Evandra otrzymała go jeszcze jako mała dziewczynka, prawie przed dwudziestu laty. Jest wystarczająco prosty, by mogła nosić go na co dzień - zawieszony na delikatnym łańcuszku, składający się jedynie z niewielkiego morskiego kamienia oprawionego w złoto.

Otrzymane jeszcze w trakcie pobytu w Hogwarcie, na ostatnim już, siódmym roku. Choć niejednokrotnie mówiła sobie, że czas je podrzeć, spalić, po prostu zniszczyć, to nigdy nie była na to gotowa. Trzyma je w małym, ozdobnym pudełeczku, w którym przechowuje wszystkie najbliższe sercu skarby. Czasem czytuje je późnymi wieczorami, ze wzruszeniem i ukłuciem bólu wspominając wieczór, który spędzili w różanym ogrodzie Rosierów.

Opis pierścionka.

Celebrowanie zwycięskiego meczu Quidditcha.

Podczas wesela Caesara i Marianne młodzi wybrali się na spacer po wspaniałych ogrodach Rosierów, w trakcie którego padło wiele niewinnych, miłosnych wyznań, a nawet pochopna przysięga przyszłego narzeczeństwa. Jednakże po powrocie na salę balową młodziutka Evandra poznała paskudną tajemnicę Rosiera, która przekreśliła ich wspólną przyszłość, jak wtedy myślała, na zawsze.

Stypa, na której zamiast spokojnie opłakiwać zmarłego, należy bronić się przed wodnymi wężami.

Niespodziewany spacer, którego finału jeszcze nie znamy.

Wizyta brata, któremu trzeba wypłakać się w pierś z powodu niesprawiedliwości arystokratycznego losu.

Rozpaczy ciąg dalszy. Czas powrócić na Nokturn i spróbować Ognistej po raz pierwszy.

Niecodzienna wizyta pana Fitzgeralda, który odegrał rolę posłańca, zaś mały, puchaty Francis - podarku, który miał zmiękczyć jej serce.

Wieczorna, niezapowiedziana wizyta u Rosiera nie może skończyć się dobrze.

Zmagania te, które miał wyłonić najzdolniejszego alchemika Anglii, nie okazał się dla Evandry szczęśliwe - narzeczony wolał spędzić czas z inną kobietą, niż pogratulować jej zajęcia drugiego miejsca, dlatego też prędko opuściła polanę, byle tylko oddalić się od źródła upokorzenia.

Samotny spacer po plaży, w trakcie którego odnalazł ją - równie nieszczęśliwy, co i ona - panicz Avery. Gdzie podziały się czasy naszej beztroskiej młodości, Perseuszu?

Dalsze upokorzenia, bójki, porody.

Poranne odwiedziny.

Obcowanie ze sztuką czas zacząć.

Odwiedziny w posiadłości brata. Jakie to wieści masz dla mnie, Caesarze?

A może już czas wrócić na salony?

Wspólna rozpacz nad wspólnym nieszczęściem. Bo czy ktoś widział większy smutek, niż smutek ze szlacheckich zaręczyn?

Choć była już na niejednym Sabacie, ten konkretny przysporzył wyjątkowo wielu emocji. Od tych związanych z kolejnym debiutem, po szok wywołany późniejszą katastrofą... Czy cokolwiek może być jeszcze takie samo?
A mówią, że jaki sylwester, taki cały rok.