Nutka, czyli najsłodsza ze wszystkich sów. Octawia nie potrzebuje innego zwierzaka domowego, bo jej sowa całkowicie na tym polu wystarcza. O ile nie jest właśnie na specjalnej misji dostarczenia komuś listu zazwyczaj siedzi w pokoju swojej właścicielki, a gdy ta zajęta jest czytaniem czy grą potrafi usiąść jej na ramieniu bądź kolanach i tulić się żądając atencji i smakołyków.

Prosta, a jednoczesnie nietypowa. 11 cali, czyli nie za dużo, nie za mało, sztywność wywołana przebywaniem w słonej, nieprzyjaznej wodzie. Drewno zresztą znalazła sama Octavia na jednej ze swych wycieczek i nie wyobrażała sobie, by jej różdżka miała być wykonana z czegoś innego niż ten dar morza. Łuski widłowęża idealne dla tak zakręconej i niezdecydowanej osóbki jak ona.

...

...

...

Zaraz zaczął przygrywać na niej prostą, acz dość skoczną melodię. Zazwyczaj nie pełnił roli pierwszych skrzypiec, zazwyczaj po prostu przygrywał, robił bardziej za podkład, czasem urozmaicał dźwięki. Wciąż się jeszcze uczył gry, ale nie szło mu tak najgorzej. Szczególnie jak na tak prostu instrument, który miał.

Wiedział, że były mądre i obserwowały to co działo się dookoła, a nawet rozumiały to bardziej niż mogłoby się wydawać. Tak niepozorne… a może tak naprawdę byli to animagowie podszywający się pod kruki, żyjący poza wojną i troskami, tworzący własną społeczność jako wolne ptaki? Bez obawy o to czy przetrwają, czy zginą w trakcie wojny…
W końcu nigdy nie widział walczących ze sobą kruków. Może coś w tym było?

- Słyszałaś już nową pieśń? - Wieść o śmierci Francisa musiała obejść już cały zamek, każdy mieszkaniec Thorness Manor usłyszał zawodzącą pieśń syren, których głos rozniósł się po całym wybrzeżu. Rozpaczliwe dźwięki zapadły w pamięć, mieszały się z okrzykiem rozdzieranego w bólu czarodzieja, głęboko zakotwiczając się w zranionym sercu.

Wagonik z zawrotną prędkością potoczył się w dół i potomkowi Szlachetnego i Starożytnego rodu pozostawało już tylko wrzeszczeć wniebogłosy przy każdym ostrzejszym zakręcie lub zjeździe.

Był to idealny wieczór na rozrywkę, którą miał być koncert. Zwłaszcza, że był to nie byle jaki koncert, wszelkie datki jakie miały być podczas niego zebrane planowano wykorzystać na poczet pomocy osobą najbardziej potrzebującym.

-O, właśnie! A gdy zaklinasz portret... Jak to robisz? - tego była wyraźnie ciekawa, gotowa zapamiętać każde słowo, testując je potem w domu, gdy to będzie mogła chwycić za obraz przykładowo Josephiny Flint i zaczarować go w ten sposób.

Spojrzała na jedną z modelek, a ta w mig zrozumiała, co panna Parkinson miała na myśli i okręciła się dookoła. Wraz z jej wirowaniem pojawiło się delikatne światło, a toga rodem z antycznej Grecji zmieniła się w średniowieczną suknię.

-Czasami nic nie da się zrobić. - Odpowiedziała spokojnie, jakby była pogodzona ze swoim losem. -Należy więc znaleźć możliwości jakie daje nam taka sytuacja.

Nie musiała kończyć zdania, wiedział już, co chciała powiedzieć. Westchnął tylko cicho, by zaraz potem obdarzyć ją najserdeczniejszym uśmiechem.
— Uwielbiam cię, ale jesteś czasami niemożliwa.

Tak, pogoda im sprzyjała, temperatura lekko poniżej zera nie dokuczała tak bardzo, a jednocześnie pozwalała spadającym płatkom śniegu utrzymać się dłużej niż marne kilka sekund. Dzięki temu dachy straganów, poręcze czy mniej uczęszczane przejścia między budkami zdążyły już zniknąć pod białą warstwą puchu, jeszcze bardziej podkręcając świąteczny klimat. Aż można było zacząć rozważać, czy i tego efektu nie osiągnięto przy lekkiej pomocy magii.

...

Słuchał jej słów, wpatrując się w gwiazdy. Gdzieś nad nimi lśniła konstelacja, po której otrzymał swe imię — Perseus zwycięsko unoszący ku górze odciętą głowę medusy (choć dla lorda Blacka samo ułożenie gwiazd przypominało raczej rozpłaszczoną żabę, niż herosa). Był silny i odważny, w przeciwieństwie do czarodzieja, którego lęk przed odrzuceniem powstrzymywał przed wzięciem spraw w swoje ręce. Ale przecież nie każdy ogień można zgasić ogniem.

...