Mój drogi Lysandrze.
Niestety (albo stety) trudno mi zbyt długo trzymać język za zębami, więc mimo szczerych chęci, pewnie mieliśmy okazję do ścięcia (teraz pewnie nieco częściej daję się ponieść irytacji, bo #hormony). Zdecydowanie widzę w Tobie, tego wiecznego chłopca, ale mam w naturze dostrzegać w każdym coś więcej. W Tobie też. Widzę też niezwykły talent i artystyczną aurę, którą - podziwiam. Wbrew niektórym opiniom (chociaż wcale nie musisz im nie wierzyć) nie jestem naiwną, tym bardziej, mam dawno za sobą dziecinne wybuchy gniewu, niezbyt panując nad emocjami. (Chociaż, możesz być moim ulubionym zapalnikiem)
Jesteś jednak rodziną, niezależnie od wszystkiego.
Widziałabym tu mieszankę, wcale nie sprecyzowaną. Potrafimy rozmawiać z łatwością, gdy przychodzi do tematów związanych z artyzmem, zgrzytamy, gdy schodzimy na głębsze wodny naszych "ról" i wartości. Może nawet kiedyś rzuciłam w ciebie wazonem. Albo jeszcze rzucę.