Mimo nacisków ze strony rodziny i faktu, że powoli zbliżał się do trzydziestki, Theodoric Slughorn wciąż nie był zainteresowany rychłym ożenkiem. Wszystkie damy, które los do tej pory stawiał na jego drodze, wydawały mu się zbyt płytkie, mało interesujące i co tu dużo mówić, po prostu głupie. Denerwowały go ich szczebioty o błyskotkach i sukienkach, denerwowały irytujące piski, które wydobywały się z nich za każdy razem gdy któraś otwierała usta, gardził zarzucanymi przez nie sieciami i z całą stanowczością (która była u niego raczej zjawiskiem rzadkim) odmawiał brania udziału w aranżowanych przez rodzinę spotkaniach zapoznawczych. Z powodu sukcesów jakie odnosił na polu nauki, a także przez to, że jego młodszy brat, doczekał się już męskiego potomka, na początku przymykano oko na jego niechęć względem kobiet. Po odbytym w Anglii kursie alchemicznym i rocznym stażu u samego Alexandra Gooda, Theodoric wyjechał do Egiptu, by tam, wspólnie z grupą tamtejszych czarodziejów móc badać piramidy w poszukiwaniu antycznych zapisków dotyczących eliksiru mumificatio. Do kraju wrócił krótko po swoich dwudziestych czwartych urodzinach i po kilkumiesięcznej pracy dla jednego z alchemików, rozpoczął swoją własną praktykę.
Vanora Flint nigdy nie była brana pod uwagę jako jego przyszła żona. Dotknięta śmiertelną bladością, ciągle siedząca z nosem w książkach, wyemancypowana stara panna - tak mówiono o niej na salonach i tak myślała o niej jej własna rodzina. Miała zostać wydana za jakiegoś przypadkowego czarodzieja czystej krwi, pierwszego, który ubiegałby się o jej rękę. Chcąc dodać jej atrakcyjności rodzina przeznaczyła dla niej duży posag, a przyszły mąż, prócz dożywotniego wsparcia ze strony Flintów miał również dostać pokaźną sumę galeonów. W przeciwieństwie do swojej młodszej siostry - Liadny - Vanora była zakałą rodziny. A jednak, to ta zakała zdobyła serce Theodorica. To w jej oku odnalazł błysk zrozumienia gdy z pasją opowiadał o zamianie cierpiętnika wilczomleczem, co w jego mniemaniu miało wzmocnić siłę eliksiru, to ona prychnęła z pogardą gdy wyznał, że mandragora wcale nie jest niezbędnym składnikiem eliksiru wzmacniającego krew, z czułością wsuwała mu okulary na czubek nosa i przywoływała do porządku gdy znów spóźniał się na spotkanie, zaaferowany zawartością swoich kociołków. Ich związek z początku uznano za fanaberię lorda, ot, kolejny unik, który miał odwlec w czasie jego małżeństwo, jednak gdy na palcu Vanory pojawił się rodowy pierścień Slughornów nikt już nie mógł mieć wątpliwości co do jego uczuć.  

WYPISZ po przecinku rzeczy (zwierzęta, inne) zakupione w sklepiku MG