Każdy rodzic zna to uczucie, kiedy pierwszy raz trzyma swoją pociechę na rękach. Pani Potter czuła dumę, a jej małżonek wpatrywał się w małe zawiniątko jak oczarowany. Nadali swojemu pierworodnemu imię Charlus, aby uczcić zmarłego rok wcześniej ojca pani Potter. To oczarowanie Henry'ego minęło, kiedy po raz pierwszy, przyszło mu usypiać chłopca po posiłku. Samo usypianie nie było złe, ale widocznie Charlus już od najmłodszych lat był złośliwą osobą, ponieważ, najzwyczajniej w świecie zwymiotował na koszulę swojego ojca. Gracja nie poddała się tak szybko, nawet kiedy jej syneczek wkładał do buzi jej włosy. Był przecież wyjątkowy, bowiem przyszedł na świat 29 lutego.

Mama mówiła, że jestem strasznie hałaśliwym dzieckiem. To niech się zdecyduje, czy jestem straszny, czy raczej hałaśliwy! Nie wiedziałem, czemu tak mówiła. Może dlatego, że kiedy gotowała wchodziłem na szafki? A może nie podobały się jej moje obrazy na ścianie w salonie? Przecież starałem się jak mogłem. O, mama jeszcze powiedziała, że miałem lepkie ręce, bzdura! Myłem je przecież po tym jak skleiłem dla niej ludzika z papieru. Tylko wydawało mi się, że chyba nie o takie klejące ręce chodziło. Nie chciała mi powiedzieć, co to może znaczyć. W końcu zlitował się nade mną tatuś, który powiedział, że chodzi o moją chęć dotykania wszystkiego. Widać mama nie lubiła jak dotykałem jej rzeczy. Nie chciałem nic mówić na głos, ale moja mamusia musiała być bardzo chciwa, bo nie chciała się ze mną dzielić. Zupełnie jak moja siostra! Klara nie pozwalała, posadzić na miotełce jej lalkę. To nie, a chciałem, żeby panna Flora była mistrzynią Quidditcha! Moja siostra była w tym samym wieku, co ja! Tyle, że byłem starszy. Klarcia urodziła się w grudniu, dużo magicznych bocianów musiało latać wtedy nad naszym domem. Mogłem jej jednak wybaczyć wszystkie złośliwości, była taka słabiutka. Mama mówiła, że jest chora. Musiałem na nią uważać, w końcu była moją siostrzyczką. A z roku na rok coraz bardziej rozumiałem jak ważna jest rola starszego brata. Nie inaczej było w przypadku mojej młodszej siostry, Aurory. Troszczyłem się o nią, jak na starsze rodzeństwo przystało. Inaczej się to miało w stosunku do mojego brata Fleamonta, któremu robiłem częściej na złość, ale zawsze odpłacał się pięknym za nadobne. W każdym razie, tak wyglądało moje dzieciństwo, wśród wesołej gromadki Potterów.  

Czas na Hogwart. Pierwsze lata chyba niczym ciekawym się nie odznaczały! Poznałem nowych kolegów i koleżanki. Zawarłem pierwsze przyjaźnie. A przede wszystkim opiekowałem się chorą siostrą. Powoli stawałem się jej prywatnym ochroniarzem, co nie bardzo jej się podobało. Jednak gdybym nie odstępował Klary na krok, jak twierdziła, że robiłem to jeszcze by żyła. To był głupi wypadek. Znalazła się tam gdzie nie powinna. Nie powinna sama biegać po Dolinie Godryka. Nie powinna wychodzić sama z domu. Powinna mi powiedzieć, a ja byłem tylko dzieckiem. A co ona zrobiła? Zabrała moją miotłę, kiedy sprzątałem w swoim pokoju. Nie wiem, dlaczego to zrobiła, może dlatego, że ojciec nigdy nie pozwalał jej latać? Zorientowałem się w końcu, że jej nie ma i pobiegłem szukać siostry. Znalazłem, niedaleko domu. Straciła przytomność na miotle i spadła. Byłem na nią zły, bardzo zły. Później było tylko gorzej. Fleamont zawołał rodziców, którzy właśnie wrócili od domu. Ojciec patrzył na mnie jakbym to ja zabił Klarę. Nie musiał mówić tego na głos, wiedziałem, że go zawiodłem. Następny rok w Hogwarcie był naprawdę ciężki, ale ja nie straciłem swojej pogody ducha, nie mogłem. Klara by tego nie chciała, byłem tego pewien. Bardzo w tym czasie pomogła mi Hazel, moja przyjaciółka, w której byłem zakochany po same uszy. Chociaż już wtedy czułem przedsmak miłosnych zawirowań, bowiem Dorea Black, również zaprzątała moje myśli. Bałem się następnych wakacji, ale wróciłem do domu. Ojciec nie patrzył na mnie już jak na mordercę. Tego lata czekała mnie kolejna niespodzianka. Byłem zdziwiony, gdy Hazel stanęła na moim ganku z plecakiem w ręku. Moi rodzice bez wahania przyjęli ją pod dach. Pomogli jej, ale chyba z nieco bardziej egoistycznych powodów. Wydawało mi się, że próbowali zapełnić lukę po Klarze osobą Hazel. Kolejną wywrotką w moim życiu były uczucia do Hazel, którą zwykłem nazywać "Hazią". Nawet nie wiedziałem jak to wyszło, że pocałowaliśmy się na jednej z imprez. To wszystko skomplikowało, bo ja coś wtedy poczułem. I bałem się tego uczucia. Bo przecież miałem traktować ją jak siostrę. Nie powinienem czuć czegoś takiego do najlepszej przyjaciółki. Od tamtej chwili starałem się usilnie "wyleczyć" z tej miłości. Skupiłem się na tym co we wczesnych latach szkolnych, na głupotach z kolegami. Oczywiście nie zapomniałem o przyjaciółce i o tym co ważne, czyli o nauce. Chciałem być aurorem jak mój tata. Chciałem, żeby znowu mógł być ze mnie dumny. W ostatniej klasie zakuwałem zdecydowanie więcej niż przez całe sześć lat. Opłaciło się!  

Udało mi się! Nie sądziłem, że kiedyś mógłbym to powiedzieć, ale byłem z siebie zadowolony. Wyniki z końcowych egzaminów były na tyle dobre, żeby dopuścić mnie do testów wstępnych na kurs. Dostałem się na staż. Kiedy ojciec się dowiedział uśmiechnął się, położył dłoń na moim ramieniu i powiedział, że jest ze mnie dumny. Po raz pierwszy od kilku lat powiedział, że jest ze mnie dumny.
Wbrew pozorom to był dla mnie trudny okres. Kurs był naprawdę ciężki, niech sobie nikt nie myśli, że zostanie aurorem to takie hop siup, czary mary, hokus pokus i już. Godziny ćwiczeń, wkuwania teorii, ale warto było. Podczas kursu mieszkałem u rodziny ze strony matki, aby mieć bliżej do Ministerstwa. Zrobiliśmy to ze względu na moje roztrzepanie, przy którym nawet teleportacja by nie pomogła. Uczęszczałem na kurs razem z Hazel. To właśnie w tym czasie ona poznała swojego ukochanego, Octaviusa Lupina, a ja? Poczułem jak smakuje gorycz porażki. Los jednak jest przewrotny, ponieważ w tym czasie postawił na mojej drodze Doreę, moją szkolną miłostkę. Zakochałem się w niej, na nowo! Bo przecież była inna niż te wszystkie czarownice, które pochodziły ze szlacheckich rodów.

Życie wydawało się być pięknie. Niestety tylko wydawało. Związek z Doreą był wspaniały i pomógł wyleczyć mi się z Hazel (a przynajmniej to starałem sobie wmówić). Kochałem ją, tego byłem pewien i usilnie próbowałem przekonać samego siebie, że to co czułem do Hazel to tylko przyjaźń.
Oświadczyłem jej się bardzo szybko, a pobraliśmy się jeszcze szybciej. Początkowo, dopóki jeszcze nie przysięgliśmy sobie miłości aż do śmierci rodzice Dor nie wtrącali się. A ja naprawdę starałem się ze wszystkich sił być elegancki, kiedy odwiedzałem ich wraz ze swoją ukochaną. Ojciec Dorei, pan Black cały czas czuł, że trzymał córkę w ryzach. Wytrącił go z równowagi fakt, że wyszła za Pottera, czarodzieja z małą skazą na krwi. Myślałem jednak, że odpuścił. Myliłem się. Mieszkaliśmy już we własnym domu. Musiałem przetransportować jeszcze kilka rzeczy od rodziców, trochę to potrwało, bo mama zatrzymała mnie jeszcze na dłużej. Kiedy wróciłem po kilku godzinach po Dorei ślad zaginął. Rzeczy były porozrzucane po całym salonie, stolik połamany, poduszki rozszarpane na strzępy walały się po całym pomieszczeniu.  

Od momentu porwania Dorei minęły trzy lata. Nadal mieszkam w Dolinie Godryka, w naszym wspólnym domu. Wciąż jej szukam i o niej pamiętam. Staram się uśmiechać, nadal jestem zdrowo szurnięty! Ale na gacie Merlina, ja muszę ją znaleźć. Cały czas szukam, ale to jak szukanie igły w stogu siana.

Statystyki i biegłości
Statystyka	Wartość	Bonus
OPCM:	7	+3 (pierścień Zakonu), +3 (różdżka)
Zaklęcia i uroki:	7	+2 (różdżka)
Czarna Magia:	0	Brak
Magia lecznicza:	0	Brak
Transmutacja:	4	Brak
Eliksiry:	4	Brak
Sprawność:	3	Brak
Biegłość	Wartość	Wydane punkty
Język ojczysty: angielski	II	0
Instynkt przetrwania	IV	13
Kłamstwo	III	7
Koncentracja	III	7
Latanie na miotle	III	7
Silna wola	III	7
Spostrzegawczość	IV	13
Szczęście	III	7
Ukrywanie się	III	7
Reszta: 7

Wyposażenie

różdżka, sowa, teleportacja, 7 pkt, ujawniacz