarzy się jej bardzo dobrze, a ponadto podświadomie ją do niego ciągnie, gdyż zielony kolor uspokaja, a Sigrun jako osoba niezwykle emocjonalna i bardzo wybuchowa takiego ukojenia potrzebuje. Zieleń to również kolor Slytherinu, do którego należała, a bardzo utożsamia się z tym domem - o tym jednak później. Rookwood niezwykle lubi też brązy ze względu na zamiłowanie do polowań – uwielbia zdobywane podczas nich trofea i futra.

2. Wykonaj "w imieniu" swojej postaci test MBTI. Jaki otrzymałeś wynik? Czy się z nim zgadzasz? Dlaczego?
Jestem zaskoczona, sądziłam, że Sigrun ma tyle chaotyczny charakter, by nie dało się jej tak łatwo zaszufladkować, ale jednak! Z większością się zgadzam, nie ze wszystkim, rzecz jasna. Wynik Sigrun to Przedsiębiorca, czyli:

Ludzie o osobowości Przedsiębiorcy zawsze wpływają na swoje najbliższe otoczenie – najlepszy sposób, aby ich zidentyfikować na przyjęciu, to rozejrzeć się za otaczającym ich kręgiem osób, które podążają za nimi, gdy tylko Przedsiębiorcy przechodzą od jednej grupy znajomych do drugiej. Skłonni do śmiechu i obdarzeni odważnym, dosadnym poczuciem humoru uwielbiają być w centrum uwagi. Jeśli ktoś z publiczności zostanie poproszony na ochotnika o wyjście na scenę, Przedsiębiorca albo sam się zgłosi, albo namówi do tego nieśmiałego kolegę.

Cóż, to prawda: dosadnego i niezwykle odważnego poczucia humoru Sigrun z pewnością nie brakuje, podobnie jak odwagi, choć z nie zawsze lubi być w centrum uwagi - czasami woli pozostać z boku i obserwować jak drapieżnik, lecz wyprowadzona z równowagi (albo pijana) na pewno przyciąga spojrzenia innych.

Przedsiębiorców nie pociągają zanadto teorie, abstrakcyjne koncepcje ani żmudne dyskusje o globalnych problemach i ich konsekwencjach. Lubią za to prowadzić ożywione, inteligentne rozmowy o tym, co jest, a jeszcze bardziej – po prostu wyjść i samemu coś zrobić. Prędzej działają, niż myślą, a zamiast siedzieć bezczynnie, naprawiają swoje błędy na bieżąco, przygotowując się na niespodziewane sytuacje i zapewniając sobie drogę ucieczki.

Po części się zgadzam. Sigrun nigdy nie była ani osobą kreatywną, ani typem naukowca, podobne dyskusje ją zwyczajnie nużą, a cudze problemy nie interesują Jedynym globalnym problemem na który zwraca uwagę jest obecność szlam w ich świece, lecz nienawiść do nich ma również swoje źródło w psychopatycznej części natury Sigrun, tej spragnionej krwi i odnajdującej w cudzej krzywdzie spełnienia.

Przedsiębiorca to typ osobowości najbardziej skłonny do tego, aby uczynić ryzykowne zachowania swoim stylem życia. Żyje chwilą i bez zwłoki rusza do akcji – znajduje się w samym oku cyklonu. Ludzie o osobowości Przedsiębiorcy cenią sobie silne przeżycia, pasję i przyjemności.

Całe życie Rookwod to taniec na krawędzi. Zawsze lubiła wystawiać duży palec u stopy poza wyznaczone granice, a kiedy dorosła: z ryzykowania własną głową uczyniła prawdziwą sztukę. Sig jest impulsywna, wybuchowca, bardzo łatwo poddaje się emocjom, co popycha ją do podejmowania nieprzemyślanych, odważnych decyzji - co graniczy nieraz ze zwykłą głupotą.

Dlatego szkoła i inne silnie zorganizowane środowiska stanowią dla nich wyzwanie. Z pewnością nie ze względu na brak inteligencji, wprost przeciwnie – są oni zdolni do sukcesu, ale rygorystyczne podejście panujące w formalnej edukacji opartej na wykładach jest po prostu zbyt dalekie od praktycznych metod uczenia się, które preferują Przedsiębiorcy. Potrzeba im wiele dojrzałości, żeby zacząć postrzegać ten proces jako środek prowadzący do celu, coś, co stwarza jeszcze więcej atrakcyjnych szans.

Nie w pełni jest to prawda. Sigrun najlepiej odnajduje się w chaosie, jest jego uosobieniem, nie respektuje żadnych zasad, przyjemność sprawia jej ich łamanie - potrafi jednak zmusić się do dostosowania do środowiska, w którym funkcjonuje. Ministerstwo jest silnie zorganizowane, a ma nadzieję osiągnąć w nim sukces - lecz najpewniej ze względu na specyfikę zawodu. Za biurkiem zwykłej urzędniczki umarłaby z nudów.

Dzięki swojej niecodziennej spostrzegawczości i świeżemu spojrzeniu Przedsiębiorcy mają wyjątkową umiejętność dostrzegania drobnych zmian. Czy chodzi o zmianę wyrazu twarzy, nowy styl ubierania czy zmianę nawyków, ludzie o tego typu osobowości potrafią dostrzec ukryte myśli i motywy tam, gdzie większość innych osób niemal nic nie zauważa. Przedsiębiorcy szybko wykorzystują te obserwacje, głośno zwracają uwagę na spostrzeżoną zmianę i zadają pytania, często w niezbyt delikatny sposób. Powinni pamiętać, że nie każdy ma ochotę upubliczniać swoje tajemnice i decyzje.

Sigrun jest awanturnicą, lecz także dobrą obserwatorką - w przypadku myśliwych nie może być inaczej. Rookwood satysfakcję i uciechę odnajduje w oszukiwaniu innych ludzi, robieniu z nich głupców, nauczyła się więc dobrze kłamać - i wciąż uczy się dostrzegać i rozumieć w innych więcej, tylko po to, by ich zniszczyć.
Na tym już skończę. Podsumowując: z wieloma rzeczami się zgadzam. Sigrun to niewątpliwie kobieta pełna pasji, nie bojąca się podejmować ryzyka, bardzo odważna i śmiała, pewna siebie i chaotyczna, lecz potrafi się podporządkować - choćby Czarnemu Panu.

3. Jakie marzenie miała Twoja postać w dzieciństwie? Jak widziała swoją przyszłość?

We wczesnym dzieciństwie największym marzeniem Sigrun było objawienie się w końcu magii w niej samej. Nie tylko dlatego, by udowodnić rodzinie, że nie jest charłakiem, lecz przez zamiłowanie ojca do czarnej magii i gromadzone przez niego czarnomagiczne przedmioty zaczęła cierpieć bardzo wcześnie na plagę koszmarów. Choroba ta nie pozwała Sigrun spokojnie w nocy spać, dręczyły ją straszne, mroczne wizje, przed którymi nie potrafiła uciec, niejednokrotnie doznawała ich nawet na jawie. Żyła w nierealnej rzeczywistości pełnej strachu i cieni, a magomedycy przepowiadali, iż jedynym lekarstwem jest objawienie się jej mocy – choć i wtedy istniała możliwość, że plaga koszmarów nie minie, a Sigrun stanie się po prostu obłąkana. W tych pierwszych latach swego życia nie myślała wiele o przyszłości, nie pozwalała jej na to okrutna teraźniejszość. Na jej szczęście marzenie się spełniło, koszmary przeminęły i dopiero wówczas zaczęła marzyć o nieco bardziej przyziemnych sprawach. Uwielbiała z braćmi latać na dziecięcej miotełce i grać w podwórkowego quidditcha, marzyła więc o byciu najlepszą i najsławniejszą ścigającą reprezentacji Anglii w historii.

Sleep, he says,
I'll fight the bad dreams off if they come to get you.

4. Jak wyglądało pierwsze zauroczenie Twojej postaci? Jeżeli jeszcze nie miało miejsca - jak myślisz, jak będzie wyglądać?
Sigrun moment pierwszego zauroczenia spotkał bardzo wcześnie; dlatego, że od zawsze miała je przy sobie. Ich serca zaczęły bić w tym samym momencie i nie jest to metafora, bo chodzi o jej bliźniaczego brata. To bardzo grzeszne i niemoralne, lecz nie mieli na to wpływu – po prostu ich spotkało. Od zawsze wszędzie byli nierozłączni. Zarówno jako dzieci, jak i w szkole. Sigrun podzielała wiele chłopięcych zainteresowań, była więc bratu najlepszą przyjaciółką, a on wspierał ją w najgorszych chwilach słabości – kiedy cierpiała na Plagę Koszmarów i gdy znęcał się nad nią ojciec. Oboje byli sobie wsparciem i opoką, a dorastając zaczęli patrzeć na siebie inaczej – dostrzegli atrakcyjność własnej powierzchowność i po prostu, w bardzo nieodpowiedni sposób, połączyło ich niezdrowe pożądanie. Poddali się temu uczuciu, dla obojga było ono pierwszym zauroczeniem – i najsilniejszym jak dotąd. Tak silnym, że przetrwało do dziś, choć bardzo trudno nazwać to miłością. Christopher jednak zniknął, zapadł się pod ziemię, nie powrócił z Rumunii – i Sigrun czuje się z tym nieswojo, lecz nie ma innego wyjścia jak uczyć się żyć bez niego.

I've had sex, she said, but I don't know
what making love feels like

5. Co o Twojej postaci mówi jej różdżka i w jaki sposób objawiają się u niej te cechy charakteru?

Sigrun posługuje się sztywną różdżką wykonaną z cisu, której rdzeniem jest pazur garborga, mierzy dokładnie trzynaście cali, jej rękojeść posiada zdobienia, których motywem są rozjuszone psy. Zacznijmy od drewna: cis to trujące drzewo, którego magicznymi jest siła, życie i śmierć. Sigrun nie snuje marzeń o nieśmiertelności, lecz w jej przypadku interpretuję te aspekty inaczej. Nosi w sobie mnóstwo siły, to po pierwsze. Po drugie – jest w niej mnóstwo życia i pasji, emocji, których nie kontroluje i hedonizmu, pragnienia korzystania z wszystkiego co oferuje jej życie, lecz jednocześnie człowieczeństwo dawno w niej już obumarło, a i innym przynosi śmierć. Różdżki z cisu doskonale służą czarnej magii i posiadają dużą moc, a Sigrun w mrocznych sztukach jest rozmiłowana bezgranicznie.
Rodzeniem różdżki jest pazur garboroga, który idealnie nadaje się do czarodziejów o agresywnym temperamencie, którzy nie kontrolują swoich zachowań, a więc pasuje do Rookwood doskonale. Ma ona niezwykle impulsywny, wybuchowy charakter, byle co potrafi wyprowadzić ją z równowagi, a kiedy się złości – przypomina wściekłego psa. Warczy, gryzie, głośno szczeka, atakuje; ma w sobie zdecydowanie zbyt wiele agresji, nad którą zwyczajnie nie potrafi zapanować. Różdżka mierzy trzynaście cali, najpewniej dlatego, że sama Sigrun wyróżnia się spośród innych kobiet wysokim wzrostem.
Gwoli podsumowania: magiczne atrybuty drewna oraz wykorzystanego rdzenia bardzo oddają charakter Sigrun Rookwood, co sprawia, że bardzo dobrze leży w jej dłoni, a czarowane ją to sama radość.

6. Czy Twoja postać wciąż posiada swoją pierwszą różdżkę? Jeżeli nie - w jakich okolicznościach ją straciła? Jeżeli tak - czy ma do niej sentyment?
Prawdę mówiąc – nie wiem na ten moment. Do dnia 24 czerwca Sigrun posługiwała się swoją pierwszą różdżką, którą kupiła na ulicy Pokątnej w dniu swoich jedenastych urodzin (urodziła się ostatniego dnia sierpnia, list z Hogwartu dostała więc zaledwie dzień przed podróżą do niego); został wykonana z cisu i miała rdzeń z pazura garboroga. Tak jak dla każdego czarodzieja była ona najważniejszym przedmiotem, przedłużeniem ręki, nigdzie nie ruszyła się bez niej, lecz ciężko mówić o sentymentach w przypadku takiej osobowości jak Sigrun.

7. Psidwak czy kuguchar?
Bez najmniejszych wątpliwości – oczywiście, że psidwak. Rookwoodowie od lat biorą udział w polowaniach zarówno na magiczne, jak i niemagiczne stworzenia, w ich historii zapisało się wielu myśliwych i łowców zwierzęcych ingrediencji, nieodłącznym elementem polowań są psy, zwykle myśliwskich ras. Zawsze były obecne w rodzinnym domu Sigrun, która wybrałaby psidwaka, zamiast kuguchara, bo nie dość, że psy darzy dziwną sympatią (ale o samym stosunku do zwierząt później), to są zwierzęta bardziej użyteczne. Koty są nieposłuszne, śpią i jedzą, a pies nie dość, że domu przypilnuje, no i można nakazać mu atak, jeśli wychowa się go na agresywnego.

8. Czy bogin Twojej postaci ulegał zmianom na przestrzeni lat? Jeżeli tak - dlaczego? Jakie wcześniej przyjmował formy?

Z całą pewnością i to wielokrotnie. W domu rodzinnym Sigrun, dzięki ojcu, zawsze była obecna czarna magia, wskutek czego ona sama, przez jej bliskość, jako dziecko zachorowała na plagę koszmarów, która nie ustąpiła do momentu objawienia się u niej mocy magicznych. Miało to miejsce dość późno, choroba dręczyła ją więc bardzo długo, co wiązało się z przerażającymi, pełnymi zła wizjami, w których obecne były różne przerażające stwory, demony i zjawy. Wyobraźnię miała aż za nadto bujną. Postaci te były często obrzydliwe, karykaturalne, mogące przerazić dorosłego człowieka, co dopiero dziecko. Bogin z pewnością zmieniałby się w zależności od tego, który stwór najczęściej pojawiał się w wizjach i koszmarach Sigrun; niestety miała ich naprawdę wielu do wyboru, bogin najpewniej nie mógłby zdecydować się, który przerażał ją wtedy bardziej.
W późniejszych latach mógł przybierać sylwetkę ojca, którego w latach dziecięcych się bała – był surowy, wiecznie z niej niezadowolony, nie stronił od wrzasku i miał bardzo ciężką rękę. Sigrun obawiała się kary, bólu i jego ciężkich spojrzeń; z czasem przestała się go bać, najpewniej wtedy bogin przybierałby postać martwych ciał braci – a jeszcze później nieżywego Christophera, na którym Sigrun najbardziej przecież zależy. Śmierci braci nigdy nie przestała się obawiać, lecz spotkała na swej drodze coś, co przeraziło ją po stokroć mocniej, bo i od śmierci jest po prostu gorsze. Już jako brygadzistka odprowadzała do Azkabanu więźnia, wilkołaka mającego na sumieniu wiele niewinnych istnień, po raz pierwszy ujrzała tam dementora – a ponieważ nosiła w sobie tak wiele negatywnych emocji, a wspomnienia miała bardzo bolesne i straszne, to i spotkanie z nim było wyjątkowo nieprzyjemne. Pozostawiło w niej trwały ślad, a bogin dziś przybiera formę dementora – i to najpewniej się już nie zmieni, nie po misji w Azkabanie.
Chyba, że Czarny Pan rozgniewa się na nią i postanowi ją ukarać – to będzie po tysiąckroć gorsze od pocałunku dementora.

9. W jaki sposób Twoja postać odreagowuje stres?
Ma kilka na to sposobów, lecz nieumiejętnie z nich korzysta. Rookwood jest niezwykle impulsywna i porywcza, nosi w sobie mnóstwo niewytłumaczalnego gniewu i złości, czasami przypomina letnią burzę – wścieka się nagle, bardzo szybko i niezwykle gwałtownie. Sposobem na wyładowanie tej złości, wyrzucenie z niebie gniewu, jest krzyk. Wrzeszczy na wszystkich wkoło, awanturuje się, wszczyna burdy, bójki i pojedynki. Aby się uspokoić, musi po prostu wybuchnąć; kiedy powody są bardziej błahe, bądź awantury po prostu zrobić nie może (a ma to miejsce na przykład w pracy, czy w szeregach Rycerzy Walpurgii, pali papierosa – jako nałogowa palaczka, silnie uzależniona od tytoniu, zawsze ma paczkę (albo dwie) przy sobie. Aby ukoić zszargane nerwy bardzo często sięga także po alkohole i nielegalne używki, włóczy się po barach, słucha muzyki i do niej tańczy – dobra zabawa i swawole pomagają wyładować energię, choć nierzadko kończy się to kolejną awanturą. Często towarzyszą temu także gry hazardowe wszelkiego rodzaju, w których jest całkiem niezła – zdecydowanie zawodzą, kiedy odnosi porażkę. Nie potrafi przegrywać.
Zdecydowanie bardzo uspokajają ją konne przejażdżki, bądź samotne spacery po okolicznych lasach, najlepiej z kuszą w dłoni; wszechobecna zieleń, cisza i towarzystwo natury ją wyciszają, a przy okazji wymęczają – nie ma więc siły na stres i złoszczenie się. Wszelki wysiłek fizyczny tak działa, zarówno latanie na miotle (które uwielbia i praktykuje od lat dziecięcych), jak i najprzyjemniejszy spośród nich, czyli seks – fizyczna bliskość rozładowuje napięcie, przynosi rozkosz i spokój, chociażby na kilka godzin. Rozkosze cielesne w połączeniu z diabelskim zielem przynoszą zaskakująco skuteczne efekty.

make love and war

10. Twoja postać jest skowronkiem - lubi wcześnie wstawać i zasypiać, czy sową - późno chodzi spać i późno wstaje?
U Sigrun nie ma na to reguły. To nie jest tak, że absolutnie codziennie plan jej dnia wygląda tak samo. Sigrun prowadzi bogate w nieprzewidywalne rozrywki życie, czerpie z niego pełnymi garściami, często plany zmienia, a czasami po prostu nie wie gdzie się obudzi. Jeśli poprzedniego wieczoru wlewała w siebie lube trunki wysokoprocentowe, to śpi do południa i ciężko ją z łóżka zwlec, gdyż jak wiadomo kac morderca nie ma serca. W dzieciństwie chorowała na plagę koszmarów, choroba przeminęła, lecz zwykłe senne mary mącą jej sen nieustannie, często przez nie albo wcale nie może spać, albo budzi się co chwila i o poranku się jej dobudzić, później przez cały dzień przez niewyspanie jest bardzo rozdrażniona. Jeśli jednak nie jest ani pijana, ani nie dręczą jej koszmary, to wstaje dosyć wcześnie. Generalnie nie ma problemu z wczesnym zrywaniem się z łóżka, jeśli istnieje taka potrzeba, czeka ją dla przykładu polowanie, bądź ma do wykonania zadanie zlecone przez Ministerstwo.
Wyjątkiem są dwie sytuacje. Sigrun cierpi na zaburzenia dwubiegunowe. W epizodzie maniakalnym jest wyjątkowo rozbudzona, podekscytowana, energia ją wręcz rozsadza, nie potrzebuje wówczas wiele snu; gdy dopada ją epizod depresyjny jest zupełnie na odwrót - ciągle jest senna i najchętniej całe dnie spędzałaby w łóżku. A więc - to zależy jak leży (nawet dosłownie).

11. Jak Twoja postać reaguje na krytykę - zarówno ze strony nieznajomych, jak i bliskich osób?
Wszystko zależy od tego z jakich ust ta krytyka płynie i w jakich okolicznościach, przede wszystkim jednak od tego w jakim akurat Rookwood jest nastroju. Bardzo łatwo poddaje się emocjom, a wtedy to one kontrolują ją, a nie odwrotnie. W zdecydowanej większości są to emocje negatywne: gniew, złość, poirytowanie, nawet furia, a pod ich wpływem na krytykę reaguje w każdym niemal przypadku po prostu bardzo źle. Nieważne, czy jest ona konstruktywna i słuszna, Sigrun złości się wówczas jeszcze bardziej, krzyczy, fuka, odgryza się i wszystkiemu zaprzecza, wykłócając się, że rozmówca zwyczajnie nie ma racji i to on się myli i ma się od niej, mówiąc brzydko, odpierdolić. Bardzo łatwo ją rozgniewać, często wybucha złością, lecz nie trzyma się ona jej cały czas. Krytyki od nieznajomych nie przyjmuje wcale, lecz jeśli pochodzi ona od kogoś, komu Sigrun ufa, bądź ich ceni - to potrafi ją niejako przyjąć. Nie najlepiej, bo zwykle świadomość, że się pomyliła, zrobiła coś źle, wprawia ją w irytację, lecz umie przemyśleć sprawę i naprawić swój błąd - do którego nie przyznaje się jednak na głos i nie przyznaje nikomu racji.

12. Jakie jest ulubione miejsce Twojej postaci i dlaczego?

Nie jest to jedno konkretne miejsce, lecz raczej cała okolica i mam tu na myśli rodzinne okolice Rookwood, a mianowicie dystrykt Harrogate, leżący u stóp góry penińskich. Samego okresu dzieciństwa spędzonego w domu ojca nie wspomina najlepiej, ze względu na plagę koszmarów i wiecznie niezadowolonego z niej ojca, lecz zarazem nie ma szczęśliwszych wspomnień od tych, spędzonych z bliźniaczym bratem – a czas spędzali głównie w okolicznych lasach i górach, żadne z nich nie ma natury podróżnika i wagabundy, są za to przywiązani do miejsca, w którym się wychowali Sigrun najpewniej czuje się na świeżym powietrzu, najlepiej w siodle; wśród leśnej gęstwiny i jej ciszy jest zdecydowanie spokojniejsza. Nie jest sentymentalna, lecz ma słabość do wszystkich znajomych ścieżek i polan, zwłaszcza pewnego gęstego zagajnika, gdzie szemrze niski wodospad i płytka, czysta rzeka – spędziła tam niezliczenie wiele długich, rozkosznych chwil z Christopherem.
Bardzo lubi jednak również Skałę, stary dom z szarego kamienia, wzniesiony głęboko w lesie i ukryty przed niepożądanymi gośćmi dzięki zaklęciom ochronnym, który przypadł jej w spadku po zmarłym małżonku. Spotkało ją z ręki Alpharda Montague wiele krzywd, lecz zemściła się na nim i pokonała go ostatecznie, a ponieważ nie jest kobietą słabą, to wyparła przykre wspomnienia, dzięki zwycięstwu jakie odniosła. Zaczęła doceniać to ciche, piękne miejsce, które należy już tylko do niej i między innymi dzięki niemu osiągnęła niezależność. Uczyniła ze Skały swój azyl, a chwile spędzone z bratem wyparły obrazy z udziałem mężczyzny, którego zmuszona była poślubić.

Here in the forest,
dark and deep,
I offer you
eternal sleep.

13. Czy Twoja postać ma jakieś rytuały - coś, co robi każdego dnia, np. przed wyjściem z domu lub pójściem spać? Jakie?
Oczywiście, choć nie są to rytuały, które praktykuje absolutnie każdego dnia, tak jakby były dla niej ogromną świętością. Wszystko wynika z nieregularnego trybu życia Sigrun. Nigdy nie wiadomo co jej strzeli do szalonego łba, gdzie położy się spać, ani gdzie i kiedy się z tego snu przebudzi. Najczęstszym jednak rytuałem jest poranek z kawą i papierosem. Bez kawy z domu nie wyjdzie. Często przez koszmary się nie wysypia, bądź wstaje po nocy pełnej alkoholu i zabawy, a więc po prostu na kacu - niewyspana, rozdrażniona i zmęczona potrzebuje przebudzić się do życia, a do tego niezbędny jest kubek porządnej kawy, a pija ją gorzką i czarną jak niebo w bezksiężycową noc. Bez czego nie powinno się pić takiej kawy? Oczywiście bez papierosa. Rookwood jest nałogową palaczką od lat, uwielbia siadać co rano na werandzie domu, który otrzymała w spadku po zmarłym mężu, najlepiej z psem u boku i w ciszy i świętym spokoju sączyć ten napój bogów i zapalić, a jeśli nigdzie się jej nie śpieszy, to czeka aż sowa dostarczy jej najnowsze wydanie Proroka Codziennego. W pierwszej kolejności sprawdza rubrykę sportową, bo quidditchem pasjonuje się od lat dziecięcych i zawsze była żywo zainteresowana brytyjską ligą. Inne artykuły czyta raczej pobieżnie, niespecjalnie interesuje ją polityka.
Jeśli kładzie się spać do własnego łóżka, to przed snem daje psu jeść i wypuszcza go na zewnątrz, by pilnował domostwa (choć w obliczu czarów marna z niego ochrona). Przed zaśnięciem, gdziekolwiek by się nie znajdowała, obowiązkowo pali papierosa - od tytoniu jest silnie uzależniona.

14. Co przyczyniło się do tego, że Twoja postać posiada takie a nie inne poglądy polityczne?
To będzie bardzo banalne, lecz tym, co najbardziej przyczyniło się do prezentowanych obecnie poglądów politycznych przez Sigrun był dom rodzinny. Rookwoodie, choć nie mogą pochwalić się krwią szlachetną, są krwi czystej i od dawna dbają o podtrzymanie jej tradycji. Są zwolennikami ideologii czystości krwi i przewagi czarodziejów nad mugolami. Ojciec Sigrun nigdy nie krył się z podobnymi poglądami, co więcej – zawsze głośno wyrażał swoją pogardę i niechęć do mieszańców, zdrajców krwi, szlam i mugoli. Wychowując swych synów i córkę zasiał w sercu każdego ziarno nienawiści do brudnej krwi, która pielęgnowana uczeniem ich pogardy, zakwitła i pozostaje bardzo silna do dzisiaj. Przez zamiłowanie do czarnej magii nienawiść ta pogłębiła się znacznie, podobnie jak i przynależność do Slytherinu i towarzystwo osób podzielających te same poglądy.

15. Dlaczego amortencja Twojej postaci ma akurat taki zapach?
W przeciwieństwie do najpewniej większości kobiet Sigrun zbliżywszy się do kociołka z amortencją nie wyczuje zapachów słodkich, kwiatowych, nie poczuje zapachu ciasta matki, ani starej książki. Najsilniejszy eliksir miłosny będzie kusił Sigrun ciężką mieszkanką, będzie pachniał lasem, futrem, krwią, wodą kolońską, opium i tytoniem, a także jesiennym powietrzem. Dlaczego? Odpowiedzi raczej nie będą zaskakujące. Lasem dlatego, że za sprawą ojca spędziła w nim większość swego dzieciństwie i dalej poświęca wiele czasu na przejażdżki i spacery po leśnej gęstwinie, bo tam czuje się najlepiej – cisza koi, mózg się dotlenia, a polowanie dostarcza niesłychanie wiele rozrywki. Wiąże się z tym zapach futra, które Sigrun uwielbia; myślistwo to ich rodzinna rozrywka, do której była przyuczana od najmłodszych lat. Bardzo wcześnie nauczyła się oprawiać zwierzęta i łapać kuszę w dłoń. Ma słabość do skórzanej odzieży, a przede wszystkich futer, ma ich w szafie mnóstwo – i wiele z nich zdobyła własną strzałą. Nieodłącznie wiąże się z tym zapach świeżej krwi. Nie tylko zwierzęcej, ale i ludzkiej; dorósłszy zwierzyna przestała jej wystarczać, była zbyt nudna, pragnęła czegoś bardziej… Ekscytującego. Posunęła się do morderstwa drugiego człowieka nie raz i nie dwa, a każdego z nich w pewnym sensie czerpała niemal seksualną przyjemność. Strach w oczach ofiary, ich błagania o łaskę, krzyk bólu – przyprawiają ją o dreszcze i błogie poczucie władzy. Amortencja pachnie więc także krwią.
Od wielu lat nałogowo pali papiersy, jest to zresztą bardzo delikatnie powiedziane, bo najczęściej widzi się Sigrun z papierosem w ustach, ich paczkę zawsze ma przy sobie. Palić nauczył ją brat i ich woń nieodłącznie się z nim kojarzy. Bukiet zapachów eliksiru miłosnego zawiera dla Sigrun jeszcze jedną woń, przywodzącą na myśl bliźniaczego brata – jego wody kolońskiej, której używa od lat. Ostatnią nutą zapachową jest jesienne powietrze – chłodne, pachnące zeschłymi liśćmi i wiatrem. To ulubiona pora roku Sigrun, nie za gorąca, nie za zimna, za to pełna burz i wichrów.

everything is beautiful. because everything is dying

16. Czy Twoja postać dobrze wspomina szkołę? Dlaczego? Jeżeli była uczniem Hogwartu lub Beauxbatons - czy uważała, że pasuje do swojego domu?

Tak, dobrze ją wspomina. Sigrun i Christopher trafili do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart, tak jak ich trzej starsi bracia. Tiara Przydziału nie wahała się ani chwili; oboje posłała do domu Salazara Slytherina, ledwie dotknęła ich głowy. Od zawsze wiedziała, że tam trafi, nie mogło być inaczej – ojciec, Rickard, Walter i Augustus również byli Ślizgonami, a na Instytut Magii Durmastrang nie miał kto Normunda namówić, matka, która doń uczęszczała, nie żyła. Przez wiele lat Sigrun nie mogła się wręcz doczekać wyjazdu doczekać, bardzo chciała dostać własną różdżkę i nauczyć się czarów; a ponadto nauka wiązała się po części z wolnością. Nie było przy niej ojca, który bez przerwy patrzył jej na ręce, był za to Christopher i wielu innych, z którymi połączyła ją nić porozumienia. Zawsze była bardzo otwarta i gadatliwa, znalazła znajomych, choć przez jej ciężki charakter nie było ich wielu – Sigrun trudno lubić. Nie liczy się jednak przecież ilość, a jakość, a ponieważ zawsze byli chętni, by dręczyć uczniów brudniejszej krwi, nie miała na co narzekać. W Hogwarcie poznała Toma Riddle’a, co miało ogromny wpływ na jej życie, o czym opowiem w dalszym pytaniu. W szkole zaczęło kiełkować jej uczucie do Christophera, na błoniach ich usta po raz pierwszy złączyły się w pocałunku. Poznała także smak zwycięstwa – jako kapitan drużyny qudditcha doskonale ich poprowadziła i zdobyła z nimi Puchar Domów. To były szalone lata, a choć zaliczyła wiele szlabanów i często czuła się udręczona obowiązkiem nauki, to wspomina je niezwykle dobrze.
Czy pasowała do swojego domu? Tak. Pogarda i nienawiść dla mugolaków w Sigrun jest niezwykle silna, wyniosła z domu szacunek do czystości krwi i niezmiennie nadal jej hołduje. W pewnym sensie jest w niej też ambicja – nie miała naukowych aspiracji, lecz pragnie stać się potężną czarownicą i czarnoksiężnikiem, co ma nadzieję osiągnąć dzięki praktykom i nauce od lepszych.

17. Jak w mimice Twojej postaci odbija się jej zażenowanie?
Rookwood ma niezwykle bogatą i barwną mimikę, nad którą często nie panuje; dobrze kłamie, lecz trudno się jej czasami kontrolować. Zazwyczaj ma bardzo nieprzyjemny wyraz twarzy, sprawia wrażenie, jakby miała ochotę komuś przyłożyć, zwłaszcza, gdy jest zamyślona. Emocje barwnie odbijają się na jej twarzy, lecz zażenowanie gości na niej rzadko. Głównie dlatego, że gdy to jej zachowanie jest źródłem tego uczucia, to zamiast się wstydzić, to wpada w gniew i złość; kiedy przyczyną jest ktoś inny, to po prostu z niego szydzi i się śmieje. Zażenowanie przejawia się jednak w zmarszczonych brwiach, lekkim cofnięciu twarzy, jakby chciała się odsunąć i dziwnej, zniesmaczonej minie.

18. Czy Twoja postać ma zwierzęta? Czy miała je w przeszłości? Jeżeli tak - jakie? Jaki jest jej stosunek do zwierząt?
Stosunek Sigrun jest specyficzny. Bardzo silną tradycją w jej rodzinie są polowania, zarówno na magiczne, jak i niemagicznie stworzenia w lasach całej Anglii, Walii, Szkocji i i Irlandii. W historii Roookwoodów zapisało się nie tylko wielu myśliwych, lecz łowców ingrediencji, a nawet hodowców. Dziedzina opieki nad magicznymi stworzeniami jest więc ich konikiem, a Sigrun nie jest wyjątkiem. Ojciec już od latach dziecięcych zabierał ją na polowania, nauczył zastawiania pułapek, strzelania z kuszy i oprawiania upolowanych zwierząt. Sigrun przywykła do zapachu ich krwi, dotyku surowego, jeszcze ciepłego mięsa pod palcami, do cierpienia zwierząt – i nie widzi w tym nic złego, nawet gdy polowanie ma cel jedynie rozrywkowy. Zwierzęta traktuje przedmiotowo, głównie postrzega je jako trofea, które można zawiesić nad kominkiem. Potrafi zachwycić się majestatycznością jelenia, czy siłą garboroga, lecz to wciąż tylko zwierzęta, najlepiej więc jeśli skończą na jej talerzu, bądź jako odzież – bo ma niezwykłą słabość do futer i wyrobów skórzanych. Niektóre zwierzęta uważa za użyteczne: głównie konie, psy i sowy. Opiekuje się nimi, dba o nie, by były dobrze odżywione i zdrowe, lecz nie przez sympatię do nich, czy sentymenty, tylko dlatego, że ich potrzebuje. Konia swego straciła przed wyjazdem do Rumunii, lecz ma nadzieję, że niebawem będzie ją stać, by zakupić następnego. Do swojej sowy ma stosunek obojętny, traktuje ją jako narzędzie do przenoszenia listów. Absolutnym wyjątkiem są psy: na ten moment trzyma w domu jednego, reszta jest u ojca, lecz tęskni. Psy darzy silną, bardzo dziwną sympatią. Wobec swojego owczarka niemieckiego jest opiekuńcza i bywa niemal czuła. Pozwala mu spać w swoim łóżku i przemawia do niego zdrobnieniami. To idiotyczne, lecz każdy psychopata ma swoje dziwactwa. Sigrun Rookwood traktuje psa jak swoje dziecko.

19. Czy Twoja postać dba o swój wygląd? Jak najczęściej się prezentuje? Jaką ma postawę, fryzurę, ubiór? Czy przykłada do niego wagę?

Niezależnie od tego, że wychowała się bez matki, za to z czterema braćmi, żyjąc w bardzo męskim świecie, jest kobietą - i jest w nie typowa potrzeba czucia się piękną i atrakcyjną. Przykłada więc wagę do tego jak wygląda i dba o swoją powierzchowność, choć czasami prezentuje się nieco kontrowersyjnie, a z cała pewnością odważnie. Bywa, że nosi spodnie, co społeczeństwo postrzega negatywnie, lecz to akurat spływa po niej jak po kaczce. W pracy Brygadzisty nie ma miejsca na spódnice i pantofle, a ubiór musi być praktyczne; wtedy oraz na polowania ubiera więc portki, by było jej wygodnie i mogła normalnie jeździć konno, bo jeździ po męsku. Spodni nie zakłada jednak codziennie, to nie jest tak, że spódnic i sukien wystrzega się jak ognia, ależ skąd. Z całą pewnością nie ubiera się dziewczęco. Unika pensjonarskich krojów, jasnych i pastelowych barw. Wybiera szaty o barwach ciemnych, intensywnych, przede wszystkim czerń, zielenie, fiolety i czerwienie, w różnych odcieniach. Nie waha się wybierać krojów odważnych: z rozcięciem na udzie (ale wówczas nosi pod spodem spodnie, by społeczeństwo jej nie ukamieniowało), głębokim dekoltem, bądź wycięciami na plecach; je ubiera jednak zazwyczaj wtedy gdy idzie się zabawić. Zwykłego dnia wybiera jednak dość skromne szaty, spódnice i koszule, w nierzucających się w oko barwach. Nie ma zresztą tylu złotych monet w skrzynce, by szastać nimi wyłącznie na stroje. Makijażu na co dzień używa dość oszczędnie, ograniczając się do pudru, by ukryć cienie pod oczyma i węgielka; wieczorami nie stroni od ciemnych szminek i ciężkiego makijażu oczu. W pracy, podczas wykonywanych zadań i na polowaniach włosy nosi splecione w warkocz, bądź związane nad karkiem; w innych sytuacjach starannie je wyczesuje i nosi rozpuszczone. Zawsze używa ciężkich, kobiecych perfum, skraplając nimi nadgarstki i szyję.
Jak każda kobieta lubi i chce prezentować się dobrze, lecz nie robi tego obsesyjnie, czasami nawet jest w tym nieco niedbała.

20. Jakie złe wspomnienia wywołują spotkania z dementorami u Twojej postaci? Jeżeli nigdy nie miała z nimi do czynienia - jak myślisz, jakie by one były?

To bardzo ciekawe pytanie.
W przeszłości z de mentorami Sigrun spotkała się raz. Odprowadzając więźnia, wilkołaka-mordercę, miała to nieszczęście się z nimi zetknąć, a choć była chroniona przez patronusa i nie mogli zaatakować pracownika Ministerstwa, lecz nawet wtedy przywołali z niepamięci nieprzyjemne wspomnienia. Głównie te związane z przebytą w dzieciństwie plagą koszmarów i ojcem, wiecznie niezadowolonym z niej i w ogóle posiadania córki.
Dwudziestego czwartego czerwca nieco się zmieniło… Sigrun trafiła do Azkabanu jako więzień i doznała wpływu de mentorów bardzo boleśnie. Ich obecność przywołała najgorsze wspomnienia, najstraszniejsze wizje z koszmarów, które miewała i miewa, najgorsze słowa wypowiedziane przez ojca i jego uczynki, a także najbardziej przerażające chwile nieszczęśliwego małżeństwa. W jej głowie pojawiały się wtedy także wizje nieprawdziwe, przeczucia fałszywe, o bracie zamkniętym w celi na zawsze, martwym, bądź co gorsza – pozbawionym duszy. Z całą pewnością nie będzie miała ochoty na ponowne spotkania z tymi istotami.

when I was a child, I've heard voices

21. O czym śni Twoja postać? Czy śpi spokojnie, może ma koszmary, a może nigdy nie potrafi zapamiętać swoich sennych wizji?

Śni często i gęsto, prawie każdej nocy, jeśli tylko nie pije eliksiru, który pozbawia ją tej, niekiedy, wątpliwej przyjemności. Czasami pamięta je bardzo dobrze, są szczegółowe, długie i bardzo rzeczywiste, a czasami obrazy ze snów rozmywają się wraz z ciemnością o poranki i nie jest w stanie nic sobie przypomnieć. Nie ma na to reguły, bywa bardzo różnie. Jako dziecko, jak już zostało wielokrotnie wspomniane, chorowała na plagę koszmarów, rzadko spała więc spokojnie. Dręczyły ją senne mary z obrzydliwymi i przerażającymi potworami, demonami, mrożącymi krew w żyłach sytuacjami; z tych koszmarów każdej nocy budziła się z krzykiem, zlana zimnym potem. Choroba przeminęła wraz z pierwszym wybuchem magii, lecz koszary nawiedzają ją bardzo często do dziś i przez to się nie wysypia. Wspomnienia tamtych wizji mocno zapisały się w pamięci Sigrun. Miewa jednak i sny abstrakcyjne, albo po prostu głupie; czasami tez miewa i przyjemne, ma w końcu słabość do cielesności. Najczęściej jednak sny ją dręczą i nie przepada za nimi.

22. Czy Twoja postać posiada jakieś charakterystyczne odruchy, mimowolne gesty, nerwowe tiki? Jeśli tak - jakie? W jakich sytuacjach się objawiają?
Tak. Nie jest zimną, wykutą z kamienia rzeźbą, brakuje jej opanowania i samokontroli, także nad własną mimiką i gestykulacją, które są niezwykle bogate i żywe. Gdy brakuje jej słowa, pstryka palcami, szukając go w myśli; żartując często wykonuje niedbałe gesty wskazując dłonią na rozmówcę, a złoszcząc się wymachuje rękoma jak opętana. Żartując często puszcza rozmówcy perskie oczko, uśmiecha się jednym kącikiem ust, ściąga brwi, robi miny. Z charakterystycznych odruchów to najpewniej mimowolny gest sięgania po papierosa do kieszeni, paczkę zawsze ma przy sobie, jest nałogową palaczką. W chwilach gniewu, gdy siedzi, czasami chodzi jej prawa nóżka i cała się trzęsie. Zaciska wtedy usta w wąską kreskę tak mocno, że aż bledną i patrzy na człowieka jak spod byka. Wszystkich gestów i odruchów nie sposób wymienić, jest ich bardzo wiele.

23. Jak na przestrzeni lat zmieniała się relacja Twojej postaci z najbliższą rodziną? Co było tego powodem?
Najbliższą rodziną dla Sigrun jest ojciec i czterech starszych braci, bliźniaczy brat urodził się o kilka minut wcześniej. Matka wydała ostatnie tchnienie wydając na świat córkę, dlatego to Sigrun obwiniano o śmierć Gudrun. Właściwie – to głównie ojciec, dlatego z nim zawsze relacje były bardzo trudne. Normund nigdy nie chciał córki, kobiety uważał za płeć słabszą, a w dodatku był wściekły o odebranie mu żony. Kiedy wyszła na jaw choroba Sigrun, nie otoczył jej troską, lecz wściekał się jeszcze bardziej, ze nie potrafi być normalna. Wymagał od niej jednocześnie nieodstawania od normy, bycia przykładną dziewczynką, a z drugiej strony gardził słabością i nie chciał, by była miałka. To wszystko mieszało jej w głowie, całe dzieciństwo nie czuła się dość dobra, przez co kumulował się gniew, który tkwi w niej do dziś. Normund wychowywał wszystkie swe dzieci surową i ciężką ręką, nauczył je szacunku do siebie i bezwzględnego posłuszeństwa Sigrun wtedy ojca się po prostu bała, nawet gdy osiągnęła pełnoletniość, poddała się jego woli i wyszła za mąż za wskazanego przez niego człowieka. Po trosze ojca nienawidziła, a po trosze była do niego niezwykle przywiązana i darzy go szacunkiem do dzisiaj – bo wychował ją mimo wszystko na silną kobietę, nauczył wielu cennych rzeczy, wręczył jej do ręki pierwszą broń, nauczył pierwszych czarno magicznych klątw. Ciężko było mu pogodzić się z niezależnością córki, którą osiągnęła, kiedy pozbyła się małżonka. Być może nawet się domyśla, że to uczyniła, a mimo to nie ustawał w próbach zaaranżowania kolejnego małżeństwa – na które Sigrun się nie zgodziła. Czasami się kłócą, Normund wciąż uważa, że córka jest mu winna bezwzględne posłuszeństwo, lecz nie przeklął jej. Ich stosunki często są napięte, lecz darzą się zaufaniem.
Bracia nie obarczali Sigrun winą za śmierć matki, ich wzajemne relacje zawsze były bardzo silne. Spędzali razem mnóstwo czasu, a ponieważ siostra podzielała ich zainteresowania i nie była typową dziewczynką, pozwalali jej spędzać z nimi czas. Kłócili się często, każde z nich ma trudny charakter, lecz zawsze dochodzili do porozumienia. Ufają sobie i są ze sobą mocno związani aż po dziś dzień. Szczególna więź łączy Sigrun z bliźniaczym bratem, Christopherem, z którym połączył ją kazirodczy romans – o tym już jednak było wspominane. Na przestrzeni lat brnęli w to uczucie coraz bardziej, lecz teraz, kiedy zniknął, a właściwie – porzucił ją, wszystko ulegnie zmianie i nie będzie już takie jak kiedyś.

24. Jaki alkohol najbardziej lubi Twoja postać i dlaczego? A może w ogóle nie lubi pić?

Bardzo odpowiednie pytanie prosto do prawdziwego specjalisty. Sigrun pije, uwielbia pić alkohol i pija go bardzo dużo. Czasami nie zna w tym umiaru i kończy się do bardzo źle, awanturami, pojedynkami (które nie zawsze wygrywa), albo dziwnymi nocnymi przygodami. Rano budzi się z wielkim kacem, obiecuje sobie, że to był ostatni raz, ale gdy przychodzi wieczór zapomina o tej obietnicy, a jakże. Pije bardzo dużo ognistej whisky, bo jest mocna, lubi miód pitny i l skrzacie wino do obiadu, lecz najbardziej lubi chyba zieloną wróżkę, ze względu na jej niezwykłe właściwości – jest nielegalna, a zakazany owoc kusi najmocniej. Rookwood nierzadko sięga także po używki, lecz Zielona Wróżka to dwa w jednym. Pali w gardło i przywołuje przyjemne halucynacje. Kilkukrotnie, dzięki bliższym, bądź dalszym znajomościom z kilkoma lordami, miała przyjemność spróbować Tourjous Pur – wyborne, lecz dla niej za drogie, dlatego Zielona Wróżka ma zdecydowaną przewagę.

25. Jaki jest stosunek Twojej postaci do innych klas społecznych oraz osób o innej czystości krwi?
Pochodzi z rodziny średniozamożnej, lecz o krwi czystej ze skazą. Do innych klas społecznych pochodzi raczej… Obojętnie? Sama nigdy nie zaznała ani biedy, ani bogactwa, myślę, że do statusu majątkowego nie przykłada aż tak wielkiej wagi. Zarówno wśród biedniejszych, jak i bogatszych znajdują się jednostki, z którymi odnajduje wspólny język. Niezaprzeczalnie nierzadko arystokraci działają jej jednak na nerwy przez wzgląd na swoje nadęcie, sztywniactwo i etykietę, Sigrun nie lubi takich ludzi, bo sama jest aż zbyt swobodna i czasami brakuje jej dobrych manier. Po cichu zazdrości im jednak braku skazy na krwi, uważa także, że milej spędzać życie w pałacu, niż obskurnej kamienicy na Nokturnie. W każdym razie – raczej nie ocenia ludzi przez pryzmat zasobności skrytki w banku Gringotta; zdecydowanie inaczej jest w przypadku czystości krwi, która ma dla Sigrun ogromne znaczenie. Został wychowana w nienawiści do jugoli, wpojono jej dla nich bezwzględną pogardę i przekonanie, że są czym gorszym od robactwa. Jako dorosła kobieta nienawidzi ich więc wciąż, a ponieważ to złakniona rozlewu krwi psychopatka, najchętniej widziałaby ich wszystkich martwych. W szeregi Rycerzy Walpurgii wstąpiła między innymi dlatego, ze została skuszona krwawą rewolucją przeciwko brudowi panoszącemu się po świecie. Mugolaki są dla niej tym samym, czym mugole, a czarodzieje o krwi mieszanej – powinni się wstydzić, lecz jeśli tylko mają odpowiednie poglądy, są możliwi do tolerowania. W przeciwieństwie do zdrajców własnej krwi, którzy wzbudzają w Sigrun szał i wściekłość – są niewiele lepsi od samych mugoli.

26. Co czyta Twoja postać przed snem? A może wcale nie czyta, a robi coś innego?

Raczej rzadko czyta książki, lecz kiedy już to robi, to są to zwykle powieści straszne, obfitujące w krew, zepsucie i nieszczęśliwe zakończenia, a także kryminały. Nie cierpi historii romantycznych, niezwykle ją nużą. Najczęściej przed snem czyta gazety: Proroka Codzinnego, bądź Walczącego Maga. Najwięcej uwagi poświęca rubrykom sportowym. W ogóle raczej rzadko czyta przed snem. Jeśli już, robi to rano, do kawy. Książki poświęcone magicznym stworzeniom czytuje raczej za dnia, kiedy nie jest śpiąca, a skupiona.
Sigrun nie jest typem mola książkowego, przed snem częściej słucha muzyki, pali papierosy, pije alkohol, bierze długą, gorącą kąpiel; najchętniej wieczory spędza jednak w męskich ramionach.

27. Jak wyobrażasz sobie swoją postać za dwadzieścia lat?

Za dwadzieścia lat Sigrun będzie jedną z najwierniejszych sług Czarnego Pana, Śmierciożerczynią, fanatycznie i bezwzględnie mu oddaną. Odkąd tylko dołączyła do Rycerz Walpurgii bardzo angażuje się w ich działania, to się z pewnością nie zmieni, widzę ją więc wysoko w hierarchii; nie najwyżej, bo ma na to zbyt porywczy i wybuchowy charakter. Wtedy, po rewolucji przeprowadzonej przez Czarnego Pana, czarodzieje nie będą musieli się już ukrywać, szlam zostanie zniszczony, a czarna magia nie będzie zakazana – SIgrun będzie miała na rękach krew wielu mugoli, szlam i zdrajców krwi, a przez to jeszcze bardziej pogrąży się w swoim szaleństwie. Stanie się nieobliczalna, dlatego nie widzę jej jako szefowej departamentu kontroli nad magicznymi stworzeniami, ku temu brakuje jej kompetencji. Będzie jednak dowodzić specjalną jednostką mordującą wilkołaki, bo w nowym, czystym świecie nie będzie miejsca dla mieszańców; a jako jej dowódca odznaczać się będzie wyjątkowym okrucieństwem. Za dwadzieścia lat wciąż postanie niezamężna, bo instytucją małżeństwa gardzi – będzie silną i niezależną kobietą, która doskonale radzi sobie sama. Jako metamorfomag będzie mogła tuszować niedoskonałości ciała, o które przyprawi ją wiek, lecz nie sądzę, by obsesyjnie go ukrywała.

She wears the smell of blood
and death like a perfume

28. Czy Twoja postać posiada przedmiot - może pamiątkę - do którego ma wielki sentyment? Jeśli tak, czym on jest?

Ma takich trzy. Nie jest sentymentalna, czy ckliwa, lecz nie potrafi i chce się ich pozbyć. Pierwszym jest medalion, który przypadł jej w spadku po zmarłej matce, Gudrun z domu Borgin: na długim łańcuszku, w okrągłej, srebrnej tarczy wyryto runy. Nie rozumie ich znaczenia, lecz gdy go nosi czuje się pewniej. Drugi otrzymała od swego bliźniaczego brata: jest to złota, prosta bransoleta z ametystem, którą podarował jej wiele lat temu, ot tak, bez okazji. Ozdoba jest prosta, lecz piękna, kiedy na nią spogląda, myśli o spędzonej z Christopherem nocy, podczas której jej ją podarował, a także o nim samym, gdy go brak. Trzecim jest pierścień po matce ojca, należący do rodziny od dziesiątek lat.

29. Podaj jedną decyzję, która miała największy wpływ na to, kim obecnie jest Twoja postać. Czy Twoja postać podjęłaby ją ponownie, znając już konsekwencje?
Na wiele była po prostu skazana: urodziła się w rodzinie o konkretnych poglądach, które jej także wpojono, przez surowe wychowanie, decyzję o małżeństwie podjął za nią ojciec, a ponieważ Rookwoodowie słynęli z polowań, decyzja o podjęciu kursu brygadzisty nie miała na nią tak dużego wpływu. Dlatego najprawdopodobniej byłoby to zadawanie się z czarodziejem, którego w szkole znała jako Toma Riddle’a. Miała ten zaszczyt, by móc przebywać w jego towarzystwie i uczyć się od niego, a choć w jej domu czarna magia i nienawiść do mugoli zawsze były obecne, to jednak Riddle sprawił, że fascynacja czarną magią stała się tak potężna, a Sigrun zaczęła kroczyć jeszcze bardziej krzywą ścieżką. Bała się go, lecz jednocześnie bezgranicznie podziwiała; dlatego na samo jego wspomnienie wróciła z Rumunii natychmiast. Decyzja o dołączeniu do Rycerzy Walpurgii jeszcze nie zmieniła jej znacznie, ale z pewnością to zrobi – już jest złaknionym krwi szaleńcem, lecz jeszcze bardziej pogrąży się w tym szaleństwie. Świadoma tych wszystkich konsekwencji, bez wahania podjęłaby taką samą decyzję.

you haven't seen my bad side yet

She tastes like every

dark thought I've ever had

Pytania

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia