Pokój VII (Rydwan)

17/18 sierpnia 1958, noc

Byłam oczami, które wypalały na niedźwiedzich postaciach bolesne znaki. Byłam dłońmi szarpiącymi bez litości za futrzaste warstwy. Zabarwione czerwienią palce najpierw strzepywały metaliczne krople, a potem próbowały się ich pozbyć, trąc o szorstką, przymrożoną ziemię. Ręce raz jednak naznaczone krwią miały już zawsze wołać o mojej bratobójczej zbrodni. Zwierzęce wycie przeradzało się w lamentujące resztkami sił orkiestry. Nie przestawałam. Śnieg bielił włosy, śnieg wyraźnie podkreślał barwy zadawanych przeze mnie krzywd. Jako bestia, która wyrzekła się własnego dziedzictwa, wybijałam jednego za drugim. Bez strzał i błysku kłującego zaklęcia. Jedynie pazury wciskające się głęboko w zakamarki ciała, rwące skórę, kaleczące narządy. Jakbym pragnęła wydobyć z nich całość wnętrzności, a potem tradycyjnie wypchać i zaszyć. Tym razem nie towarzyszyła mi jednak precyzja taksydermysty, nie byłam powolna i spokojna. Ogarniał mnie szał, którego nikt wcześniej nie przypisałby do mnie. Nie próbowałam identyfikować przestrzeni wokół, była mglista, pomazana i tylko czasem, przed kolejnym zamachem, udawało mi się podejrzeć ostre, nagie gałęzie zakończone grotami zwracającymi się w stronę nienormalnego, gotującego się w deszczu meteorytów nieba. Nic nie miało sensu, ale w tamtej chwili nie potrzebowałam pojmować – potrzebowałam wydobywać kolejne porcje mięsa i jeszcze chętniej wysłuchiwać skomlenia oswojonych, bliskich członków stada. Pod stopami drżała ziemia, śnieżne igły próbowały złączyć moją krew i ich krew. A przecież wszyscy byliśmy jednością. Nie obchodziły mnie więzi i dawne obietnice. Pragnęłam wydrzeć im płuca i ograbić brutalnie z ostatniego oddechu. Ciała, w których zanurzałam dłonie, zmieniły się jednak. Zniknęło gęste futro i olbrzymi, krągły kształt. Miały twarze, które zaczynałam rozpoznawać, gdy ponad nami przestało iskrzyć się sklepienie, kiedy zimowe drzewa stały się wyraźne, a ja mogłabym przysiąc, że oto znalazłam się w najbardziej znanym kawałku lasu. Zapach mokrego drewna mieszał się z metaliczną wonią, przerażająca mieszanina powietrza wciskała się do mojego nosa. Stygło szaleństwo, a na jego miejsce wkraczało makabryczne odrętwienie. Biała peleryna kryła szkarłatne zwłoki, osłaniała przede mną ich ostatnie spojrzenia. Znałam je wszystkie, oczy krewnych z Syberii, oczy kuzynów z Warwick, a wreszcie i ten ostatni, na którego kręgosłupie zaciskały się palce mojej lewej dłoni. Arsentiy. Byłam drapieżnikiem, który rozszarpał ich wszystkich.
Oderwane od materaca plecy wystrzeliły w górę niczym bełt po opuszczeniu blokady. Potem znieruchomiałam. Gwałtowny wdech pogwałcił ciszę nocnej komnaty. Po nim nadszedł kolejny i jeszcze jeden. Wewnątrz unosiły się nieprzeniknione ciemności, grube kotary broniły mnie przed światłem księżyca. Powietrze było ciężkie i nieruchome. Siedziałam skołtuniona pod cienkim okryciem, z tępym spojrzeniem, prawie martwym, ze skamieniałymi powiekami i wciąż odczuwalnym zapachem krwi. Zbudzona przerażeniem w czerni próbowałam znaleźć choćby zarys własnych dłoni. Czy pokryte były skorupą z zaschniętej czerwieni? Na ustach poczułam wilgoć, choć przecież oczy wytresowano, by nie umiały płakać. Smak nie był jednak słony. Z nosa spływała wstęga czerwieni. Choć koszmar minął, ja wciąż znajdowałam się daleko od Warwick, gdzieś w środku niemożliwe realistycznej rzezi, którą sama przeprowadziłam. Sen od czasu deszczu meteorytów, od godziny trwogi i kataklizmów, powracał każdej nocy – zawsze straszliwszy od poprzedniego.