First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

- Nie ma mowy! Pięć minut w tą, pięć minut w tamtą i ani się obejrzysz, jak odjedzie ci pociąg sprzed ołtarza. Albo Alex - pociąg czy pan młody, właściwie co to za różnica? Śluby i tak były przereklamowane, liczyły się jedynie piękne suknie noszone przez panie młode, kreacje, których najpewniej nigdy więcej w swym życiu nie ubiorą, jednocześnie tak magiczne i bezużyteczne zarazem. Jednak czy można było winić kobiety, które Merlin prawidłowo obdarzył urodą bardziej zniewalającą niż mężczyzn, za to, że w dniu swojego zamążpójścia chciały wyglądać oszałamiająco? Trixie z pewnością nie zamierzała wypominać tego żadnej z nich, choć jej samej jako krawcowej daleko było do renomy profesjonalistów, których prace pokazywano czasem na okładkach Czarownicy, kiedy jakaś niewarta szlachcianka przyjmowała nazwisko równie niewartego męża. Nie zatrudniono jej w żadnym paryskim domu mody, nie uczyła się pod okiem ślubnych magików, ale damy z Doliny nie raz i nie dwa nosiły na sobie jej projekty, a żadna nie narzekała. Dlatego też Beckett wierzyła, że poradzi sobie i teraz... Nawet z tak porannie oporną panną młodą!
- Jestem - przytaknęła rozbawiona, jeszcze wygodniej usadzając się na Idzie, której ani się śniło otwierać jeszcze oczu, choć słońce od przynajmniej kilkunastu minut było już na niebie. Najwyższy czas wstawać! - To dlatego ty pierwsza wychodzisz za mąż, nie ja, pączusiu - dodała rezolutnie i wreszcie zsunęła się z panny Lupin, by ta mogła dojść do siebie na łóżku bez dodatkowego balastu. Pod kołdrę i tak już nie wpełznie, o tym mogła zapomnieć, bo jej prywatna, oddana krawcowa położyła na niej łapska i nie zamierzała oddawać, mimo błagań o dodatkowe pięć minut. W ramach swojej dobroci wyciągnęła dłonie w stronę Idy, oferując jej pomoc przy podniesieniu się do pozycji siedzącej albo całkowitym wstaniu z łóżka, oba wybory były póki co satysfakcjonujące.
- Motylki już przeszły? - zaśmiała się szczerze. Jeśli tak wyglądała miłość i zauroczenie kończyło się prędzej niż zapewniały piękne nowele, które często czytała przed snem, to chyba nie było warto inwestować w nią energii. Nie żeby Trixie miała przed sobą poważniejsze perspektywy, och, przecież była stanowczo zbyt zapracowana, a rodzenie dzieci wydawało się przerażające. Niebawem będzie musiała poszerzać większość garderoby Idy, czy to warto? - No już, wstawaj - ponagliła ją i kilka razy ścisnęła własne dłonie w powietrzu, by zachęcić kobietę do usłuchania, gdy ta podkreśliła zmorowaty charakter Beckett. Nie pomyliła się zbytnio... - Możesz przygotować śniadanie nam obu, nie obrażę się. Tylko szybko, bo sukienka czeka!