Dom był pusty. Grzmoty słyszane za ścianami brzmiały w nim jak serce dzwonu uderzające o jego ściany – głośno i wyraźnie. Błyskawice rozjaśniały wnętrze, cienie pełzły po podłodze w znajomych szykach, przypominały o minionych czasach, o spędzonych wśród nich czasie.

Uwielbiała to mieszkanie. Jak nigdzie indziej czuła się w nim bezpieczna. Zakopana pod ciepłym kocem, słysząc trzaskanie skier w dawno wyłączonym kominku i siarczysty deszcz tłukący o hartowane szyby, wrastała w to miejsce coraz bardziej.

Kości strzyknęły niepokojąco głośno najpierw w nadgarstkach, później w szyi, gdy ta poruszała się na boki. Ramiona nie odpowiedziały, gdy splecione dłonie wyciągały je przed siebie. Przetarła mostek nosa palcami i jeszcze raz zerknęła na rozłożone na stole plany badań – zapłacono jej za to, żeby przeanalizowała je, znalazła błędy i poprawiła.

Serciss był paranoikiem. Absolutnie pozbawionym rozumu paranoikiem, który odwiedzał jej sklep stanowczo zbyt często. Nie chciała go u siebie, ale potrzebowała pieniędzy, ale te z nieba niestety nie spadały.

Pergamin w księdze Bonnarda miał przedziwną fakturę. Był szorstki, ale dotykając go, czuła przepływającą po skórze przyjemność, drobną pieszczotę, wspomnienie dobrej woli, którą mistrz przekazał jej kilka lat temu, a teraz – kontynuował, mimo swojej śmierci. Odkryła ją, gdy porządkowała rzeczy w jego sypialni, przygotowując ją dla siebie.

Śnieg leżący na ulicach Nokturnu wcale nie sprawiał, że jego ponura aura stawała się spokojniejsza i jaśniejsza. Wręcz przeciwnie. Biały puch niedługo po tym, jak spadł, przybrał kolor szarego puchu, który z dnia na dzień coraz bardziej twardniał, stawał się wielkimi, brudnymi bryłami, tylko w niektórych miejscach topiąc się, zaraz tworząc coś na kształt lodowych grud, które kiedyś aspirowały do bycia oblodzeniem na brukowanych alejkach.

Ciemne włosy, jasna cera, uwydatnione kości policzkowe. Był tylko mężczyzną i wzrokowcem, więc nic dziwnego, że zwrócił na nią uwagę. Zapamiętałby tak uroczą kobietę, z całą pewnością.

Dzienne światło zniknęło dawno z uliczek Śmiertelnego Nokturnu, po raz kolejny w tym roku nadając otoczeniu wrażenia bezpiecznej kryjówki. Z cieni mogły wypełznąć szczury, zza ścian błyskały sztylety, ostatnimi błyskami latarni lśniły matowe drewna różdżek, o które z rzadka ktoś dbał.

Jej towarzystwo było dla niego czymś wciąż nowym. Jakby to ona była zagadką, codziennie nową, codziennie trudniejszą, choć przecież z pozoru wydawała się dziecinnie prosta. Ale może wpływała tak tylko na niego przez specyfikę ich relacji, pokrewieństwa i ostatecznie jego własnego charakteru.

drugi, trzeci, [url=czwarty]czwarty[/url], [url=pi%C4%85ty]piąty[/url]
Nie była pewna, jaką drogą dotarła do niej wiadomość o egzekucji odbywającej się na placu o niechlubnej historii – może ktoś zamieścił drobną wzmiankę w liście, które ostatnio wymieniała coraz rzadziej, a może ktoś rzucił w aptecznej rozmowie, kiedy próbowała obliczyć ostatnie galeony, jakie miała w sakiewce.

OPIS

OPIS

OPIS