Usłyszała tylko cichy trzask tłuczonego szkła i nagle cały świat zakręcił się dookoła niej. Świstokliki nigdy nie należały do ulubionych środków transportu Hagrid. Nie lubiła tego mało przyjemnego uczucia ciągnięcia w okolicach pępka, a już nie do porównania z niczym było podróżowanie świstoklikiem z zaskoczenia.

Miejscem wypadku były okolice Śmiertelnego Nokturna, a więc szalenie niebezpieczny teren, przesycony do cna niemoralnymi magicznymi zwyrodnialcami. Hagrid miewała już do czynienia z masowymi wypadkami, ale ta sprawa wywoływała w jej odczuciu szczególnie nieprzyjemne wrażenie. Od rannych dało się wyczuć dziwną energię pochodzącą z obcego źródła, która zdawała się wnikać w ich ciała.

Różniły się charakterami i to było jasne od dawna, nikogo nie dziwiło też to, że trafiły do różnych domów, ale Charlie nie zapominała o przyjaźni z dzieciństwa i kiedy było trzeba, pomagała Cecily z eliksirami i transmutacją, z którymi radziła sobie bardzo dobrze i często udzielała korepetycji mniej uzdolnionym w tej materii kolegom.

Opis.

Kieran zerknął na ratowniczkę z Czarodziejskiego Pogotowia Ratunkowego. Nawet jeśli było to pokrewieństwo tak dalekie, że aż mocno rozmyte, to jednak Kieran wykazywał pewną troskę o krewniaczkę. W pracy podobne uczucia należało od siebie odsuwać, jednak nic nie mógł poradzić na to, że pozostawał świadom rodzinnych więzów. Spoglądał na Hagrid i już wszystko w niej mu mówiło, że płynie w niej krew Rineheartów. Może to rysy twarzy ją zdradzały, a może dość uparte spojrzenie i ta duma w jej postawie.

Zaraz jednak uśmiechnął się wesoło - brakowało mu tego. Tej zwykłej, prostej głupoty. Bez myślenia o galeonach, o źle jakie kręci się dookoła, o walkach, o pracy i zmęczeniu, o obawach. Choć Bertie chyba nie potrafił się długo bać, wolał wierzyć, że będzie dobrze. Nawet jeśli czasami to jest trochę trudniejsze.
Na wspomnienie o nowym poziomie ich relacji, Bertie musiał się zastanowić i pokiwał lekko głową. Zaraz jednak zatrzymał się i złapał jej ręce, by Cecylka zwróciła się w jego stronę, w końcu osunął się na jedno kolano. Ciekawe czy w domu są jeszcze jakieś środki do prania, dawno nie sprawdzał.

Nie przeszkadzało jej to, że nie zna tu nikogo. Przez lata szkolne przyzwyczaiła się do braku dużej grupy przyjaciół, ale za to posiadania ogromnej liczby znajomych. Niestety, gdy przychodziło co do czego, łatwo było zobaczyć między nimi różnicę. Nieliczni zostawali przy Cecily na dobre i na złe, pozostali znikali, kiedy tylko na horyzoncie pojawiły się problemy.

Pech chciał by na miejsce wspólnego wypadu wybrali niedawno otwarty Piwniczny Klub Jazzowy. Wszystko zapowiadało się całkiem przyjemnie, gdyby nie wizja tańczenia. Cecily mogła tylko mieć nadzieję, że jej wyjątkowy brak uroku osobistego dostatecznie zniechęci wszelkich potencjalnych ochotników w prośbie o taniec. Na parkiecie bowiem, Hagrid, chociaż smukła i stosunkowo wiotka, nie różniła się we wdziękach ruchów od swojego kuzyna Rubeusa. Tak samo nieporadna.

Pierwsze wrażenie całego warsztatu było niezwykle ponure. Czuliście się tu źle – tak po prostu źle.
Pojawiliście się na miejscu wieczorem, słońce chowało się już za horyzontem, rozświetlając niebo pomarańczowo-czerwoną łuną, okolicę okrywając ostatnimi promieniami, niemal poziomymi, kolorującymi całą okolicę w odcieniach płomieni. Sam budynek wyglądał na opuszczony – i taki był, jak wiedzieli aurorzy oraz łamaczka klątw – stary i nieużywany od dawna. Szyld, na którym neonem mrugała oczywista nazwa „Warsztat elektroniki i elektromechaniki Roberta Andersona”, wisiał już zaledwie na jednym łańcuchu

OPIS