coś tam ktoś tam kiedyś tam nigdyś pan

2 3 4 5
Z początku nie zareagował zbytnio zajęty ignorowaniem innych i wpatrywaniem się dość intensywnie w barmana, gdy w jego szklance zabrakło alkoholu. Zresztą tak mu szumiało w uszach, że ledwo słyszał to, co mówił do niego ten facet. Nie było widać, że nie był zbyt chętny do integracji?

Serce przyspieszyło swój bieg, a krew zawrzała mimowolnie. Gdy był już na tyle blisko, aby stwierdzić, że tembr głosu okaże się słyszalny, zatrzymał się i rzucił głośne: - Hej Ty! – różdżkę przełożył do rękawa, będąc w gotowości, aby w tym samym momencie dodać: - Kim jesteś?

- Uhm, pogadam z nim - przepraszam obie panie, po czym przepycham się przez tłum, doganiając brata już za drzwiami. - Stary, co ty robisz? Co cię ugryzło? - pytam zdziwiony, ale nie zły. Próbuję zrozumieć. - Wiesz, jak ci przeszkadza paplanina Shelty to zaproszę ją na parkiet i ten, pomilczycie sobie z Marcelą czy coś. - Nie wiem, to tylko jeden z tysiąca pomysłów jaki przychodzi mi do głowy.

Ale nie był pod znajomym drzewem, był w jakimś dole. Próbując odplątać się z łańcuchów i zebrać myśli, uświadomił sobie, że musiał się zerwać. Czując narastającą panikę, spojrzał na własne dłonie, szukając śladów krwi - ale znalazł na nich tylko śnieg i zaschnięte błoto. Poderwał głowę w górę, szukając wzrokiem ludzkiej obecnośći. I zamarł.

Steffen nie patrzył na Lyalla jak na dziwaka, lecz jak na bohatera, który uratował go przed straszną bestią — i to jak szybko, jak zręcznie, jak profesjonalnie, jak mistrzowsko! Niestety, sam Lupin zaczynał sprawiać, że Cattermole zmieniał o nim zdanie. Kto to widział, przyklejać (prawie) bezbronnego dzieciaka do drzewa, a potem traktować Jęzlepem?

Musiała przyznać, że chętnie porozmawiałaby z Lupinem jeszcze trochę, jednak oboje mieli swoje obowiązki. Kiedy jednak pożegnała brygadzistę i obserwowała, jak oddala się od niej Włoszka nie mogła oprzeć się wrażeniu, że to nie ostatni raz kiedy go widzi.

Pamiętał go z tych ulotnych młodzieńczych dni. Charakterystyczną dwójkę odkrywczych, zafascynowanych światem chłopców, którzy w tamtym czasie, na pierwszy rzut oka, ani odrobinę nie różnili się od siebie wyglądem zewnętrznym. On nigdy ich nie pomylił.

Pamiętał go z tych ulotnych młodzieńczych dni. Charakterystyczną dwójkę odkrywczych, zafascynowanych światem chłopców, którzy w tamtym czasie, na pierwszy rzut oka, ani odrobinę nie różnili się od siebie wyglądem zewnętrznym. On nigdy ich nie pomylił.

Pamiętał go z tych ulotnych młodzieńczych dni. Charakterystyczną dwójkę odkrywczych, zafascynowanych światem chłopców, którzy w tamtym czasie, na pierwszy rzut oka, ani odrobinę nie różnili się od siebie wyglądem zewnętrznym. On nigdy ich nie pomylił.

Starała się ograniczyć ruchy do minimum, nie potrafiąc zapanować nad falującą od płytkich, szybkich oddechów piersią, nad nerwowym drżeniem całego ciała. Wtedy też, kiedy znajdował się zdecydowanie zbyt blisko, poczuła jego woń — pachniał jak las, ziemia po deszczu... Kim był? Czego tu szukał?

Znalazłszy się znów w kręgu światła, w gęstym lesie, ujrzała szamoczącego się wilkołaka, odbijającego raz po raz od barier, które między wyczarowali łowcy z każdej strony - otaczali go, nie pozwalając mu uciec w żadną ze stron. Sigrun uniosła różdżkę, celując w szeroką pierś bestii.

opis

Łatwiej było nie czuć na sobie ciężkiego spojrzenia oczu Lyalla, bo w jej wspomnieniach on widział więcej niż inni. Częściej milczał, rzadziej wdawał się w dyskusję. Zawsze jednak wydawało jej się, że patrzył w zupełnie inny sposób niż reszta.

Nie, w oczach Malfoya nie byli niewinni. Ale w oczach brygadzisty powinni być, znajomość z wilkołakiem nie powinna przekreślać ich szans na ukrywanie się przed szykanami. A może powinna? W serce Tonksa znów zakradł się podszept niepewności - tuż po przemianie odciął się w końcu od wszystkich, nie chcąc widzieć na oczy nawet własnej rodziny.

2 3 4 5
- Jesteście tu bo chcecie się napierdalać, zarobić i dlatego, że ja tak zarządziłem - miejcie to ostatnie na uwadze bo równie dobrze mogę zarządzić byście stąd zniknęli - zakomunikowałem na wstępie ostrzegawczo wzrocząc każdego z osobna.

opis

2 3 4 5
– Bombarda maxima w środku miasta, oszalał pan? – rozległo się gdzieś po jego lewej stronie; jeśli się odwrócił, od razu zauważył czwórkę mężczyzn, którzy przedostali się przez mur. W przeciwieństwie do tych, których napotkał poprzednio, ci nosili dobrze dopasowane mundury magicznej policji i wydawali się zaalarmowani – ale w dobrej kondycji.

Dziś nie chodziło o odwagę, nie kierowała nią też głupota. Nie dało się zaplanować wszystkiego. To, że świat magii pogrążony był w wojnie nie mogło oznaczać, że teraz każdy ma siedzieć w domu. Nie można było nagle przestać żyć, pracować i funkcjonować. Nawet jeśli to funkcjonowanie było utrudnione. Luna szczerze miała już tego wszystkiego dosyć. Kim była by oceniać czyjąś chęć walki, ale dla niej zbyt wiele dobrych ludzi straciło już życie, bo tak zdecydowała idea.

Na wszelki wypadek ponowiła naglące pukanie i wtedy zorientowała się, że obie dłonie trzyma ściśnięte w pięści. Rozluźniła je, po czym na moment pochyliła się do przodu. Nie wiedziała dlaczego, ale już drugi raz od wyjścia z domu rozplątały jej się sznurowadła i luźny bucik prawie zleciał z jej prawej stopy.

- Długo kazałam na siebie czekać? – Rzuciła chrypliwie pytanie w przestrzeń, nagle powracając swym spojrzeniem do tęczówek mężczyzny. Gdyby takie spojrzenie posłała komuś minionej nocy, oznaczałoby chęć dominacji, rywalizację, jednak rankiem było to już zwykłe, zobojętniałe spojrzenie z nutką lęku. Zaschło jej w gardle od krzyku, ale słowa opuszczające jej usta wybrzmiewały melodyjnie, jakby nie mogła jeszcze powrócić z krainy koszmarów i ostatnich wypowiadanych zdań.

- Pozwól sobie pomóc. - Szczerze i prosto. Te opory przed proszeniem, z którymi się zmagali, nie mogły się równać samemu faktu przyjmowania wsparcia, najbardziej bolesnego ze wszystkich. Uświadomienie sobie słabości nie było bowiem wcale najcięższym krokiem, a wręcz przeciwnie. Widziała to na terapii u obcych ludzi, przy bliskich znajomościach i drogich przyjaciołach. Głębokość relacji odgrywała znaczenie drugorzędne, wobec przesycenia powietrza poczuciem porażki, lub co gorsze, pozostawania na łasce innych. Ci, którzy już raz zasmakowali samodzielności, nie przyjmowali pomocnych dłoni.

Zaniepokojona nieobecnością Randalla próbowała sobie tłumaczyć, że to ich własna krucjata. Jawny sprzeciw skierowany wprost w serca rodziców. Teraz uzmysłowiła sobie, że wcale tak nie musiało być, a generalizowanie mogło sprawić, że stracili szansę na odnalezienie brata. Ile ludzi znika? Każdego dnia nowe nazwiska pojawiają się na listach zaginionych, chociaż tak naprawdę każdy wie, że ci ludzie nigdy się już nie odnajdą.

opis

https://www.morsmordre.net/t10346p45-stoke-on-trent#317360
https://www.morsmordre.net/t10346p45-stoke-on-trent#317457
https://www.morsmordre.net/t10346p75-stoke-on-trent#318391
https://www.morsmordre.net/t10346p105-stoke-on-trent#319470
Skrzypienie drewna i trzaskanie zaklęć już od jakiegoś czasu przestały orać powietrze. Budowanie podestów, słupów oraz szubienicy skończyło się razem z wybiciem dziewiątej wieczorem. Zatrudnieni do tego specjaliści na spółkę z oddziałami przydzielonymi Lupinowi z Ministerstwa wspólnie stworzyli scenę pod nadchodzący spektakl i chociaż wydawało się to niczym przygotowanie statku do wypłynięcia, podróż, w którą wybierali się pasażerowie, miała być tylko jednostronna.

opis

opis