Nigdy nie zapominam twarzy ani nazwisk. Twarz twojego ojca widzę na dworcu King's Cross. Mój ojciec strofuje o coś brata, matka kuli się w sobie, a ja patrzę na Was - idylliczny, nieosiągalny obrazek. Twoi rodzice uśmiechają się tak, jakby naprawdę kochali siebie nawzajem i Ciebie - z d r o w e dziecko.
Nigdy nie zapomnę twarzy Twojego ojca. Zapłakana matka, sufit i o n, mój uzdrowiciel, mój kat. Nie wyleczył mojej połamanej w dzieciństwie nogi ani nie zorientował się, że coś jeszcze jest ze mną nie tak. Zanim wezwaliśmy łamacza klątw, czarna magia pustoszyła mój organizm i psychikę, a Twój ojciec zdążył złamać i nastawić ponownie moją nogę jeszcze dwa razy. Pamiętam, jak proponował eksperymentalną amputację, pamiętam zaskoczenie i wdzięczność, że wtedy (dopiero wtedy?) moi rodzice go odprawili. Pamiętam ból i strach, które nigdy nie zniknęły. Zostałem uzdrowicielem, żeby rzucać na siebie zaklęcia odpędzające chroniczny ból, a moja duma i noga cierpiały gdy wspinałem się o lasce po schodach do Domu Wspólnego Ravenclawu. Mój brat i ostoja trafił do Gryfonów i pierwszy raz w życiu zostałem sam - przestraszony wściekły nastolatek, który nie nauczył się jeszcze ani taktu ani wymuszonego spokoju. Miałem dokładnie jedną przyjaciółkę, młodszą - lubiłem ją, bo w jej spojrzeniu widziałem smutek. W twoim wzroku widziałem radość.
Mogłeś/aś być prefektem - wtedy spierałbym się z Tobą dwa razy chętniej, wytykając Ci każdy niesłusznie dodany lub odebrany punkt i zaniedbywanie swoich obowiązków (i tracąc przy okazji punkty). Mogliśmy też po prostu rywalizować na polu naukowym - jako dziecko uzdrowiciela miałeś/aś pewnie talent do alchemii, może też związałeś/aś się z medycyną? A może masz zupełnie inne zainteresowania, może widziałem jak brylujesz w Klubie Pojedynków albo na boisku Quidditcha. Na pewno nie mogłem od Ciebie oderwać wzroku na Balu Zimowym - myślę, że jesteś świetnym tancerzem/rką, a ja nie tańczę wcale.
Wcale nie byłem zazdrosny ani mściwy, ale coś do Ciebie miałem - a że dopiero nauczyłem się być łagodnym i wyrozumiałym magipsychiatrą, to na pewno dałem Ci to odczuć. Mało subtelnie, wrednie, złośliwie, zawsze musząc mieć rację. Może wiesz od swojego ojca kim jestem, a może nie. Zauważ, że pod maską zawziętości kryje się nastolatek równie złamany jak jego noga, choć nie domyślasz się nawet z jak złamanej rodziny jestem.
Pewnie myślę, że byłem jedynie irytującym cieniem w Twoim idealnym życiu, ale ja nie zapomniałem Cię nigdy. Twojego podobieństwa ojca, twojego sprężystego chodu. Tego, jak zaraźliwy był Twój śmiech (nie dla mnie) i iskrzące oczy i tego jak niezrozumiale czułem się, gdy mogłem milczeć i spoglądać na Ciebie z daleka.
Nasze drogi się rozeszły (chyba, że na kursie uzdrowicielskim albo alchemicznym w Ministerstwie nie lubiłem Cię dalej!), ale trwa wojna, szkolne zadry powinny w teorii odejść w zapomnienie, a Ty czegoś potrzebujesz. Może ktoś z Twojej rodziny (możemy dowolnie kreować takich npc) potrzebuje pomocy magipsychiatry, może Ty sam/a zmagasz się z własną psychiką, a może pomimo kariery i koneksji Twojego ojca macie brudną krew i trafisz na mnie w niespodziewanym niebezpieczeństwie?
Zapraszam, niech odżyją dawne emocje,

Niebo wali się nam na głowy, ale ty zdecydowanie otrzepujesz żakiet z gwiezdnego pyłu i strofujesz pracowników Biura Informacji za dłonie poplamione atramentem lub ślady kurzu na biurkach. Uwielbiam dyscyplinować ich sam, ale nie mam czasu, a ty jesteś równie pedantyczna jak ja. Może jesteś samotną matką malutkiej Dolores, której ta praca spadła z nieba; a może już w Hogwarcie odznaczałaś się ambicją jako bezwzględna prefekt i z łatwością zdobyłaś oraz utrzymałaś staż w Biurze Informacji? Dobrze, jeśli masz lekkie pióro i dobre ucho do plotek—chcę zalać media artykułami propagandowymi i wiedzieć wszystko o wszystkim.

Właśnie dostałem awans i potrzebuję zaufanej osoby, gorącej kawy i asystentki, która obdarza mnie równie słodkimi uśmiechami jak ja Ministra, a w Biurze pomaga mi rządzić żelazną ręką. Jestem zamożnym Rycerzem Walpurgii, oferuję pomoc i wpływy, ambitną wojennie postać pokieruję nawet do działań związanych z odbudową kraju (martwiąc się nieco o słabość pięknej płci, ale nie aż tak jak przejmowałbym się w przypadku szlachcianki lub czystokrweistej damulki—asystentkę widzę raczej jako postać z nieuprzywilejowanej rodziny). Ach, i czasem zajrzę Ci do głowy—jestem nieufnym legilimentą, nie interesuje mnie współpraca z osobami, które mogłyby podważyć moją pozycję, ale neutralny profesjonalizm lub szczere zapatrzenie w moją osobę z pewnością wiele Ci ułatwią.

Krew spływa ulicami, niebo wali się nam na głowę, ale wojna toczy się w ludzkich duszach i głowach — a my musimy ją wygrać, nie tylko dla Ministerstwa Magii, ale dla Czarnego Pana.

14 sierpnia nad Anglią unosił się dym, liczono ofiary deszczu meteorytów, a dziennikarze słyszeli o coraz to nowszych tragediach. Ja zaś otrzymałem stanowisko Szefa Biura (Dez)Informacji, propagandowej jednostki Ministerstwa Magii, z informacją, że mój poprzednik został stracony. Wspólnie okiełznamy informacyjny chaos, zdepczemy lub rozsiejemy plotki, utkamy piękne kłamstwa ku pokrzepieniu serc obywateli i znajdziemy winnych.
Pod naszą kontrolą jest już "Walczący Mag", ale potrzebuję naukowców zdolnych przekonać do siebie redakcję "Horyzontów Magii" - dotychczas publikującą, notabene, astronomiczne artykuły, które haniebnie nie przewidziały tej katastrofy. Współpraca naukowa nie wymaga stałego zatrudnienia, ale poszukuję też stażystów i pracowników na pełen etat (a może nawet sekretarki i tłumacza zagranicznej prasy?), którzy pomogą wdrożyć w życie moją propagandę.
Wymagane jedynie oddanie sprawie i lekkie pióro, ale niebanalne talenty umożliwiające pozyskiwanie informacji (metamorfomagia, animagia?) również zainteresują Corneliusa.
Zapraszam postaci zarówno nowe, jak i istniejące, poczęstuje mandarynkami i ułożę ciekawe relacje!

Spotkałam cię na statku płynącym ku francuskiemu wybrzeżu, wśród obcych nam ludzi, przerażonych tak samo jak my. Nie wiedzieliśmy, gdzie płyniemy, a potem, gdy wrzucano nas do starych wozów, nie wiedzieliśmy, gdzie nas zabierają. Razem trafiliśmy do miejsca, gdzie przez następny rok zmuszano nas do pracy przy kopalni goblińskiego kruszcu. Mówiliśmy, że mogliśmy trafić gorzej, mogli nas skatować, zabić, a jednak przeżyliśmy - głównie dzięki sobie. Od tamtej pory, dokładnie od początku kwietnia 1957 roku, trzymaliśmy się razem, gromadząc wokół siebie tylko i wyłącznie zaufanych ludzi. W trudzie i znoju - razem. Pomagałeś mi się kryć wśród sylwetek, byłam znana wśród czarodziejów - córka byłego szefa Biura Aurorów i rebeliantka, której twarz zdobiła angielskie mury; obcinałeś włosy, dobierałeś znalezione łachmany tak, żebym nie przypominała siebie. Chroniłeś, jeśli ktoś dopytywał się za bardzo. Z początku tę pomoc odtrącałam, jak to ja, na ślepo krzycząc na ciebie i zarzekając się, że poradzę sobie doskonale sama. Nie odpuszczałeś. A ja uległam twojemu urokowi. Nauczyłeś mnie, że mogę żyć inaczej i że nie jesteś jedynym, który chce dla mnie dobrze. Złagodniałam pod twoją ręką. I wciąż patrzę na ciebie z ogromnym uznaniem. Uczuciem, którego nie rozumiem. Albo rozumieć nie chcę, bo nie znałam dotąd smaku pocałunku.
Udało nam się jakimś cudem przeżyć - statek, którym nas wieziono z powrotem do Anglii, tym razem licząc, że za nasze głowy posypie się złoto, rozbił się o wybrzeże Exmoor. I tak właśnie wróciliśmy do domu.

O Arne niewiele wiadomo, jest niemal czystą kartą, więc można dla niego wymyślić wiele ścieżek. Preferencje mam jedynie takie, żeby stał po stronie Zakonu Feniksa, będąc jego członkiem lub nie, nie ma to większego znaczenia; najważniejsze, żeby chciał ratować ludzi, miast ich zabijać. Jego zawód, nazwisko, krew, usposobienie, wizerunek - wszystko jest do dogadania, bo wolę, żeby to twoja wizja tu przeważyła, żebyś odnalazł w nim kawałek swojej wyobraźni. Relacja Jackie i Arne nie jest jasna, tak jak ich uczucia wobec siebie, i fajnie byłoby rozegrać to na fabule. Każdego morsa przytulę, a nowego wprowadzę, jeśli trzeba <3.