First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Nałożenie Światła nie była łatwa - zdążyła zrozumieć jakiś czas temu że nie jest i pochłania nie tylko dużo czasu, ale i równie dużo energii, ale nie przeszkadzało jej to. Nie żałowała ani razu złożenia propozycji podczas spotkania - tak jak i nie żałowała jej ani razu podczas nakładania go na wyznaczony i wskazany przez Perramusa teren. Robiła to z pewnością i skrupulatnością, znała dobrze białą magię. Wracała każdego dnia, poświęcając kolejne godziny na składanie ze sobą magicznych splotów mających ochronić to, co centaury uznały za najważniejsze. Wiedziała, że jest tu jedynie gościem - ale za gościnę którą otrzymała była wdzięczna mimo niepewności którą otrzymała - nadal była obcym. Z podziękowaniem przyjmowała wszystko czym została obdarowana słuchając o tym, jak las wymiera trawiony przez ciemność i cień. Ostatnie sploty składała w towarzystwie centaura, a kiedy pociągnęła różdżką ostatni raz sięgnęła do nakładki wyciągając popiół feniksa, miał on umocnić splecione więzy, utrwalić je i jednocześnie ze sobą scalić. Ruszyła powoli, skrupulatnie obejmując nim wyznaczone na samym początku punkty, prostując się i unosząc głową kiedy poczuła obok siebie obecność. Jasne spojrzenie zawisło na twarzy Perramusa. Czuł? Możliwe że mógł, o centaurach wiedziała niewiele - zrozumiała, że były dumne i nieufne co do innych, słyszała, że wyczuwają emocje, ale nie potrafiła powiedzieć ile w tym było prawdy. Czy wątpiła, kiedy stanęła na progu lasu? Tak, głównie w to, że zaufają jej po tym, czego była przyczyną. I właśnie o tym mówił, potwierdzając jej własne myśli. Oczy rozszerzyły się odrobinę na kolejne zdanie. Z zaskoczenia? Wargi rozchyliły się odrobinę, ale nie przerwała mu kiedy mówił dalej. Czy to czyniło sprawę… inną? Lepszą? Lżejszą trochę? Świadomość i umiejętność czytania z gwiazd? Nie była pewna. Ale zgadzała się z nim całkowicie - z tym, że Zakon nadal walczył, a feniks niósł nadzieję wszystkich, którzy sprzeciwiali się rządom czarnej magii i ciemności.
Tak. Wiedziała, że tak. Podjętego działania nie potrafiła żałować nawet do dzisiaj. Żałowała jego skutków. Żałowała krótkowzroczności niektórych, bo gdyby odniosła sukces, pozbyliby się silnego przeciwnika. Przechylili szalę. Potaknęła głową, cicho, głucho - wierzyła że była w stanie stawić mu czoła. Zamierzała to uczynić. Przyrzekła to zrobić, walczyć tak długo jak będzie w stanie. Ale te słowa, padające od kogoś ze stada, które ucierpiało przez jej działania, kogoś kto kazał jej się nie wahać, kto nie zezwalał na zwątpienie mimowolnie ściągało je z jej barków. I nie wiedziała nawet w której chwili, z oczu wypłynęła łza która potoczyła się po policzku. Mrugnęła, chcąc rozgonić ich resztę. Błądziła, gubiła się, wątpiła już od jakiegoś czasu popełniając błąd za błędem. Uniosła rękę ścierając ją.
- Twoje słowa wiele dla mnie znaczą, Perramusie. - odpowiedziała mu wpatrując się w dumną twarz centaura. - Będą mi towarzyszem w dalszej drodze. Nie cofnę się. - obiecała - jemu czy sobie? - a może powtarzała jedynie to, co było już pewnością samą w sobie. Cienkie wargi uniosły się odrobinę. Kucnęła przy pierwszym z wyznaczonych kilka dni temu fundamentów pod zabezpieczenie i wlała w nią magiczną energię zmuszając składniki i sploty do reakcji aktywującej jego działanie. Energia poniosła się jasnym śladem od początku do końca co obserwowała ze spokojem. - Skończyłam. - powiedziała podnosząc się. Pozostały czas musiała wykorzystać na przygotowanie do walki. - To była przyjemność i zaszczyt. - skinęła krótko głową w pełnym szacunku geście. - Gdybyście kiedyś potrzebowali moich umiejętności będę do waszej dyspozycji. - wątpiła, by centaury miały wezwać ją same - przeważnie radziły sobie na swoje własne sposoby. Ale na ich wezwanie zamierzała odpowiedzieć zawsze, angażując się możliwie jak najbardziej.

| wykorzystuje popiół feniksa kończąc nakładanie światła
i jak sądzę zt, dziękuję ślicznie

Centaur stał dumny obok, wpatrując się w nią niezachwianie i wtedy, gdy po jej twarzy spłynęła łza - nie reagując na nią w żaden sposób, choć w ciemnych źrenicach tkwiła ogromna mądrość, inna niż ludzka. Obserwował ją przy pracy, ale o nią nie pytał; musiał wyczuwać rozlewającą się po okolicy magię, bo bezbłędnie wyczuł moment, w którym kończyła. Aurorka mogła być pewna, że wykonała swoje zadanie dokładnie i dobrze, chroniąc wioskę centaurów przed potencjalnymi zagrożeniami. Nie mogła wiedzieć, jak magia zareaguje na cień, ale była pewna, że co najmniej osłabi jego bliskość, jeśli pojawi się w pobliżu - a z późniejszych doniesień wynikało, że cienie w ogóle nie pojawiły się więcej na terenie zajętym przez centaury. Może wyłącznie przez wzgląd na magię Tonks, a może podsycała ją magiczna zorza pozostawiona przez białą magię nieopodal stąd przez pozostałych Zakonników. Wiedziała też, że jej magia osłabi ludzi Ministerstwa, jeśli ponownie pojawią się w lesie. Towarzysząca jej istota przymknęła oczy, gdy na ziemię opadł przyniesiony przez nią popiół feniksa.
Kiwnął głową, kiedy zapewniła go, że nie cofnie się w dalszej drodze.
- Nie wolno ci, Justine Tonks - odpowiedział z przekonaniem, Zakon Feniksa utracił już wielu, Justine pozostawała jego najbardziej rozpoznawalną twarzą. Wiedziała o tym ona sama, ale wiedzieli też inni. - Dziękuję. W imieniu swoim i moich pobratymców - Pożegnał ją tymi słowy, odprowadzając ją na brzegi lasu.

Mistrz gry nie kontynuuje wątku.