Kolorowy Skwerek

Cóż, on się lubował w ciałach niebieskich a ona w ciasteczkach. Była hedonistką. Niezwykłą przyjemność sprawiało jej myślenie o tym, co zaraz zje lub komuś poda, bo i przyrządzanie wprawiało ją w dobry nastrój. A kiedy nie mogła w danym momencie spełnić swojej zachcianki stawała się trochę rozdrażniona. Zazwyczaj nie odmawiała sobie niczego, jeśli nie musiała i wcale nie jest tak, że nic na to nie poradzi. Mogłaby, oczywiście, ale czemu miałaby to robić, skoro jest wtedy szczęśliwsza i ten na co dzień paskudny świat jest piękniejszy? Prawdopodobnie Jayden odczuwał to samo patrząc w gwiazdy, każdy osobnik, bawiący się w zadawanie bólu i cierpienia, kiedy patrzył na swoją ofiarę... w gruncie rzeczy każdy był poniekąd hedonistą a ona nie poznała jeszcze takiego, co by nie miał sposobu na przyjemność.
Ale chwila. Czy on skomplementował jej imię? No przecież! Uśmiechnęła się jeszcze raz i kolejny.
- Powiedzmy, że źle mi się kojarzy - odparła trochę pokrętnie, nie mając ochoty opowiadać jak tatuś robił jej na złość zdrabniając ironicznie to imię, czy rzucając nim co chwilę, gdy grał jej na emocjach. Nie wspominając tu o żadnym prawdziwym uczuciu, którego chyba nigdy nie było. Na szczęście Vane zainteresował się bardziej połączeniem ciastka i gwiazd w jednym zdaniu, co niezmiernie uradowało dziewczynę. Czyżby znalazła sposób? Chcąc to mądrze rozegrać, odparła:
- Tajemnica państwowa. Miejsce pracy zdradzam po kolejnym spotkaniu - mrugając przyjaźnie do mężczyzny. Strategia wyszła sama, więc Roots uznała wspaniałomyślnie, że nie będzie nic więcej planować a jedynie kontrolować sytuację. Wysłuchała uważnie kolejnych słów swojego obiektu pożądania z lat szkolnych, w sumie nie tak bardzo odległych, i doszła szybko do wniosku, że mogłaby go tak słuchać w nieskończoność. O jaki miły miał głosik! A z jaką pasją jej o tym opowiadał. To taka rzadkość w czasach, kiedy ludzie paplają bez większego składu i ładu o dupie Maryni.
- Ja to wszystko rozumiem, ale... - zawiesiła głos, chcąc jak najładniej ułożyć słowa, by się nie pogniewał przypadkiem o nietakt. - Nie sądzisz, że to taka ucieczka od życia? Ja rozumiem, że to twoja praca i pasja, ale kiedy tak myślisz wciąż o jednym i tym samym uciekasz od świata, nie żyjesz pełnią życia. Poślubiłeś już jakąś gwiazdkę, czy nie? - na ostatnie słowa pochyliła się w konspiracyjnym geście w stronę mężczyzny a on z kolei mógł poczuć woń jej perfum, delikatnych, ale jednocześnie hipnotyzujących. O ile ktoś lubił nieco korzenne zapachy, przypominające jeszcze o minionej zimie, tęsknocie do chwilowej stagnacji.
- W każdym razie to ciekawe, o czym mówisz. Ludzie myślą, że nic się nie dzieje, bo niebo jest po prostu dla nich zagadką. Nieodgadnionym polem, którego nie sposób ogarnąć rozumem. A jak ludzie czegoś nie wiedzą, to to wypierają i udają, że nie istnieje lub jest głupie. Tak jest prościej. Przecież astronomia wcale nie jest taka łatwa - filozof na ćwierć etatu wygłosił swój wywód, nie poruszając się ani o milimetr. Nie zwróciła uwagi na to jak zmniejszyła dzielący ich wcześniej dystans, jak i na to, że trochę rozplątał jej się język.
- Nie wspominając o numerologii, wróżbach, czy takich runach. Uznają to za bezsensowne i niesłuszne. A jedyną niesłusznością jest uznawanie, że te rzeczy nie mają żadnego znaczenia i wpływu na nas. No bo popatrz, może wkrótce odkryjesz nową gwiazdę i dokonasz przełomowego odkrycia, a ktoś ci pomoże posługując się kulą, czy odczytywaniem znaków... - mądrze, choć chyba nie do końca w temacie, skończyła i odwróciła wzrok spoglądając przed siebie z bliżej nieokreśloną miną. Och, jaka była piękna pogoda. Niech sobie teraz poobserwuje jej piękny prawy profil.

Oj i coś już poszło nie po jej myśli, kiedy Jayden tak sprytnie uniknął tematu kolejnego spotkania. Ale Aria, jak to Aria, szła w zaparte, więc niewiele myśląc wzruszyła ramionami, odpowiadając:
- Takie ciastka są specjalnie na zamówienie. Od ręki nigdzie ich nie znajdziesz - nie, żeby dalej próbowała go przekonać do swoich słów. Po prostu stwierdziła fakt, że we wszystkich cukierniach były zwykłe kształty, ze zwykłej formy. Zwykłe smaki, normalne i przeciętne, bez polotu i finezji. A tylko ona chyba była tak ekstrawagancka, żeby łączyć ze sobą smaki robiąc dziwne mieszanki, jak na przykład czekolada z lekką nutą ostrej papryczki i cynamonu. Lubiła próbować i smakować, a jako rasowemu cukiernikowi się to bardzo opłacało. Może w końcu zrobi coś świetnego, za czym oszaleje cały Londyn i potem założy własny biznes? Póki co zużywała dane jej produkty i robiła to, o co prosili. Przymknęła na moment powieki wsłuchując się w wypowiedź Vane'a, choć tak naprawdę jej myśli zmierzały powoli w stronę obiadu.
- Ty to powiedziałeś - nie odbierała mu świata. Niczego nie miała zamiaru mu nawet odbierać - może poza skradnięciem buziaka na pożegnanie - więc nie rozumiała czemu tak odebrał jej słowa. - Chodziło mi o to, że czasami nasze pasje stają się bezpowrotną drogą ucieczki - westchnęła. I albo się myliła albo tylko ona była tak powalona na umyśle, żeby uciekać w pieczenie i pisanie, by nie rozwiązywać swoich problemów. Ba, żeby o nich nie myśleć! Tak funkcjonowała kilkanaście lat a teraz nawet nie wiedziała kim jest. Poza pseudo-wesołą panienką od pieczenia ciastek i ciasteczek. Słuchała dalej i na litość Boga, czy on naprawdę nie zwrócił na nią uwagi? Kolejny strzał w kolano powodujący, że skłaniała się ku myśleniu usilnie o tym, że wciąż ma ją za młodszą o siebie dziewczynkę. Nie kobietę, dziewczynkę.
- W takim razie powróżę ci z ręki. To się zawsze sprawdza - zaproponowała, a właściwie poinformowała, wystawiając swoją dłoń w stronę Jaydena. Umiała we wróżby, umiała w tarota i dobrze się bawiła odczytując komuś jego pozorny los. - Wróżbiarstwo się sprawdza, czy ci się to podoba, czy nie. W naszym świecie istnieją osoby, które są jasnowidzami. Najwidoczniej takich nie spotkałeś - ona chyba też nie, ale wierzyła w to, że coś można odczytać z kart. Niewiele, ale jednak.

Nie odniosła się do jego słów, kwitując je zdawkowym uśmiechem a zamiast tego ujęła dłoń Jaydena, zaciskając na niej swoje palce. Pierwsze co mógł poczuć to to, jak zimne ręce miała. Ale co miała poradzić na to, że od dziecka chyba coś nie grało z jej krążeniem? Wiecznie zimne palce, nos, szybkie marznięcie, niemal od razu po wyjściu na mróz, czy z ciepłej kąpieli. Nie znała przyczyny i tego, czy mogła coś na to poradzić i póki co nie szukała, bo nie przeszkadzało jej to wyjątkowo. Chociaż miała powróżyć, tak zajęła się odczytywaniem znaczenia linii papilarnych.
- To, że nie ma identycznych linii chyba wiesz, prawda? - rzuciła bardziej w przestrzeń, niż do mężczyzny, pochylając się i skupiając na jego dłoni. - Jest ich aż osiemnaście a najlepsze jest to, że nie każda linia musi się pojawić na dłoni - tak przynajmniej pamiętała, więc równie dobrze mogła sobie gderać bez większego sensu.
- Tutaj jest linia serca... twoja zaczyna się pod palcem wskazującym, co oznacza, że jesteś umiarkowany w uczuciach a to, że jest krótka i prosta oznacza stałe uczucia, niż przelotne znajomości - no kto by, kurna, pomyślał... - Ta tutaj, linia głowy, krótka oznacza to, że wolisz rzeczy namacalne a nie duchowe, do których podchodzisz sceptycznie - przesunęła opuszkiem palca na kolejną linię, zauważając jak delikatną skórę ma.
- Linia życia, w twoim przypadku nawet potrójna, mówi o miłości do swojego hobby - i skończyła swój wywód uznając, że tyle mu wystarczy. Częściowo zdążyła zapomnieć o reszcie linii, ale te wymienione były najważniejsze w jej odczuciu. Nie puściła jednak dłoni Vane'a, przesuwając po niej ponownie palcem. 
- A jednak wszystko się zgadza, chociaż niekoniecznie musisz mi wierzyć. Na jakiejś podstawie zostało to wymyślone, prawda? - odwróciła głowę, spoglądając na wyjątkowo opustoszałą okolicę.

Tak po prawdzie w pewnym momencie sama zaczęła rozważać słuszność swoich słów i próbę przekonania Jaydena do swoich racji. Z jednej strony była skłonna uwierzyć, że los, karma, czy cokolwiek innego może kierować życiem i niejako mieć na nie wpływ, zaś ona - jako ta trochę obeznana w odczytywaniu znaków - może ujrzeć to i owo w kartach. W końcu każdy człowiek lubił zrzucać winę za niepowodzenie na złośliwość niewidzialnej siły, zamiast poszukać problemu po swojej stronie. Z drugiej jednak pojawiał się konflikt interesów, skoro była pragmatystką. W związku z tym, skoro przeważnie preferowała działanie i myślenie w sposób praktyczny, niemalże namacalny, jej próba przekonana Vane'a do słuszności wróżb była jak jeden wielki pic na wodę fotomontaż. Oczywiście zamierzała wyjść z tego z twarzą, nie dając po sobie poznać, że nagle zmieniła zdanie i w sumie przez ostatnie kilka minut chciała zaprezentować minimum siły perswazji i tego jak ładnie potrafi pieprzyć głupoty.
- Każdy człowiek wierzy w co chce - wzruszyła ramionami, po raz kolejny przesuwając kciukiem po dłoni mężczyzny. W zasadzie to zapomniała, że w ogóle dalej ją trzyma. - Jedni wierzą we wróżby, inni, tak jak ja, w praktykę i namacalność pewnych rzeczy nas kształtujących. A ty z kolei wierzysz w gwiazdy, których dotknąć nie możesz, a więc robi się tu problem czy nie są tyle warte co wróżby, numerologia i runy - i znowu wracała do krytycznej oceny jego profesji, chociaż już chyba nie miała ochoty na kontynuowanie tematu gubiąc po drodze wątek.
- Ale nie neguję. Podobno ułożenie planet ma wpływ na samopoczucie danego znaku zodiaku a podczas pełni budzą się potwory i nie da się spać - zakończyła żartobliwie wypuszczając dłoń Jaydena i uśmiechając się półgębkiem. Co mogła więcej dodać? Była przecież tylko młodym cukiernikiem, niespełnionym pisarzem oraz niedoszłym alchemikiem, który najchętniej każdej nielubianej osobie dodawałby potrójną dawkę jadu boomslanga do jedzenia.
- Właściwie to powinniśmy chyba zacząć rozmowę od: co właściwie u ciebie słychać? - w przypadku Vane'a była akurat ciekawa tej kwestii, w przypadku innych osób - nie bardzo. Chociaż pytała o to z powodu wyćwiczonych manier i kultury osobistej, tak zaraz po tym pytaniu przeważnie przestawała słuchać. Zresztą, szybko też oceniała ludzi i niemal po kilku sekundach wiedziała czy chce z daną osobą dalej przebywać, czy nie, ale teraz oczywistym było to, że Jayden zgarniał całą jej uwagę. Mogłaby znowu wlepiać w niego swoje maślane oczęta, chociaż zauważyła już wcześniej, że jest oporny jak skała a jego serce najwidoczniej nie odtajało po przebytej zimie.

Ptaszki ćwierkały, roślinność budziła się leniwie do życia po przebytej zimie, wyjątkowo mroźnej i niezbyt przyjemnej, a pulchny grubasek chyba pogodził się z faktem zdartej skóry na twarzy. Czas płynął bardzo powoli, wręcz leniwie, jednak Arii średnio to odpowiadało. Owszem, czasami lubiła przystanąć w miejscu i pokontemplować sobie, chociaż bardziej odpowiadało jej życie w ciągłym pędzie. Cóż, w końcu żyli w takim miejscu i w takim czasie, że większość z ludzi była przesterowana na bieg, niż tkwienie w miejscu i z perspektywy dziewczęcia nie było w tym nic dziwnego. Zastanawiała się nawet co zrobi później, kiedy już się pożegnają, ale nic konkretnego nie przychodziło jej do głowy. Co było dość frustrujące, bo nie przepadała za tak rozwalonymi dniami.
- Mam za dużo słodyczy w ostatnim czasie, ale pewnie i tak się skuszę. Znając życie wprowadzili serię limitowaną i za jakiś czas już jej nie będzie - rzuciła, bardziej do siebie, niż do Jaydena spoglądając przed siebie. W zasadzie powoli robiła się głodna, a to nie wróżyło nic dobrego. - Nie rozumiem, po co właściwie wykupujesz Miodowe Królestwo? - spytała jednak, nie rozumiejąc właściwie sensu jego działań. Vane nie wyglądał na osobę, której zależałoby na pieniądzach i na taką, która stawiałaby je za priorytet a wykupienie lokalu hobbystycznie również wydawało jej się dziwne. Z kolei na jego pytanie wzruszyła wątłymi ramionkami, uśmiechając się pod nosem.
- Niewiele się zmieniło, poza tym, że piszę i piekę. Wciąż sama, bez dzieci i konkretnego planu co będę robić za pięć lat - odparła zdawkowo, omijając tym samym kwestię tego co robiła w okresie po szkole-teraz. Nie chciała zepsuć dobrego zdania, które prawdopodobnie o niej miał, opowieścią o czarnej magii, narkotykach i wieczornym przesiadywaniu w barach a co tydzień to nawet u innego mężczyzny.
- Rozważałam jednak otworzenie własnej cukierni, bo nie lubię pracować dla kogoś. Ale z drugiej strony nie potrzebuję długów, gdyby coś poszło nie tak, więc chwilowo odkładam ten pomysł na później - dodała, odwracając się tym razem i spoglądając na Jaydena. No, wyprzystojniał od ich ostatniego spotkania na ostatnim roku pobytu Arii w szkole a to frustrowało ją chyba bardziej od nieułożonego dnia.

A ona cieszyła się, że spotkała Jaydena, który niejednokrotnie poprawiał jej humor w szkole tym, że się uśmiechnął, czy że w ogóle był w pobliżu. Gdy patrzyła na swoje zachowanie z dzisiejszej perspektywy nie umiała odpowiedzieć dlaczego trafiło akurat na niego. Jednak nie dorabiałaby tutaj ideologii, że brakowało jej solidnego, męskiego wzorca, czy mężczyzny w ogóle, chociaż nie pamiętała już co miała wtedy w głowie. Zawsze przecież była inna i robiła na przekór przyjętym normom - po co jej byli rówieśnicy, skoro równie dobrze mogła ulokować swoje uczucia w obiekcie zakazanym? Poniekąd czuła się z tym dobrze, wchodząc w strefę komfortu: Jayden był nauczycielem, trochę starszym od niej a więc nie potraktowałby nawet na poważnie jej miłosnego wyznania. To sprawiało, że nie mogła mieć złamanego serca, co wiązało się z lokowaniem uczuć w rówieśnikach. Pokrętna logika, ale taka właśnie była Aria - pokrętna i nie do końca logiczna, z drugiej strony miłująca się w pragmatycznym podejściu do życia.
Zamrugała kilkakrotnie, kiedy uświadomił jej niezrozumienie a to z kolei spowodowało, że uśmiechnęła się speszona. Faktycznie, jej praktyczny umysł nie wziął pod uwagę tego, że "wykupywanie" mogło oznaczać wykupywanie towaru a nie lokalu. Cóż. Nie dogadali się, chociaż żadne na tym nie ucierpiało.
- Ach, w tym sensie... - mruknęła pod nosem, mrużąc oczy, kiedy trącił ją ramieniem. A może jednak jego serduszko odtajało po zimie? Dobrze, dobrze, bez szaleństw. Ale przecież był taki przystojny... cholera jasna. Spodobało jej się to, że Jayden zainteresował się jej zajęciami, bo nie doświadczała tego zbyt często. Ludzie przeważnie wzruszali ramionami, bądź kwitowali temat głupim uśmieszkiem; w końcu co to za zawód - cukiernik i pisarz - skoro w ich świecie było więcej fascynujących zajęć, od alchemików, po łowców i wielu innych. Tylko Serah była wyraźnie podekscytowana jednym i drugim: miała przecież bratnią duszę w niedoli, a do tego oglądała sobie różne kulinarne eksperymenty, urządzane przez Arię.
- Dziełem mojego życia jest pamiętnik spisywany od dziecka - przyznała ironicznie, pomijając to, że nikt nigdy nie widział tego pamiętnika na oczy, bo zawsze tak dobrze go ukrywała. - A poza tym różne opowiadania i przepisy. Spisuję prawie każdy pomysł - dodała, by następnie wyciągnąć z torby opasły notes w czarnej okładce. Brudny od mąki, z plamami po wylanym atramencie, który przypadkowo trąciła usypiając na własnej ręce i ze śladami po cukierkowych posypkach... w takiej formie wręczyła go Vane'owi, bo jedynie ten notes był czymś, czego nie kryła. Chyba, że przed konkurencją. Upodobała sobie nawet jeden z mugolskich sposobów zapisywania niektórych rzeczy, mianowicie sokiem z cytryny, który dopiero po podgrzaniu się ukazywał. Męczące zajęcie, choć musiała przyznać, że bardzo skuteczne. I tak tym sposobem na kilku pozornie niezapisanych stronach mieściły się przepisy z "bonusami", gdzie bonus oznaczał czarodziejski narkotyk, bądź truciznę. Przecież każdy robił w życiu głupoty...
- Nie lubię dzieci, ale tego od nas oczekują, prawda? Żebym w młodym wieku urodziła jak najwięcej, coby potem na mnie pracowały - westchnęła wiercąc się na niewygodnej ławce i spoglądając kontrolnie na swój notes. Nawyk.
Kwestii własnego biznesu nie skomentowała uznając to za zbędne a zamiast tego uśmiechnęła się i kiwnęła głową na znak, że rozumie i gdy już otworzy biznes to będzie pierwszą osobą, którą o tym poinformuje. I tak miała dziki plan wysłania mu kosmicznych ciastek przy najbliższej okazji. Najlepiej z wyznaniem miłosnym. A jeszcze lepiej z amortencją, bo musiała sobie jakoś radzić i manipulować dla własnej korzyści. Dopiero na pytanie o jedzenie rozpromieniła się jak nigdy dotąd.
- Zawsze - entuzjastycznie nastawiona do jedzenia nie mogła zaprzeczyć ani skłamać. Jedzenie łagodziło u niej większość konfliktów i co najważniejsze: w magiczny sposób nie tyła, więc jadła ile mogła i kiedy mogła.
Ostatecznie chwilę później poszli do pobliskiej cukierni na suflet, który zachęcająco wzywał ich z wystawy.

zt oboje