"I dalej nawet jego kaczy dziób nie przeszkadzał jej w zachowaniu skupienia. Naprostowała się i przyglądała Selwynowi milcząc i pozwalając mu skończyć. Odczekała nawet kilka chwil kiedy ten skończył mówić, jakby chciała mieć pewność że to już. Jej serce zabiło mocniej, oto spełniało się jej marzenie, tylko to wszystko był absurd. A ona znów była tylko sobą, zagubioną, ponurą dziewczyną z Nokturnu, o której zapomniała magia.
- To jakiś kiepski żart, tak?"

"W pierwszej chwili Lotta chciała za nim pobiec, bijące mocno serce i dziwny ucisk w żołądku jednak jej na to nie pozwolił. Ruszyła jednak, nie chcąc stracić go z oczu. Cokolwiek miałoby się tam stać, bez wątpienia poradziłby sobie lepiej - miał różdżkę - jednak ona czuła się tam tutejsza, wiedziała jak poruszać się po tym miejscu, martwiła się więc o każdego z zewnątrz, kto tego próbował.
I chciała wiedzieć, czego Ollivander szuka w takim miejscu."

"- Mam dla ciebie ciasteczka i nawet udało mi się ich nie spalić. - pochwaliła się jeszcze, bo i nie mając pomysłu co mogłaby sprezentować Ollivanderowi, zdecydowała że sama mu coś zrobi. A odkąd, z resztą przy nim zaczęła się uczyć - szło jej coraz lepiej!"

"Trochę się stresowała. Wiedziała jak to będzie wyglądać. Nawet jej najlepsza sukienka naznaczona była już znacznie zębem czasu, trochę na niej wisiała, kolor już dawno był sprany, a w dwóch miejscach była nawet lekko naddarta i dość niezdarnie zaszyta. I Lotta wiedziała, że to nie ma znaczenia, a jednak w jakiś sposób znaczenie jednak miało i chciała prezentować się ładnie przy wystrojonym Ollivanderze i czesała włosy pięć razy, to je rozpuszczała, to plotła warkocze, to koka. Wszystkie fryzury były niezdarne, bo ona nie robiła takich rzeczy, jej włosy zawsze pozostawały rozpuszczone i to jej wystarczało, zawsze starała się wyglądać schludnie, jednak od niedawna jakoś tak bardziej jej zależało na tym, żeby być ładną."

"Pół roku - nawet nie zauważyła, kiedy to się stało. Kiedy pewien młody dżentelmen (hyhy) wparował w jej życie przy pomocy uciekającego ze Zwierzyńca ptactwa. I owy dżentelmen jakoś tak nawywracał w tym życiu i w niej całej. Nie mógł tego wiedzieć, bo w końcu nie znał jej wcześniej, jednak można śmiało powiedzieć, że zabił pewną ponurą dziewczynkę, a w jej miejscu pojawił się ktoś trochę inny. Jak to w ogóle się stało, że tak łatwo i tak szybko Ollivanderowi zaufała? Magia, czysta magia, inaczej tego wszystkiego nazwać się chyba nie da."