Polana rozładunkowa

7 kwietnia 1958

| Stąd

Zgrzytnięcie zębami i energiczne kiwnięcie głową musiało starczyć za odpowiedź. Choć Castor nie zwlekał z ruszeniem biegiem za Marcelem, na miejsce dotarł później, w dodatku dysząc ciężko. Wydawało mu się, że płuca paliły ogniem, zimna wilgoć powietrza rozciągniętego po wyspie nie sprawiała, że mogli czuć się bardziej komfortowo, w dodatku umysł wszedł w zupełności w tryb awaryjny. Warunkowy. Nie było czasu na użalanie się nad sobą, musieli działać. Starszy mężczyzna przygnieciony stertą drewna na opał momentalnie pochłonął całą atencję Sprouta, który musiał przecież zastanowić się nad priorytetyzacją ich działań.
Tak jak mówił Marcel — na polanie rozładunkowej zawsze było pełno dzieci i tak było również tym razem. Przez moment zawahał się nawet, zastanawiając się, czy może nie rozdzielić się na moment, lecz prędko porzucił ten pomysł. Znacznie lepiej wyjdzie im opanowanie sytuacji, przynajmniej pobieżne, gdy będą ze sobą współpracować.
Ale najpierw pierwszy z pożarów do ugaszenia.
— Chłopcy... Chłopcy pomóżcie... — słaby głos starszego mężczyzny dotarł do ich uszu, choć mógł z łatwością zostać pominięty przez pogrążoną w chaosie społeczność wyspy. Gdy Castor wreszcie dopadł do miejsca, zauważył (z odrobiną ulgi), że starszy człowiek nie zniknął zupełnie pod drewnem, że przede wszystkim ucierpiały jego nogi i nie mógł samodzielnie wstać.
— Spokojnie, już jesteśmy z panem — zmusił się do spokojnego, rzeczowego, ale też ciepłego tonu, nie chcąc podkładać jeszcze większego ognia pod panikę, którą i tak musiał czuć. Spojrzał uważnie na Marcela, mając nadzieję, że razem wpadną na jakiś mądry pomysł. Mogli oczywiście spróbować ściągnąć drewno przy pomocy zwykłej siły mięśni, mogli spróbować je pomniejszyć, zrobić lżejszym, przenieść za pomocą magii... — Zaraz pana wydostaniemy, ale najpierw rzucę na pana zaklęcie znieczulające. Gdyby cokolwiek pana zabolało, proszę nam o tym mówić — kontynuował, wierząc, że poszkodowani najlepiej radzili sobie ze stresem i własnym urazem wtedy, gdy wiedzieli, co się im robi. Sam skierował różdżkę ku stercie drewna, lecz nim wypowiedział inkantację, zwrócił się raz jeszcze w kierunku przyjaciela.
— Pan może mieć złamaną nogę, więc musimy uważać, żeby jej nie ruszyć — skupił uważne spojrzenie w niebieskich oczach Zakonnika, po czym przeniósł je, z odrobinę zbolałą miną, na stertę drewna. — Zajmiesz się tym? — głupio było mu zostawiać Marcela z dźwiganiem, ale ktoś musiał zająć się także obecnym samopoczuciem starszego pana.
W związku z tym Castor uklęknął przy nim, nadgarstek wykonał odpowiedni ruch, róźdżka została skierowana na poszkodowanego...
— Ignominia — ... i nic. Nie poczuł nawet najmniejszego mrowienia w wiodącej dłoni. — Ignominia — powtórzył raz jeszcze, tym razem drewno różdżki rozgrzało się nieco, mgiełka zaklęcia powędrowała do jego adresata, ale wciąż czuł, że to nie było to. Starał się jednak trzymać dobrą minę do złej gry, chwilowo nie wspominając swej porażki. — Ignominia— i wreszcie zaklęcie odniosło skutek, choć nie trzeba było dobrze znać Castora by wiedzieć, że nie jest z siebie szczególnie zadowolony.