Kiedy Cornelius wyściubił nosa zza swojej gazety, mógł więc zauważyć, że jego asystentka się najzwyczajniej w świecie nudzi, nawet jeżeli w życiu nie wspomniałaby o tym głośno, szanując moment, który wybrał na przerwę przy kawie. Kiedy ich spojrzenia się zetknęły, drgnęła lekko, trochę z zaskoczenia, trochę z ekscytacji.

Cieszę się, że przyszedłeś. Mam wrażenie, że nie widzieliśmy się od wieków. Chciałam zaprosić cię na obiad, ale miałam z tyłu głowy taką myśl, że mi kiedyś narzekałeś na zupę dyniową, a zgadnij co jemy przed Samhain. - Mówiąc to, sprytnie zsunęła złożone razem gazety z blatu i schowała je do torebki.

Silke nie potrafiła uwolnić się od potrzeby zobaczenia jej na żywo. Odesłała sowę ze zgodą błyskawicznie. Po namyśle mogła trochę poczekać. Poudawać, że się zastanawia. Zapytać szefa, czy na pewno nie będzie tego dnia potrzebna. Ostatecznie jednak... któż potrafił się jej oprzeć? Lady Parkinson była jeszcze niezamężna. Była najpiękniejszym kwiatem na łące. Absolutnie zachwycająca, nieskalana i do bólu niedostępna dla kogoś takiego jak Silke. Kolejna perfekcyjna ofiara dla kogoś, kto łatwo wpadał w obsesję na czyimś punkcie.

I jak się czujesz jako ten mistyczny byt, Persi? - Szybko zreflektowała, bo swoimi słowami w pewnym sensie jej umniejszył. - To znaczy, lordzie Black, oczywiście. - Czy powinna mówić to głośno? Nie wyglądał wcale, jakby chciał, żeby ktokolwiek go tutaj rozpoznał, skoro zabawa w śniegu była czynnością tak drastyczną dla wizerunku Ophelii, że aż musiał o tym wspomnieć. Faktycznie, nie wyglądała na damę. Tocząc małą, białą kulę, owinięta szalikiem jakby przedzierała się przez syberyjską tajgę, przypominała Multon przerośniętego żuka gnojarza.

Ah, zbliżała się już godzina trzynasta, a to oznaczało jedno — to pora na spacerek z dzieckiem, aby wykorzystać czas wolny! I nie, Silke nie lubiła spacerować ze swoim dzieckiem. Silke w ogóle nie lubiła spacerować, mogłaby większość dnia spędzać w domu, ale... po pierwsze — nie była aż tak beznadziejna w roli matki, aby nie spełniać podstawowych potrzeb swojej pociechy. Po drugie — nawet gdyby miała jego rozwój kompletnie gdzieś, to wciąż musiała stwarzać jakieś pozory normalnej osoby, a normalne osoby chodziły na spacery z dziećmi w takie miejsca jak Greenwich Park właśnie i przynajmniej udawały, że ich brodzący w śniegu karzeł wygląda dziś wyjątkowo pociesznie.

Stała spokojnie na ośnieżonej drodze, wpatrując się w oblodzony teren, na którym z okazji zimowego jarmarku zorganizowano lodowisko. Tej zimy z niego nie skorzystała, ale nie ubolewała nad tym i nie zamierzała nic w tym fakcie zmieniać — kobieta uważała zimę za nieznośną porę roku i unikała zabaw i spotkań na świeżym powietrzu. Zamiast tego odliczała pozostałe do lata dni w domowym zaciszu, ogrzewana ciepłem płynącym z paleniska.

To była z jej strony zachcianka. Jedna z wielu, bo Silke lubiła posiadać rzeczy ładne i ciągnęło ją do nich nieubłaganie, ale od kiedy oszczędności zaczęły się kurczyć, miała coraz mniej okazji do wydawania pieniędzy na rzeczy nie do końca potrzebne.

Pozbawiona aż takiej wrażliwości jeżeli o estetykę pomieszczeń chodziło, nigdy nie zauważyła, że faktycznie — chociaż większość ścian uginała się od mniej i bardziej atrakcyjnych wizualnie dzieł sztuki, to jedno miejsce pozostawało niezmiennie puste, jakby czekało na coś. I w końcu to coś nadeszło, a przynajmniej tak twierdziły litery kreślone czarnym atramentem, skierowane do człowieka, którego już z nimi nie było.

OPIS