Wokół czarodziejów grzmiało i błyskało. Burza, która rozpętała się nad głowami czarodziejów była gwałtowna i silna, a gęste, ciemne chmury poruszały się wokół siebie, jakby lada moment w samym jej centrum miało rozszaleć się najprawdziwsze tornado. Wiatr wzmagał się z każdą chwilą, porywał suche gałęzie z drzew, szarpał pelerynami i spódnicami, sprawiał, że różdżki w dłoniach wymagały silniejszego i pewniejszego chwytu, by nie zostały porwane przez gwałtowną nawałnicę. Piorun, który spadł z nieba uderzył tuż obok, nieopodal Rycerzy Walpurgii, ale żaden z sojuszników Czarnego Pana nie zdołał dostrzec efektów. Jasne światło oślepiło całą czwórkę gwałtownym, białym światłem. Czarnoksiężnicy musieli zamknąć oczy, które rozsadził chwilowy, krótkotrwały ból, promieniujący do głowy. Nastąpiła ciemność — huk, który rozbrzmiał sekundy potem był tak głośny, że całkowicie ogłuszył wszystkich w pobliżu. Trzask elektrycznego wyładowania poniósł się echem, zaraz po nim nad głowami zawtórował mu kolejny, głuchy grzmot. Przeszywał, wywoływał gęsią skórkę i drżenie ciała. Smród spalenizny i wilgoci uderzył w nozdrza.

W tym samym czasie dwójka buntowników, czarodziejów popierających lorda Harolda Longbottoma, Adam i Bernard, skierowali różdżki w przeciwną stronę. Wywołana przez nich burza zaczynała siać w okolicy zniszczenie. Łamała gałęzie, okoliczne drzewa. Nie widzieli, że w drzewo, tuż obok wrogów ukrytych za zasłoną Salvio Hexa uderzył piorun. Trzask zaklęcia zrównał się z trzaskiem łamanego drzewa i elektrycznego wyładowania. Obaj znaleźli się po drugiej stronie rzeki, ale nawet stamtąd nikogo nie widzieli. Nawałnica utrudniałaby dostrzeżenie czegokolwiek i bez zaklęć maskujących.

Kiedy Rycerze otworzyli oczy, tuż przed Corneliusem wisiało złamane drzewo, które powoli zajmowało się ogniem — ten jednak był tłamszony przez wilgoć i śnieg; ciemny dym unosił się ponad korony drzew i niknął pod burzowym niebem. Burza miała się w najlepsze, ryzyko przebywała w okolicy wciąż było wysokie. Wokół nie było słychać było głosów bojówkarzy. W czarodziejów nie pomknęły także żadne nowe zaklęcia, lecz obie bariery wciąż działały, a Rycerze nie mogli mieć pewności, co się z nimi stało.

| Postaci NPC nie dążyły do konfrontacji i nie podjęły faktycznych działań dążących do wygrania pojedynku. Ten Mistrz gry uznaje za zakończony i nie kontynuuje rozgrywki.