Olbrzymy przypominają wyglądem ludzi, są jednak od nich roślejsze i bardziej muskularne. Nie potrafią korzystać z magii i jej nie ufają – lubią tylko pożyteczne magiczne przedmioty. Starają się trzymać z daleka od ludzi, stąd zaszyły się wysoko w górach. Są mało inteligentne, nie lubią zagadek ani łamigłówek. Posługują się własnym, bardzo prostym językiem, lecz niektórym z nich udało się nauczyć angielskiego. W obecnych czasach pozostało ich już niewiele, populacje szacuje się na nie więcej, niż 110 osobników na świecie. Ich skóra jest gruba jak u nosorożca, a mierzą aż do ośmiu metrów wysokości.  
Osobniki tak wielkie, ze względów fizycznych, nie krzyżują się z ludźmi; czynią to raczej niżsi spośród nich. Nie są dobrymi rodzicami i najczęściej pozostawiają niemowlęta ludziom, samemu odchodząc. Olbrzymy bardzo rzadko widzą swoje dzieci dorosłe, zwykle porzucają je najdalej w okresie późnego dzieciństwa. Półolbrzymami nazywa się nie tylko dzieci olbrzymów, ale również ich wnuków, których krew jest już bardziej rozrzedzona.
Półolbrzymy zachowują po magicznych przodkach wytrzymałość oraz odporność na zaklęcia – nie działają na nie zwłaszcza zaklęcia oszałamiające. Bezużyteczny w ich przypadku okazuje się również eliksir wielosokowy, który działa wyłącznie na istoty ludzkie. Są niezwykle wysokie, górują wzrostem nad najwyższymi czarodziejami przynajmniej o dwie głowy. Mają również krępą, obszerną sylwetkę oraz naturalnie większe od ludzkich mięśnie. Pochłaniają pięć razy więcej pokarmu niż przeciętny człowiek.
Dominują u nich ciemne oczy, włosy oraz mocne, męskie rysy twarzy. Po czarodziejach półolbrzymy dziedziczą natomiast talent do czarowania oraz, wbrew obiegowej opinii, bardzo często również charakter. Podczas gdy olbrzymy słyną z niskiego intelektu, olbrzymiej brutalności i bezmyślności, półolbrzymy są od nich mądrzejsze i bardzo często o wiele łagodniejsze – nie jest to jednak fakt powszechnie znany, przez co społeczeństwo i tak zazwyczaj reaguje na podobny stworzenie lękiem, z niechęcią, a nawet z wrogością. Zwłaszcza teraz, gdy wszyscy pamiętają wydarzenie sprzed zaledwie kilkunastu lat, gdy jeden z półolbrzymów przyjętych jako uczeń do Hogwartu, Rubeus Hagrid, został z niego wydalony za popełnienie okrutnej zbrodni – otworzył Komnatę Tajemnic i napuścił bestię mającą tam swoje legowisko, na niewinnych uczniów. Doszło wówczas do śmierci jednej z uczennic. Najprawdopodobniej są obecnie jedną z najmocniej dyskryminowanych grup kategorii półludzi.

Cechy półolbrzymów
Półolbrzymy, w związku ze swoją naturalną odpornością, otrzymują bonus do odporności magicznej w wysokości +100.

Półolbrzymy - jako zbyt wielkie - nie są w stanie wykonywać uników przed zaklęciami.

Półolbrzymy jako niezwykle wytrzymałe istoty mają grubą skórę, którą jest zranić znacznie trudniej, niżeli skórę człowieka. Bonus przysługujący z biegłości genetyki półolbrzymów dodaje się do przedziałów, od których rozpoczynają się rany I, II lub III stopnia. Oznacza to, że jeżeli bonus z genetyki wynosi +100, postać półolbrzyma otrzyma ranę III stopnia w sytuacji, w której jednorazowo otrzyma 200 obrażeń (zamiast 100).